สวาทรักนายเหมืองภูภูมิ (ซีรีส์เมียข้าใครอย่าแตะ)

ขอต้อนรับนักอ่านทุกท่านเข้าสู่ ‘ซีรีส์เมียข้าใครอย่าแตะ’ ค่ะ โดยเป็นซีรีส์สามพี่น้องที่เป็นแฝดกันนะคะ เริ่มแรกจะเป็นของพี่ใหญ่อย่างภูเมฆ(สวาทรักพ่อเลี้ยงภูเมฆ) ตามด้วยคนกลางอย่างภูตะวัน (สวาทรักนายหัวภูตะวัน) และคนสุดท้ายน้องเล็กอย่างภูภูมิ(สวาทรักนายเหมืองภูภูมิ) โดยเนื้อหาทั้งสามเรื่องสามารถแยกอ่านกันได้ไม่มีความสับสนใดๆ ค่ะแต่ถ้าอ่านด้วยกันความฟินคือไม่ต้องพูดถึง ห้าปี!คือเวลาที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่อย่างภูภูมิไม่ได้กลับมาเหยียบเมืองไทย ที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตตามเหมืองทองต่างๆ แทบจะทั่วทุกมุมโลกและตอนนี้ก็ปักหลักคุมเหมืองทองอยู่ที่แทนซาเนีย ซึ่งที่นั่นเป็นเหมืองทองที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งก็ว่าได้เหตุผลที่ตัดสินใจไปทำเหมืองทองที่นั่นก็สั้นๆ ง่ายๆ เพราะเขาอยากเป็นนักล่าทองคำในตำนานเหมือนที่บิดาเคยทำสมัยยังหนุ่มๆ จำได้ว่าแค่เห็นรูปบิดาตอนนั้นภูภูมิก็อุทานออกมาว่าเท่สุดๆ และนั่นคือความฝันวัยเด็กที่แม้จะเติบโตก็ไม่เคยจางหาย กระทั่งมองเห็นโอกาสทำเหมืองทองที่ต่างประเทศ ทันทีที่บิดารู้ท่านก็สนับสนุนเต็มที่เช่นกันภูภูมิขยับแว่นกันแดดบนใบหน้าเล็กน้อย ฐานแว่นรองรับกับสันจมูกโด่งได้อย่างลงตัว ย

เฮ้อออเสียงถอนหายใจลากยาวๆ ดังมาจากหญิงสาวในชุดไปรเวทสบายๆ ที่เวลานี้นั่งทำหน้าเซ็งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเล็กๆ ภายในคอนโดมิเนียมแบบหนึ่งห้องนอน พื้นที่ไม่ได้กว้างขวางแต่เพราะเป็นคอนโดมิเนียมสมัยใหม่จึงถูกออกแบบการใช้งานไว้อย่างลงตัวตรงหน้าเธอมีโน้ตบุ๊คส่วนตัววางอยู่ โดยหน้าแรกที่เปิดทิ้งไว้นั้นคือหน้ารับสมัครงานจากเว็บไซต์ชื่อดัง โรสรินไล่ส่งเรซูเม่ไปยังบริษัทที่เธอสนใจร่วมงานด้วยตั้งแต่เช้า จากนั้นก็รอสาย ทว่าสายที่โทรมากลับไม่ใช่จากบริษัทที่เธอเฝ้ารอแต่คือบรรดามิจฉาชีพที่เธอสวดให้พรไปหลายยกก่อนที่อีกฝ่ายจะทนไม่ไหวตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆเฮ้อออเสียงถอนหายใจดังมาจากเธออีกครั้ง ใบหน้าสวยยังคงออกอาการเซ็งอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิงไปหมด“มีบริษัทไหนโทรเรียกแกไปสัมภาษณ์หรือยัง” เจ้าของห้องเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง เพราะนอกจากงานใหม่ยังหาไม่ได้แล้ว ข้าวปลาเพื่อนรักก็แทบไม่กินเช่นกัน “มีแต่พี่มิจอะสิ”“มิจฉาชีพ” มุกดาต่อคำให้สมบูรณ์ ระยะนี้ใครบ้างจะไม่ได้รับสายจากมิจฉาชีพ “อือ”“โทรหาแกตอนนี้ มิจก็มิจเถอะ ชะตาขาดแน่นอน” นั่นเพราะมุกดารู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของโรสรินพร้อมระเบิดได้ตลอด

“ฉลองเลยๆๆ” โรสรินเออออตาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะคว้างานใหม่นี้ให้ได้อย่างแน่นอน เพราะจากที่ได้ฟังรายละเอียดคร่าวๆ มันเป็นงานที่น่าสนใจอย่างมากแถมค่าตอบแทนรวมถึงสวัสดิการอื่นๆ ก็ดีมากเช่นกัน “ถ้าพรุ่งนี้ฉันผ่านสัมภาษณ์ก็จะได้ไปทำงานที่ต่างประเทศด้วยนะ” ขณะนั่งกินข้าวเพื่อฉลองให้วันพรุ่งนี้ด้วยกัน โรสรินก็เอ่ยบอกขึ้นเพราะนี่คือหนึ่งในข้อแม้ที่ทางนั้นแจ้งมาขณะคุยสายก่อนนัดสัมภาษณ์ “ที่ไหน”“แทนซาเนีย”“แทนซาเนีย ไม่คุ้นชื่อประเทศเลยสักนิด”“ฉันก็ไม่คุ้น”“แต่แกก็เลือกที่จะไปสัมภาษณ์น่ะเหรอ” แม้จะพึ่งดีใจไปหยกๆ แต่พอรู้ว่าหากโรสรินสัมภาษณ์ผ่านต้องไปทำงานไกลถึงต่างประเทศแบบนี้ มุกดาก็ชักจะลังเล“อือ สถานการณ์ของฉันในตอนนี้มันบีบคั้นให้ต้องสัมภาษณ์และคว้างานนี้มาให้ได้” สีหน้าแววตาของโรสรินนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “ถ้าสัมภาษณ์ผ่านแกต้องไปทำงานที่แทนซาเนียเลยนะ งานอะไรทางนั้นได้บอกไหม”“บอก งานเกี่ยวกับเหมืองทอง”“เหมืองทองที่แทนซาเนีย โอ๊ย! ฉันขอถอนคำพูดได้ไหมที่ขอให้แกได้งานนี้” “ถอนทำไม งานนี้ก็ดีแล้วนะ”“ดีตรงไหน ไปทำงานต่างประเทศแถมยังเป็นประเทศที่ไม่รู้จักอีกด้วย เขาจะหลอกแกไ

“เอาเป็นว่าผมเสียใจด้วยที่ต้องปฏิเสธคุณ” ต่อให้เวลาหาคนจะเหลือไม่มากแต่ภูภูมิก็เลือกที่จะปฏิเสธ โรสริน ถ้าไม่ได้คนจริงๆ เขาก็ลงไปคุมเองเหมือนที่ผ่านๆ มา มีปัญหาก็แก้กันไป แต่แค่คิดก็ปวดหัวรอเสียแล้ว “แต่ถึงคุณจะปฏิเสธ ฉันก็ยังยืนยันว่าอยากทำงานนี้จริงๆ ค่ะ ถ้าคุณให้โอกาสฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” น้ำเสียงของโรสรินสั่นเครือเล็กๆ แต่ก็พยายามคุมสติไว้ “ครับ ไว้ผมจะลองพิจารณาอีกที ขอบคุณที่สละเวลามาคุยกัน” ภูภูมิส่งยิ้มให้เธอแต่มันกลับเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดสำหรับโรสริน เพราะดูเหมือนเธอจะชวดงานนี้แน่นอนแล้ว ทันทีที่เดินออกจากห้องสัมภาษณ์น้ำตามันก็ร่วงจนต้องขอเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ ส่วนภูภูมินั้นก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องปฏิเสธเช่นกันเพราะรู้ว่าทุกคนล้วนมาด้วยความหวัง แต่ใบหน้าสวยๆ ของ โรสรินกลับลอยเข้ามาในหัวจนทำให้หนุ่มโสดใจสั่น ก่อนจะสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัวแล้วลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อรอสัมภาษณ์คนต่อไปเมื่อทำธุระส่วนตัวเสร็จจังหวะที่จะเดินกลับห้อง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้เป็นสายจากพี่ชายคนกลางอย่างภูตะวันที่คงรู้เรื่องจากภูเมฆมาแล้วนั่นเอง “สัมภาษณ์เป็นไงบ้าง”“พึ่

“ฉันแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ย่ะ อีกอย่างเขาคงมีแฟนแล้วแหละ ไม่เหลือถึงฉันหรอก”“ถ้าเหลือ”“ถ้าเหลือค่อยมาคิด ตอนนี้ใจฉันมีแต่งานเท่านั้น อดทนแค่สองปี สองปีเราจะมีบ้านเป็นของตัวเอง แค่คิดก็มีความสุขแล้วเนอะ”“อื้อ ฉันก็ด้วย” มุกดาเองก็มีความสุขแค่ได้คิดถึงบ้านในฝันความสุขมันก็ล้นเต็มอก ก่อนจะวางสายเพื่อกลับไปทำงานของตัวเองต่อ ในขณะที่โรสรินก็กลับมาที่คอนโดมิเนียมของมุกดาแม้จะเรียกแบบนั้นแต่มุกดาก็เช่าอยู่ไม่ได้ซื้อเป็นของตัวเองแต่อย่างใดโรสรินมองดูตู้เย็นที่ค่อนข้างเก่าแล้วตัดสินใจออกไปซื้อตู้ใหม่มาแทนที่โดยใช้เงินเก็บของตัวเอง เธออยากมอบของขวัญให้เพื่อนสักชิ้นเพราะใกล้จะถึงวันเกิดของมุกดาแล้วนั่นเอง ทันทีที่เจ้าของห้องกลับมาเห็นตู้เย็นใหม่ก็ถึงกับร้องไห้ดีใจแต่ก็ไม่วายบอกเพื่อนรักให้เอาไปคืน “แกก็ซื้อของอร่อยๆ มาแช่ให้เยอะๆ ผลไม้ที่แกชอบด้วย อยู่คนเดียวอย่าทำงานหนัก กินข้าวหาเวลาไปพักผ่อนบ้าง”“อือ แกก็ด้วย อยู