Chapter 15

"สวัสดีครับแม่ ธันวาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับร้อน ถ้าพี่ตุลาชอบดื่มน้ำส้มก็ดื่มแก้วนั้นไปด้วยสิ" ธันวาพูดจบก็เดินออกไปทันที ปล่อยให้มารดากับพี่ชายมองหน้ากันและส่ายศีรษะไปมาให้กับความเอ็นดูเหตุตัวธันวา                                                                                                                                       

"พ่อยังไม่กลับเหรอครับแม่" ตุลาพูดพร้อมกับหยิบน้ำส้มอีกแก้วขึ้นมาดื่ม                                          

"ยังเลยเห็นบอกว่าจะกลับดึก" ผู้เป็นมารดาพูดออกมาด้วยใบหน้าที่เป็นกังวล เมื่อนึกถึงคำพูดของอีธานที่เขากำลังจะพยายามจับคู่ให้กับลูกชาย                                                                                                                               

"แม่ครับเรื่องโครงการสร้างคอนโดหน้าโรงงานเฟอร์นิเจอร์ แม่ช่วยพูดให้พ่อยุติโครงการนี้ได้ไหมครับ" น้ำเสียงของตุลาดูมีความกังวลมาก เมื่อชายหนุ่มนึกถึงผลกระทบของทุกคนในชุมชน โดยเฉพาะองุ่นที่เขาเพิ่งจะเจอเธอ ถ้าหากต้องจากกันอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้ว่าอีกนานไหมถึงจะสามารถ ตามหาเธอเจออีกครั้ง   

"เรื่องโครงการนั่น มันเป็นเพียงแค่ข้ออ้างที่พ่อต้องการให้ลูกรับปากตกลงแต่งงานกับบุษบาเท่านั้น พ่อไม่ได้คิดที่จะทำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ฮันน่ายอมพูดความจริงกับลูกชาย เมื่อเธอทนไม่ไหวที่เห็นตุลาเป็นทุกข์ใจแบบนี้                                                                                                                             

"จริงเหรอครับแม่" ตุลาฉีกยิ้มกว้างจนเห็นไรฟัน เมื่อเขารู้สึกดีใจแทนทุกคน โดยเฉพาะองุ่น       

"ลูกตื่นเต้นดีใจ ที่จะได้แต่งงานกับบุษบาขนาดนี้เลยเหรอตุลา" ฮันน่าแกล้งพูดแหย่ลูกชายออกไป เมื่อเห็นตุลาดีใจจนออกนอกหน้าแบบนั้น                                                                                                                       

"ใครบอก ผมดีใจแทนทุกคนต่างหาก ผมไม่มีทางแต่งงานกับบุษบา ทำไมพ่อต้องบังคับผมด้วยครับแม่"

"ก็เพราะว่าพ่อคิดว่าเรากับซันนี่กำลังคบกันอยู่ไง"                                     

"ฮ่ะ... แบบไหนครับแม่" ตุลาถึงกับอุทานออกมาเลยทีเดียว เมื่อได้ยินประโยคที่มารดาเล่าออกมา

"พ่อคิดว่าตุลากับซันนี่เป็นแฟนกันน่ะสิ"     

                "แม่คร้าบ... จะบ้าหรือเปล่าพ่อไปเอาความคิดแบบนี้มาจากไหน" น้ำเสียงของตุลาฟังดูอ้อนขึ้นมาทันที เพราะเขาไม่ได้มีสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน                                                                                                                             

"จะใครละก็บุษบากับนายชยานะสิ ถูกสองพ่อปั่นหัวยังไม่รู้ตัวอีก" ฮันน่าพูดออกมาอย่างเอือม ๆ เมื่อเห็นสามีเชื่อสองพ่อลูกนั่นได้อย่างสนิทใจ                                                                                                                   

"ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ เธอก็เป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชาย อย่างที่พ่อเข้าใจ" ตุลาตัดสินใจพูดความจริง ให้กับมารดารับฟัง เพราะเขาไม่อยากปิดบัง เมื่อชายหนุ่มมีความจริงใจอยากจะคบองุ่นอย่างเปิดเผย แม้ว่าเธอจะยังไม่รู้ตัวก็ตามที แต่เขาก็เชื่อว่าจะสามารถทำให้เธอยอมรับในตัวเขาให้ได้                                                

"เธอเป็นใคร แม่รู้จักหรือเปล่า ใช่ผู้หญิงที่ถ่ายภาพคู่กับกันยาไหม..."                                                  

"ธันวาบอกแม่เหรอครับ"                                                                                 

"เปล่า ตอนที่ลูกไปเรียนต่อโท แม่เข้าไปทำความสะอาดห้องให้เป็นประจำ ก็เลยเจอกับภาพถ่ายนั้น เธอดูน่ารักดีเหมือนกันนะ" ฮันน่าเองก็ชอบผู้หญิงหวานดูเรียบร้อย ไม่ใช่แต่งตัวเปรี้ยวจนเข็ดฟันเหมือนกับบุษบา

"แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา ที่ใครหลายคนอาจจะมองว่าไม่คู่ควรกับผม แต่ผมเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนบนโลกใบนี้ ที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงและพองโตได้เท่าเธออีกแล้วครับแม่" ทุกถ้อยคำที่ตุลาพูดออกมานั้นดูจริงจังมากแววตาของเขาเป็นประกายเวลาที่พูดถึงองุ่น พลอยทำให้มารดารู้สึกมีความสุขไปด้วย ที่เห็นลูกชายตกหลุมรักใครสักคน ที่ไม่ใช่บุษบาแค่นี้ฮันน่าก็รู้สึกโล่งใจ                                                   

"แม่ก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดา ถ้าพ่อคิดจะกีดกันความรักของลูก เราจะหนีไปอยู่เชียงใหม่กับกันยา ดูซิว่าจะกล้าแผลงฤทธิ์อีกหรือเปล่า" คำพูดของมารดาทำให้ตุลาฉีกยิ้มกว้าง อย่างน้อยเขาก็มีคนเคียงข้าง และไม่ต้องกลัวว่าจะโดนจับคู่ให้แต่งงานกับบุษบา เพราะดูเหมือนว่ามารดาของเขาเองก็จะไม่ยอม                     

"ผมรักแม่จัง รักแม่ที่สุดในโลกเลยครับ จุ๊บ!" ตุลาโผเข้าไปซบหน้ากับอกนุ่มของมารดา พร้อมกับกอดฮันน่าเอาไว้ แล้วจุ๊บลงไปที่แก้มของมารดาหนึ่งที ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลกใบนี้ได้กลายเป็นสีชมพูขึ้นมาในทันที พรุ่งนี้เขาพร้อมแล้วพร้อมที่จะรุก โดยที่องุ่นไม่ทันได้ตั้งรับ เขาจะเซอร์ไพรส์ให้เธอได้รู้ว่าการที่ไปไม่ลา โทษที่ได้รับคืออะไร ส่วนเงินที่เขาให้เธอไป ดอกเบี้ยที่เขาต้องการนั่นคือกำไรชีวิต ซึ่งกำไรที่เขาเคยบอกไว้กับบิดา มันคือการได้แต่งงานกับคนที่เขารักหมดหัวใจ

เช้าของวันใหม่รถสปอร์ตคันหรูแล่นออกมาจากบ้าน ตั้งแต่เช้าตรู่จุดมุ่งหมายปลายทางของเขาคือโรงงานเฟอร์นิเจอร์ และที่สำคัญเขาตั้งใจที่จะไปจอดแอบดูองุ่นด้วย                                                                     

เมื่อรถของตุลาแล่นมาจอดเทียบอยู่ข้างฟุตบาท ซึ่งเป็นฝั่งตรงข้ามกับร้านอาหารตามสั่งขององุ่น ชายหนุ่มแอบซุ่มดูเธออยู่เงียบ ๆ ทุกอิริยาบถของหญิงสาวอยู่ภายใต้สายตาคมเขาตลอดเวลา จนทำให้เธอรู้สึกผิดสังเกต                                                                                                                     

"รถใคร เมื่อวานก็เห็นมาจอดตรงนี้วันนี้ก็มาจอดอีกแล้ว หรือว่าเขาจะมีบ้านอยู่แถวนี้" นางมะปรางพูดขึ้นเบา ๆ                                                    

"แต่องุ่นว่าเขาน่าจะมาติดต่อเจรจาซื้อขายกับโรงงานนี้มากกว่า เพราะคนแถวนี้ไม่น่าจะซื้อรถคันละตั้งหลายสิบล้านได้นะจ๊ะแม่ แต่ก็ไม่แน่เพราะคนเรามองแค่เปลือกนอกไม่ได้ เขาอาจจะมีเงินซื้อก็ได้" องุ่นพูดวกไปวนมาจนผู้เป็นมารดา รู้สึกงงงวยในคำพูดของลูกสาว                                        

"องุ่นพูดวนไปวนมาอยู่นั่นแหละ รถใครก็ช่างเถอะรีบทำเดี๋ยวก็ได้เวลาเปิดร้านแล้ว ทำไมวันนี้ผักกาดกับผักบุ้งมาช้าจัง"                                      

"แม่นี่มันเพิ่งจะหกโมงกว่าเองนะจ๊ะ เราเปิดร้านแปดโมง แม่จะรีบไปไหน" สองแม่ลูกเตรียมของพร้อมกับคุยกันไปด้วย พลอยทำให้ตุลาเผลอยิ้มออกมาให้กับความน่ารักขององุ่น ที่เธอดูจริงจังเวลาที่หญิงสาวกำลังตั้งใจทำในสิ่งที่เธอรัก เพราะองุ่นเคยเล่าให้เขาฟังในคืนนั้นเธออยากเรียนทำอาหารมากกว่าเกษตร