Chapter 16

ตุลาจอดรถอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมงก็ไม่รู้สึกเบื่อ ก่อนจะเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้ใกล้เวลาแปดโมงเช้าแล้ว เขาจึงตัดสินใจขับรถเข้าไปภายในโรงงาน เพื่อเตรียมตัวทำตามแผนที่วางเอาไว้                           

พอชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องทำงาน เขานั่งใช้ความคิดอยู่สักพัก จึงตัดสินใจ ยกโทรศัพท์โทรออกหาเลขาสาวในทันที เพื่อทำตามแผนการที่วางเอาไว้ทั้งคืน                                                                                        

"ได้ค่ะคุณตุลา รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวน้ำตาลจะจัดการให้ค่ะ"                    

"อย่าลืมนะครับ คนที่จะมาส่งอาหารต้องเป็นผู้หญิงที่ชื่อองุ่นเท่านั้น" น้ำเสียงเข้มของตุลาทำให้เลขาสาวรู้สึกแปลกใจ ทำไมเขาจะต้องเจาะจงคนมาส่งอาหารด้วย แต่เธอก็ไม่กล้าถามเจ้านายหนุ่มออกไป         

ชายหนุ่มนั่งไม่ติด เมื่อเขากำลังนึกถึงใบหน้าขององุ่นตลอดเวลา ซึ่งตุลาไม่รู้ว่าเงื่อนไขของเขาจะสามารถทำให้หญิงสาวยอมทำตามได้หรือเปล่า แต่เขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะนี่มันคือทางเดียวที่จะทำให้เธอเดินเข้ามาหาเขาได้ โดยที่เธอนั้นไม่สามารถโต้แย้งใด ๆ                                               

ทางด้านองุ่น เมื่อหญิงสาวรับออเดอร์เสร็จ เธอรู้สึกแปลกใจ ที่คุณเลขาสาวแสนสวยกำชับให้เธอเป็นคนเอาอาหารไปส่งท่านรองประธานหนุ่มเอง แถมยังบอกรายละเอียดห้องและชั้นที่เขาทำงานด้วย

"อ้าว! องุ่นได้กล่องอะไรเหรอ" เมื่อองุ่นเดินเข้ามาภายในโรงงาน ลูกค้าประจำของเธอได้ทักขึ้น 

"อ๋อ...ได้ผัดกะเพราและก็ผัดผักรวมกำลัง กำลังจะไปส่งลูกค้าจ๊ะ" องุ่นตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ที่สำคัญดูเหมือนว่าเวลานี้ พนักงานในโรงงาน คงไม่มีใครไม่รู้จักเธอ                                                            

"บริการดีจัง อาหารก็อร่อย แถมราคาก็ถูกกว่าเจ้าของร้านคนเดิมซะอีก ไปทำงานก่อนนะ เดี๋ยวมื้อเที่ยงจะแวะไปกินที่ร้าน"                 

"ขอบใจมากจ้า ที่แวะไปอุดหนุนองุ่นประจำ ขอให้ทุกคนสนุกกับการทำงานนะจ๊ะ" หลังจากที่กล่าวทักทายพูดคุยกับพนักงานในโรงงานเสร็จ เธอก็รีบเข้าไปในลิฟต์ แล้วกดไปยังชั้นที่เลขาสาวบอกเอาไว้         

"คุณเลขาได้แล้วค่ะ นึกว่าจะมาไม่ถูกซะแล้ว โรงงานนี้กว้างใหญ่กว่าที่คิดไว้เยอะเลยนะคะ" องุ่นพูดพร้อมกับแอบมองไปรอบ ๆ แต่ทว่าสายตาของทุกคนกลับจับจ้องมาที่เธอด้วยความแปลกใจ ไม่รู้ว่าทุกคนชื่นชมที่เธอเป็นแม่ค้าแสนสวยหรือเพราะว่าเธอใส่ผ้ากันเปื้อนแล้วดูแปลกตา ที่เดินเข้ามาในออฟฟิศ ซึ่งมีแต่คนแต่งตัวสวย ๆ ทั้งนั้น                                     

"เชิญเลยค่ะ เข้าไปเลยจะได้เข้าไปเก็บตังค์ด้วยยังไงล่ะ ฉันเตรียมทุกอย่างไว้ให้แล้ว แค่จัดข้าว และอาหารใส่จานก็พอ เข้าไปเถอะเจ้านายฉันไม่ดุหรอก" เลขาสาวพูดพร้อมกับเคาะประตูแล้วค่อย ๆ เปิดให้องุ่นเดินเข้าไป ก่อนที่เธอจะรีบปิดไว้ ตามคำสั่งของเจ้านายด้วยความแปลกใจไม่หาย เมื่อเสียงคนเคาะประตูดังขึ้นชายหนุ่มจึงรีบเดินไปนั่งที่เก้าอี้ พร้อมกับรีบหมุนตัวหันไปมองวิวทิวทัศน์แทน แต่ภายในใจของเขานั้นกลับเต้นแรง จนแทบกระเด็นออกมานอกอกข้างซ้ายเลยทีเดียว

                "จัดอาหารใส่จานเลยนะคะ อ้าว! ทำไมไม่บอกว่ามีสองที่ ฉันเอาข้าวสวยมาแค่ห่อเดียวเอง จะพอไหมเนี่ย" องุ่นนำอาหารใส่จานพร้อมกับบ่นไป พลอยทำให้ตุลาแอบยกยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก                      

"ทั้งหมดเท่าไหร่" เสียงทุ้มของชายหนุ่มดังขึ้นมา ทำให้องุ่นรู้สึกคุ้นหู แต่เธอก็ยังคงไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงของใคร                                                    

"ถ้าเป็นข้าวราดแกงธรรมดายี่สิบห้าพิเศษสามสิบ แต่นี้คุณสั่งแยก กับข้าวสองอย่างแปดสิบบาท ส่วนข้าวสวยนั่นฉันคิดกับคุณแค่สิบบาทก็พอ ทั้งหมดเก้าสิบบาทค่ะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน เมื่อเธอจัดอาหารวางไว้ที่โต๊ะให้กับชายหนุ่มเรียบร้อยแล้ว                                                         

"นั่งลงทานข้าวด้วยกันก่อนสิ" เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไปสบตากับชายหนุ่ม องุ่นถึงกับตกอยู่ในภวังค์ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเหมือนโลกใบนี้กำลังหยุดหมุน เมื่อหญิงสาวไม่คาดคิดมาก่อน เธอไม่เคยคิดเลยต่างหากว่าจะเจอกับตุลาที่นี่ วันนี้ เดี๋ยวนี้ด้วย                            

"ค่ะ คุณตุลา" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ใบหน้าของเธอเปลี่ยนจากตกใจกลายเป็นความกังวลเข้ามาแทนที่ เมื่อเขาคือเจ้าหนี้ที่เธอยังไม่มีปัญญาจะชดใช้ให้                                        

"ขอบคุณนะครับ ที่ยังจำชื่อของผมได้ คุณจะไม่ให้เกียรติ รับคำเชิญทานข้าวมื้อเช้ากับผมหน่อยเหรอ...องุ่น" น้ำเสียงของชายหนุ่ม ช่างมีผลต่อจิตใจขององุ่น เนื่องจากเธอกำลังสัมผัสได้ถึงความเย็นชาจากเขา แต่ความเป็นจริงแล้วหญิงสาวจะรู้หรือไม่ นั่นมันแค่การแสดงที่ตุลากำลังใช้ความพยายามเพื่อข่มใจ ที่จะทำให้ตัวเองนั้นคลายความตื่นเต้นลงไป ด้วยการพูดเสียงเข้มแล้วใบหน้ายังเคร่งขรึม เสียจนทำให้องุ่นเข้าใจว่า ในเวลานี้เขากำลังโกรธเธออยู่หรือเปล่า                        

"ฉันต้องรีบไปขายของ ไม่ได้เป็นนักธุรกิจร้อยล้านพันล้านเหมือนใครบางคน ส่วนเรื่องหนี้สิน ฉันยังไม่เคยลืมหรอกนะเพียงแค่ตอนนี้ยังไม่มีขอเวลาอีกสักหน่อย ฉันจะหามาใช้คุณคืนทุกบาททุกสตางค์แน่นอน พร้อมทั้งดอกเบี้ยนั่นด้วย" องุ่นรีบชี้แจง เรื่องเงินเป็นอันดับแรก เพราะเธอรู้ดีว่าเงินสองแสนมันไม่ใช่น้อย ๆ เขาอุตส่าห์ไว้วางใจให้เธอยืม ยังไงซะเธอก็ต้องหามาคืนเขาให้ได้                                                                          

"นั่งลง ทานข้าวเป็นเพื่อนผมก่อนสิ" ตุลาพูดพร้อมกับนั่งลงที่โซฟา แล้วตักข้าวใส่ปากเขายอมรับว่า ฝีมือขององุ่นไม่ด้อยไปกว่าใครเลย ดีไม่ดีอาจจะไม่มีใคร ทำอะไรได้เหมือนเธอก็เป็นได้ 

"ดอกเบี้ยทั้งหมดถ้าคิดตามกฎหมายกำหนด ก็ประมาณหกหมื่นกว่าบาท หรือว่าคุณอยากได้มากกว่านั้น" องุ่นยังคงพยายามเจรจากับเขาเรื่องหนี้สิน ที่เธอได้รับเช็คจากเขามา แต่ดูเหมือนว่าตุลาจะไม่สนใจ เพราะเขาเอาแต่นั่งรับประทานอาหารจนจะหมดจานแล้วในเวลานี้                   

"นี่คุณ! ฟังที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่า" องุ่นเผลอพูดเสียงดังขึ้นมาอย่างลืมตัว

"เห็นหน้านิ่ง ๆ ติ๋ม ๆ แบบนี้ เจ้าอารมณ์เหมือนกันนะคุณ ให้ผมกินข้าวก่อนไม่ได้หรือไงหิวจนจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย นั่งลงก่อนสิ" ตุลาพูดพร้อมกับทำเสียงดุออกไป เหมือนที่เขาเคยเอ็ดน้องชาย