LOGINChapter90 ณ บริษัท รัตนมอเตอร์ส จำกัด (มหาชน) สุมณฑาเข้ามาในห้องของชื่นจิต หลังจากเจ้าของห้องโทรศัพท์เรียกให้เข้ามาพบ ซึ่งคนถูกเรียกก็ไม่คิดอะไรมาก เข้าใจว่าเป็นเพียงการเรียกพบเพื่อแจกจ่ายงานตามปกติ “พี่จิตเรียกแตมา จะให้แตทำอะไรคะ” สุมณฑาถามผู้จัดการฝ่าย “พี่จะให้แตเอาเอกสารไปให้คุณเรย์น่ะ” ชื่นจิตเลื่อนเอกสารบนโต๊ะไปตรงหน้าสุมณฑาที่มีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด “ทำไมต้องตกใจขนาดนี้ด้วยล่ะ มีอะไรหรือเปล่าแต” “อ๋อ...ไม่มีอะไรคะ” สุมณฑารีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ทว่าใจกลับรู้สึกหวาดหวั่นที่ต้องเผชิญหน้ากับเรวินตามลำพัง“แตทำงานค้างอยู่ค่ะ พี่จิตให้แตทำให้เสร็จก่อนเที่ยง ถ้าแตเอาแฟ้มบัญชีนี้ไปให้คุณเรย์ แล้วคุณเรย์ซักถามนาน แตกลัวจะทำงานเสร็จไม่ทัน พี่จิตให้คนอื่นเอาขึ้นไปให้ได้ไหมคะ” “ไม่ได้หรอก ให้คนอื่นไปแทนแตไม่ได้ คุณเรย์กำชับว่าต้องเป็นแต เพราะแตเป็นคนดูแลบัญชีอันนี้ แตเอาไปให้คุณเรย์น่ะถูกแล้ว เวลาคุณเรย์ถาม แตจะได้ตอบถูก ส่วนเรื่องงานที่พี่สั่ง เอาไว้ส่งช่วงบ่ายก็ได้”คงไม่มีงานใดเร่งด่วนและสำคัญเท่างานที่ประธานบริษัทสั่งส
Chapter89กรกวีเดินออกมาจากห้องทำงานของเสี่ยแว่นพร้อมกับบวร สีหน้าของดาราหนุ่มเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่เดินมาด้วยกลับมีสีหน้านิ่งเฉย ทั้งคู่เดินมาตามทางซึ่งเชื่อมไปยังบริเวณที่เป็นบ่อน บวรกำลังจะเปิดประตูบ่อน ทว่ามันถูกเปิดออกเสียก่อน“อ้าว ไอ้ม่อน ไหนมึงบอกว่าวันนี้ขอหยุดงานวันนึงไง แล้วทำไมถึงมาที่นี่” บวรถามอย่างสงสัย เนื่องจากวันนี้ศุภกิจขอลางานหนึ่งวัน เพราะต้องไปทำหน้าที่พี่เลี้ยงให้นักมวยหญิงคู่เอก“กูมาเอามือถือน่ะ เมื่อวานลืมไว้ในห้อง” ห้องที่ว่าคือห้องไว้ให้คนคุมบ่อนพักผ่อน“ถ้าวันนี้มึงไม่ลาหยุดนะ กูว่าจะให้มึงไปทำงานนึงแทนกูหน่อย กูบอกตรงๆ ว่าไม่ไว้ใจใคร” “งานอะไรวะ” ศุภกิจถาม “งานที่เกี่ยวกับไอ้ห่านั่นไง” บวรชี้ไปทางกรกวีที่เห็นหลังไวๆ “เรื่องของดาราคนนั้นเหรอ เรื่องไรวะ” “ก็เรื่องที่มันจะหลอกยายแก้ม แฟนมันมาให้เสี่ยไงล่ะ ที่กูบอกมึงเมื่อวันก่อนไง” บวรเท้าความ “อ๋อ...แล้วไงต่อ ได้วันสังเวยกามแล้วเหรอ” “เออดิ วันนี้ตอนเย็นๆ มันเพิ่งเข้าไปบอกแผนการกับเสี่ยเมื่อกี้นี้” บวรตอบ “ที่กูจะให้มึงทำงานแทนกูคือไปดูสถานท
Chapter88“ถ้าอย่างนั้นเราไปเต้นรำกันดีกว่านะครับ เพลงมาพอดี”วันชนะไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดมือ เขารีบเดินไปประชิดตัวสาวชุดแดงแสนเซ็กซี่ขยี้ใจสุมณฑาก็เหลือร้าย ชม้ายตาใส่วันชนะ คลี่ยิ้มคล้ายเย้ายั่ว ก่อนจะวางมือบนข้อศอกของอีกฝ่าย จากนั้นทั้งคู่ก็เดินไปกลางฟลอร์โดยมีสายตาประหัตประหารของเรวินมองตาม“พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ น้องสา”ทางเดียวที่เรวินจะคลายความรู้สึกอัดแน่นในจิตใจคือ ออกไปสูดอากาศนอกงาน ก่อนเขาจะทนไม่ไหว พูดจบเรวินก็เดินลิ่วๆ ออกนอกห้องจัดเลี้ยงทันที“เมื่อกี้เรย์บ่นว่าปวดท้องน่ะครับ พี่ว่าเราไปเต้นรำกันดีกว่านะ” เมธีรีบแก้ไขสถานการณ์ เพราะของมาริสามีสีน้าสงสัย แต่ไม่รู้ว่าจะถามดีหรือไม่ เธอจึงเพียงมองตามร่างของเรวินไป“ค่ะพี่เมธ” เมธีเดินเคียงคู่มาริสาไปยังฟลอร์เต้นรำ พร้อมๆ กับพนักงานชายหญิงอีกหลายคู่ ซึ่งทุกคนวาดลวดลายกันอย่างครื้นเครงไปกับทำนองเพลงสนุกสนานไม่เพียงแค่มาริสาที่มองตามร่างสูงใหญ่ของเรวิน สุมณฑาก็มองตามเขาไปเช่นกัน แววตาของเธอยามมองเขายังเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเช่นเดิม แต่ถึงแม้จะรักเขามากเพียงใด เธอก็ต้องรู้จักรักตัวเองด้วย เธอเจ็บปวดเพราะเขามากพอแล้ว ถึง
Chapter87“เออๆ แกไม่เต็มใจให้ ฉันก็ไม่เอา ฉันพูดเล่นไปอย่างนั้นแหละ นายเลิกทำหน้าตาบูดบึ้งซะที และอย่าทำตัวเป็นหมาหวงก้างต่อหน้าสาล่ะ เดี๋ยวความลับจะแตก” วันชนะพูดให้เพื่อนรักคลายความไม่พอใจ ก่อนจะเตือนด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นหมาหวงก้าง ถ้าเทียบระหว่างแตกับสา ฉันหวงสาไม่ดีกว่าเหรอ จะหวงก้างแตทำไม ฉันก็แค่เล่นๆ ไม่ได้คิดจะให้มาเป็นแม่ของลูก แล้วที่ไม่ยกให้นายเพราะฉันยังเล่นไม่เบื่อก็เท่านั้น”เรวินยอมรับว่าตั้งแต่รู้จักมาริสา แทบจะไม่สนใจสุมณฑาอีกเลย ในสมองและหัวใจมีแต่มาริสา แม้บางเสี้ยวเวลาจะถวิลหาร่างกายของสุมณฑาก็ตามสุมณฑาเป็นของเล่นที่เขาเริ่มเบื่อ เพราะมีคนที่สวยงามและสูงส่งกว่าให้ควงคู่ แต่ที่ไม่ยอมยกให้วันชนะตามคำขอ เพราะเหตุใดเขาก็ตอบไม่ถูก รู้แต่ว่าความหวงแหนมันวิ่งมาจุกแน่นในอกแบบฉับพลัน ทนไม่ได้หากจะมีชายได้มาทับรอยสวาทของเขา ทั้งๆ ที่กับสาวอื่นเรวินไม่เคยปฏิเสธเพื่อน“แล้ววันนี้แตจะมางานนี้หรือเปล่า” เมธีถามเรวิน“นายถามทำไม อยากบอกนะว่าคิดจะฟันแตอีกคน” เรวินถามกลับเสียงเขียว โทสะเริ่มกรุ่น“บ้าเหรอ ฉันก็แค่ถามดู ฉันไม่นิยมยุ่งของๆ เพื่อน นายก็รู้” เมธีรีบพูดให้เพ
Chapter86“ปรางกราบขอโทษคุณน้า ถ้าพูดจาไม่ดีหรือแสดงกิริยาไม่งาม ทำให้คุณน้าไม่พอใจ หากจะโทษก็โทษปรางคนเดียวนะคะ อย่าได้โทษหรือพาลไปถึงคุณแม่ เพราะคำพูดและกิริยาของปรางถือเป็นกมลสันดานของปรางคนเดียว”ทุกคนยังคงจ้องไปยังโฉมสอางค์ ที่กระฟัดกระเฟียดไม่พอใจบุคคลซึ่งนั่งร่วมโต๊ะ เพราะดูเหมือนทุกคนจะเข้าข้างภัทรียาเต็มที่ ส่งผลให้นางทนไม่ได้ ขอตัวกลับก่อนแล้วลุกหนีไปให้พ้นสายตาของทุกคน“เอาละ คงจะหยุดพูดนอกเรื่องกันเสียที มาพูดเรื่องที่ค้างกันต่อ ตกลงใครจะบริจาคเท่าไหร่ บอกเลขาฯ ของฉันได้เลยนะคะ”ผกากรองหันกลับมาคุยเรื่องที่ยังค้างอยู่ และการบริจาคเงินการกุศลครั้งนี้ต่างกับเมื่อครู่ใหญ่ เนื่องจากตัวเลขการบริจาคไม่ได้สูงลิบลิ่ว ทุกคนต่างบริจาคเงินตามที่เห็นสมควรและให้จากใจ ไม่มีการเกทับเช่นครั้งก่อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้สร้างความประทับใจในตัวลูกสะใภ้ให้ลักขณาไม่น้อย นางได้เห็นอีกแง่มุมหนึ่งของภัทรียา ซึ่งนางไม่คิดจะได้เห็น และนั่นทำให้เห็นตัวตนของลูกสะใภ้ได้ชัดเจนมากขึ้น ความคิดของลักขณาเปลี่ยนไป เช่นเดียวกับความรู้สึกที่มีต่อภัทรียาก็แปรเปลี่ยนตามไปด้วยลักขณามองเหรียญด้านเดียวมาโดยตลอ
Chapter85“แต่ปรางพูดตามคำสอนของพ่อกับแม่ค่ะ พ่อกับแม่สอนปรางว่าการทำบุญไม่ว่าจะเงินหรือสิ่งของ ต้องทำด้วยใจและไม่หวังผลตอบแทน หากทำเพื่อเอาหน้า ผลบุญมักไม่บังเกิด ใจเราก็พลอยไม่มีความสุขกับการทำบุญ ปรางมีกำลังเท่านี้ ปรางก็บริจาคเท่านี้ค่ะ แต่ปรางมีความสุขมากกับบุญที่ปรางทำ”คราวนี้เหล่าบรรดาคุณหญิงคุณนายทั้งหลายเงียบกริบ มองหน้าภัทรียานิ่ง โดยเฉพาะลักขณาที่มองภัทรียาเขม็ง นึกโกรธลูกสะใภ้ที่พูดให้นางเสียหน้ากลางกลุ่มเพื่อน แต่แล้วเสียงปรบมือของคุณหญิงผกากรองก็ทำลายความเงียบ“ปรางพูดถูกใจป้าเหลือเกินลูก” นางมองหน้าภัทรียาและยิ้มให้อย่างชื่นชม จากนั้นจึงหันมาพูดกับบรรดาผู้ร่วมโต๊ะ “ตลอดหลายปีที่ฉันเป็นนายกสมาคมและมูลนิธิต่างๆ บางครั้งฉันได้สัมผัสถึงการทำบุญเอาหน้ามากกว่าบริจาคด้วยใจ ทั้งๆ ที่มันก็ดีต่อสมาคมหรือมูลนิธิที่ฉันดูแลอยู่ เพราะได้จำนวนเงินมากในแต่ละครั้ง แต่ที่ไม่เคยได้คือความจริงใจในการร่วมทำบุญทำกุศล ขนาดฉันเป็นถึงนายกสมาคมหรือประธานมูลนิธิ ฉันยังบริจาคไม่มากเท่าที่หลายคนเอ่ยมา เชื่อไหม ฉันบริจาคแค่แห่งละหนึ่งหมื่นบาทเท่านั้น เพราะเดือนนึงฉันบริจาคไม่ต่ำกว่าห้าแห่ง แม้เงินห






![เมียน้อยพ่อเป็นของผม [Is Mine]](https://acfs1.goodnovel.com/dist/src/assets/images/book/43949cad-default_cover.png)
