ตอนที่  2 คุณหมอมีคนรักหรือยังคะ

“พี่รู้อยู่แล้วแต่เลือกที่จะไม่บอก หรือว่าพี่กลัวว่าจะกระทบเรื่องงานที่ต้องเกี่ยวข้องกับเขา กันแน่”

“อัยย์ คือพี่คิดว่าจะปล่อยให้งานพรีเซ็นเตอร์คู่จบสัญญาไปก่อนแล้วค่อยบอก คิดไม่ถึงว่า…”

“หากรู้ว่ามันเป็นคนสารเลวแบบนี้แต่แรกอัยย์คงไม่เข้าไปยุ่งกับมัน”

“ตอนนี้อัยย์จะทำยังไงพี่ว่าไม่นานเขาก็คงจะรีบมาเยี่ยมเพราะกลัวว่านักข่าวจะถามแน่นอน”

“อัยย์ไม่อยากเห็นหน้าเขา”

“แต่ว่า…”

“ก๊อก ก๊อก”

“คุณหมอมาแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกันต่อนะ”

“สวัสดีค่ะคุณหมอ”

“สวัสดีครับคุณระริน เห็นแจ้งพยาบาลว่าคนไข้ฟื้นแล้วผมขอตรวจ…. สักครู่นะครับ”

เขามองมาที่อัยเรศที่พึ่งปาดน้ำตาออกจากใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง อัยย์พึ่งจะมองเห็นเจ้าของเสียงนุ่ม ๆ ที่ทำให้เธอหลับตอนที่มาถึงโรงพยาบาล เขาเป็นหมอที่รูปร่างค่อนข้างสูงแม้ว่าจะสวมแว่นตาและหน้านิ่งไปหน่อยแต่ความหล่อของเขาก็ยังสะดุดตาจนเธอเผลอมองและแอบอายเล็กน้อยที่ต้องร้องไห้ต่อหน้าเขา

“สวัสดีครับผมหมอ "กวีภพ" เป็นหมอเจ้าของไข้ของคุณ"

“ค่ะ สวัสดีค่ะคุณหมอ”

เธอพยายามไล่น้ำตาออกไปให้เร็วที่สุดแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ยอมหยุดไหลจนคุณหมอดึงกระดาษทิชชูและส่งมาให้เธอ

“นี่ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

เธอพยายามซับน้ำตาให้แห้งไปในที่สุด คุณหมอไม่ได้พูดอะไรเขาเพียงแค่ยืนจดบางอย่างและตรวจสอบไปที่สายน้ำเกลือเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกอาย เมื่อเห็นว่าเธอจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วเขาจึงเริ่มพูด

“วันนี้เริ่มทานข้าวได้แล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะ เริ่มจิบน้ำกับทานข้าวได้แล้ว”

“แล้วตาของคุณ… ยังแพ้แสงอยู่หรือเปล่า ยังรู้สึกเคืองตาจนน้ำตาไหลอยู่ไหมครับ”

“เอ่อ…”

“ผมต้องถามเผื่อหมออีกท่านหนึ่งที่ดูอาการที่ดวงตาให้คุณ ต้องบอกว่าวันที่คุณได้รับอุบัติเหตุคอนแทคเลนส์ที่คุณใส่อยู่น่าจะเลื่อนหลุดออกมาทำให้อาจจะมีอาการข้างเคียงเช่นแพ้แสงและน้ำตาไหลไม่หยุด”

“อ้อ แบบนี้นี่เองถึงว่าล่ะ”

“ครับ ตอนนี้มองได้ปกติไหมครับ”

“ปกติค่ะ เริ่มเห็นอะไรชัดขึ้นแล้ว”

“ยังรู้สึกเคืองตาอยู่ไหมครับ”

“ไม่แล้วค่ะตอนนี้คงปกติแล้ว”

“ครับ”

       เขาถามอาการเธอไปเรื่อย ๆ เสียงของเขาทำให้เธอจำได้ในทันทีว่าเขาคือคนที่รับเธอเข้ามารักษาในคืนนั้น “กวีภพ” งั้นเหรอ คุณหมอหนุ่มหน้าตาดีไม่แน่ว่าเธออาจจะให้เขาช่วยได้ 

สองวันถัดมา 

“วันนี้ทานอาหารได้ปกติแล้วใช่ไหมครับ”

“ใช่ค่ะ”

“ดวงตาก็ไม่มีปัญหาแล้ว การมองเห็นปกติ บาดแผลภายนอกก็เริ่มแห้งแล้วส่วนผลตรวจจากการสแกนสมองก็ปกติทุกอย่าง คิดว่าไม่เกินสามวันก็น่าจะกลับบ้านได้แล้ว”

“คุณหมอมีคนรักหรือยังคะ”

“พับ!”

เสียงแฟ้มในมือของกวีภพปิดลงพร้อมกับหันไปมองพยาบาลอีกสองคน เขายื่นแฟ้มไปให้และหันไปบอกให้พวกเธอจัดยาที่เหลือเข้ามาให้คนไข้

“คุณอัยเรศ นี่เป็นคำถามครั้งที่สี่ที่คุณถามผมแล้ว คุณต้องการอะไรกันแน่”

“แต่คุณหมอยังไม่เคยตอบอัยย์เลยนี่คะ”

“ผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องค่อนข้างส่วนตัวอีกทั้งยังไม่เกี่ยวข้องกับการรักษาอาการของคุณ”

“ขอพูดตรง ๆ เลยนะคะ อัยย์รู้ว่ามีคนไข้ของคุณหมอหนึ่งคนที่ต้องการกรุ๊ปเลือดพิเศษที่หายากมาก ซึ่งคุณหมอก็ทราบว่าอัยย์มีเลือดตรงกับคนไข้ของคุณ”

“แล้วยังไงครับ”

“อัยย์ช่วยคุณหมอได้นะคะ”

กวีภพหันมามองหน้าคนไข้สาวของเขาที่ตอนนี้เธอดูแข็งแรงและแววตาดูมีความหวังมากกว่าตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับรอยน้ำตาเมื่อสามวันก่อน

“คุณสามารถบริจาคเลือดของคุณให้กับคนไข้ได้โดยที่ไม่จำเป็นต้องบอกผมก็ได้”

“แต่เพราะอัยย์มีเหตุผลก็เลยต้องบอกคุณหมอก่อน คุณหมอเองก็น่าจะรู้ดีว่าการที่อัยย์พูดแบบนี้ต้องมีเหตุผล”

เขาคิดไม่ถึงเลยจริง เธออยู่ที่โรงพยาบาลนี้มาไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์แต่กลับสืบเรื่องของเขาอย่างละเอียดและรู้ว่ามีคนไข้ของเขาที่ต้องการเลือดกรุ๊ปพิเศษ แต่เงื่อนไขที่เธอต้องการเขาพยายามจะเลี่ยงคุยกับเธอมาสองวัน เห็นทีว่าครั้งนี้คงจะหนีไม่ได้แล้ว

“คุณต้องการอะไร”

“พรุ่งนี้จะมีงานแถลงข่าวเกี่ยวกับอาการป่วยของอัยย์ที่นี่ คุณหมอเป็นเจ้าของไข้ดังนั้นอัยย์จึงอยากขอให้คุณช่วย”

“ถ้าหากจะให้ผมช่วยโกหกเรื่องอาการป่วยผมคงจะช่วยคุณไม่ได้หรอกนะครับ มันเป็นเรื่องที่ผิดจรรยาบรรณของแพทย์”

“เรื่องนั้นฉันไม่จำเป็นต้องโกหกหรอกค่ะเพราะทางทีมงานต่างก็รู้เรื่องอาการบาดเจ็บของฉันเป็นอย่างดีผ่านผู้จัดการแล้ว แต่สิ่งที่ฉันอยากจะให้คุณหมอช่วยเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

“หากเป็นเรื่องที่ผิดต่อตัวเองและผิดศีลธรรม ผมบอกคุณเอาไว้ก่อนเลยว่าผมไม่มีทางรับปากได้”

“ก็ไม่ใช่เรื่องแบบนั้นเหมือนกันค่ะ แค่ช่วยเออออเรื่องที่อัยย์จะพูดในงานแถลงข่าวและไม่เถียงก็พอค่ะ”

“อะไรนะ คุณหมายความว่ายังไงผมไม่เข้าใจ”

วันถัดมา งานแถลงข่าวในโรงพยาบาล 

“อาการที่ดวงตาของคุณอัยย์หายเป็นปกติแล้วใช่ไหมครับ”

“ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ ได้ทีมแพทย์ที่ตรวจเช็คให้ละเอียดและเอาใจใส่เป็นอย่างดีตอนนี้อาการทั้งหมดเริ่มดีขึ้นจนเกือบหายเป็นปกติแล้วค่ะ เพียงแต่ดวงตายังแพ้แสงอยู่วันนี้เลยเสียมารยาทนิดหน่อยที่จะต้องสวมแว่นดำเพื่อป้องกันแสงแฟลชค่ะ”

“คุณหมอครับแล้วอาการของคุณอัยย์ในตอนนี้สามารถรับงานได้ตามปกติหรือยังคะ แล้วอีกนานไหมคะกว่าคุณอัยย์จะออกจากโรงพยาบาลได้”

“ผมคิดว่าอาการของคุณอัยเรศในตอนนี้คงต้องใช้เวลาพักฟื้นอย่างน้อยสองสัปดาห์ อีกอย่างแม้ว่าบาดแผลภายนอกจะเริ่มหายเป็นปกติแล้วแต่ว่าอาการฟกช้ำจากแรงกระแทกคงจะต้องตรวจดูอาการเป็นระยะ ส่วนในเรื่องการรับงานหากว่าไม่ได้ขึ้นที่สูงหรือเสี่ยงอันตรายจะกระทบกระเทือนมากก็สามารถรับงานได้ตามปกติครับ”

“คุณอัยย์คะ ข่าวลือที่ว่าคุณอัยย์เสียใจเรื่องที่แฟนหนุ่มนอกใจจนเกิดอุบัติเหตุ เป็นเรื่องจริงไหมคะเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นดูเหมือนว่าฝ่ายชายจะไม่ได้มาเยี่ยมเลย”

อัยย์นั่งนิ่งแม้ว่าจะสวมแว่นแต่คนที่นั่งข้าง ๆ เธออย่างผู้จัดการและหมอกวีภพก็ทันสังเกตเห็นมือที่สั่นของเธออยู่ เมื่อเห็นว่าเธอเงียบกองทัพนักข่าวที่กระหายข่าวนี้ก็ยิงคำถามรัว ๆ

“หรือเรื่องที่ฝ่ายชายคบซ้อนจะเป็นเรื่องจริงเหรอคะ”

“คุณอัยย์รู้สึกยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ”

“ได้ข่าวว่ามือที่สามเป็นดาราหน้าใหม่ที่กำลังมาแรงในตอนนี้จริงหรือไม่คะ”

เป็นระรินที่ดึงไมค์ไปตอบนักข่าวแทน กวีภพหันไปมองใบหน้าที่ซีดเผือดแต่ก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่ได้อย่างน่าเหลือเชื่อ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าอาชีพอย่างพวกเธอจะต้องทนรับแรงกดดันมากขนาดไหนและเข้าใจว่าทำไมเธอจึงมาขอให้เขาช่วยเหลือ

“ขอโทษนะคะวันนี้อัยย์ยังไม่พร้อมที่จะตอบคำถามเรื่องนี้ วันนี้ขอเป็นแค่การอัพเดตเรื่องอาการป่วย…”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ริน ในเมื่อทุกคนอยากจะทราบและอัยย์เองก็ไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังอยู่แล้ว อยากถามอะไรก็ถามมาได้เลยค่ะ”

บรรดานักข่าวรีบยื่นไมค์เพื่อสัมภาษณ์เธอพร้อมกับยิงคำถามที่เริ่มรุนแรงขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่บอกว่าเธอใช้ความโด่งดังฉุดฝ่ายชายขึ้นมาให้ดังและเขาก็ถีบหัวส่งเธอ หรือไม่ก็เรื่องที่เธอทำตัวสูงมากเกินไปจนอีกฝ่ายทนไม่ไหวจึงได้แอบนอกใจ

“เอาล่ะค่ะ อัยย์จะขอตอบคำถามทุกอย่างตอนนี้เลยนะคะว่าตอนนี้อัยยกับคุณชานนท์เราเพียงแค่เป็นเพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น ส่วนเรื่องของหัวใจ อัยย์มีเจ้าของอยู่แล้วซึ่งไม่ใช่คุณชานนท์ค่ะ”