บทที่ 728

เวินเหลียงฟื้นคืนสติขึ้นมาอย่างสับสนมึนงง เธอลืมตาขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาด ใจเหม่อลอย

เมื่อหวนนึกไปถึงเรื่องก่อนที่ตัวเองจะหมดสติไป น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้สึกตัว หายลับไปตรงจอนหูตามขอบตา ในใจโศกเศร้าเสียใจอย่างไร้ที่เปรียบ ยากจะรับไหวจนหายใจไม่ออก

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่านั่นจะเป็นเพียงความฝัน เมื่อตื่นขึ้นมาหลินเจียหมิ่นจะไม่เคยมาเจียงเฉิง เธอยังคงเป็นลูกสาวของเวินหย่งคัง

“อาเหลียง ไม่ต้องร้องไห้นะ” มือใหญ่ข้างหนึ่งยื่นเข้ามา นิ้วมือเรียวยาวเช็ดน้ำตาที่ขอบตาของเวินเหลียงเบา ๆ “หมอบอกว่า ตอนนี้เธอต้องทำใจให้สงบ ไม่งั้นจะส่งผลไม่ดีต่อสุขภาพ”

สายตาของเวินเหลียงตกไปที่คนตรงหน้า ลำคอขยับขึ้นลง พร้อมน้ำเสียงปนสะอึกสะอื้น “ฟู่เจิง”

“อืม ฉันอยู่นี่”

ฟู่เจิงช้อนหลังหลังของเธอเอาไว้ จากนั้นก็ประคองเธอลุกขึ้นมา ก่อนจะสอดหมอนใบหนึ่งเข้าไปในหลังของเธอ

เวินเหลียงฉวยโอกาสกอดเขาเอาไว้ พร้อมอิงศีรษะไปบนไหล่ของเขา น้ำตาไหลไปด้วยพลางพูดปนน้ำเสียงร้องไห้ไปด้วยว่า “ฟู่เจิง ฉันไม่ใช่ลูกของพ่อ ฉันเป็นลูกชู้...”

ฟู่เจิงสูดลมหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง เมื่อเห็นขอบตาที่ทั้งบวมและแดงของเวินเหลียง ในใจของเขาก็เจ็