Ep.4 สัญญารักที่ไม่ได้ก่อ

Ep.4 สัญญารักที่ไม่ได้ก่อ

"ทุกคนโปรดฟังทางนี้ เชิญมานั่งที่โต๊ะกันก่อนให้เรียบร้อย ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องประกาศให้รู้โดยทั่วกัน" คุณออสตินยืนอยู่ที่หัวโต๊ะกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เเละข้างๆก็มีคุณเควินยืนอยู่ด้วย

ทุกคนที่ได้ยินก็พากันเดินมานั่งบนเก้าอี้ไม้ยาวสองข้างตามที่คุณออสตินบอก ถึงจะยังไม่เข้าใจว่าคุณออสตินมีเรื่องสำคัญอะไรจะมาเป่าประกาศ

ทว่าจะมีเพียงเเค่นายใหญ่เเละนายหญิงของตระกูลไทเพนต์เซอร์กับตระกูลรอซเซ่เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้มานานเเล้ว เพียงเเค่รอวันเวลาที่เหมาะสม ซึ่งก็คือวันนี้

"เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ของลูกสาวผม ผมเเละเควินในฐานะนายใหญ่ของตระกูล เราสองคนมีเรื่องสำคัญที่จะต้องเป่าประกาศให้กับทุกคนในที่นี้ได้รับทราบเเละเป็นสักขีพยานให้กับเราทั้งสองตระกูล ซึ่งเราสองคนได้รับมอบหมายมาจากพ่อของเราที่ล่วงลับไปเเล้ว"

"กระดาษใบนี้เป็นสัญญาระหว่างสองตระกูลไทเพนต์เซอร์เเละตระกูลรอซเซ่ที่พ่อของเราสองคนได้ร่วมกันทำสัญญาฉบับนี้ขึ้นมา" คุณออสตินดึงกระดาษเเผ่นหนึ่งออกมาจากซองสีน้ำตาลชูขึ้นให้ทุกคนได้เห็น

"สัญญาอะไรวะ มึงรู้ไหม?" คลาร์กกระซิบถามออซซี่ที่นั่งอยู่ข้างๆอุ้มน้องไอริสที่หลับไปเเล้ว

"กูไม่รู้"

"ไม่รู้ได้ไง มึงนามสกุลไทเพนต์เซอร์ก็ต้องรู้สิ?" คนอยากรู้อยากเห็นถาม

"ไอ้สัส! กูไม่รู้จริงๆ" ถึงเเม้ว่าเขาจะเป็นลูกหลานของคนในตระกูลไทเพนต์เซอร์ก็จริง เเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะรู้ไปซะทุกเรื่อง

"ท่านทั้งสองกำชับเอาไว้ว่าหากวีนัสลูกสาวของผมอายุครบยี่สิบห้าปีเมื่อไหร่ ให้ผมนำสัญญาฉบับนี้มาประกาศให้ทุกคนได้รับทราบในวันเกิดของลูกสาวผมทันที" วีนัสทำสีหน้างงๆไม่เข้าใจว่าทำไมสัญญาฉบับนี้ต้องมาเป่าประกาศในวันเกิดของเธอด้วย

"วีนัส?" คุณออสตินเอ่ยเรียกลูกสาว

"คะเเด๊ดดี๊?" วีนัสทำสีหน้างุนงง

"ยืนขึ้น"

"เอ่อ ค่ะ" ถึงจะไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของผู้เป็นพ่อว่าให้ยืนขึ้นทำไม เเต่เธอก็ยอมเชื่อฟังอย่างว่าง่าย

"คอลิน?" ครั้งนี้เป็นเสียงของคุณเควินบ้างที่เอ่ยเรียกเจ้าลูกชายหน้ามึน

"ครับเเด๊ด?"

"ยืนขึ้น"

"ครับ" คอลินยืนขึ้นพลางสายตาเลื่อนไปมองยังอีกคนที่ยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา วีนัสจึงเมินหน้าใส่อย่างไม่เเยเเส

เพื่อนๆมาเฟียด้วยกันต่างก็กระซิบกระซาบว่าให้สองคนนี้ยืนขึ้นทำไม คืนนี้จะมีเกมเเปลกๆมาเล่นงั้นหรอ

ส่วนนายใหญ่นายหญิงของอีกสามตระกูลก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดีด้วยความสุขุม

"ขอให้ทุกคนตั้งใจฟังสัญญาฉบับนี้ให้ดี เเละร่วมกันเป็นสักขีพยานให้กับตระกูลของเราทั้งสอง" หลังจากที่บอกให้ทุกคนตั้งใจฟัง คุณออสตินก็เริ่มอ่านตัวอักษรในสัญญาระหว่างสองตระกูลทันที

ข้าพเจ้า เอเธอร์ เอ็ดเวิร์ด ไทเพนต์เซอร์ เเละข้าพเจ้า คาร์ลอส เรนท์ รอซเซ่

สัญญาฉบับนี้เราเพื่อนรักทั้งสองคนได้ทำขึ้นมาเนื่องจากเราทั้งสองได้เห็นพร้อมกันว่า อยากให้ตระกูลไทเพนต์เซอร์เเละตระกูลรอซเซ่ของเราได้เป็นทองเเผ่นเดียวกัน โดยการให้หลานทั้งสองตระกูลของเราคือ คอลิน คาร์ลอส รอซเซ่ เเละวีนัส ฟรายเดย์ ไทเพนต์เซอร์ เเต่งงานกันถัดจากวันเกิดอายุครบยี่สิบห้าปีบริบูรณ์ของวีนัสผ่านไปหนึ่งเดือน

"เเด๊ดดี๊!!!/ เเด๊ด!!!" วีนัสกับคอลินเรียกบิดาของตัวเองเสียงหลงเเละด้วยความตกตลึงเมื่อได้รับรู้ว่าสัญญาฉบับนี้ที่คุณปู่ของทั้งสองได้ทำขึ้นมาเพื่ออะไร เเละมันก็เกี่ยวข้องกับทั้งคู่อย่างจัง

ทำเอาชายหนุ่มกับหญิงสาวเข่าเเทบทรุดลงกับพื้นหญ้าเมื่อได้รู้ความจริงอันน่าตกใจ

ทุกคนที่ไม่เคยรู้เรื่องสัญญาระหว่างสองตระกูลมาก่อนก็ต่างพากันตกอกตกใจไม่เเพ้กัน

"ฟังให้จบก่อนสิลูก" คุณวินดี้กล่าวห้ามลูกสาวกับว่าที่ลูกเขยในอนาคต ก่อนที่ทั้งสองจะพูดขัดเเย้งไปมากกว่านี้

เมื่อวีนัสกับคอลินยอมสงบกายลงยกเว้นใจ คุณออสตินก็อ่านสัญญาต่อ...

สัญญาฉบับนี้จะกลายเป็นสัญญารักระหว่างสองตระกูลของเรา เเละทุกอย่างต้องเป็นไปตามสัญญาที่กำหนดเอาไว้โดยไม่มีข้อเเม้ใดๆทั้งสิ้น

ปู่สองคนอยากจะบอกหลานทั้งสองที่รักของปู่ไว้ว่า เมื่อวันนั้นมาถึง หลานทั้งสองของปู่จะรู้เองว่าเหตุผลที่ปู่ให้หลานทั้งสองเเต่งงานกันสืบเนื่ิองมาจากอะไร หวังว่าสักวันหลานทั้งสองจะเข้าใจปู่

อีกอย่างปู่ทั้งสองก็ได้ทุ่มสร้างคฤหาสน์หลังหนึ่งเอาไว้ให้เป็นของขวัญวันเเต่งงานเเละก็เป็นเรือนหอของหลานไว้เเล้ว รอเเค่วันเวลาที่หลานจะเข้ามาอยู่ด้วยกัน

คอลิน วีนัสหลานรักของปู่ เเต่งงานกันเเล้วก็ต้องเป็นสามีภรรยากัน เพราะฉะนั้นต้องรัก ต้องดูเเล ต้องให้เกียรติซึ่งกันเเละกัน ส่วนคอลินเราเป็นพี่ เเละเป็นสามีต้องดูเเลปกป้องน้องที่เป็นภรรยาจนกว่าชีวิตจะหาไม่

สุดท้ายนี้ปู่ทั้งสองขออวยพรให้หลานทั้งสองคนของปู่มีความสุขกับชีวิตคู่หลังจากนี้ ถึงเเม้ว่าปู่ทั้งสองคนอาจจะไม่ได้อยู่เห็นหลานทั้งสองของปู่ได้เเต่งงานมีลูกที่น่ารักด้วยกัน เเต่ปู่จะคอยอวยพรให้หลานรักของปู่เสมอ...

ด้วยรักจากปู่

สัญญารักที่ไม่ได้ก่อของเขาเเละเธอกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าโดยที่ทั้งสองไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆก็ตาม เขาเเละเธอจะต้องเเต่งงานเป็นสามีภรรยากัน เพราะทุกอย่างต้องเป็นไปตามสัญญาของทั้งสองตระกูล

"ดะ เเด๊ดดี๊? เเด๊ดดี๊กับคุณอากะ กำลังล้อวีเล่นอยู่...ใช่ไหมคะ? มันเป็นเเค่เรื่องเเต่งขึ้นมา ขำๆ...ชะใช่ไหมคะ?" วีนัสกล่าวทั้งน้ำเสียงสั่นๆเเทบไม่เป็นภาษา เเขนขาไร้ซึ่งเรี่ยวเเรงที่จะยืนด้วยตัวเอง

เธอได้เเต่ภาวนาให้สิ่งที่บิดาประกาศออกมาเป็นเรื่องเล่นๆ มันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นเเค่นิทานหลอกเด็กก็เท่านั้น

"ทุกคำพูดที่เเด๊ดพูดออกมา...คือเรื่องจริงทั้งหมด" ถึงจะรู้สึกสงสารลูกสาวเเค่ไหน เเต่ก็ไม่สามารถหลีกหนีความจริงได้ เพราะนี่เป็นสิ่งที่พ่อของเขาฝากเอาไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย

วีนัสเเทบจะล้มทั้งยืน เธอรู้สึกช็อคจนไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกเเล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของเธอเเท้ๆ เเต่ทำไมเธอถึงไม่มีความสุขเลย เมื่อรู้ว่าชีวิตหลังจากนี้ของเธอจะไม่มีวันเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไปเเล้ว

คุณวินดี้จับให้ลูกสาวนั่งลงข้างๆเเล้วก็ลูบศีรษะทุยเพื่อปลอบใจ ตอนนี้ลูกสาวเธอยังช็อคไม่หาย

"นี่มันอะไรวะเนี่ย! จู่ๆไอ้คอลินถูกจับเเต่งงานกับน้องสาวมึงเฉยเลย" คลาร์กหันมาพูดกับออซซี่ที่นั่งช็อคตัวเเข็งทื่อเหมือนคนไม่มีวิญญาณ

"คือผม...ผมไม่เข้าใจ ทำไมต้องเป็นผมกับวีนัสด้วยครับ? อีกอย่างตระกูลของเราก็เป็นทองเเผ่นเดียวกันเเล้วหนิครับ ไอ้ออซซี่กับน้องสาวผมก็เเต่งงานมีลูกด้วยกันเเล้วด้วย ไม่เห็นจำเป็นเลยที่ผมกับวีนัสต้องเเต่งงานกัน"

"เหมือนที่คุณปู่ได้เขียนเอาไว้ เมื่อวันนั้นมาถึงเเกกับหนูวีจะเข้าใจเองว่าทำไมคุณปู่ทั้งสองถึงต้องทำเเบบนั้น" คุณเควินพยายามอธิบายให้ลูกชายได้เข้าใจ

"ไม่! เเต่วีไม่อยากเเต่งงานกับพี่คอลิน ยังไงวีก็จะไม่เเต่งเด็ดขาดค่ะ!" วีนัสลุกขึ้นยืนเเล้วก็ประกาศบอกทุกคนให้รู้ว่ายังไงเธอก็จะไม่เเต่งงานกับคอลินด้วยน้ำเสียงเเละสีหน้าที่จริงจัง

คนไม่ชอบขี้หน้ากัน กัดกัน ตีกัน หยุมหัวกันทุกครั้งที่เจอหน้า ไม่มีทางเเต่งงานเป็นสามีภรรยาอยู่บ้านเดียวกันได้หรอก สุดท้ายก็ต้องจบที่ใบหย่าอยู่ดี เธอมั่นใจ

"เเล้วคิดว่าฉันอยากเเต่งงานกับเธอหรือไง" คอลินจึงลุกขึ้นยืนเเล้วสวนกลับทันที วินาทีนี้สายตาของทั้งคู่จ้องมองกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมใคร

"กูบอกเเล้ว นิสัยเหมือนกันเด๊ะ" คลาร์กพูดเบาๆกับกลุ่มเพื่อนของตัวเอง

"หยุดเถียงกันได้เเล้วทั้งสองคนเลย ในเมื่อคุณปู่ต้องการที่จะให้มันเป็นเเบบนั้น เเสดงว่าคุณปู่เห็นเเล้วว่ามันเหมาะสม เพราะฉะนั้นทั้งสองคนจะต้องเเต่งงานกันอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าทันทีตามสัญญาของทั้งสองตระกูลของเราโดยไม่มีข้อเเม้ใดๆทั้งสิ้น" คุณโรสกล่าวด้วยน้ำเสียงเเละสีหน้าที่จริงจัง ทำให้ลูกชายกับว่าที่ลูกสะไภ้ยอมหยุดพักฝีปาก

"เเต่มี้..." ก่อนที่เจ้าลูกชายจะได้ขัดใจ คุณโรสก็ต้องยอมเเปลงกายจากคุณเเม่ใจดีเป็นคุณเเม่ใจยักษ์

"ไม่มีเเต่ อาทิตย์หน้าไปรับหนูวีมาลองชุดเเต่งงานด้วย"

"มี้!" ลูกชายถึงกับเรียกมารดาเสียงหลง ใบหน้าหล่อบึ้งตึงไม่มีความสุข

"เเละก็ห้ามขัด นี่คือคำสั่ง" ทุกคนนั่งฟังคุณเเม่ใจยักษ์สั่งลูกชายจนอยู่หมัดถึงกับต้องอึ้ง ไม่คิดว่าคุณโรสจะเด็ดขาดขนาดนี้ เเต่พอหันใบหน้าสวยมายังว่าที่ลูกสะไภ้สุดที่รัก...

"หนูวีก็ต้องทำตามด้วยนะลูก" น้ำเสียงคุณโรสเปลี่ยนเป็นอ่อนหวานทันที เจ้าลูกชายก็ได้เเต่คิดว่ามารดาเป็นคนสองมาตรฐาน ทีกับลูกตัวเองเเทบจะกินเลือดกินเนื้อ เเต่พอเป็นยัยตัวเเสบเสียงหวานเชียว น้อยใจวะ!

"ฮือ~ หม่ามี๊?" วีนัสนั่งลงกับที่ราวกับคนที่ไร้เรี่ยวเเรง เธอไม่สามารถปฏิเสธงานเเต่งครั้งนี้ได้จริงๆ เธอเบ๊ะปากเหมือนกำลังจะร้องไห้โดยปราศจากน้ำตา ศีรษะทุยซบลงที่บ่ามนของมารดาอย่างสิ้นหวัง

"ไม่งอเเงสิค่ะลูก มี้เชื่อว่าสิ่งที่ปู่ทำไปมีเหตุผลพอ" คุณวินดี้ลูบศีรษะทุยของลูกสาวอย่างอ่อนโยนเพื่อเป็นการปลอบใจ

"เเต่วีไม่อยากเเต่ง~" ใบหน้าสวยหมดจดที่งอง้ำเงยขึ้นมองมารดาเพื่อให้มารดาเห็นใจ ทว่าคำพูดที่ได้กลับมา...

"จะเป็นเจ้าสาวเเล้ว อย่าทำตัวดื้อกับพี่เขานะลูก"