บทที่10.

บทที่10.

พลอยไพลินลอบมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับอาเธอร์อย่างชื่นชม ลูเซียส เวอร์เลนติโน่ เป็นชายหนุ่มรูปงามใบหน้าหล่อเหลานั้นขาวสะอาดค่อนข้างคมหวานดวงตายาวใหญ่สีน้ำตาลเข้มนั้นดูมีแววรื่นรมย์อยู่เสมอ จมูกโด่งเป็นสันงดงามรับกับริมฝีปากหยักสวยได้รูปอย่างชายชาตรี เรือนผมสีน้ำตาลเข้มนั้นยาวระบ่ากว้าง โดยรวมแล้วลูเซียสดูเหมือนพวกศิลปินหรือคนทำงานเกี่ยวกับศิลปะมากกว่าเป็นนักธุรกิจหรือมาเฟีย และลูเซียสก็น่าเข้าใกล้มากกว่าคนที่เธอมาด้วยมากมายเลยทีเดียว...

“ฉันว่านายน่าจะมองคนอื่นบ้างนะอาร์ คนที่ต้องการของของนายไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียว”

“แต่ฉันรู้ว่าเธอมาที่นี่”

“ใช่... เธอมาที่นี่ แต่ฉันไม่เห็นเธอเลยและไม่ได้เห็นของที่นายตามหาเลยแม้แต่น้อย แต่หากนายอยากให้ฉันช่วยตามก็ขอร้องให้ช่วยดีๆ ก็ได้ไม่ต้องใช้กำลังกับคนของฉันเหมือนหมาลอบกัด” ลูเซียสกล่าวเสียงจริงจังดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบมองท้าทายดวงตาสีฟ้าจัดอย่างไม่เกรงกลัว...

“ฉันไม่เคยลอบกัดใคร อีกอย่างนายก็น่าจะมองคนอื่นบ้างเพราะมีหลายคนที่จ้องจะกัดนายไม่ใช่มีแค่ฉัน...” อาเธอร์กล่าวสวนกลับไปบ้าง ชายหนุ่มทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่งอย่างไม่มีใครยอมหลบแล้วทั้งสองก็ต้องหันมาตามเสียงสดใสของใครบางคน 

“อาหารว่างมาแล้วค่า เลิกเขม่นกันแล้วมาทานคุกกี้ฝีมือน้องโรสดีกว่า อุ้ย...สวัสดีค่ะพี่อาร์ เชิญค่ะๆ แหม ไม่อยากเชื่อเลยว่าพี่อาร์จะมาเยี่ยมพี่ลูซที่รักของโรสถึงที่นี่”

“มาอีกแล้วยายน้องโรสตัวยุ่ง ใครให้เด็กมาดื้อมาวุ่นวายตอนผู้ใหญ่คุยกัน ฮึ” ลูเซียสพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นหน้าสาวน้อยที่ดูจะชะงักไปกับคำพูดของเขา 

“น้องโรส พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าเวลาผู้ใหญ่คุยกันอย่ามาวุ่นวาย หากวุ่นวายมากๆ พี่จะให้ไอ้อาร์มันพาเรากลับไปส่งที่บ้านแล้วห้ามหนีมาหาพี่อีก เด็กอะไรน่ารำคาญที่สุดเลย”

ลูเซียสกล่าวเสียงเข้มกับสาวน้อยหน้าใสที่ยืนมองเขาตาแป๋ว...

น้องโรส หรือ รสิตา เรืองโรจน์ คิงส์ สาวน้อยลูกครึ่งไทย อเมริกัน วัยยี่สิบที่แอบชอบลูเซียสมานานแอบหนีบิดาออกจากบ้าน มาอยู่ที่บ้านของลูเซียสเพียงเพื่อจะได้ทำหน้าที่ดูแลชายหนุ่ม ในขณะที่เขามาพักที่เมืองไทย รสิตาเป็นบุตรสาวของบิดาบุญธรรมของอาเธอร์ด้วย ซึ่งบ้านของรสิตาก็มีอาณาเขตติดกับคฤหาสน์ของลูเซียสนี่เอง

“น้องโรส พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาบ้านไอ้ขี้เก็กนี่ แล้วคุณพ่อเรารู้รึเปล่าว่ามาที่นี่ ทำไมเกเรอย่างนี้นะ” อาเธอร์ต่อว่าสาวน้อยบ้าง และน้องโรสก็ทำหน้าจ๋อยๆ ตาแดงๆ เหมือนจะร้องไห้ด้วย ดวงตากลมโตสีเขียวมรกตนั้นเอ่อคลอด้วยน้ำตา ใบหน้าเรียวได้รูปขาวใสอมชมพูนั้นดูเศร้าสลดลงทันตา...

“พี่อาร์ไม่เข้าใจน้องโรสเลย คุณพ่อก็ด้วยพี่ลูซก็ด้วย ไม่ต้องกินแล้วไอ้คุกกี้นี่ น้องโรสเกลียดพี่อาร์ เกลียดพี่ลูซ คำก็ไล่สองคำก็ไล่น้องโรส เกลียดๆ...” รสิตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสะอื้นแล้วปาจานคุกกี้ทิ้งต่อหน้าทุกคนจนจานกระเบื้องลายสวยแตกกระจายอย่างฉุนเฉียว ก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้าน...      

พลอยไพลินมองตามร่างระหงของสาวน้อยไปอย่างนึกเห็นใจ ที่โดนผู้ชายทั้งสองคนต่อว่า หญิงสาวลุกขึ้นมองหน้าทั้งสองหนุ่มอย่างไม่พอใจ...

“พวกคุณเป็นผู้ชายที่น่าเกลียดที่สุดเลย โดยเฉพาะคุณมิสเตอร์เวอร์เลนติโน่ ตอนแรกฉันชื่นชมคุณนะคะ คิดว่าคุณน่าจะเป็นคนดี อ่อนโยน มีน้ำใจ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าคุณก็ร้ายกาจพอๆ กับคุณคิงส์นั่นล่ะ”  

พลอยไพลินโพล่งออกมาอย่างเหลืออดโดยไม่ทันนึกว่าตนอยู่ในฐานะอะไร ตอนนี้เธอต้องการปกป้องศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงด้วยกัน เธอดูออกว่าน้องโรสนั้นรักลูเซียสแน่นอน และลูเซียสไม่น่าตอบแทนความรักของสาวน้อยน่ารักอย่างน้องโรสอย่างนี้เลยพลอยไพลินเสียมารยาท เดินหนีชายหนุ่มทั้งสองคนตามน้องโรสไป...

อาเธอร์กับลูเซยสหันมาสบตากันแล้วมองตามพลอยไพลินไปอย่างงงๆ แล้วก็หันมามองหน้ากันอีกครั้ง...

“นี่คู่ขาใหม่ของนายหรือวะไอ้อาร์ ปากร้ายชะมัด”

“ไม่ใช่ อย่ามาเสือกรู้ดี ฉันไม่มีวันเอาผู้หญิงไทยมาเป็นเมียหรือแม้แต่คู่ขา”

อาเธอร์ปฏิเสธเสียงแข็ง ใบหน้าคมเข้มด้วยหนวดเคราดูไม่สบอารมณ์ หากเขาไม่มีหนวดเคราพรางตาลูเซียสคงได้เห็นปื้นแดงๆ ที่กระจายไปทั้งใบหน้าเขาแน่ๆ

“เออ... ขอให้จริง แต่คนไทยเขาว่าเกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะเว้ย”

“นายก็เหมือนกันนั่นล่ะ อย่ามาปากดี และอย่ามาหลงรักน้องสาวฉันก็แล้วกัน เพราะฉันจะขัดขวางให้ถึงที่สุด”

“ไม่มีทาง ฉันไม่มีวันรักยายเด็กกะโปโลร้ายกาจนั่นแน่ๆ” ถึงคราวที่ลูเซียสจะปฏิเสธบ้าง

“เออ... แล้วฉันจะคอยดู...” ชายหนุ่มทั้งสองมองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร และไม่ยอมรับในสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยมา โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนพูดมานั้นมันจะย้อนมามัดใจของพวกเขาจนดิ้นไม่หลุด และพวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับผู้หญิงที่พวกตนต่างตั้งแง่ปฏิเสธ..

“เอ่อ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้เห็นน้องโรสมั้ยคะว่าไปทางไหนคะ” พลอยไพลินเดินงงอยู่ในห้องโถงโอ่อ่าของคฤหาสน์หลังงาม ทำไมมันถึงได้กว้างขวางขนาดนี้ และมีประตูที่ไปได้หลายที่ซึ่งเธอไม่รู้ว่ารสิตาไปทางไหน

“อ๋อ คุณหนูโรสไปที่สวนด้านหลังค่ะที่นั่นมีสระว่ายน้ำและสวนดอกไม้สวยๆ เธอชอบไปที่นั่นค่ะยามทะเลาะกับคุณลูเซียส” ป้านิ่ม แม่บ้านวัยกลางคนบอกกับเธอเป็นภาษาไทยเมื่อมองใบหน้าเรียบๆ หญิงสาวตรงหน้า แล้วมั่นใจว่าเธอเป็นคนไทยเหมือนๆ กับนาง แม้ค่อนข้างแปลกใจที่เห็นพลอยไพลินมากับอาเธอร์

“ขอบคุณนะคะ แหม ลินดีใจจังที่เจอคนไทยเหมือนกันบ้าง” หญิงสาวบอกอย่างยินดี

“ค่ะ ป้าก็ดีใจ อ้อ ป้าชื่อป้านิ่มนะคะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะป้านิ่มลินขอตัวไปหาน้องโรสก่อนนะคะ” พลอยไพลินขอตัวอย่างอ่อนน้อมสร้างความชื่นชมให้แก่ป้านิ่มเป็นอย่างมาก แล้วร่างอวบอ้วนของนางก็เดินไปหาผู้เป็นนาย