บทที่ 3 อดีต 2

บทที่ 3

พริมากดโอนเงินให้พี่ชายเสร็จ เธอถอนลมหายใจอยากเหนื่อยอ่อน เดินกลับเข้ามาในห้อง ก็เจอกับชาวินพอดี หญิงสาวจึงรีบปรับสีหน้าและยิ้มแย้มแบบปกติ

“ใครโทรมาหรอกน้ำ สีหน้าดูเคร่งเครียดจังเลย” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างห่วงใย

“เอ่อที่ทำงานน้ำมีปัญหานิดหน่อยน่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเหรอกวิน” พริมาปิดบังความจริง

“ปัญหาอะไร บอกวินได้นะ หรือลาออกไปเลย แล้วเตรียมสาวเป็นเจ้าสาวได้แล้วครับ”

เธอยิ้มอ่อนมอบให้ชายหนุ่ม เธอรู้สึกโชคดีมาก ๆ ที่ได้คบกับเขา แต่เธอคงลาออกจากงานตอนนี้ไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีเงินส่งให้พ่อกับพี่อีก พวกเขาต้องมาไถเงินเธอถึงที่นี่แน่ ๆ

“ว่าไงครับ มาอยู่บ้านเฉย ๆ ได้แล้วเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวให้วินได้แล้วครับ”

“และทางบ้านวิน…” เธอเอ่ยถามเพราะก็พอรู้มาบ้างว่าแม่ของชายหนุ่มไม่เห็นด้วยกับงานแต่งของเขากับเธอ

“น้ำไม่ต้องกังวล เรื่องคุณแม่วินนะ แค่พ่อเห็นด้วยคนเดียวก็ไม่มีปัญหาแล้ว อีกหน่อยแม่วินจะชอบน้ำเอง เหมือนวินไงครับ”

“ค่าาา” พริมาลากเสียงยาว ทั้งสองคนหยอกล้อกันอย่างมีความสุข

“แล้วทางบ้านน้ำล่ะครับ จะเชิญใครมาบ้าง”

“.......” พริมานิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่ เพราะเธอเองก็ยังไม่ได้บอกพ่อกับพี่ชายเธอเลยด้วยซ้ำ

“หรือน้ำยังไม่ได้บอก” ชาวินเห็นหญิงสาวนิ่งเงียบไป

“น้ำบอกแล้วค่ะ ก็มีแค่พ่อกับพี่ชายน้ำ แค่สองคน เพราะน้ำก็ไม่มีญาติที่ไหนแล้ว”

“โอเคครับ อยากให้ถึงวันนั้นเร็ว ๆ จัง”

ชาวินหอมไปที่แก้มเนียนของพริมาฟอดใหญ่ แล้วกอดร่างบางไว้แนบอก พริมาก็กอดชายหนุ่มตอบเช่นกัน แต่ภายในใจเธอยังคงวิตกกังวล กับเรื่องพ่อและพี่ชาย รู้สึกได้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นสักอย่าง…

ช่วงหลังมานี้พ่อและพี่ชายของเธอ มาขอเงินเธอบ่อยมาก ๆ จนพริมาเองกลุ้มใจกับพวกเขาทั้งสอง แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง เพราะพ่อกับพี่ชายของเธอขู่ว่าจะไปขอชาวินเอง พริมาไม่อยากให้ชาวินรู้สึกไม่ดี เพราะถ้าแต่งงานไป กลัวชายหนุ่มจะคิดว่าครอบครัวของเธอมาเกาะเขากิน

วันนี้ก็เช่นกันเธอไม่รับสายของพาทิศ เพราะรู้ว่าพี่ชายจะต้องโทรมาขอเงินอีก เมื่อพริมาไม่รับสายของพาทิศจึงมาดักรอที่ทำงานเธอ เป็นจังหวะที่เธอเลิกงานพอดี เธอจึงได้เจอกับพี่ชาย พาทิศรีบจูงมือเธอไปคุยอีกด้านหนึ่งทันที

“พี่ต้า มาได้ยังไง”

“ก็มาหาน้ำนั่นแหละ เล่นไม่รับสายพี่เลย”

“ที่ไม่รับเพราะน้ำไม่มีเงินจะให้พี่แล้วไง”

“ไม่มีอะไร งานการก็ทำ”

“แล้วพี่ไม่ทำงานบ้างล่ะ”

“พี่กำลังหางานอยู่”

“พี่ก็พูดแบบนี้ตลอด”

“จริง ๆ น้ำพี่ของอีกครั้งเดียว ได้งานทำพี่ทยอยคืนให้ก็ได้”

พริมาชั่งใจคิดอยู่ครู่หนึ่ง เพราะว่าเป็นคนใจอ่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และยังไงพาทิศก็เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของเธอ เธอจึงใจอ่อนยอมให้เงินพี่ชายไปอีกครั้ง เขาจึงได้ยอมกลับไปแต่โดยดี

ชาวินที่กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์พริมา เขาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ว่ามีผู้ชายจูงมือพริมาไปคุยยังที่ลับตา เขารู้สึกสับสนอยู่มาก ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน เขาได้แต่ยืนดูอยู่ไกล ๆ

ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน หรือพี่ชาย แต่น้ำบอกว่าพี่ชายกับพ่ออยู่ต่างจังหวัด

ชาวินจึงหยิบมือถือ กดโทรหาพริมาทันที

“ค่ะวิน”

“น้ำเลิกงานแล้วใช่ไหมเดี๋ยววินไปรับไปบ้านวินกัน”

“คือ…วันนี้น้ำรู้สึกปวด ๆ หัว วินไปคนเดียวก่อนได้ไหม”

“ปวดหัวมากเปล่าเดี๋ยววินพาไปหาหมอ แล้วเราค่อยไปบ้านวินวันหลังก็ได้ครับ”

“ไม่มากค่ะ แค่นอนพักก็หายแล้ววินไปเถอะค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

“ก็ได้ครับ งั้นวินไปก่อนนะและวินจะรีบกลับนะครับ”

“ค่ะ”

หลังจากวางสายไป ชาวินยังคงยืนมองร่างบางอยู่ไกล ๆ จนลับตาไป

เธอมีอะไรปิดบังอยู่กันแน่นะห หลังจากยืนมองอยู่นาน ชาวินตัดสินใจขับรถกลับมาที่บ้าน ก็เจอกับคุณหญิงนิภาเข้าพอดี

“แม่ไม่เห็นด้วย ที่ลูกจะแต่งงานกับผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายตีนคนนี้”

“แม่ครับ ผมไม่สนใจว่าฐานะทางบ้านน้ำ แค่น้ำเป็นคนดี เธอดีกับผมและรักผมก็พอแล้ว”

“ตาวิน ลูกรู้ได้ไงว่ามันไม่ได้มาหลอกเอาเงินลูก”

“ผมเชื่อใจน้ำครับ และผมก็จะแต่งงานกับน้ำ”

“ตาวิน!” คุณหญิงนิภาโมโหจนตัวสั่น

“พอ ๆ ทั้งแม่และลูก คุณหญิงลูกโตแล้วตัดสินใจชีวิตตัวเองได้ คุณก็ลองเชื่อลูกดูสักครั้งเถิดนะ” พ่อของชาวินรีบเอ่ยห้ามสองแม่ลูกนี้

“ค่อยดู เดี๋ยวจะได้เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงคนที่แกเลือก” คุณหญิงนิภาพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะลุกนี้ไป

“อยากโกรธแม่เขาเลยนะลูก” พ่อของชายหนุ่ม ที่ดูจะเข้าใจความรู้สึก ของชาวินดี เขาเอ่ยปลอบพร้อมกับตบไปที่ไหล่ลูกชาย

ชาวินได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน อยากจะเปลี่ยนความคิดของผู้เป็นแม่ ที่ยังมีอคติกับพริมา แต่เวลาเท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์ ในความดีของพริมาได้ อย่างที่เขาสัมผัสได้เช่นกัน

“พ่อเมื่อเย็นพี่ต้าก็พึงเอาเงินที่หนูไป หนูไม่มีเงินจะให้แล้วค่ะ”

“ทีพี่แกขอแกให้มันได้นะ ที่กับพ่อแกบอกไม่มี”

“ก็หนูบอกพึงให้พี่ต้าไปหมดแล้ว ทำไมพ่อกับพี่ต้าถึงทำแบบนี้ค่ะ หนูเหนื่อยมากทำงานกว่าจะได้เงิน ค่าใช้จ่ายหนูก็มีต้องจ่ายเหมือนกันนะพ่อ”

พริมาพูดใส่มือถือไปน้ำตาหยด เธอรีบยกมือขึ้นเช็ดมันออกอย่างไม่สนใจ

“แค่นี้นะคะ” พริมาตัดบทแล้วกดว่างสายไป โดนไม่สนใจสิ่งที่พ่อของเธอจะพูดต่อ

มือเรียวทั้งสองยกขึ้นมาปิดใบหน้า เธอร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ไหล่บางสั่นไหว

เสียงปลดรหัสล็อกประตูดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งเธอรีบเช็ดคราบน้ำตาอย่างลวก ๆ แล้วปั้นหน้ายิ้มให้ชายหนุ่มที่พึ่งจะกลับมา

“ไงวิน” เธอเอ่ยทักด้วยท่าทียิ้มแย้ม

“น้ำเป็นอย่างไงบ้าง หายปวดหัวหรือยัง” ชาวินสังเกตเห็นสีหน้าแล้วดวงตาของเธอที่แดง เหมือนผ่านการร้องไห้มา

“ยังปวดหัวนิดหน่อยค่ะ กินยาแล้ว เดี๋ยวนอนพักก็หายค่ะ

“ครับ งั้นเดี๋ยววินพาน้ำเข้านอนเอง”

“ค่ะ”

ชาวินโอบไหล่พริมา พาเธอเดินไปส่งยังที่นอน ส่วนตัวเขาออกมานั่งครุ่นคิดอยู่ที่ระเบียง นึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ที่เห็นพริมาอยู่กับผู้ชายคนนั้น และพักหลัง ๆ มานี้พริมาเหมือนมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ ชายหนุ่มเองก็อยากรู้ถึงเรื่องที่เธอหนักใจ หรือถ้าเธอมีปัญหาอะไร เขาก็สามารถจะช่วยเธอได้ทุกอย่าง หรือเธอเห็นเขาเป็นคนอื่น ทั้งที่เรากำลังจะแต่งงานกันแล้ว หรือเธอเห็นเขาไม่สำคัญพอ….