ตอนที่ 12 ออกจากหอ เข้าบ้านของพี่

บ่ายวันนั้นหลังมื้อเที่ยงและเสียงหัวเราะเบา ๆ ที่โต๊ะอาหารพี่บอยหยิบกุญแจรถออกมาจากลิ้นชักหน้าทีวี

นิรินชะงักเพราะไม่เคยเห็นพี่บอยขับรถยนต์เลยสักครั้ง

“พี่มีรถเหรอคะ?”

“มี…” เขาตอบเรียบ ๆ พร้อมยื่นหมวกให้

“แค่ชอบขี่วินมากกว่า เพราะมันไม่ต้องรอไฟแดง”

นิรินหัวเราะเบา ๆก่อนจะขึ้นรถไปกับเขา คนขับที่ยังนิ่งขรึมเหมือนเดิม

แต่เธอรู้ดีว่า...หัวใจเขานุ่มขึ้นทุกวันเมื่อมาถึงหอพักเก่า

นิรินมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องชั้นสามของตัวเอง

ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็น “ที่ซ่อนน้ำตา”

แต่วันนี้ เธอจะได้เดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไม่ต้องหลบอะไรอีกแล้ว

พี่บอยช่วยขนกล่องของ หนังสือ เสื้อผ้า และหม้อหุงข้าว

ทุกอย่างถูกวางอย่างเป็นระเบียบในท้ายรถยนต์ของเขา

เจ้าของหอเดินมาส่งหน้าห้องตรวจเช็กทุกมุมก่อนพยักหน้าอย่างพอใจ

“ห้องสะอาดดีค่ะ ไม่เสียของอะไรเลย”

“งั้นจะโอนค่ามัดจำคืนให้ 2,000 บาทนะคะ”

นิรินไหว้ขอบคุณรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก

เพราะแม้จำนวนเงินจะไม่มาก แต่ความรู้สึกคือ “จบแบบไม่ติดค้าง”

“หนูพร้อมเรียนแล้วค่ะพี่บอย” เธอบอกตอนขึ้นรถกลับ

“ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าห้อง ไม่ต้องคอยกลัวเสียงเคาะประตูตอนดึก ไม่ต้อง...ไปรับงานอะไรอีก