Novels by ลินญาร์

เสียงฝนพรำเบา ๆ ในวันนั้นถูกกลบด้วยเสียงฝีเท้าร้อนรนของขุน เขาวิ่งเข้าออกหน้าห้องคลอดด้วยใบหน้าเครียดจัด มือที่เคยมั่นคงสั่นน้อย ๆ อย่างห้ามไม่ได้ “ใจเย็นนะขุน…” พี่ลินดาวางมือบนไหล่ พยายามปลอบ แต่ดวงตาคมก็ยังจับจ้องประตูบานนั้นอย่างไม่กะพริบ ชั่วเวลาที่เหมือนเป็นนิรันดร์ ในที่สุดเสียงแผ่วเบาแต่ชัดเจนก็ดังลอดออกมา เสียงร้องแหลมเล็กของทารกแรกเกิด น้ำตาที่ขุนไม่เคยคิดว่าจะหลั่งง่าย ๆ กลับเอ่อคลอทันทีที่หมอเปิดประตูออกมา “ยินดีด้วยครับ… คุณพ่อ” เขาแทบไม่รอคำอธิบาย รีบก้าวเข้าไป เห็นเดือนนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียง ผมเปียกชื้นด้วยเหงื่อ แต่รอยยิ้มบาง ๆ ที่มอบให้เขากลับงดงามที่สุดในชีวิต “พี่ขุน… เรามีลูกแล้วนะคะ” เสียงเธอเบาจนแทบเป็นกระซิบ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปจับมือเธอแน่น ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรัก “เก่งที่สุดแล้วเดือน… ขอบคุณนะที่ให้พี่ได้เป็นพ่อ” พยาบาลอุ้มก้อนน้อยห่อผ้าเข้ามา เด็กน้อยตัวแดงจิ๋วส่งเสียงร้องแผ่ว ๆ เมื่อถูกวางลงบนอกแม่ เดือนหลั่งน้ำตาออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ขุนนั่งข้าง ๆ มองภาพนั้นด้วยแววตาสั่นระริก เหมือนได้เห็น ความฝันของทั้งชีวิต กลายเป็นจริง

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านไม้ไผ่เข้ามาในห้องพักเล็ก เดือนขยับตัวจะลุกขึ้นตามปกติ แต่ทันทีที่ยืนขึ้น ร่างบางก็เซไปเล็กน้อย ความเวียนศีรษะแล่นเข้ามาอย่างกะทันหัน“อ๊ะ…” เธอเผลอร้องเบา ๆ มือคว้าขอบเตียงไว้แน่นขุนที่เพิ่งสวมเสื้อเชิ้ตพอดี รีบเข้ามาประคองทันที “เดือน! เป็นอะไรครับ ทำไมหน้าซีดแบบนี้”หญิงสาวยิ้มจาง ๆ “ไม่เป็นไรค่ะ แค่เวียนหัวนิดหน่อย”ในครัว พี่ไหมกำลังตั้งหม้อข้าวต้มอ่อน ๆ ไว้สำหรับแขกที่เพิ่งตื่น เสียงน้ำเดือดเบา ๆ คลอไปกับกลิ่นหอมอบอวลของข้าวสุกใหม่ แต่สำหรับเดือน กลับไม่เป็นเช่นนั้น เพียงแค่กลิ่นลอยมาแตะจมูก เธอรีบเอามือปิดปาก สีหน้าเปลี่ยนเป็นขาวซีดทันที“พี่ขุน… หนูเหม็นกลิ่นข้าวต้มจังเลย”ขุนตาเบิกกว้าง หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ความตกใจแล่นวาบผ่านใบหน้าคม “หรือว่า…” เขาเอื้อมมากุมมือเธอแน่นขึ้น สายตาเต็มไปด้วยทั้งห่วงใยและความตื่นเต้นที่ยังไม่กล้าพูดออกมาเสียงพี่ไหมดังแทรกขึ้นจากครัว “หนูเดือน ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เดี๋ยวพี่ตักข้าวต้มให้นะ กินอุ่น ๆ จะได้ไม่เวียนหัว”แต่เดือนเพียงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปซบอกขุนด้วยความอ่อนแรง ขุนกอดร่างบางไว้แน่น พลางมองออกไปนอกหน้าต่

หนึ่งเดือนหลังงานแต่ง บ้านไร่ในฝันโฮมสเตย์ยังคงอบอวลด้วยความสุข แขกที่แวะมาพักทยอยเข้ามาอย่างต่อเนื่อง พี่ไหมกับพี่นิ่มก็ทำงานได้ดี รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของพวกเธอทำให้ไร่เล็ก ๆ แห่งนี้ดูมีชีวิตชีวายิ่งขึ้นเช้าวันนั้น ขุนลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางอ้อมกอดอุ่น ร่างเล็กของเดือนซุกแนบอยู่ข้าง ๆ ราวกับยังไม่อยากลุกจากเตียงไม้ที่ทั้งคู่ช่วยกันจัดแต่งเมื่อคราวเริ่มเปิดบ้านพักใหม่ ขุนก้มลงหอมแก้มภรรยาเบา ๆ จนเธอสะดุ้งยิ้มเขิน ๆ“พี่ขุน แกล้งหนูแต่เช้าเลยนะคะ”“ก็เมียพี่น่ารักนี่นา” เขาตอบเรียบ ๆ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความรักทั้งคู่ลุกขึ้นมาช่วยกันทำอาหารเช้าง่าย ๆ ข้าวต้มหม้อเล็กกับผักสดที่เด็ดมาจากสวนหลังบ้าน เสียงหัวเราะดังเบา ๆ เมื่อเดือนทำขิงหั่นบางเกินไป ขุนเลยแอบแซวว่า “นี่เมียพี่ตั้งใจหั่นให้พี่กินทั้งแปลงหรือเปล่า”หลังมื้อเช้า ขุนกับเดือนเดินเล่นรอบไร่ ลมเช้าพัดกลิ่นดอกไม้จากไร่เรือนกระจกของพี่ลินดามาแตะจมูก ขณะที่ด้านไกลเห็นแขกกลุ่มหนึ่งนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจ“พี่ขุน…” เดือนเอ่ยขึ้นเบา ๆ “ถ้าวันหนึ่งมีเสียงเด็กวิ่งเล่นในไร่ คงจะดีไม่น้อยนะคะ”ขุนหยุดเดิน หันมามองใบหน้าของภรรยาที่แดงระเ

แสงอรุณสาดลอดผ่านกิ่งไม้ใหญ่ ขุนลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมสัมผัสอุ่นจากร่างเล็กที่ยังซุกอยู่ในอ้อมกอด รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าคมเมื่อได้เห็นเดือนหลับตาพริ้ม แก้มแดงระเรื่อจากความเหน็ดเหนื่อยเมื่อคืน“ตื่นได้แล้วคนสวย…เช้านี้เราต้องรีบกลับบ้าน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเอาใหญ่” ขุนก้มลงกระซิบเบา ๆ พลางกดจูบหน้าผากเธอเดือนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย พอได้สติ สีหน้าก็แดงจัด รีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายพลางเบือนหน้าหนี“อายจังเลยพี่ขุน…เมื่อคืนเรา…”“เมื่อคืนเดือนชอบนี่นา” เขายิ้มอบอุ่น ก่อนจะช่วยประคองเธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยทั้งคู่รีบเก็บสิ่งของและเดินกลับบ้านด้วยหัวใจเต้นแรง ยิ่งใกล้ถึงเรือนหลังเล็กของแม่เดือน ความเขินก็ยิ่งทวีขึ้น เพราะรู้ดีว่าไม่นานนัก ทุกคนในไร่จะมาหาคู่แต่งงานหมาด ๆ ในเช้าวันนี้เดือนกระซิบเบา ๆ พลางจับมือเขาแน่น “พี่ขุน…อย่าปล่อยมือหนูนะ”ขุนหันมายิ้ม ดึงมือเธอมากุมแน่นกว่าเดิม “ไม่มีวันปล่อย…เราจะกลับไปเริ่มต้นบ้านของเรา…ด้วยกัน”ทั้งสองเดินเคียงกันไปใต้แสงเช้า ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข แม้ยังมีความเขินอาย แต่ก็อบอุ่นเหลือเกินไม่นานหลังจากทั้งคู่กลั

ใต้แสงจันทร์นวล เสื่อผืนบางถูกปูลงบนพื้นหญ้านุ่ม ๆ ข้างลำต้นไม้ใหญ่ที่คุ้นตา ลมกลางคืนพัดเอื่อย เสียงจักจั่นดังเป็นจังหวะคล้ายเสียงขับกล่อม เดือนค่อย ๆ นั่งลงบนตักพี่ขุน แขนเล็กโอบรอบต้นคออย่างเคยชิน แก้มกลมซบอยู่ใกล้ใบหน้าคมที่ส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ “เหนื่อยมั้ยพี่ขุน…ทั้งวันเลยนะ” เดือนเอ่ยเบา ๆ พลางเอียงหน้ามองตาเขา ขุนส่ายหัวช้า ๆ แขนใหญ่โอบกอดร่างเล็กไว้แน่น “ไม่เหนื่อยเลย…แค่ได้กอดหนูแบบนี้ ทุกอย่างก็หายไปหมดแล้ว” คำพูดเรียบง่ายทำให้หัวใจเดือนเต้นแรงขึ้นทันที เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างเขินอาย แต่ยังคงซุกตัวเข้าหาอ้อมแขนนั้นมากกว่าเดิม ขุนก้มลงหอมแก้มขาวเนียนอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากผิวและเส้นผมของเธอลอยแตะปลายจมูกจนหัวใจเขาอุ่นวาบ เดือนยกมือแตะอกเขาเบา ๆ สบตาพร้อมรอยยิ้มละมุน “คืนนี้…ดีจังเลยพี่ ข้างนอกอาจจะเงียบ แต่หนูรู้สึกว่าหัวใจมันเต็มไปด้วยเสียงเพลง” ขุนหัวเราะในลำคอ ก่อนจะกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ริมฝีปากแตะขมับเธออย่างแผ่วเบา เดือนเงยหน้าขึ้นสบตาพี่ขุน ดวงตากลมส่องประกายวาววับในเงาจันทร์ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาประกบริมฝีปากกับเขาอย่างแผ่วเบา รสจูบอุ่นร้อนค่อย ๆ ลึกซึ้งขึ้น

เวลาล่วงเลยจนเกือบบ่าย แสงแดดอ่อนคล้อยลงสาดผ่านต้นไม้ใหญ่ ลานไร่ที่เมื่อเช้ายังเต็มไปด้วยเสียงกลองยาวและความคึกคัก บัดนี้กลับอบอวลด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเบา ๆ หลังพิธีเสร็จสิ้นขุนกับเดือนนั่งเคียงกัน มือทั้งคู่ยังคงกุมไว้แน่นบนตั่งที่ปูผ้าพื้นเมือง ข้อมือขาวมีสายด้ายผูกข้อมือที่ญาติผู้ใหญ่และเพื่อนบ้านร่วมอวยพร กลิ่นน้ำอบคละคลุ้งผสมกลิ่นดอกไม้สดรอบกายเสียงแซว เสียงอวยพรยังดังไม่ขาดสาย แต่สำหรับคนสองคนตรงกลางพิธีนั้น ราวกับโลกหมุนช้าลง เหลือเพียงความสุขเรียบง่ายที่เอ่อท่วมในหัวใจลินดายืนมองภาพนั้นอยู่ด้านข้าง รอยยิ้มสวยค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เธอรีบยกมือเช็ด แต่ก็ไม่อาจหยุดได้ พอลที่ยืนข้าง ๆ เห็นเข้าก็เอื้อมมือมากุมไหล่ พลางเอ่ยเสียงนุ่ม “ร้องทำไมกัน…วันนี้มันเป็นวันดีนะ”ลินดาส่ายหน้าเบา ๆ หัวเราะทั้งน้ำตา “ก็เพราะมันดีไงพอล…ฉันเลยอดไม่ได้…เห็นเดือนกับขุนแล้วมันเหมือนฝันที่เป็นจริง เหมือนเราเองก็ได้ย้อนกลับมารู้ว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง”แสงแดดบ่ายคล้อยลอดผ่านม่านใบไม้ลงมาส่องให้ภาพทั้งหมดเปล่งประกายราวกับถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่น งานวิวาห์กลางไร่ในฝัน ที่

เสียงล็อกประตูหน้าบ้านดังแกร๊ก ก่อนที่ร่างของ “ส้ม” จะเซพิงขอบประตู เอื้อมมือถอดรองเท้าส้นสูงออกอย่างทุลักทุเลกลิ่นเหล้าผสมกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ คลุ้งไปทั่วห้องรับแขก“โอ๊ยยยย...เมาชิบหาย”เธอหัวเราะให้ตัวเองเหมือนคนบ้า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งพิงพนักโซฟา ถลกกระโปรงขึ้นมาเหนือเข่า ถ่างขาอย่างไม่แคร์อะไรทั้งนั้นฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้หัวเบา ตัวร้อน ซอกคอชื้นเหงื่อ“พี่หวานไม่อยู่...”“พี่พลก็อยู่บ้านคนเดียว...”“...หรือว่าเราจะลองดีวะ...”ส้มยกมือลูบต้นขาตัวเองช้า ๆ เผลอกัดปากจนรู้สึกถึงปลายเล็บจิกเบา ๆ ไปกับผิวภาพในหัวมันเริ่มฟุ้งซ่านแผ่นหลังของพี่พลเวลาใส่เสื้อกล้ามตอนล้างรถ กล้ามแขนที่โคตรแน่นตอนเขาหิ้วถังน้ำเข้าบ้าน หรือแม้แต่เสียงทุ้มนุ่มเวลาเขาเรียกชื่อเธอ“ส้ม... จะกินอะไร เดี๋ยวพี่ทำให้”“ส้ม... ไม่ต้องกลับดึกนักนะ”“ส้ม... พี่อยู่บ้านนะ ถ้ามีอะไรเรียกได้”เออสิ! แล้วคืนนี้จะไม่เรียกได้ยังไง!เสียงเปิดประตูห้องครัวทำให้ส้มสะดุ้งพี่พลเดินออกมาในชุดเสื้อยืดสีเทา กับกางเกงขาสั้น ผมเปียกนิด ๆ เหมือนเพิ่งอาบน้ำ เสียงฝ่าเท้าบนพื้นไม้เงียบแต่ชัดเจน“กลับมาแล้วเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบส้มยิ้มแบบไ

เสียงหอบกระเส่าของทั้งคู่ยังคงก้องอยู่ในห้องมืดสลัว ร่างเปลือยสองร่างทิ้งตัวลงบนเตียงกว้าง เหงื่อเกาะพราวตามผิวกาย มินนี่ซบหน้าลงกับอกแกร่งที่ยังคงเต้นแรงไม่แพ้หัวใจเธอเองกลิ่นกายผสมกับกลิ่นวิสกี้ยังคงอวลอยู่รอบๆ ทำให้บรรยากาศเหมือนถูกกลืนไปอยู่ในโลกอีกใบที่มีเพียงเขากับเธอสักพัก มินนี่ก็ขยับตัว เธอยันกายขึ้นเล็กน้อยจนได้สบตากับภาคินเต็มๆ ดวงตากลมโตยังฉ่ำวาว แต่กลับมีแววซุกซนผสมความจริงจังอยู่ในนั้น"พี่คิน..." เสียงเธอแผ่วพร่า "...ทำไมต้องเป็นหนูล่ะคะ? ผู้หญิงสวยๆ รอบพี่ตั้งเยอะ...พี่ทั้งหล่อ ทั้งเป็นเดือน ใครก็อยากได้"เธอหยุดหายใจชั่วครู่ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากบางๆ "แต่ก็...ขอบคุณนะคะ ที่วันนี้หนูได้กินพี่คินสมใจอยาก"แล้วเธอก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง หยิบชุดที่กองอยู่บนพื้นเหมือนจะกลับไปจริงๆภาคินที่นอนพิงหมอนอยู่ขยับตัวช้าๆ แต่แววตาไม่ช้าเลย มันคมกริบ จ้องมองราวกับจะอ่านใจเธอทั้งเล่ม“กินพี่?” เขาทวนคำ พร้อมหัวเราะในลำคอเบาๆ “เด็กนี่ปากดีจริงๆ...”เขาคว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ทันทีที่เธอเอื้อมไปหยิบชุด สายตาคมวาวโรจน์แฝงความขุ่นเคืองปนเอ็นดู"จะกลับจริงดิ? ทำเหมือนพี่เป็นแค่เมนูที่เธอส

คำตอบของเธอที่ตอบกลับมาอย่างไม่ลังเลกลายเป็นเชื้อไฟชั้นดีที่โหมกระพือความบ้าคลั่งของภาคินให้ลุกโชนถึงขีดสุด! "ดี! เด็กดีของพี่!" เขาคำรามลั่นอย่างพอใจ เสียงทุ้มแหบพร่าเต็มไปด้วยความต้องการดิบเถื่อน เขาจับสะโพกของเธอกระแทกเข้าหาตัวในจังหวะสุดท้าย...ลึกที่สุด...หนักหน่วงที่สุด...ราวกับจะตอกตรึงความเป็นเจ้าของลงไปในทุกอณูของร่างกายเธอ! "อ๊าาาาาาาาาห์!!!" เสียงกรีดร้องของมินนี่ดังลั่นจนสุดเสียงในวินาทีที่ร่างกายของเธอกระตุกเกร็งอย่างรุนแรง สมองขาวโพลนไปชั่วขณะ ผนังช่องรักของเธอบีบรัดแก่นกายร้อนผ่าวของเขาเป็นจังหวะถี่รัวราวกับจะสูบกลืนเขาเข้าไปทั้งร่าง และแรงตอดรัดที่รุนแรงนั้นเองที่เป็นตัวจุดชนวนระเบิดอารมณ์ของภาคิน... "อ่าาาาห์!" เขาสะดุ้งเฮือก คำรามลั่นในลำคอ ก่อนจะปลดปล่อยกระแสธารอุ่นร้อนทะลักเข้าไปในช่องทางรักของเธอจนหมดสิ้นทุกหยาดหยด ความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นเข้าไปจนลึกสุดใจทำให้มินนี่ยิ่งกระตุกเกร็งและกรีดร้องออกมาอีกระลอก ตั่บ! ร่างสูงใหญ่ของภาคินฟุบลงทาบทับแผ่นหลังเนียนที่ชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อของเธอจนแนบสนิท แก่นกายของเขายังคงฝังลึกคาอยู่ภายใน เตียงนอนสั่นไหวเล็กน้อยตามแรงหอบหาย

เขาเริ่มขยับสะโพก...เข้า...ออก...ช้าๆ เป็นจังหวะเนิบนาบในตอนแรก ให้เธอได้ลิ้มลองความรู้สึกของการถูกเติมเต็ม"อ๊ะ...อื้อ...พี่...คิน...มัน...ใหญ่...อ๊า..." เธอครางกระเส่าทุกครั้งที่เขาขยับ"ชอบมั้ย...ใหญ่ๆ แบบนี้...แน่นชิบหายเลยรู้ตัวมั้ย" เขาคำรามในลำคอ ก่อนจะเริ่มเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้น!ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วห้องนอนภาคินซอยสะโพกเข้าออกอย่างไม่ยั้งราวกับเครื่องจักร เขาจับขาของเธอไว้มั่นแล้วกระแทกกระทั้นเข้าใส่จุดกระสันภายในของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างคนป่าเถื่อน"อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊ะ! พี่คิน...ลึก...มันลึกไป...อ๊าาา!" มินนี่กรีดร้องอย่างสุขสม หัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระแทก ความเสียวซ่านจุกแน่นที่ท้องน้อยทำให้เธอแทบสิ้นสติ"ครางอีก...ครางดังๆ เลย...พี่ชอบฟังเสียงเราตอนโดนพี่เย็ด!" เขาสั่งเสียงหอบกระเส่า ก่อนจะกระหน่ำซอยสะโพกถี่รัวจนเตียงสั่นสะเทือนหลังจากโหมกระหน่ำในท่าเบสิกจนมินนี่ใกล้จะแตะสวรรค์อีกครั้ง เขาก็ถอนแก่นกายออกจนเกือบสุด ทำให้เธอครางประท้วงอย่างขัดใจ"ยังไม่จบแค่นี้หรอก" เขายิ้มร้าย ก่อนจะพลิกร่างของเธอให้นอนคว่ำ แล้วจับเธอยกสะโพก

เสียงครางกระเส่าหวานหูของมินนี่เหมือนเป็นรางวัลชั้นเลิศสำหรับภาคิน มันยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวเขาให้ลุกโชนรุนแรงขึ้น เขายิ้มอย่างพึงพอใจกับปฏิกิริยาของเธอ ก่อนจะจัดการกับปราการด่านสุดท้าย...ดึงกางเกงในลูกไม้ตัวจิ๋วออกจากเรียวขาของเธอ โยนมันทิ้งไปอย่างไร้ค่า ตอนนี้...เรือนร่างของเธอเปลือยเปล่าโดยสมบูรณ์ และเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเขาจัดท่าให้เธอนอนหงายลงบนเตียงกว้าง ขาข้างหนึ่งของเธอยังคงพาดอยู่บนบ่าของเขาที่คุกเข่าอยู่ปลายเตียง เป็นท่าที่เปิดเปลือยทุกสัดส่วนของเธอให้เขาได้ชื่นชมอย่างเต็มตาภาพตรงหน้าทำให้ภาคินแทบคลั่ง...เนินเนื้ออวบอูมที่บวมเป่งเล็กน้อยจากการถูกกระตุ้น ปากทางรักที่เผยอออกน้อยๆ กำลังขับน้ำหวานใสออกมาไม่หยุด กลีบเนื้อสีสดที่ซ่อนอยู่ภายในมันช่างเชื้อเชิญ...และที่ทำให้เขาแทบเสียสติคือกลิ่น...กลิ่นกายหอมหวานแบบผู้หญิงของเธอ ผสมกับกลิ่นคาวอ่อนๆ ของน้ำรัก และที่พิเศษที่สุด...คือกลิ่นฉุนซ่าจางๆ คล้ายกลิ่นฉี่ที่ติดอยู่ปลายกลีบเนื้อจากการที่เธอตื่นเต้นจนแทบกลั้นไม่อยู่..."อ่า...กลิ่นโคตรยั่วเลยว่ะ" เขาคำรามออกมาอย่างไม่อาจควบคุม ก่อนจะพุ่งหน้าลงไปที่จุดนั้นทันที"อ๊ะ! พ

ภาคินไม่ได้รอคำตอบจากมินนี่ เขากระชับมือที่กุมมือเธอไว้แน่น ก่อนจะลากเธอออกจากบาร์ทันทีท่ามกลางสายตาอิจฉาและงุนงงของคนทั้งร้าน โดยเฉพาะโต๊ะหนุ่มๆ ที่คิดจะจีบเธอ ซึ่งตอนนี้ได้แต่นั่งหน้าเจื่อน มองตามหลังคนที่คาบเหยื่อชิ้นงามตัดหน้าไปอย่างทำอะไรไม่ได้มินนี่ไม่ได้ขัดขืน เธอปล่อยให้เขาจูงมือพาเดินไปที่ลานจอดรถด้วยหัวใจที่เต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น เขายัดเธอเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตคันหรูของเขาแล้วขับทะยานออกไปในความมืดรถแล่นมาได้ไม่นานก็เลี้ยวเข้าสู่คอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง มินนี่ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ...ที่นี่มัน...คอนโดเรานี่!แต่เธอก็เลือกที่จะเงียบไว้ ไม่ได้บอกความจริงกับเขา ปล่อยให้เรื่องมันดำเนินต่อไปด้วยความอยากรู้ว่าเขาจะพาเธอไปที่ไหนต่อภาคินจอดรถแล้วพามินนี่ขึ้นลิฟต์มายังชั้น 35...ชั้นสูงสุดของคอนโด เขาใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้องเพนท์เฮาส์มุมสุดทางเดิน แล้วดึงเธอเข้าไปข้างในทันทีที่ประตูเปิดปัง!ประตูห้องถูกปิดลง ตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ภายในห้องมืดสลัว มีเพียงแสงไฟจากตึกระฟ้าของกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนที่ส่องลอดผ่านกระจกบานใหญ่เข้ามายังไม่ทันที่มินนี่จะได้สำรวจห้อง ภาคินก็พลิกตัวเธอก

ค่ำคืนบ้านสวนที่สงบเงียบ แสงไฟสลัวในห้องนอนอาบไล้ผ้าม่านสีขาวให้ดูนุ่มนวล หนูนิดหลับสนิทอยู่ในเปลเล็กที่วางมุมห้อง เหลือเพียงพี่บอยกับนิรินที่ได้นอนเคียงกันในเตียงใหญ่นิรินหันมามองสามี ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยอ่อน แต่ยังมีแววอบอุ่นที่คงเส้นคงวา เธอเอื้อมมือเล็กไปคว้ามือเขามากุม ก่อนค่อย ๆ ดันลงต่ำช้า ๆ“หนูคิดถึงพี่…” เสียงกระซิบแผ่วพร่าแฝงแรงปรารถนาพี่บอยเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาคมเข้มวูบไหว ก่อนที่ริมฝีปากจะโค้งขึ้น นิรินก้มหน้าลงช้า ๆ ใช้ความอ่อนโยนของเธอปลุกเร้าความเป็นชายของเขา ริมฝีปากอุ่นครอบลงแก่นกายที่แข็งร้อนขึ้นทุกทีเสียงลมหายใจของพี่บอยดังพร้อมกับจังหวะการดูดกลืนที่เร่งเร้า นิรินละเลียดไปตามความยาว ลิ้นนุ่มปาดชื้นจนแท่งอุ่นร้อนสั่นสะท้าน เขาเอื้อมมือหนาวางบนเรือนผมเธอ กดเบา ๆ คล้ายทั้งปลอบ ทั้งปรนเปรอ“หนู…” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ “รู้ตัวไหมว่าพี่แทบขาดใจ”นิรินเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายพราวระยิบ แววหวานผสานแรงรัก ก่อนจะกลับลงไปลิ้มรสอีกครั้ง จังหวะรุกเร้าทำให้พี่บอยสูดหายใจลึก ร่างกายเกร็งแน่น ความเสียวแล่นพล่านขึ้นจนถึงสันหลังเสียงลมหายใจของพี่บอยขาดห้วงขึ้นทุกท

หลังจากหนูนิดลืมตาดูโลก ครอบครัวใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพฯ อยู่พักใหญ่ จนวันที่พี่บอยตัดสินใจพากลับบ้านสวน ให้ลูกเติบโตท่ามกลางอากาศดีและความรักของทุกคนส่วนบ้านกับตึกที่กรุงเทพฯ เขาเลือกเก็บไว้ ฝากให้น้องกันต์ดูแลยามไปเรียนหรือมีงานในเมือง พี่บอยพูดเพียงสั้น ๆ แต่ชัดเจน “ถือว่าพี่ฝากด้วยนะ”มันไม่ใช่แค่การมอบความรับผิดชอบ แต่คือการส่งต่อความไว้ใจและการซัพพอร์ทอย่างเต็มที่คาเฟ่รั้วเอียงในสวนมะม่วงยังคงคึกคักทุกวัน กลิ่นกาแฟหอมผสมกลิ่นใบไม้ เสียงหัวเราะใส ๆ ของหนูนิดที่หัดเดินเกาะรั้วไม้เอียง ทำให้ร้านเล็ก ๆ แห่งนี้เต็มไปด้วยชีวิตชีวากันต์เพิ่งกลับจากกรุงเทพฯ เข้ามาเห็นภาพตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มออกมา ความเหนื่อยล้าจากการเรียนและงานที่แบกไว้เหมือนเบาลงทันที เขาก้มลงอุ้มหลานขึ้นมา หนูนิดหัวเราะคิกแล้วเอื้อมมือไปแตะจมูกน้าชาย ทุกคนในร้านหัวเราะตามเสียงเด็กไปพร้อมกันแม่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ยกมือปาดหางตาเล็กน้อยก่อนยิ้มกว้าง “แม่ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว…ขอแค่เห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้าแบบนี้ แม่ก็สุขใจที่สุด”นิรินหันไปสบตาพี่บอย รอยยิ้มเธอสั่นไหวเล็กน้อยเพราะซึ้งจนพูดไม่ออก เขาเพียงยกแก้วกาแฟวางลงบนเคาน์เตอ

หลังจากที่หนูนิดลืมตาดูโลก บ้านที่กรุงเทพฯ ของพี่บอยกับนิรินก็ไม่เคยเงียบเหงาอีกเลย ตลอดหนึ่งถึงสองปีนั้น คนเช่าตึกที่คุ้นเคยกันต่างแวะเวียนมาหาไม่ขาด ทั้งช่วยซื้อของเข้าบ้าน เอาของเล่นเด็กมาให้ หรือแค่แวะมานั่งคุยเป็นเพื่อนทั้งกลางวันหรือยามค่ำคืนหนูนิดค่อย ๆ โตขึ้น จากเด็กน้อยในผ้าอ้อม กลายเป็นเจ้าตัวเล็กที่เริ่มหัดเกาะคลานไปทั่วบ้าน เสียงหัวเราะใส ๆ ของเธอทำให้ทุกคนในบ้านมีพลังใจอย่างบอกไม่ถูกน้องกันต์ ตอนนั้นเพิ่งอายุยี่สิบเต็ม กำลังอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อ ทั้งต้องเรียน ทั้งต้องรับงานช่วยครอบครัว แต่ก็ไม่เคยหายหน้าจากบ้าน เขามักกลับมาหาหนูนิดเสมอ คอยอุ้ม คอยเล่น พอเห็นหลานหัวเราะก็ลืมความเหนื่อยไปชั่วคราวหลายครั้งที่พี่บอยมองเห็นแววความกดดันในแววตาเด็กหนุ่ม เขาไม่ได้พูดพร่ำยืดยาว แค่ตบไหล่เบา ๆ หรือยกแก้วน้ำวางให้ตรงหน้าแล้วพูดสั้น ๆ“เหนื่อยก็พักบ้างนะกันต์…พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ต้องห่วง”คำน้อย ๆ แต่กลับเป็นแรงซับพอร์ทที่มั่นคงที่สุดสำหรับกันต์ เสมือนบอกเขาว่าต่อให้เส้นทางชีวิตหนักหนาแค่ไหน ก็ยังมีบ้านหลังนี้ที่พร้อมโอบรับอยู่เสมอในค่ำคืนเงียบสงบ พี่บอยมักนั่งอุ้มหนูนิดอยู่ตรงระ

ลมเย็นปลายฝนพัดผ่านสวนมะม่วงในยามเช้า พี่บอยยืนเก็บของลงท้ายรถยนต์อย่างเงียบ ๆ แม่เดินออกมาจากครัว มือหิ้วถุงผ้าผักสวนครัวติดมาด้วยนิรินยืนลูบท้องโตที่เริ่มทำให้เดินเหินไม่ค่อยถนัดนัก สายตาเธอมองไปรอบ ๆ บ้านสวนเงียบ ๆ อย่างผูกพัน “แม่… หนูคิดถึงบ้านหลังนี้จัง”แม่ยกมือแตะไหล่ลูกสาว ยิ้มอ่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกลูก เดี๋ยวคลอดเสร็จ กลับมาด้วยกันอีก บ้านสวนก็ยังรอเราอยู่เสมอ”เต้าหู้เห่าเหง่ง ๆ วิ่งวนรอบขาเหมือนรู้ว่ากำลังจะออกเดินทาง พี่บอยก้มลงลูบหัวมันเบา ๆ “ไปด้วยกันนะไอ้เต้าหู้” หมาจอมซนส่ายหางแรง ๆ ตอบรับทันทีเมื่อทุกอย่างพร้อม ทั้งครอบครัวจึงขึ้นรถออกจากสวนที่อยู่มานานหลายปี เสียงประตูรั้วไม้เอียงปิดเบา ๆ ทิ้งไว้เพียงความทรงจำนิรินนั่งเอนพิงเบาะ มือกุมท้องแน่นทุกครั้งที่ลูกดิ้น พี่บอยเหลือบตามองเป็นระยะ มืออีกข้างวางบนหน้าขาเธออย่างอบอุ่นมือถือดังขึ้น น้องกันต์ส่งไลน์มา “พี่ ถึงไหนแล้ว ผมกับหมาจรที่เก็บมาเลี้ยงรออยู่ เต้าหู้จะได้มีเพื่อนแล้วนะ”นิรินยิ้มบาง ๆ “กันต์ตื่นเต้นใหญ่เลย”พี่บอยพยักหน้า “มันไม่เหงาหรอก มีทั้งหมา มีทั้งครอบครัวอยู่ด้วย”รถค่อย ๆ เลี้ยวเข้าประตูบ้านสองชั้น

แดดยามบ่ายอ่อนส่องลอดรั้วไม้เอียงเข้ามาในคาเฟ่ กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นผสมกับกลิ่นขนมอบลอยอวลในบ้านที่เป็นทั้งร้านและที่พักอาศัยในเวลาเดียวกันนิรินกำลังจัดแจกันดอกไม้เล็ก ๆ บนโต๊ะหินข้างหน้าต่าง เต้าหู้นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นไม้เหมือนเคย เธอไม่ได้เอะใจเลยว่าบรรยากาศวันนี้จะมีอะไรพิเศษกว่าทุกวันเสียงเครื่องยนต์รถดังมาจากหน้ารั้ว พี่บอยเดินเข้ามาพร้อมถุงกระดาษสีเรียบในมือ เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินตรงมาวางไว้บนโต๊ะไม้กลางห้องครัว“พี่ซื้ออะไรมาเหรอคะ” นิรินถามอย่างสงสัยเขาเปิดถุงออก เผยให้เห็นกล่องเค้กจากร้านชื่อดังในตัวเมือง ริมฝีปากหยักยกยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงความหมายลึกซึ้ง“วันนี้… ครบรอบวันที่พี่กับหนูเจอกันครั้งแรก”นิรินชะงักไปทันที ดวงตากลมเบิกกว้าง น้ำตารื้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “พี่…ยังจำได้เหรอคะ”พี่บอยพยักหน้าเบา ๆ “จำได้หมด…ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้”เธอหัวเราะทั้งน้ำตา ก้าวเข้าไปกอดเอวเขาแน่น “หนูไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นคนเซอร์ไพรส์แบบนี้”“พี่ไม่ได้เก่งเรื่องพวกนี้หรอก” เขาลูบผมเธอเบา ๆ “แต่พี่อยากให้หนูรู้…ว่าทุกวัน พี่ยังจำได้เสมอว่าหนูเข้ามาในชีวิตพี่ได้ยังไง”ทั้งคู่

ค่ำคืนอากาศเย็นหลังฝน บ้านสวนเงียบสงบนิรินนั่งกอดหมอนอยู่บนโซฟา สีหน้าหงุดหงิดเพราะอาการคนท้อง พี่บอยเงียบ ๆ แต่ยกขันน้ำอุ่นมาให้จิบบรรเทา พอเห็นเธอทำหน้ายู่ ก็ไม่พูดอะไร แค่ขยับลงนั่งกับพื้นตรงหน้าแล้วค่อย ๆ นวดฝ่าเท้าให้“พี่…ไม่ต้องก็ได้ หนูไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นหรอก” เธอพึมพำเบา ๆ แต่ปลายนิ้วยังเกาะแขนเขาไว้ไม่ปล่อยพี่บอยแค่ส่ายหน้าเบา ๆ “ถ้าไม่สบายตัว…ก็ให้พี่ช่วย” เสียงทุ้มต่ำเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความมั่นคงนิรินเผลอหลับตา สูดหายใจลึกเมื่อความปวดเมื่อยค่อย ๆ คลายลง เธอซบหน้าลงกับอกเขาในที่สุด น้ำตาซึมเล็กน้อย “ถ้าไม่มีพี่…หนูคงแย่ไปแล้วจริง ๆ”พี่บอยก้มลงจูบหน้าผากเบา ๆ “ก็เพราะพี่อยากให้หนูไม่ต้องเหนื่อยคนเดียวอีกต่อไปแล้วไง”นิรินยกมือเล็กดึงชายเสื้อเขาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะถอยหนี ใบหน้าที่เคยทำหน้างออยู่เมื่อครู่กลับแดงจัด ดวงตาสั่นระริกด้วยทั้งความหงุดหงิดและความปรารถนา“พี่… หนูหิวพี่จริง ๆ นะ” น้ำเสียงเธอสั่นแต่เด็ดขาดพี่บอยนิ่งไปนานพอสมควร แววตาคมเข้มกวาดมองเรือนกายที่เริ่มเปลี่ยนเพราะการตั้งครรภ์ เขาสูดหายใจลึก เหมือนจะกักเก็บสติที่เหลือ แต่ในที่สุดก็ยื่นมือมากอบก