4

EP4 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

"เอ่อ...."

โมลินที่ถอยห่างออกจากผู้เป็นดั่งพี่ชายเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าทำในสิ่งที่ตัวเองลืมตัว และเสมองไปทางอื่น โดยที่ผไทยืนหน้านิ่งอยู่แบบนั้น

"พี่ทะ..ไทไปอาบน้ำเถอะค่ะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ"

"ครับ พี่แค่แวะมาดูเพราะรู้ว่าหนูโกรธพี่"

"ตอนนี้ไม่โกรธแล้วค่ะ"

"พอรู้ว่าจะพาไปเที่ยวหนูก็หายโกรธพี่เลย แสดงว่าถ้าพี่ไม่พาไปเที่ยว หนูก็จะโกรธพี่ต่อเหรอครับ"ผไทเอ่ย

"ก็..ไม่รู้ค่ะ ว่าแต่เลขาพี่เถอะค่ะ ดูสนิทกับพี่จังเลบนะคะ น้องรู้สึกว่าแบบนั้น"

"ก็ไอเป็นเลขาพี่นี่ครับ เขาก็รู้ทุกเรื่องครับ ไม่ได้มีอะไร"

"โอเคค่ะ พี่ไทไปอาบน้ำเถอะค่ะ น้องจะอาบน้ำแล้ว"

"ครับ"

หลังจากผไทออกจากห้องไป โมลินก็กระโดดขึ้นเตียงนอนดีดดิ้นอย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมเธอต้องหัวใจเต้นแรงโครมครามด้วยนะ นั่นพี่ชายเธอนะ ถึงจะไม่แท้ก็เถอะ แต่เธอก็เรียกเขาว่าพี่ชายมาตลอดชีวิต

หลังจากนั้นจนช่วงเกือบสี่ทุ่ม ห้องนอนของโมลินก็ถูกเคาะเรียกอีกครั้ง โดยที่คอนที่มาก็เป็นผไทที่ถือนมแก้วนึงเข้ามา เขาทำแบบนี้ให้เธออยู่เป็นประจำ หากไม่ได้กลับดึกจนโมลินหลับไปแล้ว

"หนูดื่มนมก่อนค่อยนอนครับ"

"แล้วพี่ไททานข้าวแล้วเหรอคะ"

"เรียบร้อยครับ คุณแม่จัดไว้ให้ครับ"

"ขอบคุณค่ะ"

โมลินที่ดื่มนมในขระที่ผไทยืนมองผู้เป็นดั่งน้องสาวดื่มนมอยู่แบบนั้น แววตาเขาแม้จะดูเศร้าไปนิด แต่ก็มีแต่ความอบอุ่น ผไทเป็นผู้ชายอบอุ่น พูดเพราะ ไม่ค่อยเห็นเขาโมโหหรือมีมุมโหดร้ายเท่าไหร่นัก อาจจะด้วยความที่อายุห่างจากเธอนับสิบปีก็เป็นได้ เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเธอมาก

"พรุ่งนี้มีเรียนถึงกี่โมงครับ"

"น่าจะบ่ายค่ะถ้าอาจารย์ไม่ยกคลาส"

"โอเคครับ เดี๋ยวดื่มนมเสร็จรีบนอนนะครับ"

"พี่ไทคะ น้องถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ"

"ได้ครับ"

"เพื่อนน้องคุยกันเรื่องแฟน บอกว่าเวลาที่เรากอดคนที่รักกับคนในครอบครัว มันจะแบบอบอุ่นไม่เหมือนกัน มันต่างกันยังไงคะ ในเมื่อก็คือคนที่เรารักทั้งคู่ค่ะ"

"คนรัก กับคนในครอบครัว รักทั้งคู่ครับ แต่ความรักมันต่างกันครับ"ผไทเอ่ย

"พี่ไทไม่มีแฟนสักหน่อยนี่คะ ทำไมเชี่ยวชาญจัง"

"หนูรู้ได้ยังไงครับว่าพี่ไม่มีแฟน"

"พี่มีเหรอคะ หนูไม่เคยเห็นเลย มีตอนไหนอ่ะ"

"เอาเป็นว่าพี่เข้าใจครับเรื่องที่เพื่อนหนูพูด"

"หนูไม่เห็นเข้าใจเลยอ่ะ"

"มานี่ครับ"

ผไทเอ่ยพรางอ้าแขนให้ผู้เป็นน้องเข้าสวมกอด โมลินมองอย่างลังเลก่อนจะเหมือนถูกสายตาคู่นั้นของผไทสะกดให้เขาเธอเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนสวมกอดเข้าอกอุ่นของผไท

เมื่อแรงกอดจากแขนแกร่งค่อยๆกระชับ หัวใจดวงน้อยๆของโมลินเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมหัวใจโครมครามขนาดนี้นะ กลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายของผไทมันหอมแตกต่างจากตอนเด็กๆที่เธอเคยกอดกับเขาสิ้นเชิง

"พี่รักหนู"

"คะ...คะ"

เสียงเอ่ยแผ่วเบาของผไทดังขึ้นแต่จับใจความได้ นั่นยิ่งทำให้โมลินรู้สึกแปลกๆไปจากตอนที่กอดกับมินนี่ผู้เป็นแม่ หรือหมอโคลล์ผู้เป็นพ่อสิ้นเชิง

"พี่ไท..."

ใบหน้าของคนสองคนเลื่อนเข้าใกล้กันโดยที่ไม่รู้ตัว เสียงหัวใจเริ่มผสานกันดังกึกก้อง โมลินหลับตาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ริมฝีปากของสองคนจะประกบกัน แต่ผไททำเพียงแค่จุ๊บเบาๆแล้วถอยออกคลายกอดให้โมลินทันที

"นอนได้แล้วครับ"

"คะ...ค่ะ พะ..พี่ไทก็รีบนอนนะคะ"

เช้า

"พี่ไทไปส่งน้องหน่อยค่ะ" โมลินในชุดนักศึกษาเอ่ยขึ้นเมื่อเจอผู้เป็นดังพี่ชายกำลังนั่งกินกาแฟในตอนเช้า

"ทำไมวันนี้ไปเรียนเร็วจังเลยครับ"

"น้องมีนัดส่งรายงานค่ะ หลังจากนั้นไม่มีเรียนแล้ว พี่ไทรีบไปส่งน้องหน่อย"

โมลินในวัยสดใสในรั้วมหาลัยเอ่ยกับพี่ชายไม่แท้อย่างผไทเพื่อขอให้เขาไปส่งเธอไปเรียนในเวลาเช้าตรู่แบบนี้

"น้องไม่ได้ทำรายงานไม่เสร็จแล้วรีบไปให้เพื่อนช่วยทำที่มหาลัยใช่มั้ยครับ" ผไทเอ่ย

"พี่รู้ทันอ่ะ55555"

"เฮ้อออ งั้นไปเลยก็ได้ครับ พี่มีเข้าบริษัทประชุมต่อ" ผไทเอ่ย

"ประชุมแน่นะคะ ไม่ใช่ไปพาเลขาไปเที่ยวนะ" โมลินเอ่ย

"พี่เคยทำแบบนั้นที่ไหนล่ะครับ"

"วันก่อนเห็นพาไประยองนี่ค่ะ"

"พี่ไปพบลูกค้า น้องใส่ร้ายพี่อีกแล้วนะครับ ไปดีกว่า เดี๋ยวใครบางคนไม่มีงานส่งอาจารย์ เสียงดังเดี๋ยวพ่อรู้นะ" ผไทเอ่ย

"ไอ้พี่ไท!!!"

"พูดไม่เพราะ เดี๋ยวพี่....จุ๊บนะ"

"เอ่ออออ..."

โมลินถึงกับทำตัวไม่ถูก เมื่อผไทรั้งแขนเธอให้เข้าหาเขา ใบหน้าหล่อเหล่านั่นอยู่ใกล้แค่ปลายจมูก

"ไปครับ อย่ามัวแต่เขิน เดี๋ยวงานไม่เสร็จ"