6

EP6 - สัมพันธ์ร้าย พี่ชายสุดที่รัก (โมลิน)

"โมลิน"

โมลินที่ไม่พอใจก็เดินหันหลังกลับจนผไทรีบเดินตามไปขว้าข้อมือเอาไว้เพื่อให้เธอหยุดเดิน

"มีอะไรคะ น้องจะกลับบ้าน"

"ไปกินข้าวครับ พี่จะไปกับหนูสองคน"

"......................." หน้านิ่งแต่ใจแอบยิ้มไปแล้ว นี่เธอเป็นพวกหวงพี่ชายขนาดนี้เลยหรือไงนะ

"เชิญครับ" ผไทเอ่ยหยอกล้อผู้เป็นดั่งน้องสาวให้ขึ้นรถ

ตลอดทางที่มากระทั่งถึงร้านอาหารที่ผไทจะจองไว้ให้กับลูกค้าที่กำลังจะมา เมื่อเดินไปถึง พนักงานออกมาต้อนรับเพราะค่อนข้างวีไอพีเอามากๆ

"สวัสดีค่ะ คุณผไทกับคุณไอรินนะคะ"พนักงานเอ่ย

"โมลินค่ะ ไอรินไม่มา!" โมลินเอ่ยเมื่อรู้ว่าเลขาสาวของพี่ชายจองโดยใช้ชื่อตัวเองคู่กับผทไไปด้วย

"ขออภัยค่ะ เชิญด้านนี้ค่ะ"

ผไทกดขำก่อนจะเดินตามโมลินที่นำหน้าไป เมื่อมาถึงทุกอย่างถูกสั่งจัดเตรียมไว้ทั้งหมดโดยเลขาสาวของผไทที่จองห้อง จองอาหารไว้ทั้งหมด และอาหารทั้งหมดคืออาหารที่โมลินไม่ชอบและบางอย่างกินไม่ได้

"ใครสั่งเมนูพวกนี้คะพี่ไท?"

"เลขาพี่ครับ"

"ยัยนี่สั่งมาให้พี่ลองหรือสั่งกินเองเนี้ย แต่ละอย่างดุไม่น่าให้ลูกค้าเลย มีแต่เซ็ตคู่รัก อันนี้น้องก็กินไมไ่ด้ค่ะ เมนูนี้ด้วย"

"เดี๋ยวพี่สั่งให้หนูใหม่ดีกว่าครับ กินไม่ได้อย่าลองเลย เดี๋ยวไม่สบาย"

"หนูเลือกแค่บางอย่างก็ได้ค่ะ ไม่ต้องสั่งใหม่หรอกค่ะพี่ไท มันเยอะแล้ว นี่กินสองคนก็ไม่หมดแล้วค่ะ"

"แต่..."

"รีบกินเถอะค่ะ น้องจะให้พี่ไทพาไปซื้อเสื้อผ้าไปญี่ปุ่นค่ะ"

"พี่ว่าอย่ากินเลยครับ หนูแพ้นะโมลิน"

"ไม่เป็นไรค่ะ รีบกินรีบไปเถอะค่ะ และก็ร้านนี้ไม่โอเคค่ะ พี่ไทเลือกร้านอื่นให้ลูกค้าได้เลย"

หลังจากจบมื้อกลางวัน ผไทพาโมลินมาซื้อเสื้อผ้า สองมือของชายหนุ่มเต็มไปด้วยถุงแบรนด์ต่างๆ แต่ระหว่างจะกลับในตอนเย็น โมลินที่ดูอ่อนเพลียแปลกๆก็ทำให้ผไทขมวดคิ้ว

"โมลิน หนูเป็นอะไรครับ"

"น้องเพลียๆค่ะ น้องขอนอนสักหน่อยนะคะ ถึงบ้านแล้วปลุกน้องด้วย"

"หนูไมไ่ด้ง่วงแล้วโมลิน พี่พาไปหาหมอดีกว่าครับ"

ผไทขับรถด้วยความเร็วพาโมบินมาโรงพยาบาล แววตาสีหน้าแสนเป็นห่วงมองผู้เป็นดั่งน้องสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงพักฟื้นเพราะเกิดอาการแพ้อาหารที่กินเข้าไปแต่ไม่รุนแรงมากนั เธอใบหน้าซีดเซียวหลับตาพริ้ม ชายหนุ่มได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ยอมขัดใจเธอไม่ให้เธอกินในสิ่งที่สุ่มเสี่ยง

"ไท น้องเป็นยังไงบ้าง" เสียงหมอโคลล์ที่เพิ่งมาถึงเดินเข้ามาด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

"ฉีดยาแล้วครับพ่อ พรุ่งนี้เช้าหมอก็ให้ออกจากโรงพยาบาลได้ครับ"

ครืด ครืด โทรศัพท์ของหมอโคลล์สั่น ก่อนที่เขาจะกดรับสาย คนที่โทรเข้ามาคือพ่อของเขาที่สายตรงมาจากญี่ปุ่นเมื่อรู้ว่าหลานสาวเข้าโรงพยาบาล

(ว่าไงครับพ่อ)

(หลานกูเป็นยังไงบ้าง ไหนมึงหันกล้องให้กูดูหลานหน่อยซิ)

(นี่ครับ โมลินหลับอยู่) เมื่อได้ยินเสียง โมลินเริ่มรู้สึกตัวช้าๆ

(ผไทอยู่ไหน)

(ผมอยู่นี่ครับ)

(ทำไมปล่อยให้น้องเป็นแบบนี้ รู้ว่าน้องแพ้ทำไมปล่อยให้น้องกินของที่แพ้!)

(ผมขอโทษครับ เป็นความผิดผมเองครับ)

(รู้ว่าน้องแพ้อาหารพวกนี้ ทำไมยังสั่งมาให้น้องกิน)

(ผมขอโทษครับ ผมดูแลน้องไม่ดีเองครับ)

ผไทไม่ได้เอ่ยเถียงหรือแก้ตัวอะไร ในความเป็นผู้ใหญ่ของเขา เขาจึงได้แต่ก้มหน้าขอโทษผู้ที่เป็นเหมือนปู่แท้ๆ แม้จะไม่ใช่ก็ตาม แต่ท่านก็เมตตาเขามาก

(พ่อครับ ไทมันรักโมลินจะตายไปครับ ไม่ได้ตั้งใจให้โมลินไม่สบายหรอกครับ) หมอโคลล์เอ่ยกับผู้เป็นพ่อตามความจริง แต่เหมือนพ่อของเขาจะกำลังอยู่ในอารมณ์โมโหปนความเป็นห่วงหลานจึงพลั้งปากพูดออะไรออกมาทำให้ผไทนิ่งไป

(มึงแทนที่จะเข้าข้างลูกแท้ๆตัวเอง มึงไปเข้าข้างลูกแฟนเก่าที่ทำร้ายมึงเนี้ยนะไอ้โคลล์)

(พ่อครับ ผมว่าเราอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย โมลินกำลังพักผ่อนครับ)หมอโคลล์ที่เห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของผไทก็เอ่ยตัดบท เพราะเขารู้ว่าผไทไม่ได้ตั้งใจทำให้โมลินไม่สบายแน่ๆ เพราะผไทรักน้องมากมาตั้งแต่เด็กๆ

(คุณปู่....) เสียงโมลินเอ่ย

"ยัยหนูของปู่ เป็นยังไงบ้างลุก ยังเจ็บตรงไหนมั้ย)

(หนูไม่เป็นอะไรค่ะ คุณปู่อย่าว่าพี่ไทเลยค่ะ พี่ไทไม่ได้ตั้งใจ...)

(หนูนอนพักผ่อนเยอะๆนะลูก อย่าเพิ่งพูดถึงคนอื่นเลย)

(หนูไม่เป็นอะไรคุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูบินไปหาคุณปู่ไหวค่ะ)

(โอเค หนูนอนเยอะๆนะลูก เดี๋ยวอีกสองวันเจอกัน)

หลังจากวางสายไป หมอโคลล์รู้ว่าผไทคงเสียความรู้สึกไม่น้อย แต่เขาโตมากพอที่ไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรแบบเด็กๆออกมาแล้วเลือกจะเก็บไว้ในใจ

"ปู่แก่แล้ว โวยวายเป็นธรรมดา อย่าถือปู่เลย"หมอโคลล์เอ่ย

"ครับพ่อ ผมก็ผิดจริงๆครับ"

"พี่ไทไมไ่ด้ผิด...หนูดื้อจะกินเองค่ะคุณพ่อ..."

"เอาล่ะ หนูนอนเยอะๆนะ เดี๋ยวพ่อไปคุยกับอาหมอหน่อย ไทเฝ้าน้องก่อนนะ"

"ครับพ่อ"

หลังจากหมอโคลล์ออกไป ผไทได้แต่กระชับผ้าห่มให้โมลิน ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาไม่ได้ไปไหน จนโมลินเอ่ยขึ้น

"พี่ไท..."

"ครับ"

"พี่ไทไม่ได้ผิดนะคะ..."

"หนูนอนพักเถอะครับ หน้าที่พี่ชายแบบพี่ ควรจะดูแลหนูให้ดีกว่านี้ครับ"

"พี่ไท...อย่าคิดมากเรื่องที่คุณปู่พูดนะคะ น้อง..."

"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้โกรธอะไรปู่ครับ ท่านพูดถูกแล้ว"

"พี่ไท...อย่าคิดมากเรื่องที่คุณปู่พูดถึง..."

"แม่พี่เหรอครับ ... ไม่เป็นไรครับ ท่านพูดถูก" ปากบอกไม่เป็นไร แต่สีหน้าและแววตาเขาเศร้าหนักจนโมลินกังวล เธอรู้ดีว่าผไทไม่ได้เศร้าที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆพ่อแม่เขา แต่เขาคงเศร้าเพราะปมในใจที่แม่ของเขาทิ้งเขาให้อยู่กับพ่อแม่เธอ

โมลินค่อยๆลุกขึ้น ก่อนเดินไปหาผไทที่ตกใจและลุกขึ้นมาพยายามจะหาเธอแต่ไม่ทัน เมื่อเธอพุ่งเข้าไปกอดเขาเสียก่อน

"พี่ไท..."

"หนูกอดพี่ทำไมครับ??"

"น้องอยากกอด พี่จำได้มั้ยว่าตอนเด็กๆ เวลาหนูร้องไห้ พี่ไทชอบกอด เวลาแบบนี้เราต้องการกอดไงคะ"

"พี่ไม่ได้ร้องไห้ครับ"

"แต่พี่กำลังเสียใจ น้องขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้ทุกคนว่าพี่ น้อง..."

"ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่เป็นไร" เขาเอ่ยพรางรวบกอดเธอกลับแล้วก้มลงจูบบนผมเธอซ้ำๆ

โมลินที่อยู่ในอ้อมกอดของผไทก็รู้สึกอุ่นใจ กลิ่นหอมอ่อนๆที่เธอคุ้นเคย ตอนนี้ภาพที่เห็น ทั้งคู่ไม่หลงเหลือความเป็นพี่น้อง กลับดุเหมือนคู่รักเสียมากกว่า เพราะด้วยอายุและหน้าตาที่ไมไ่ด้เหมือนกันสักนิด

"พี่ไทยิ้มก่อน"

"ครับ"

"ยิ้มซิคะ ยิ้มให้น้องดูก่อน"

"ยิ้มแล้วครับ นี่ไง"

"ยิ้มฝืนๆแบบนี้ไม่หล่อเลยค่ะ ยิ้มใหม่หน่อยค่ะ"

"ปกติพี่ก็ไม่ได้หล่อนี่ครับ"

"ถ่อมตัวจัง ถ้ายังไม่ยิ้มดีๆให้น้องดูอีก น้องจะ...จุ๊บนะคะ"

"................." ผไทนิ่งมองหน้าโมลินในอ้อมกอด วันนี้เธอดูกล้าเล่นกับเขามากขึ้นแปลกๆ แต่สิ่งที่โมลินไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อผไทโน้มใบหน้าลงไปกดจูบโมลินเต็มรัก

"อื้อออ"

"พี่ยิ้มได้แค่นี้ งั้นพี่จูบหนูก่อนเลยแล้วกันครับ"

"พะ..พี่ไทอ่ะ นะ...น้องไม่อยากดูพี่ยิ้มแล้ว เดี๋ยวพี่ไทจุบน้องอีก"

"แต่วันนี้หนูจูบตอบพี่นะครับ?"

"!!!!!!"