ตอนที่11. สับสน

สัมพันธ์ลับ(รัก) สุดยอด ตอนที่11

            “แม่ไม่เห็นด้วย”

            “แต่...แพรรับปากผู้จัดการแล้วว่าจะไปทำงานนี่คะ”

            “ไม่ได้ แม่ไม่อนุญาต ทำงานกลางคืนอันตรายเกินไป แม่เป็นห่วง”  แม่จ๋าหรือจริยาพูดน้ำจริงจัง  

            “ที่นั้นเขารับรองลูกค้าชั้นสูง ต้องการคนพูดได้หลายภาษา ถ้าทำงานดีผ่านช่วงทดลองงานก็จะได้ทำแบบประจำมีเงินเดือนด้วยนะคะแม่จ๋า”

          “ลูกแพรก็อดใจรออีกหน่อยสิลูก หนูสมัครไปตั้งหลายที มันต้องสักทีสิ” คุณจริยาพูดด้วยความหงุดหงิด มือที่กำลังซ่อมเสื้อให้ลูกค้าถึงกับสั่นจนลูกสาวสังเกตเห็น แพรดาวปราดเข้าไปหาแล้วยื่นมือไปจับมือที่หยาบกร้านของแม่ไว้

            “แม่จ๋า แพรโตแล้วเรียนจบแล้ว แพรไม่อยากเป็นภาระให้แม่ งานสมัยนี้หายากเศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดี ให้แพรไปทำงานเถอะนะ”

            “ใช่สิ แพรโตแล้ว แม่ห้ามอะไรก็ไม่ฟังแล้ว”

            “ไม่ใช่แบบนั้น แพรไม่อยากให้แม่จ๋าลำบาก ตั้งแต่จำความได้แม่จ๋าไม่เคยสุขสบายเลย ต้องทำงานหนักเลี้ยงแพรคนเดียว ขนาดแม่ประสบอุบัติจนเป็นแบบนี้ก็ยังไม่ได้หยุดเลย แม่จ๋าจะให้แพรใช้ชีวิตทีความสุขได้ยังไง”

            “โธ่ลูก”  แม่พูดพลางกลั้นสะอื้น “เพราะแม่เองที่ให้แพรได้แค่นี้ ลูกควรสุขสบายกว่านี้”

            “ไม่เอาค่ะ แม่จ๋าอย่าพูดแบบนี้ แพรมีทุกวันนี้เพราะแม่จ๋า ความสุขของแพรคือเห็นแม่จ๋ามีความสุข เพราะฉะนั้นแม่จ๋าอย่าดื้อกับแพรได้ไหมคะ แพรสัญญาว่าจะดูแลตัวเองดีๆ ถ้าเห็นท่าไม่ดีแพรจะรีบเผ่นทันทีค่ะ”

            เสียงถอนหายใจดังขึ้นเฮือกหนึ่ง นกน้อยยังไงก็ต้องบินออกจากรังในสักวัน ช้าเร็วก็ต้องมีวันนี้ ที่ผ่านมาแพรดาวก็ไม่เคยทำอะไรนอกลู่นอกทาง เป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย ถ้าเทียบกับลูกบ้านอื่นที่เธอเคยเจอมา ลูกสาวของเธอนับว่าดีกว่ามากเลยทีเดียว

            “สัญญานะ มีอะไรต้องรีบถอยออกมา ไม่ต้องไปเสียดายเงินทอง ชีวิตลูกสำคัญที่สุด”

            “ค่ะ แม่จ๋า” หญิงสาวดีใจกระโดดไปกอดแล้วหอมแก้มแม่ หอมซ้ายหอมขวาจนคนเป็นแม่หัวเราะออกมา

            “ตัวเหม็น ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวได้แล้ว”

            “จ๊ะแม่จ๋า”

            หญิงสาวหัวเราะร่าแล้วเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง ความจริงไม่ใช่ครั้งแรกที่แพรดาวทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟ เธอเคยทำงานพิเศษเล็กๆน้อยๆ เป็นพนักงานเสิร์ฟในงานเลี้ยงต่างๆ แพรดาววางกระเป๋าลงบนโต๊ะแล้วทิ้งตัวนอนแผ่หราบนเตียงขนาดเล็ก สายตามองพัดลมเพดานที่หมุนช้าๆ ตามสภาพอายุของมัน แต่ใจลอยคิดถึงผู้ชายคนนั้น

            คงไม่อาจพูดได้ว่าเป็นเพื่อนหรือคนสนิท เพราะเขาคือผู้จ้าง-จ้างเธอผ่านบริษัทรับทำความสะอาดไปทำความสะอาดที่ห้องของเขา ที่จริง แม่บ้านที่ไปทำความสะอาดถ้าลูกค้าไม่เจาะจงเลือกใครก็เวียนกันไปตามที่บริษัทส่งตัว ก่อนที่จะเคยเจอเจ้าของห้องเธอก็ไปทำความสะอาดห้องนี้มาหลายครั้ง แต่พอได้เจอกันเจอกันสองสามครั้ง เธอรู้สึกได้ว่าเขาเป็นคนที่แปลกประหลาดมากจริงๆ

            ใช่ ทั้งแปลก และประหลาด

            แปลกคือเขาก็คือคนๆเดียวกับที่มากินกับข้าวในปิ่นโตของเธอ และให้เงินเธอทำไข่พะโล้ เรียกเธอนั่งกินข้าวด้วยกัน และ...แววตาที่มองมีความอ่อนโยนแฝงอยู่ แต่...ครั้งล่าสุดที่เจอกัน ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายระบุให้เธอมาทำความสะอาดห้อง เขากลับทำเหมือนเพิ่งเจอเธอครั้งแรก และยังกอดรัดเธอแทบขาดใจตาย ตอนนั้นเธอกลัวมาก  นึกว่าตัวเองจะตายจริงๆ แล้วหลังจากที่เขาเข้าห้องนอนไป เธอก็รีบลงมือทำความสะอาดห้องทันที ปกติเธอไม่เร่งมือขนาดนั้น แต่ร้อนรนเพราะกลัวเจ้าของบ้าน  ทำงานแบบไม่หยุดเสร็จสรรพใช้เวลาชั่วโมงนิดๆ แล้วคิดว่าจะย่องออกไปก่อนเขาออกมา แต่ขณะที่เธอหยิบกระเป๋าคล้องไหล่ ประตูห้องก็เปิดออก เขามองเธอด้วยแววตางุนงงก่อนจะยิ้มออกมา

            ‘แพร’

            ‘คะ?’

          คำเรียกสนิทสนมนั้นทำให้เธอชะงักและท่าทางเขาที่มองเธออีก ราวกับคนละคนทั้งที่เธอทำความสะอาดห้องให้เขาอยู่ ห้องนั้นไม่ได้เปิดออกเลยจนเธอจะกลับบ้านแล้วนี่แหละ  เขาทำเหมือนไม่รู้ว่าเธอมาทำความสะอาดห้อง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาแทบจะทำให้เธอตายคามือเขาไปแล้ว

            ‘นี่...จะกลับเหรอ’

          ‘ค่ะ’

          ชายหนุ่มลูบท้ายทอย เขาดูเหมือนคนนอนไม่พอจนน่าสงสาร อะไรที่เธอคาใจจึงได้แต่เก็บไว้ข้างใน และบอกตัวเองว่า เขาคือนายจ้าง เป็นลูกค้าของบริษัท เธอก็แค่พนักงานทำความสะอาด ไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวหรือใส่ใจเรื่องของคนอื่น

            ‘มาอีกทีเมื่อไหร่’

          ‘เอ่อ...อยู่ที่บริษัทกำหนดตารางงานให้ค่ะ แพร เอ่อ ดิฉันไม่รู้ว่าจะได้มาทำที่นี่หรือเปล่า’

            ‘ถ้าผมระบุตัวคุณล่ะ ชื่อแพรดาวใช่ไหม’

          ‘เอ่อ...ได้ค่ะ คุณโทรคุยกับหัวหน้าได้ค่ะ’

          ‘ถ้างั้นเจอกันนะครับ’

          เธอจำได้ว่ามองเขาอย่างงุนงงแล้วพยักหน้ารับหงึกหงัก อดมองไปทางประตูห้องของเขาไม่ได้ หรือในนั้นจะมีห้องลับซ่อนคนไว้ แต่...หน้าตาเหมือนกันทุกตารางนิ้วเลยนะ แม้กระทั่งเสื้อผ้าก็ยังชุดเดิม และเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอสำรวจเขาอยู่เลยยิ้มเก้อๆ จนใบหน้าอ่อนล้านั้นดูเหมือนเด็กหนุ่ม

            ‘ช่วงนี้งานยุ่งจนนอนแทบไม่พอ’

          ‘ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ’

          ‘ครับ เจอกันสัปดาห์หน้านะครับ’

          เธอพยักหน้ารับอีกครั้งแล้วเดินไปที่ประตู พลันรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามหลังจึงหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเขาก้าวเข้ามาใกล้  เธอนึกที่เขากอดรัดจากด้านหลังทำให้หน้าซีดถอยหลังไปชิดบานประตู

            ‘คะ..คุณ...’

          ‘ถ้าไม่รังเกียจเรียกพี่ดินก็ได้ครับ’ เขายิ้มน้อยๆ แล้วเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู ‘พี่แค่จะเดินมาส่งแล้วล็อกประตูห้อง’

          ‘จะไม่ดูสนิทสนมไปหรือคะ’  ถามไปอย่างที่คิด แล้วทำตาปริบๆ ทั้งงุนงงและสงสัย วันนี้เธอเจอเรื่องประหลาดทั้งวันเลย

            ‘อยากให้สนิทครับ’

          รอยยิ้มอ่อนโยนละลายความหวาดกลัวในใจ เธอไม่ได้พูดอะไรอีก ตั้งสติได้ก็หมุนตัวกลับแล้วเดินออกมา แต่ก็อดเหลียวไปมองอีกครั้งไม่ได้ เห็นเขายืนยิ้มและโบกมือให้ เธอก็ทำหน้าแตกตื่นแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปในลิฟต์ทีเปิดออกพอดี

            แพรดาวถอนหายใจอย่างสับสน เวลานี้เธอควรสนใจเรื่องงานใหม่ดีกว่า บางที...คนนั้นๆ อาจไม่ได้คิดอะไรเลยก็ได้