ตอนที่12 เชฟดิน 1

สัมพันธ์ลับ(รัก) สุดยอด ตอนที่12

          ชายหนุ่มบรรจงแต่งหน้าเค้กด้วยแววตามุ่งมั่น ผู้ช่วยยืนมองอย่างชื่นชมในความสามารถ จนเมื่อหัสดินเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเชฟหนุ่มคนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา ไม่แปลกใจเลยที่เป็นเชฟทำขนมหวาน

            ก็หวานตั้งแต่รอยยิ้มของเชฟแล้ว

            “เรียบร้อย หยิบมือถือให้หน่อย”  หัสดินพูดแล้วยื่นมือไปรับรับสมาร์ทโฟนจากผู้ช่วยเชฟอีกคนที่ถือโทรศัพท์ให้เขา  ชายหนุ่มรับมาแล้วถ่ายรูปหลายๆมุมก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วยื่นมือไปทางผู้ช่วยอีกคน “ขอมีดหน่อย”

            “นี่ค่ะ”  ผู้ช่วยส่งมีดตัดเค้กให้  เชฟหนุ่มรับมือแล้วบรรจงตัดสี่ชิ้นแล้วหยิบมาวางบนจานเล็กเรียบหรูสีเข้มขับเน้นให้เนื้อเค้กสีครีมดูสวยน่ากินมากยิ่งขึ้น

            “ชิ้นนี้ของผม ที่เหลือพวกคุณช่วยกันชิม ชิมแล้วบอกด้วยว่าเป็นไง”

            “อร่อยสุดยอดค่ะ”  พนักงานคนหนึ่งรีบพูดขึ้นสร้างเสียงหัวเราะในห้องครัว แต่หัสดินกลับส่ายหน้าระอาใจ อาจเพราะใบหน้าเขาอมยิ้มตลอดจึงเหมือนเอ็นดูอีกฝ่ายมากกว่า

            “ลิ้นยังไม่ได้สัมผัสเลย บอกอร่อยแล้วได้ไง”

            “ได้กลิ่นก็รู้แล้วค่ะ แล้วระดับเชฟดินลงมือทำเอง อร่อยทุกเมนู”

            “พูดแบบนี้เงินเดือนก็ไม่ขึ้นหรอกนะ” เขาหัวเราะในลำคอ กำลังจะหามุมถ่ายรูปเค้กในจานเล็กๆ ก็มีพนักงานอีกคนเข้ามาเรียกเขา

            “มีคนมาขอพบเชฟดินครับ”

            “ใคร?”  เขามองไปยังนาฬิกาที่อยู่ในห้องครัว ร้านปิดแล้วและเขาไม่ได้นัดใครไว้นี่นะ”

            “บอกว่าชื่อพลอยไพลินครับ”

            “พลอยไพลิน...ใครคือพลอยไพลิน”  คราวนี้เชฟหนุ่มทำหน้างุนงงหนักกว่าเดิม

            “หรือว่าจะเป็นพลอยไพลินที่เป็นอินฟูลชื่อดังคนนั้น”  เสียงพนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยท่าทีตื่นเต้นแล้วก็หมุนตัวเดินไปทางประตู หายไปไม่ถึงครึ่งนาทีก็หน้าตาตื่นกลับมา “ใช่จริงๆด้วย พลอยไพลิน อินฟูลชื่อดังผู้ติดตามครึ่งล้าน!”

            “ร้านปิดแล้ว ไม่ได้นัดไว้ ให้มาวันหลัง” 

            “แต่...เชฟดินคะ คนนี้ดังจริงๆ สวยด้วย นิสัยดีด้วย”

            ชายหนุ่มที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดเงยหน้าจากเค้กตรงหน้าแล้วมองพนักงานคนนั้น แม้มุมปากยกยิ้มแต่แววตาตรงข้าม

            “ผมยังเป็นหัวหน้าคุณอยู่หรือเปล่า หรืออย่างน้อยก็เป็นเจ้าร้านนี้”

            “เอ่อ... หนูขอโทษค่ะเชฟ”

            “ไปบอกตามนั้น”  ชายหนุ่มไม่สนใจความโด่งดังที่ลูกน้องพูดถึง  ไม่ได้นัดหมายและมาตอนที่ร้านปิดแล้ว เขาก็ไม่พร้อมต้อนรับใครทั้งนั้น

            พนักงานเดินออกไปครู่หนึ่งก็กลับเข้ามาใหม่ด้วยสีหน้ากังวล

            “เชฟดินครับ คือว่า...คุณพลอยไพลินบอกว่า เธอตั้งใจมาให้ทันก่อนร้านปิด แต่ระหว่างทางเธอช่วยลูกแมวที่ตกอยู่บนทางด่วนและแวะไปคลินิกรักษาสัตว์จึงทำให้มาช้า เธอตั้งใจมาร้านของเชฟดินจริงๆครับ พรุ่งนี้เธอบินไปต่างประเทศ เธอมีเวลาแค่วันนี้เท่านั้น”

            หัสดินได้แต่ถอนหายใจแล้วพยักหน้ารับ เขาเดินไปล้างมือและซับน้ำจนแห้งดีแล้วจึงก้าวออกไปที่หน้าร้าน  สำหรับหัสดินแล้ว เขาสามารถเนรมิตร้านเบเกอรี่ให้ใหญ่โตอลังการแค่ไหนก็ได้ เงินทุนไม่ใช่ปัญหา  ซึ่งน้อยคนจะมีโอกาสอย่างเขา แต่เขาทำเพราะรักการทำเบเกอรี่อยากมีร้านเล็กๆที่ดูแลลูกค้าทั่วถึง ให้ทุกคนได้กินฝีมือการทำขนมอบของเขา

            ‘เสียชื่อคนในตระกูลศาตนันท์หมด ทำไปทำไมร้านเล็กๆแบบนี้ หรือไม่ก็ขยายสาขาไปเลย’

          ‘ผมเป็นลูกนอกสมรสนะ’

          ‘ยังไงนายก็นามสกุลศาตนันท์  เรามีพ่อคนเดียวกันและนายก็เป็นน้องชายฉัน’

          ‘ให้ผมทำร้านเล็กๆ แบบนี้ดีแล้ว แล้วพี่วีร์มีอะไรก็เรียกใช้ผมได้เลย’

          ระหว่างคุณอัศวิน พ่อแท้ๆของเขากับหัสวีร์พี่ชายต่างมารดา เขากลับกลัวหัสวีร์มากกว่าพ่อ อาจเพราะที่ผ่านหัสวีร์ช่วยเหลือเขากับแม่มาตลอด และยังเป็นคนที่กุมความลับของเขาด้วย

            ชายหนุ่มเดินเข้ามาในร้านก็พบว่ามีหญิงสาวสองคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อยพยายามเค้นสมองคิดอยู่ว่าสองคนนี้เป็นใคร และราวกับคนถูกมองจะเดาความคิดอีกฝ่ายได้ เธอลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

            “สวัสดีค่ะเชฟดิน”  หญิงสาวรูปร่างเล็กในชุดเดรสกระโปรงลายดอกไม้น่ารักทำให้ยิ่งดูบอบบางอ่อนหวาน “ต้องขอโทษจริงๆที่ลินมารบกวนเชฟดินแบบนี้”

            “ร้านปิดแล้ว ผมไม่รู้จะมีอะไรต้อนรับคุณได้”  หัสดินพูดแล้วผายมือเชิญให้หญิงสาวนั่ง

            พลอยไพลินเห็นใบหน้าของเขามีรอยยิ้มก็ค่อยสบายใจขึ้นมา “เอ่อ...นี่เพื่อนของลินค่ะ ชื่อเกรซ”

            “สวัสดีค่ะเชฟดิน”  เกรซยกมือไหว้ตามด้วยรอยยิ้มประจบเอาใจ “ได้ยินชื่อเชฟมานาน ติดตามในช่องยูทูปได้เห็นตัวแล้ว ตื่นเต้นดีใจจริงๆค่ะ”

            “รับน้ำอัญชันไหมครับ” เขาพูดตัดบทด้วยความรำคาญแต่ถึงกระนั้น ใบหน้าของเขาก็ยังมีรอยยิ้ม บางทีเขาก็นึกเกลียดตัวเองที่ยิ้มเก่งแบบนี้

            “เกรงใจค่ะ เอาไว้วันหลังลินมาในเวลาร้านเปิดดีกว่าค่ะ”  พลอยไพลินตอบแล้วหยิบสมุดบันทึกออกมาจากกระเป๋า แล้วหยิบภาพโปสเตอร์ขนาดครึ่งกระดาษA4 ออกมา  ใบหน้าหวานแดงเรื่อ

            “น้องอันดาเป็นแฟนคลับของลินและเป็นแฟนคลับของติดตามเชฟดินมาสองปีแล้วค่ะ เธอชอบสไตล์การทำขนมของเชฟดินมาก น้องอันดาเคยทำขนมตามสูตรเชฟดินด้วยนะคะ” 

            หญิงสาวกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่เชื่อจึงหยิบโทรศัพท์มือถือมาเปิดภาพเลื่อนให้เขาดู  หัสดินนั่งตรงข้ามกับแขกที่มานอกเวลาจึงชะโงกหน้าไปมอง  สมาร์ทโฟนสุดหรูมีภาพของเด็กสาวอายุประมาณสิบหกหรือสิบเจ็ดแต่รูปร่างผอมบาง สวมหมวกไหมพรมสีชมพูสดใส มีหลายรูปที่เห็นว่าฝึกทำขนมจริงๆ และหลายรูปที่ขนมไม่เป็นขนมเอาเสียเลย

            “น้องอันดาเป็นมะเร็งกระเพาะค่ะ จะผ่าตัดวันพรุ่งนี้  พลอยอยากให้กำลังใจน้องอันดาก็เลยสัญญาว่าถ้าน้องอันดาแข็งแรงดีจะพามากินของอร่อยฝีมือเชฟดิน แต่ตอนนี้พลอยอยากให้น้องมีกำลังใจสู้ต่อไปก็เลยอยากให้เชฟดินช่วยเซ็นชื่อหรือเขียนอะไรเป็นกำลังใจให้น้องอันดาสักเล็กน้อยค่ะ”

            “ได้ครับ”  เขาตอบตกลงแล้วหยิบปากกากับภาพของตัวเองเลื่อนมาตรงหน้า ดูแล้วเป็นรูปที่เซฟมาจากในยูทูปจริงๆ และเขาก็มีช่องยูทูป แรกทีเดียวไม่ได้ทำเพราะต้องการเป็นจุดเด่นหรือความโด่งดังอะไร แต่ส่วนหนึ่งเพราะต้องการโปรโมตร้านและแชร์วิธีทำขนมสำหรับคนที่สนใจ แต่ไปๆมาๆ ก็มีผู้ติดตามจำนวนมาก ซึ่งเขาก็ไม่ได้สนใจนัก มีผู้จัดการร้านที่ช่วยทำคลิปและอัพโหลดให้