ตอนที่16 เริ่มงาน

          ผู้จัดการดารินหรือดาด้ายืนมองหญิงสาวร่างเล็กแต่ปราดเปรียวทำงานอย่างคล่องแคล่วด้วยสายตาที่ชื่นชมในความสามารถ เด็กคนนี้ไม่ควรทำเป็นพนักงานเสิร์ฟ น่าจะหางานที่ดีกว่านี้ได้ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะพนักงานเสิร์ฟเก่งๆ ก็หายาก บางคนอาจคิดว่าแค่เสิร์ฟเครื่องดื่มหรืออาหารก็จบ แต่จริงๆ เป็นการดูแลลูกค้า แนะนำเมนูเด่น เทคแคร์แต่ไม่วุ่นวาย ทำงานมาครึ่งเดือน ยัยเด็กแพรดาวน่าจะได้ทิปเกินครึ่งหมื่นไปแล้ว ถ้าแบบนี้ก็ไปด้วยสวย ทิปอาจได้เยอะกว่าเงินเดือนเสียอีก

          ตั้งแต่ได้ทำงานที่นี่ แพรดาวก็ตั้งใจทำงานเต็มที่ ไม่ได้สนใจเรื่องอื่น เธอเจอเกรซแค่สองหรือสามครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรกันเป็นพิเศษ เพราะงานของเธอค่อนข้างยุ่ง นอกจากค่าแรงรายวันแล้วเธอยังได้รับทิปจากลูกค้าที่ให้แบงค์ม่วง แบงค์เทาเป็นว่าเล่น  เงื่อนไขหลักคือไม่วุ่นวายแต่ไม่ละเลย ชุดพนักงานของเธอเป็นสีดำทั้งชุด มีเข็มกลัดโลโก้ร้านติดที่อกเสื้อ แต่ที่สำคัญ เธอต้องใส่หน้ากากปิดครึ่งซีกของใบหน้า  แรกๆ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นโจรมุมตึกในหนังสือการ์ตูนที่เคยอ่าน แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็ทำเหมือนกัน  กวาดตามองผ่านๆ ทุกคนหน้าตาเหมือนกัน แยกได้แค่ผู้ชายผู้หญิง ส่วนที่อกเสื้อก็มีแค่เข็มกลัดที่บอกว่าเป็นพนักงานของร้าน คงจะเข้าคอนเซปของร้าน ซีเคร็ท คลับ

            ที่จริงเลิกงานตีสี่ แต่แพรดาวขอเลิกงานตี1และขยับเวลามาทำงานเร็วกว่าคนอื่น ซึ่งผู้จัดการดารินไม่ว่าอะไร งานช่วงหัวค่ำคนไม่เยอะ แต่มาช่วยดูแลร้านในส่วนอื่นๆ มีอาหารเย็นหนึ่งมื้อ ส่วนที่เธอไม่มีสิทธิ์ก้าวเข้าไปคือโซนB ดูลึกลับยิ่งกว่าชื่อคลับเสียอีก

            “วันนี้บอสมาด้วยนะ”  เสียงพนักงานสาวคนหนึ่งพูดขึ้นเรียกให้แพรดาวตื่นจากภวังค์

            “บอส?”   อีกคนพูดขึ้น “พี่ดาด้าไม่ใช่บอสเหรอ”

            “ไม่ใช่ๆ พี่ดาด้าเป็นผู้จัดการ บอสใหญ่เจ้าของกิจการคือมิสเตอร์ดาร์ก”

            ‘คนอะไรชื่อดาร์ก’

          แพรดาวที่ไม่ได้อยากสู่รู้แต่ก็อดฟังไม่ได้  แน่นอนว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าพี่ดาด้าเป็นผู้จัดการไม่ใช่เจ้าของกิจการนี้ และรู้แค่ว่าเจ้าของเป็นคนไทยไม่ใช่นอมินี (NOMINEE) เป็นร่างทรงของต่างชาติ เคยได้ยินพี่ดาด้าพูดถึงอยู่หลายครั้งด้วยน้ำเสียงชื่นชม แต่เธอเป็นพนักงานปลายแถว คงไม่มีโอกาสได้เจอเจ้ากิจการเลิศหรูแบบนี้หรอก

            จริงๆ ก็ไม่รู้จะเจอไปทำไมเหมือนกัน

            หญิงสาวเดินเลี่ยงออกมาช่วยแม่บ้านที่กำลังมัดถุงขยะ

            “ไม่ต้องๆ เดี๋ยวหนูแพรจะเลอะเทอะไปหมด”

            “เลิกงานแล้วค่ะ”

หญิงสาวยิ้มทะเล้นแล้วลงมือช่วยด้วยความเต็มใจ เวลาทำงานห้ามพกโทรศัพท์มือถือ ผู้จัดการเป็นคนเก็บสมาร์ทโฟนของทุกคน และหากมีใครติดต่อมาระหว่างทำงาน พี่แม่บ้านจะเป็นคนมาตามพวกเธอเอง     แพรดาวเห็นพี่แม่บ้านก็นึกถึงแม่ตัวเองที่เคยทำงานเป็นแม่บ้านเช่นกัน เธอจึงอยากช่วยงานบ้างแม้เล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี

“หนูแพรกลับยังไง รอไรเดอร์มารับเหรอจ๊ะ”

“ค่ะ”

แพรดาวไม่มีรถ ทั้งสองล้อและสี่ล้อ ที่ผ่านมาถ้าไม่นั่งรถเมล์ก็รถไฟฟ้า มาที่นี่ค่อนข้างสะดวกใช้รถไฟฟ้าและเดินเข้ามาก็ได้ ไม่ต้องเสียค่ามอเตอร์ไซค์20บาท แต่ขากลับค่อนข้างลำบาก โชคดีที่เธอรู้จักก็ไรเดอร์เชื่อใจได้ ค่อยมารับมาส่งแม้จะตีหนึ่งตีสองก็ตาม

“ไรเดอร์หรือแฟนจ๊ะหนูแพร”  เพราะความสนิทสนมจึงหยอกล้อกันได้ขนาดนี้

แพรดาวหัวเราะเสียงใส แม้ทำหนักมาทั้งวันก็ยังร่าเริง “เพื่อนค่ะ เพื่อนสนิททำงานพิเศษเป็นไรเดอร์”

ใจจริงเธอก็เกรงใจธาตรี เขาเป็นเพื่อนที่แสนดี รู้จักกันตั้งแต่เรียนมัธยมเมื่อเรียนมหาวิทยาลัยก็แยกย้ายกันไปแต่ยังติดต่อกันอยู่ ธาตรีเรียนวิศวะซึ่งเทอมหน้าจะต้องไปฝึกงานแล้ว

‘เราไม่อยู่ แพรจะทำไง’

‘ตรีก็หาไรเดอร์ที่ไว้ใจได้มารับมาส่งเราหน่อยสิ’

‘จะทำงานกลางคืนแบบนี้นะเหรอ’

‘ก็ตอนนี้ยังหางานประจำทำไม่ได้นี่น่า เราอยากเก็บเงินหาที่อยู่ใหม่ด้วย ตรีก็รู้ว่าลูกหลานเจ้าของบ้านอยากให้เรากับแม่ย้ายออกจะตายไป’

ธาตรีอยากจะบอกว่า ‘จะช่วยหางาน’ แต่เขาก็ไม่ได้มีเส้นสายอะไร  เขายังโชคดีที่มีพี่สาวสองคนคอยส่งเสียให้เขาได้เรียนมหาวิทยาลัย แต่แพรดาวต้องเรียนด้วยทำงานด้วย แต่กระนั้นก็ยังจบเร็วกว่าเขาตั้งหนึ่งเทอม

‘เรียนจบก็รีบทำงาน ทำไมไม่พักแบบคนอื่นบ้าง’

‘ดอกเงินกู้มันเคยพักด้วยเหรอ’  หญิงสาวหัวเราะเสียงใสราวกับไม่ทุกข์ร้อนกับสิ่งที่พูดออกไป ‘แพรอยากมีเงินเก็บมากๆ หน่อย จะได้ให้แม่อยู่สบาย’

‘ได้ ถ้าคืนไหนเรามารับไม่ได้ จะให้เพื่อนที่ไว้ใจได้มารับนะ’

‘ขอบใจนะ ตรีดีกับเราจริงๆ ตั้งแต่มัธยมจนมหา’ลัยเลย’

‘ยอเกินไปแล้ว อยากได้อะไรละสิ’

‘เปล่านะ แพรพูดจริง’  เธอพูดปนหัวเราะแล้วทำตาวิ๊งๆ ใส่ ‘แพรอยากกินหอยทอดร้านนั้นจังเลย’

‘หอยทอดโต้รุ่งนะเหรอ’

‘อื้ม! ซื้อไปฝากแม่กับคุณตาด้วย’

‘วันนี้ร้านหยุด ไว้วันอื่นแล้วกัน’

เพราะเป็นร้านหอยทอดเจ้าดังที่มีลูกค้าจ้างให้มาซื้อบ่อยๆ จนธาตรีจำวันเปิด-ปิดร้านได้เป็นอย่างดี ด้วยความอยากรู้ว่าอร่อยจริงไหม? เขาเลยซื้อมาเผื่อตัวเองและแบ่งให้แพรดาวกินด้วย และก็อร่อยสมกับที่ลูกค้าติดใจจริงๆ

‘ได้ๆ วันหน้าก็ได้’

แม้จะเลื่อนมาหลายครั้ง แต่ธาตรีสัญญาว่าจะพาเธอไปซื้อที่ร้านด้วยตัวเอง จะได้กินบรรยากาศไปด้วย สำหรับแพรดาวแค่ได้กินของอร่อยก็มีความสุขแล้ว

แล้วก็คิดถึงเค้กอร่อยๆ ที่ผู้ชายคนนั้นเอามาวางไว้ให้  เจ้าของห้องชุดสุดหรูที่ทำงานในร้านเบเกอรี่ เขาบอกว่าเจอกันครั้งหน้า จะเอาขนมมาให้เธออีก อย่าหาว่าเธอเห็นแก่กินเลยนะ แต่ขนมอร่อยจริงๆ และเธอก็แอบหวังให้เขาโทรนัดเธอไปทำความสะอาดห้องของเขาอีก

“หนูแพร เอาขยะไปทิ้งแล้วอย่าเถลไถลนะจ๊ะ”

“แพรจะไปไหนได้ล่ะคะ”  หญิงสาวตื่นจากภวังค์ ประเดี๋ยวเอาขยะไปทิ้งแล้วก็กลับไปเอาโทรศัพท์กับผู้จัดการและรอให้ธาตรีมารับ

“ห้ามเดินเลยไปข้างหลังล่ะ”

“ทราบแล้วค่ะ”