Se connecterShare
ตอนที่17 ตัวต้นเรื่อง 1
Dernière mise à jour:
2025-05-17 01:27:39หญิงสาวหิ้วถุงขยะไปไว้ที่ถังขยะด้านหลังร้าน จู่ๆ ก็มีแมวตัวน้อยโผล่หน้ามาจากหลังถังขยะ แพรดาวจ้องมองดวงตากลมโตที่มีความหวาดกลัว เธอคอยๆ วางถุงขยะใส่ในถังเพื่อไม่ให้เจ้าแมวน้อยตกใจแล้วยื่นมือไปหา
“สวัสดีตัวเล็ก มาจากไหนเหรอ” แพรวดาวพยายามผูกมิตรกับแมวน้อย บริเวณนี้แสงไม่สว่างมากนัก เธอเพ่งมองว่าเจ้าแมวตัวจิ๋วสีอะไร ขณะที่ยื่นมือไปหา เจ้าจิ๋วมอมแมวก็วิ่งหนีไปทิศทางอื่น
“เดี๋ยวก่อนสิ! อย่าไปทางนั้น แถวนั้นมีพี่หมาจรนะ!” เธอร้องบอก แต่เจ้าแมวน้อยก็วิ่งปรู๊ดไปบริเวณที่จอดรถ ด้วยความเป็นห่วงทำให้สองเท้าวิ่งตามลูกแมวน้อยจนเห็นมันผลุบหายไปใต้ท้องรถยนต์ที่จอดอยู่
“นี่ๆ ออกมานะเจ้าตัวเล็ก” แพรดาวเดินรอบรถหรู เธอกลัวว่าเจ้าแมวจะเข้าไปในห้องเครื่องยนต์เหมือนที่เห็นออกข่าวอยู่บ่อยๆ เจ้าของร่างเล็ก ก้มๆ เงยๆ มองหาเจ้าแมวน้อยพลางส่งเสียงร้องเหมียวๆ แล้วเธอก็เห็นความเคลื่อนไหวอยู่บริเวณใต้ท้องรถ หญิงสาวจึงนั่งลงแล้วก้มตัวมองไปใต้รถ
“เหมี๊ยวๆ ออกมาเร็ว หิวไหม ออกมาแล้วจะหาของอร่อยให้กิน”
เพราะมัวแต่สนใจลูกแมวน้อยจึงไม่รู้ว่ามีคนมายืนอยู่ใกล้ๆ ชายหนุ่มในชุดดำทั้งชุดหรี่ตามองคนที่นั่งคลานเข่าอยู่ด้านข้างรถยนต์ของเขา
“ไม่ต้องกลัวนะ...ออกมาเถอะ” เธอยื่นมือไปสุดแขน อีกนิด...อีกนิด...จะถึงตัวแมวน้อยแล้ว
“ทำอะไรของเธอ”
“อ๊ะ!”
แพรวาสะดุ้งชักมือกลับแล้วรีบเงยตัวขึ้น น้ำเสียงเฉียบขาดทำให้คนหวาดกลัวแต่หญิงสาวไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น เธอกลับมองเขาแล้วฉีกยิ้มออกมา
“ขอโทษนะคะ มีลูกแมวเข้าไปใต้ท้องรถของคุณค่ะ”
“ลูกแมว?”
“ใช่ค่ะ ฉันพยายามจะเอาลูกแมวออกมา” เธอยังคงอยู่ในท่าคุกเข่าไม่ยอมไปง่ายๆ และอาจเพราะอยู่ในลานจอดรถทำ แสงสว่างไม่มากนัก ทำให้เธอมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่ชายหนุ่มกลับจำดวงตาสุกใสราวลูกแก้วของเธอได้เป็นอย่างดี
‘ทำไมผู้หญิงคนนั้น มาอยู่ที่นี่’
“คุณจะรีบเอารถออกหรือคะ ถ้างั้น...เอ่อ...ขอเวลาฉันสักครู่นะคะ ฉันกลัวว่าแมวจะติดไปในรถของคุณ”
เธอรอคำอนุญาตจากเจ้าของรถ แต่เขาไม่พูดอะไร และก็ไม่ห้ามปราม แพรดาวจึงเดาไปเองว่าความเงียบเป็นคำอนุญาตแล้ว เธอจึงก้มตัวลงยื่นมือไปใต้ท้องรถอีกครั้ง
“เหมี๊ยวๆ ออกมาเร็วๆ”
“เรียกแบบนั้นมันจะออกมาเหรอ”
“ก็... ก็เรียกแมวก็ต้องร้องเหมี๊ยวๆ นี่ จะให้เรียกโฮ่งๆ เหรอคะ”
คำถามยียวนแบบนี้ก็กล้าพูดออกมา!
ชายหนุ่มไม่คิดว่าจะมีคนกล้าต่อปากต่อคำเขาแบบนี้ เธอ...จำเขาไม่ได้เลยจริงๆ? หรือเขาไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเธอเลยสักนิด มุมปากกระตุกยิ้ม คงจำได้แค่ผู้ชายอ่อนโยนที่เรียก ‘พี่ดิน’ สินะ
“ถอยออกมา”
“คะ?” แพรดาวเงยหน้าขึ้นมองเขา ชายหนุ่มในชุดดำปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับแขนเสื้อขึ้นถึงข้อศอก เขาเอียงศีรษะเล็กน้อยเหมือนบอกให้เธอหลบไปด้านข้าง เธอทำตามอย่างว่าง่ายแล้วปล่อยให้คนตัวสูงโน้มตัวลงมองใต้ท้องรถสปอร์ตของตน
ดวงตาคมมองเห็นเจ้าแมวน้อยที่ขู่ฟู่ๆ จนขนพองทั้งที่ตัวเล็กกว่าฝ่ามือของเขาอีก ชายหนุ่มอาศัยที่แขนยาวและรวดเร็วคว้าตัวแมวน้อยไว้ได้แล้วดึงมันออกจากใต้ท้องรถ
แพรดาวอ้าปากค้างไม่คิดว่าเขาจะลงมือรวดเร็วขนาดนี้ เจ้าแมวผอมโซดิ้นสุดแรง แพรดาวยื่นมือไปหมายจะอุ้มเจ้าตัวต้นเรื่อง แต่มันกลับกางเล็บใส่ทำให้แพรดาวชักมือกลับอัตโนมัติ
“เอ่อ...เดี๋ยวฉันหาผ้ามาห่อตัวน้องนะคะ”
“ไม่ต้องหรอก” น้ำเสียงกระด้างเอ่ยบอกแล้วคีบหนังบริเวณหลังคอ แต่แมวน้อยกลับพลิกตัวดิ้นไปมาอ้าปากงับมือเขาได้สำเร็จ เขานิ่วหน้าแต่ไม่ยอมปล่อย
“เจ้าแมว!” แพรดาวนึกขึ้นได้หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมากางออกแล้วห่อตัวเจ้าแมวไว้แนบอก “ชู่ว์ๆ อย่าดุสิ”
“ตัวกะเปี๊ยกแค่นี้ กล้ากัดผู้มีพระคุณเรอะ” เขาหัวเราะหึหึ
“อย่าโกรธน้องเลยนะคะ น้องคงตกใจ เอ่อ...คุณโดนแมวกันนี่ ต้องไปหาหมอนะคะ”
“แผลนิดเดียวไม่เป็นไรหรอก”
“ไม่ได้หรอกค่ะ แมวตัวนี้เป็นแมวจร อาจจะมีเชื้อโรคได้นะคะ”
“เดี๋ยวผมล้างแผลแล้วตอนเช้าค่อยไปหาหมอ แต่คุณจะเอายังไงกับแมวตัวนี้”
“ก็...ก็คงต้องดูแลไปก่อนแล้วค่อยหาบ้านให้แมวค่ะ” แพรดาวอุ้มแมวแนบอก เธอก็อยากเลี้ยงเองแต่ตัวเองยังอยู่บ้านเช่าที่ไม่รู้ว่าจะย้ายออกเมื่อไหร่เลย
“ดูท่าทางมันน่าจะต้องไปหาหมอมากกว่าผมนะ”
“เอ๊ะ...” แพรดาวก้มมองเจ้าตัวแสบแล้วก็หน้าซีดไป “ขาเป็นแผลเหรอ ไปโดนอะไรมา”
“พาแมวไปหาหมอเถอะ มีโรงพยาบาลรักษาสัตว์เปิดยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่ไกลที่นี่”
“แต่...”
“ผมขับรถไปให้เอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน...ฉันพาน้องไปเอง”
“จะไปยังไง” เขากอดอกแล้วกวาดตามอง “มีรถเหรอ”
เธอนิ่งไป แต่คิดว่าจะโทรหาธาตรีให้มารับ
“ค่ารักษาอีกล่ะ”
โดนเข้าไปอีกดอกทำเอาแพรดาวหน้านิ่ว ชายหนุ่มสายหน้าไปมาแล้วหยิบรีโมทรถออกมากดสัญญาณไฟรถกระพริบและประตูรถเปิดออก
“จะไปไหม”
“คือ...ฉันขอไปบอกผู้จัดการก่อนนะคะ จู่ๆหายไปคนอื่นจะเป็นห่วง”
“งั้นเอาแมวมานี่”
“ระวังแมวกัดอีกนะคะ”
“กัดหนเดียวก็พอแล้ว” เขาทำเสียงหึในลำคอ มองหญิงสาวก้าวเร็วจนเกือบจะเป็นวิ่งเข้าไปในร้านและไม่กี่นาทีก็ออกมาพร้อมกระเป๋าคล้องไหล่ เขาส่งแมวคืนให้เธอแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ
Latest chapter
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่ 19 ตัวต้นเรื่อง 3
เพราะลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่ทำงาน แพรดาวจำเป็นและจำใจต้องขอยืมโทรศัพท์จากชายแปลกประหลาดคนนี้ เขาทำหน้านิ่งแต่ก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอใช้ แพรดาวรีบโทรหาผู้จัดการดารินแล้วก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้ากังวลอยู่ในสายตาของชายหนุ่ม เขาหรี่ตามองก่อนพูดออกมา “มีอะไร” “เปล่าคะ” “ใช้เสร็จแล้วก็คืนมา” “ขอโทษค่ะ” แพรดาวรู้ว่าต้องคืนโทรศัพท์ให้เจ้าของ แต่เธอยังลังเลอยู่จึงยังกุมโทรศัพท์ของเขาไว้อย่างไม่รู้ตัว “มีคนที่ต้องโทรหาเหรอ ให้โทรให้ไหม?” “ไม่ๆ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รบกวน” มือเรียวยื่นโทรศัพท์คืนให้ “โทรหาแฟนเหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ! ฉันไม่มีแฟน” “ฉันไม่ได้สนใจเธอหรอกนะ” ชายหนุ่มพูดแล้วมองด้วยหางตา ตัวก็เล็ก ทั้งผอมทั้งบางอย่างกับเด็กขาดสารอาหาร มีอะไรน่ามองกันเล่า ริมฝีปากอิ่มสวยอ้าปากจะโต้เถียงแต่คุณหมอออกมาจากห้องตรวจพอดีทำให้แพรดาวหุบปากในทันที “น้องแมวมีขาดน้ำและมีภาวะขาดสารอาหาร ต้องดูแลอย่างใกล้ชิดแต่แผลที่เท้าหน้าไม่น่าเป็นห่วงมากนักค่ะ ยังไงฝากน้องไว้ที่นี่ส
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่ 18 ตัวต้นเรื่อง 2
แพรดาวเคยผ่านโรงพยาบาลรักษาสัตว์แห่งนี้ แต่มองจากด้านนอกเท่านั้น แต่เมื่อรถสปอร์ตหรูจอดนิ่งสนิทแล้ว เธอก็ทำตาโตจนกระทั่งประตูรถฝั่งเธอเปิดออก ใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาใกล้ แสงสว่างจากหน้าโรงพยาบาลทำให้เธอเห็นใบหน้าเขาชัดเจนกว่าลานจอดรถ “เธอเป็นคนแรกที่ฉันเปิดประตูให้แบบนี้เลยนะ” “คะ? อ๊ะ! ขอโทษค่ะ” หญิงสาวได้สติรีบก้าวลงจากรถทั้งที่ประคองเจ้าแมวน้อยตัวสั่นในอ้อมอก แต่สายตาที่จ้องมองอย่างเปิดเผยทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิด “เป็นอะไรไปอีก” “พี่...พี่ดิน...พี่ดินเองเหรอคะ” ใบหน้านี้คือ ‘พี่ดิน’ หรือ ‘หัสดิน’ เมื่อครู่อยู่ในลานจอดรถแสงไม่ค่อยสว่างนัก เธอจึงมองเห็นเขาไม่ชัด มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนยื่นหน้าไปใกล้จนหญิงสาวถอยหลังไปครึ่งก้าว “มุกนี้เจอมาเยอะแล้ว เปลี่ยนมุกเล่นบ้างเถอะ” “เอ่อ...คุณ...มะ...ไม่ใช่...” หน้าตาเหมือนกันมาก เหมือนจนแทบจะพิมพ์เดียวกัน แต่นิสัยต่างกันราวกับฟ้ากับเหว ‘พี่ดิน’ ใจดีและอ่อนโยน ส่วนผู้ชายคนนี้...ดุชะมัด! “จะพาแมวไปหาหมออยู่ไหม?”
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่17 ตัวต้นเรื่อง 1
หญิงสาวหิ้วถุงขยะไปไว้ที่ถังขยะด้านหลังร้าน จู่ๆ ก็มีแมวตัวน้อยโผล่หน้ามาจากหลังถังขยะ แพรดาวจ้องมองดวงตากลมโตที่มีความหวาดกลัว เธอคอยๆ วางถุงขยะใส่ในถังเพื่อไม่ให้เจ้าแมวน้อยตกใจแล้วยื่นมือไปหา “สวัสดีตัวเล็ก มาจากไหนเหรอ” แพรวดาวพยายามผูกมิตรกับแมวน้อย บริเวณนี้แสงไม่สว่างมากนัก เธอเพ่งมองว่าเจ้าแมวตัวจิ๋วสีอะไร ขณะที่ยื่นมือไปหา เจ้าจิ๋วมอมแมวก็วิ่งหนีไปทิศทางอื่น “เดี๋ยวก่อนสิ! อย่าไปทางนั้น แถวนั้นมีพี่หมาจรนะ!” เธอร้องบอก แต่เจ้าแมวน้อยก็วิ่งปรู๊ดไปบริเวณที่จอดรถ ด้วยความเป็นห่วงทำให้สองเท้าวิ่งตามลูกแมวน้อยจนเห็นมันผลุบหายไปใต้ท้องรถยนต์ที่จอดอยู่ “นี่ๆ ออกมานะเจ้าตัวเล็ก” แพรดาวเดินรอบรถหรู เธอกลัวว่าเจ้าแมวจะเข้าไปในห้องเครื่องยนต์เหมือนที่เห็นออกข่าวอยู่บ่อยๆ เจ้าของร่างเล็ก ก้มๆ เงยๆ มองหาเจ้าแมวน้อยพลางส่งเสียงร้องเหมียวๆ แล้วเธอก็เห็นความเคลื่อนไหวอยู่บริเวณใต้ท้องรถ หญิงสาวจึงนั่งลงแล้วก้มตัวมองไปใต้รถ “เหมี๊ยวๆ ออกมาเร็ว หิวไหม ออกมาแล้วจะหาของอร่อยให้กิน” เพราะมัวแต่สนใจลูกแมวน้อยจึงไม่รู้ว่าม
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่16 เริ่มงาน
ผู้จัดการดารินหรือดาด้ายืนมองหญิงสาวร่างเล็กแต่ปราดเปรียวทำงานอย่างคล่องแคล่วด้วยสายตาที่ชื่นชมในความสามารถ เด็กคนนี้ไม่ควรทำเป็นพนักงานเสิร์ฟ น่าจะหางานที่ดีกว่านี้ได้ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะพนักงานเสิร์ฟเก่งๆ ก็หายาก บางคนอาจคิดว่าแค่เสิร์ฟเครื่องดื่มหรืออาหารก็จบ แต่จริงๆ เป็นการดูแลลูกค้า แนะนำเมนูเด่น เทคแคร์แต่ไม่วุ่นวาย ทำงานมาครึ่งเดือน ยัยเด็กแพรดาวน่าจะได้ทิปเกินครึ่งหมื่นไปแล้ว ถ้าแบบนี้ก็ไปด้วยสวย ทิปอาจได้เยอะกว่าเงินเดือนเสียอีก ตั้งแต่ได้ทำงานที่นี่ แพรดาวก็ตั้งใจทำงานเต็มที่ ไม่ได้สนใจเรื่องอื่น เธอเจอเกรซแค่สองหรือสามครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรกันเป็นพิเศษ เพราะงานของเธอค่อนข้างยุ่ง นอกจากค่าแรงรายวันแล้วเธอยังได้รับทิปจากลูกค้าที่ให้แบงค์ม่วง แบงค์เทาเป็นว่าเล่น เงื่อนไขหลักคือไม่วุ่นวายแต่ไม่ละเลย ชุดพนักงานของเธอเป็นสีดำทั้งชุด มีเข็มกลัดโลโก้ร้านติดที่อกเสื้อ แต่ที่สำคัญ เธอต้องใส่หน้ากากปิดครึ่งซีกของใบหน้า แรกๆ เธอก็รู้สึกเหมือนเป็นโจรมุมตึกในหนังสือการ์ตูนที่เคยอ่าน แต่เพื่อนร่วมงานคนอื่นก็ทำเหมือนกัน กวาดตามองผ่านๆ ทุกคนหน้าตาเหมือนกัน แยกได
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่15 เรียกแบบนั้นก็ได้
หัสดินรู้ว่าคำพูดของตัวเองดูประหลาด แต่เขาก็รู้อีกนั้นแหละว่า เธอคงเจอกับตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขาไปแล้ว ในห้องมีกล้องวงจรปิดซ่อนไว้ทำให้รู้ว่าวันนั้นเธอเจออะไรไปบ้าง และเจ้าดาร์กก็ไม่ยอมบอกเขาเสียด้วย “ขนมอร่อยมาก แพรไม่เคยกินเค้กอร่อยๆแบบนี้มาก่อนค่ะ” หญิงสาวพูดไปตามที่รู้สึก “พูดเกินไป ฝีมือพี่ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาพูดยิ้มๆ พยายามเพิ่มความสนิทสนมยิ่งขึ้น “อร่อยจริงๆค่ะ” จะเรียกว่าถูกหลอกด้วยของอร่อยก็ไม่ผิดนัก แพรดาวรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้จริงๆ “แพรขอเอากลับไปฝากแม่ได้ไหมคะ แพรอยากให้แม่ได้กินของอร่อยๆ แบบนี้” “ไม่ได้” เขาตอบแสร้งทำหน้าจริงจัง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าเสียก็รีบพูดขึ้นทันที “พี่หมายถึง ชุดนี้พี่เตรียมมาให้แพร แต่ครั้งหน้าพี่จะเตรียมไว้ให้คุณแม่ของแพรก็แล้วกัน” “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว แต่ละอย่างดูแพงๆทั้งนั้น” หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อยก็พูดออกไป “คุณ...” “พี่” “เอ่อ...” “เรียกพี่ดินก็ได้ ชื่อเต็มพี่ก็คงรู้แล้ว” “เอ่อ...พี่ดิน” ช่างเถอะ เธ
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่14 คว้าไว้ทัน
เพราะเคยมีประสบการณ์ทำงานตามงานเลี้ยงมาบ้าง สำหรับแพรดาวจึงไม่ยากนัก การจำชื่อเมนูเครื่องดื่มเด่นๆ มาวันแรกไม่ได้ทำงานจริงแต่เรียนรู้งาน คนที่มีประสบการณ์ได้ทำงานที่โซนB ซึ่งเป็นชั้นบนที่แบ่งเป็นห้องพิเศษอีกหลายห้อง ส่วนแพรดาวทำงานที่โซนA ซึ่งดูแล้วก็ไม่ต่างจากร้านเหล้าทั่วไปที่มีเวทีเล็กๆ สำหรับการเล่นดนตรีสด เสื้อพนักงานเป็นเสื้อโปโลสีดำคลิบแดง บนอกเสื้อปักโลโก้ร้าน กางเกงผ้าขายาวกับรองเท้าคัชชูทำให้เดินสบายคล่องตัว เธอไม่คิดว่าที่นี่จะเตรียมให้พนักงานขนาดนี้ แต่ก็นับว่าดีมากแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ แพรดาวเรียนรู้งานจากผู้จัดการหรือพี่ดาด้ารวมทั้งคนอื่นๆ 3 วัน ทุกอย่างไปอย่างราบรื่นด้วยดี กลางวันแพรดาวไปทำงานตามที่บริษัทนัดหมาย เดี๋ยวนี้มีคนมาทำงานเป็นแม่บ้านกันมากขึ้น เธอไม่ได้มีงานทำทุกวัน การมีรายได้กลางคืนจึงเป็นความหวังกับเธอมากทีเดียว แต่ที่สุดแล้วเธอก็หวังจะได้ทำงานประจำที่มั่นคง ระหว่างนี้แพรดาวก็ยังอ่านหนังสือทบทวนความรู้ของตัวเองตลอดเพื่อจะได้สอบเข้าทำงานราชการ หญิงสาวหยุดหน้าประตูห้องที่คุ้นเคย
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่13 เพื่อน?
อินฟลูสาวมองด้วยรอยยิ้มดีใจ เธอทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับแฟนคลับสำเร็จแล้ว เชฟหนุ่มเลื่อนรูปและคืนปากกาให้ บนกระดาษแผ่นนั้นมีลายเซ็นชื่อ ‘หัสดิน’ และคำอวยพรให้การรักษาราบรื่นด้วยดี “ขอบคุณมากนะคะ และขอโทษที่รบกวน” พลอยไพลินเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋า และเตรียมตัวกลับ เธอมีข้อมูลของเชฟดินอยู่บ้าง ผู้ชายคนนี้ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้มากเกินไป “คุณจะไปพบน้องอันดาเมื่อไหร่ครับ” “ออกจากนี้ก็ไปโรงพยาบาลค่ะ คงไม่ทันเวลาเยี่ยมแต่จะฝากคุณแม่ของน้องไว้” “รอสักครู่นะครับ” ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปหลังร้าน และไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินออกมาพร้อมถุงขนมสองถุง “ถุงนี้ฝากให้น้องอันดา ถ้ากินไม่ได้ก็ให้คุณแม่หรือคนในครอบครัวก็ได้ครับ ส่วนถุงนี้ของคุณกับเพื่อน” “เกรงใจจัง” “คราวหน้ามาเวลาร้านเปิดนะครับ” “ขอบคุณมากค่ะ” เป็นเกรซที่พูดขึ้นแล้วรับถุงขนมทั้งสองถุงไว้ พลอยไพลินได้แต่ยกมือไหว้ขอบคุณอีกครั้งแล้วขอตัวกลับ ระหว่างที่เดินมาที่รถยนต์ของตนก็อดหันไปมองที่ร้านขนมไม่ได้ “เชฟดินตัวจริงหล่อกว่าในช่องยูทูปเสียอีก” เกรซเปรยแล้วกระแซะไหล่เพื่อนเบาๆ “ชอบล่ะสิ” หญิงสาวได้แต่ยิ้มหน้าแดง แล้วตั้งใจว่าจะต้องกลับม
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่12 เชฟดิน 1
สัมพันธ์ลับ(รัก) สุดยอด ตอนที่12 ชายหนุ่มบรรจงแต่งหน้าเค้กด้วยแววตามุ่งมั่น ผู้ช่วยยืนมองอย่างชื่นชมในความสามารถ จนเมื่อหัสดินเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเชฟหนุ่มคนนี้ ใบหน้าหล่อเหลาที่ประดับรอยยิ้มตลอดเวลา ไม่แปลกใจเลยที่เป็นเชฟทำขนมหวาน ก็หวานตั้งแต่รอยยิ้มของเชฟแล้ว “เรียบร้อย หยิบมือถือให้หน่อย” หัสดินพูดแล้วยื่นมือไปรับรับสมาร์ทโฟนจากผู้ช่วยเชฟอีกคนที่ถือโทรศัพท์ให้เขา ชายหนุ่มรับมาแล้วถ่ายรูปหลายๆมุมก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วยื่นมือไปทางผู้ช่วยอีกคน “ขอมีดหน่อย” “นี่ค่ะ” ผู้ช่วยส่งมีดตัดเค้กให้ เชฟหนุ่มรับมือแล้วบรรจงตัดสี่ชิ้นแล้วหยิบมาวางบนจานเล็กเรียบหรูสีเข้มขับเน้นให้เนื้อเค้กสีครีมดูสวยน่ากินมากยิ่งขึ้น “ชิ้นนี้ของผม ที่เหลือพวกคุณช่วยกันชิม ชิมแล้วบอกด้วยว่าเป็นไง” “อร่อยสุดยอดค่ะ” พนักงานคนหนึ่งรีบพูดขึ้นสร้างเสียงหัวเราะในห้องครัว แต่หัสดินกลับส่ายหน้าระอาใจ อาจเพราะใบหน้าเขาอมยิ้มตลอดจึงเหมือนเอ็นดูอีกฝ่ายมากกว่า “ลิ้นยังไม่ได้สัมผัสเลย บอกอร่อยแล้วได้ไง”
สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด ตอนที่11. สับสน
สัมพันธ์ลับ(รัก) สุดยอด ตอนที่11 “แม่ไม่เห็นด้วย” “แต่...แพรรับปากผู้จัดการแล้วว่าจะไปทำงานนี่คะ” “ไม่ได้ แม่ไม่อนุญาต ทำงานกลางคืนอันตรายเกินไป แม่เป็นห่วง” แม่จ๋าหรือจริยาพูดน้ำจริงจัง “ที่นั้นเขารับรองลูกค้าชั้นสูง ต้องการคนพูดได้หลายภาษา ถ้าทำงานดีผ่านช่วงทดลองงานก็จะได้ทำแบบประจำมีเงินเดือนด้วยนะคะแม่จ๋า” “ลูกแพรก็อดใจรออีกหน่อยสิลูก หนูสมัครไปตั้งหลายที มันต้องสักทีสิ” คุณจริยาพูดด้วยความหงุดหงิด มือที่กำลังซ่อมเสื้อให้ลูกค้าถึงกับสั่นจนลูกสาวสังเกตเห็น แพรดาวปราดเข้าไปหาแล้วยื่นมือไปจับมือที่หยาบกร้านของแม่ไว้ “แม่จ๋า แพรโตแล้วเรียนจบแล้ว แพรไม่อยากเป็นภาระให้แม่ งานสมัยนี้หายากเศรษฐกิจก็ไม่ค่อยดี ให้แพรไปทำงานเถอะนะ” “ใช่สิ แพรโตแล้ว แม่ห้ามอะไรก็ไม่ฟังแล้ว” “ไม่ใช่แบบนั้น แพรไม่อยากให้แม่จ๋าลำบาก ตั้งแต่จำความได้แม่จ๋าไม่เคยสุขสบายเลย ต้องทำงานหนักเลี้ยงแพรคนเดียว ขนาดแม่ประสบอุบัติจนเป็นแบบนี้ก็ยังไม่ได้หยุดเลย แม่จ๋าจะให้แพรใช้ชีวิตทีความสุขได้ยังไง” “โธ่ลูก” แม่พูด
Vous vous intéresseriez aussi à
