ตอนที่15 เรียกแบบนั้นก็ได้

          หัสดินรู้ว่าคำพูดของตัวเองดูประหลาด แต่เขาก็รู้อีกนั้นแหละว่า เธอคงเจอกับตัวตนอีกด้านหนึ่งของเขาไปแล้ว ในห้องมีกล้องวงจรปิดซ่อนไว้ทำให้รู้ว่าวันนั้นเธอเจออะไรไปบ้าง และเจ้าดาร์กก็ไม่ยอมบอกเขาเสียด้วย

          “ขนมอร่อยมาก แพรไม่เคยกินเค้กอร่อยๆแบบนี้มาก่อนค่ะ” หญิงสาวพูดไปตามที่รู้สึก

          “พูดเกินไป ฝีมือพี่ไม่เท่าไหร่หรอก” เขาพูดยิ้มๆ พยายามเพิ่มความสนิทสนมยิ่งขึ้น  

            “อร่อยจริงๆค่ะ”  จะเรียกว่าถูกหลอกด้วยของอร่อยก็ไม่ผิดนัก แพรดาวรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้จริงๆ

 “แพรขอเอากลับไปฝากแม่ได้ไหมคะ แพรอยากให้แม่ได้กินของอร่อยๆ แบบนี้”

            “ไม่ได้”  เขาตอบแสร้งทำหน้าจริงจัง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าเสียก็รีบพูดขึ้นทันที “พี่หมายถึง ชุดนี้พี่เตรียมมาให้แพร แต่ครั้งหน้าพี่จะเตรียมไว้ให้คุณแม่ของแพรก็แล้วกัน”

            “ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว แต่ละอย่างดูแพงๆทั้งนั้น” หญิงสาวนิ่งไปเล็กน้อยก็พูดออกไป “คุณ...”

            “พี่”

            “เอ่อ...”

            “เรียกพี่ดินก็ได้ ชื่อเต็มพี่ก็คงรู้แล้ว”

          “เอ่อ...พี่ดิน” 

            ช่างเถอะ เธอคงไม่ได้อยู่ทำงานเป็นแม่บ้านอีก เรียกเขาสนิทสนมก็ไม่ผลอะไรแล้วล่ะ

            “ครับ”  รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นที่ใบหน้า ดีใจที่เธอยอม ‘สนิท’ กับเขาแล้ว

            จู่ๆ แพรดาวก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา หรือเพราะไม่เคยถูกผู้ชายจ้องหน้าขนาดนี้มาก่อน “คือแพรจะถามว่าพี่ดินซื้อขนมมาจากไหนคะ”

            “ร้าน Sugar Haven”

            “Sugar Haven...ชื่อเพราะจัง  สวรรค์แห่งน้ำตาล ต้องมีของอร่อยเยอะแน่ๆ”

            หัสดินลุกขึ้นเดินเร็วๆ ที่ไปหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วเปิดเฟซบุ๊คของร้าน Sugar Haven ส่งให้หญิงสาวดู  แพรดาวเกรงใจแต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นจึงก้มมองหน้าจอมือถือของเขา

            “ร้านน่ารักจังค่ะ ต้องหาโอกาสไปให้ได้”

            “ถ้าไปแล้วถามหาพี่นะ”

            “พี่ดินทำงานที่นั้นหรือคะ”

            “เรียกแบบนั้นก็ได้” 

            ‘ก็ไม่ได้โกหกนี่นะ เขาทำงานที่นั้นจริงๆ เป็นทั้งเชฟและเจ้าของร้านด้วย’

          “ได้ทำงานในร้านน่ารักๆ แบบนี้ต้องมีความสุขมากแน่ๆ เลย”  แพรดาวอดอิจฉาไม่ได้

            “น้องแพรอยากทำงานที่นี่เหรอ”  หัสดินถามแล้วก็นึกขึ้นได้ “สนใจมาเป็นพนักงานในร้านไหม ที่ร้านขาดเด็กเสิร์ฟ”

            ‘เด็กเสิร์ฟอีกแล้วเหรอ?’

          รอยยิ้มแข็งค้างทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘เด็กเสิร์ฟ’ ก็จริงนะ ไม่เลือกงานไม่ยากจน ที่เธอมาทำงานแม่บ้านก็เพราะเหตุผลนี้ แต่...ทำไมมีแต่งานเด็กเสิร์ฟวิ่งเข้ามาล่ะ!  

            “ขอโทษนะ พี่พูดอะไรผิดไปใช่ไหม”  เขาถามเพราะเห็นสีหน้าของเธอไม่ดีนะ

            “ปะ..เปล่าค่ะ”  แพรดาวโบกมือไปมา “คือแพรเพิ่งได้ที่ทำงานใหม่เป็นพนักงานเสิร์ฟค่ะ”

            “ที่ทำงานใหม่ หมายความว่าแพรจะไม่มาที่นี่แล้วเหรอ”

            “เอ่อ...ค่ะ พอดีว่าเป็นงานกลางคืน แพรอาจจะตื่นมาทำงานกลางวันไม่ไหว”

            หัสดินขมวดคิ้ว  เขารู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายในชีวิตของคนตรงหน้า แต่...เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวไปทำงานกลางคืนที่ไหนก็ไม่รู้...จะไม่อันตรายเอารึ

            “ที่นั้นให้เงินเดือนเท่าไหร่”

            “คะ?”  แพรดาวกระพริบตาปริบๆ ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถาม ไม่สิ เธอเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือท่าทางไม่พอใจของเขา

            “ออกจากที่นั้นแล้วมาทำงานที่ Sugar Haven ผมจ่ายค่าแรงให้เพิ่มเป็นสองเท่า”

            แพรดาวได้ยินแล้วก็นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะหวานใสละลายความขุ่นมัวในใจของชายหนุ่ม เขาเห็นใบหน้าหวานหัวเราะจนดวงตาพราวระยับทำให้หัวใจของเขาเต้นแปลกๆ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมานานแล้ว

            นานมากจริงๆ

            “พี่ดินจะเอาเงินเดือนตัวเองมาจ่ายให้แพรเหรอ”  เธอหัวเราะเพราะเขาทำเหมือนเด็กอยากเอาชนะ  จริงอยู่ที่คอนโดของเขาหรูหราแต่เธอก็คิดว่าเขาก็ต้องทำงานหาเงินเหมือนเธอ แต่เงินเดือนเขาคงเยอะกว่าเธอ

            หัสดินได้แต่ยิ้มเก้อๆ เขาคงใจเร็วปากเร็วไปหน่อย เธอเองก็ไม่ได้รู้จักเขามากนัก จะบังคับให้ทำตามที่เขาต้องการก็ไม่ใช่เรื่อง เฮ้อ! นิสัยเจ้าดาร์กติดมาที่เขาแน่ๆ  แต่จริงๆ แล้ว เขาอยากรู้ว่า วันนั้นที่เธอเจอเขาในลักษณะนั้น...รู้สึกอย่างไร  ดูจากกล่องวงจรปิดแล้ว เธอกลัวดาร์กมากทีเดียว แต่เขากลับมา เธอก็ไม่ได้เอ่ยถามเรื่องที่เกิดขึ้น  ที่จริง...เขาแจ้งรปภ.ของคอนโดไว้แล้ว ถ้าแพรดาวเข้ามาให้โทรบอกเขา และเขาก็เห็นเธอลังเลอยู่หน้าห้องหลายนาทีจนเขาเป็นฝ่ายหมดความอดทน เขากลัวว่าจะไม่ได้พบเธออีก

            มันเป็นความรู้สึกที่แปลกจริงๆ แพรดาวไม่ใช่คนสวยโดดเด่นสะดุดตา เขาพบเจอผู้หญิงสวยระดับนางงามมามากแต่แพรดาวเป็นคนน่ารักแบบที่มองแล้วไม่เบื่อ มีความใสซื่อน่าเอ็นดูและเปราะบาง แต่เขาก็รู้ว่าภายใต้ความเปราะบางนี้คือจิตใจที่เข้มแข็งดีงาม  เพราะไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มาทำงานนี้แทนแม่ที่ประสบอุบัติเหตุจนเดินเหินไม่สะดวกหรอก

          “แพรเองก็เพิ่งได้ทำงานค่ะ ทำงานไม่กี่วันจะให้ลาออกก็คงไม่ดีนัก ทุกตำแหน่งก็ถูกระบุตัวไว้แล้ว ถ้าพูดไปพี่ดินอาจจะคิดว่าแพรหัวสูงก็ได้ แพรอยากทำงานประจำมีเงินเดือนดีๆ การงานมั่นคง แพรอยากให้แม่สุขสบายไม่ต้องทนทำงานหนักเพราะแพร แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ แพรยื่นใบสมัครไว้หลายที ทั้งราชการทั้งเอกชน ถ้ามีหนทางที่ดีกว่านี้ แพรก็จะคว้าไว้”

            หากรู้ว่าเธอเที่ยวหาสมัครงานขนาดนี้ เขาคงฝากแพรดาวเข้าไปทำงานที่บริษัทของหัสวีร์แล้ว  เขาช้าไปหนึ่งก้าวสินะ

            “ถ้าพี่จ้างน้องแพรเป็นส่วนตัวล่ะครับ มาทำความสะอาดที่นี่สัปดาห์ละครั้ง หรือถ้าเหนื่อยไป สองสัปดาห์มาครั้งหนึ่งก็ได้”

            “ทำไมต้องเป็นแพรล่ะคะ?” เธอมองเขาด้วยสายตาเปี่ยมคำถาม “ก่อนหน้านี้คนอื่นก็เคยมาทำความสะอาดคอนโดของพี่ดิน”

            “พี่เป็นคนห่วงความเป็นส่วนตัว พอคิดว่ามีคนอื่นเข้ามาวุ่นวายในห้องก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ”

            “อ่อ...”  หญิงสาวพยักหน้ารับ ทำงานแทนแม่มาหลายเดือน เคยเจอลูกค้าที่เป็นอินโทรเวิร์ตอยู่บ้าง เห็นแก่ที่เขาใจดีกับเธอ เอาขนมอร่อยๆ มาให้กินและยังเคยจ้างเธอทำไข่พะโล้หม้อล่ะพันบาทอีก เธอจึงตัดสินใจพยักหน้ารับ

            “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้น พี่ดินโทรนัดแพรมาได้ค่ะ แพรจะเข้ามาทำความสะอาดให้ พี่ดินเอาเบอร์ส่วนตัวของแพรไว้นะคะ”

            “ขอบใจมากนะ”

            “แล้ววันนี้แพรไม่ต้องทำงานจริงๆหรือคะ” เธอมองรอบห้องอีกครั้งก็เห็นว่ามันค่อนข้างสะอาด พลันนึกไปถึงครั้งก่อนที่รกไปด้วยกระป๋องเบียร์และขวดเหล้า

            “วันนี้กินขนมแล้วก็กลับได้”  หัสดินยิ้มแล้วคะยันคะยอให้เธอกินขนมอีก แพรดาวจึงกินเค้กแสนอร่อยอย่างมีความสุข ชายหนุ่มเห็นมุมปากของเธอเลอะครีมเค้กก็หยิบกระดาษทิชชู่เช็ดมุมปากให้

            “เลอะแล้วเด็กน้อย”

            การเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆ ทำให้จิตใจของหญิงสาวหวั่นไหว เขาคงแค่สงสารและเอ็นดูเธอ...อย่านะ! แพรดาว! ห้ามคิดไปไกลเด็ดขาด!