นิยายเรื่องใหม่ เพื่อนพ่อที่รัก

"ดาหวันคะ เดี๋ยวคุณลุงจะพาไปทานไอศกรีมนะคะดาหวันไปกับคุณอานะคะ"

"ไปค่ะ ไปทานไอศกรีมกับคุงลุง"

"ไอ้ราช!! นี่มันลูกกูนะมึงเมื่อไหร่มึงจะไปทำเป็นของตัวเองสักทีวัน ๆ ก็หิ้วแต่ลูกกูไปลูกกูมา กูกับเมียคิดว่าไม่มีลูกแล้วเนี่ยตอนนี้???"

"ไอ้เวรนี่นี่มันก็หลานกูเหมือนกันเลี้ยงมาตั้งแต่ออกจากท้องแม่ มึงจะยึดเป็นของตัวเองคนเดียวได้ยังไง"

"ที่รัก คุณดูมันนะมันมายึดลูกเราสองคนไปเป็นลูกมันแล้วคืนนี้กูจะเอาลูกกูมานอนด้วย"

"ไม่ได้คืนนี้กูจะต้องนอนกับดาหวันมึงค่อยเอาไปพรุ่งนี้"

" ฮิ ฮิ พี่สองคนเนี่ยตีกันเรื่องหลานทุกวันเลยอีกคน    หนึ่งก็อยากเป็นคุณพ่อแสนดี อีกคนนึงก็เป็นคุณพ่อทูนหัว เดี๋ยวดาหวันก็ได้รับความรักเต็มอกจนไม่รู้ว่าจะไปเก็บไว้ไหนหรอกค่ะคุณพ่อทั้งสองคน"

"วันนี้ดาจะไปนอนกับคุงลุงราช คุงพ่อไปนอนกับคุงแม่เลยค่ะ"

"โถ่ลูกดา ลูกเป็นลูกพ่อนะ”

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า มึงเห็นไหมว่าหลานรักกูมากกว่ามึง"

"ไอ้เพื่อนเวรนี่!!"

"งั้นเราไปกินไอศกรีมกันดีกว่านะคะดาหวันเดี๋ยวคุณลุงจะพาไปซื้อของเล่นอีก"

"ไอ้ราช มึงเอาลูกกูมาเลย ไอ้เพื่อนเฮงซวยเมื่อไหร่มึงจะมีเมียสักทีห๊ะ"

เสียงสองเพื่อนรักที่ทะเลาะกันทุกวันในการแย่งการเลี้ยงแม่หนูน้อยดาหวัน เป็นเด็กผู้หญิงผิวขาวตาโตน่ารักน่าหยิก ถูกและ 2 ข้างถักเปียทุกวัน ราชหรือราชศักดิ์เป็นเพื่อนกับเดชหรือฤทธิเดช สองคนนี้เป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่สมัยเรียน จนฤทธิเดชแต่งงานมีลูกเป็นฝั่งเป็นฝาแต่ราชศักดิ์กลับไม่อยากจะแต่งงานมีเพียงแค่คู่นอนไปวันๆเท่านั้น แต่เขากลับไปหลานสาวเพียงคนเดียวที่น่ารักขนาดนี้เขาบอกกับฤทธิเดช ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรทุกอย่างจะตกเป็นของดาหวันแต่เพียงผู้เดียว

ศึกแย่งหนูน้อย

"ไอ้ราช ไอ้ราช ไอ้เพื่อนเวร เอาลูกกูคืนมา!!"

"เอะอะเสียงดังหาอะไรของมึงเดี๋ยวหนูดาหวันก็ตื่นพอดี"

"ก็มึงเอาลูก กูมาาา"

ไอ้เพื่อนเวรของผมที่เดินมาเคาะห้องด้านล่างผมตอนนี้ได้อาศัยอยู่กับไอ้เดชและภรรยาของมัน ไม่ใช่ผมไม่มีบ้านมีช่องอยู่นะครับ แต่ผมมีบ้านหลังใหญ่โตคนรับใช้มากมายแต่เบื่อไม่อยากอยู่ ก็เลยมาขออาศัยอยู่บ้านไอ้เดช แล้วก็ดันมาตกหลุมรักแม่สาวน้อยดาหวันตั้งแต่แรกคลอด เพราะเธอน่ารักมาก ผมนอนอยู่ชั้นล่างห้องรับแขกของบ้านไอ้เดช ไอ้เดชมันมาเคาะประตูเพื่อจะเอาแม่หนูน้อยดาหวันของผมขึ้นไปนอนข้างบน

"มึงกลับห้องมึงไปได้แล้วไปจู๋จี๋กับเมียมึงโน่น"

"มึงหลงประเด็นและไอ้ราช"

"ไป ไป ไป กูจะนอนแล้ว"

"ประเด็นคือ กูมาทวงลูกกูคืนนน...!!!"

"ปัง"

"ไอ้เวรราช มึงปิดประตูใส่หน้ากูเลยหรอ มึง มึง นี่ มันเมื่อไหร่จะมีเมียไปปั้นลูกเป็นของตัวเอง ไอ้ห่า.."

คุณลุงราชผู้เอ็นดูดาหวัน

"คุณดิวดูมันสิทำหน้าระรื่นอุ้มลูกสาวเราออกมาจากห้องผมเห็นแล้ว หมั่นไส้มันจริงๆ"

"ฮ่า ๆ คุณพ่อจะห่วงลูกไปถึงไหนคะ"

"คุณดิวอันนั้นมันลูกสาวเรานะ"

"นินทาอะไรกูแต่เช้าเลยห๊า ไอ้เดช"

"กูไม่ได้นินทากูด่ามึงนั่นแหละ ไอ้เวร"

"คุงพ่ออย่าพูดคำหยาบสิคะ"

"คุณพ่อขอโทษค่ะลูกดา"

"มึงไม่มีสมองทำให้หลานสาวดาหวันของกูต้องระคายเคืองหูเพราะมึงจริงๆเลย"

"กูอยากจะกระทืบมึงจริงๆเลยไอ้ราช"

ทั้ง 4 ชีวิตพากันทานข้าวเช้าพร้อมพูดคุยเรื่องงานต่างๆด้วยกัน ราชศักดิ์มาอาศัยอยู่กับฤทธิเดชเป็นเวลาเกือบ 2 เดือน เขามักจะไปๆมาๆแบบนี้เสมอ เขาต่อให้มีพร้อมทุกอย่างก็ยังรู้สึกเหงาเขาไม่เคยคิดจะเปิดใจให้กับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตของเขาเลย สมบัติมากมายมันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดี แต่พอมีแม่หนูน้อยดาหวันมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาดที่เขาเทียวไปเทียวมาบ้านของเพื่อนรักไม่ใช่เพราะคิดถึงเพื่อนแต่คิดถึงแม่หนูน้อยดาหวันที่หน้าตาบ้องแบ๊วขี้อ้อน

ศึกแย่งกันไปรับส่งดาหวัน

"เดี๋ยววันนี้ลุงจะไปส่งดาหวัน ที่โรงเรียนเองนะคะ"

"ไอ้ราช ไม่ต้องลูกกู เดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงไปทำงานของมึงนู่นกิจการมึงเยอะแยะมึงมายุ่งกับลูกกูทำไม"

"มึงไม่ต้องยุ่ง!!อันนี้มันหลานสาวกู เลี้ยงมากับมือ"

"มึงเข้าใจผิดแล้วใช่ไหม อันนี้ลูกกูกับเมียกูทำมา!!..."กูท้อกับเพื่อนแบบมึงจริง ๆ ไอ้เวรราช

"คุณดิวครับ วันนี้ผมขออนุญาตไปส่งดาหวันเองนะครับที่โรงเรียน"

"ที่รักอย่าไปยอมมันนะ ไอ้เพื่อนเวรนี่ มันหนักข้อขึ้นทุกวันทุกวัน เมื่อไหร่มึงจะไปมีเมียมีลูกไปขอตัวเองสักทีวะ"

"เชิญตามสบายเลยค่ะพี่ราช เดี๋ยวทางนี้ดิวจัดการเองค่ะฝากยายหนูด้วยนะคะ"

"คุณดิว!!!"

"จะเสียงดังใส่ดิวทำไมคะไปค่ะไปซื้อของเข้าบ้านกับดิวดีกว่า"

"โถ่!!คุณดิว..."คุณพ่อที่ทำหน้าอ้อนเมียเพราะอยากไปส่งลูกสาวไปโรงเรียนเอง

"ดาหวันขา ไปกับคุณพ่อดีกว่าเดี๋ยวคุณพ่อไปส่ง"

ดวงตาแสนบ้องแบ๊วส่งรอยยิ้มหวานไปให้กับผู้เป็นพ่อราวกลับกำลังจะเป็นคำตอบว่าไป แต่ก็โดนคุณลุงเพื่อนของพ่อที่ติดแม่หนูน้อยดาหวันอ่ะแจ ขัดคอเอาไว้ก่อน

"ดาหวันขาไปเถอะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย"

"ค่ะคุงลุง"

"โอ๊ยหัวจะปวด ไอ้ราช มึงนี่มัน กวนประสาทกูจริง ๆ มึงจะให้กูยกลูกกูให้มึงเลยไหม???..

“ได้ไหมละ ไอ้เดช กูพร้อมรับเลี้ยง ยกมรดกให้หมดเลยด้วย”

เสียงเพื่อนรักอย่างไอ้เดช ตะโกนด่าราชศักดิ์เป็นปกติทุกวันตลอดที่ราชศักดิ์มาเที่ยวหาแม่หนูดาหวันมักจะตบตีแย่งลูก แย่งหลานกันเป็นประจำ ส่วนภรรยาอย่างคุณดิวก็ต้องเป็นกรรมการห้ามมวยระหว่างคุณพ่อกับคุณลุง

ยกสมบัติให้หลาน

"ดาหวันคะ คุณลุงมารับกลับบ้านแล้วค่ะ"

สองเท้าเล็ก ๆ วิ่งดุ๊กดิ๊กทันที ที่ได้ยินว่าคุณลุงมารับกลับบ้าน คุณลุงราช มายืนรอรับยายหนูดาหวัน ที่หน้าโรงเรียนปล่อยให้พ่อกับแม่ของยายหนูนั่งรอที่รถโดยที่เขาขอติดรถมาด้วย

"คุงลุงขาาา มารับดา กลับบ้านแย้ว"

ฟอด ฟอด...

"หอมชื่นใจจริง ๆ ยายหนูของลุง"

"คุงพ่อ กับ คุง แม่ละค่ะ"

"รอที่น้องดา ที่รถค่ะ ไป ลุงอุ้ม ฮึบ"

สายตาอิจฉาริษยาของผู้เป็นพ่อ แห่รังสีอำมหิตออกมาทะลุรถ จ้องมองไอ้เพื่อนเวร ที่ไม่ยอมให้เขาลงไปรับลูกสาวเองตลอดระยะเวลา 2 เดือนที่มันมาอยู่ก็เอาแต่มาทำหน้าที่คุณพ่อแทนเขา ไล่เท่าไหร่มันก็ไม่ไป...

"คุณดิวดูไอ้เพื่อนเวร สิอุ้มยายหนูออกนอกหน้านอกตาผมละหมั่นไส้มันจริงๆ"

"ฮ่า ๆ นั่นเพื่อนพี่เดชนะคะ คบมากับมือ คัดมาเองกับมือ แล้วพี่จะโทษใครล่ะคะ ฮิ ฮิ"

"ผมก็คิดว่ามันปกติ นี่มันไม่ยอมแต่งงาน มีลูกมีเมียสักทีมาเกาะผมอยู่เนี่ยไล่มันก็ไม่ไป"

"มึงนินทากูอีกแล้วนะไอ้เดช'

"คุงพ่อ คุงแม่ สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีค่ะลูกสาวพ่อ คิดถึงคุณพ่อไหมค่ะ"

"คิดถึงค่ะ แต่น้อยกว่าคุณลุงราช ค่ะ"

"ฮ่า ๆ หลานลุง ลุงทำพินัยกรรมยกทรัพย์สมบัติให้หนูหมดแล้วนะค่ะ รู้ยัง"

"อะไรนะ!!! มึงพูดบ้าอะไรของมึงไอ้ราช"

"ตามที่กูพูดนั่นละ รอให้มึงกับคุณดิวเซ็นรับทราบ"

"ไอ้เวรตะไร มึงบ้าหรือเปล่า เดี๋ยวมึงก็มีลูกเมียในอนาคต แล้วจะต้องมาแก้ไขวุ่นวายไปอีก"

"กูไม่มีแน่นอน !!!"

"โอ๊ยยย คุณดิว ผมปวดหัว กลับไปหายาให้ผมทานทีเถอะ "

"คุณราชค่ะ เอาไว้ก่อนดีกว่า วันข้างหน้าอีกยาวไกลอย่าเพิ่งทำเลยนะค่ะ"

"ผมทำเสร็จแล้วซิครับ ฮ่า ฮ่า"