ตอนที่ 15

สามี (15)

"คุณเจนี่เก่งจังเลยนะคะ " ไอรดาเอ่ยปากพรางสายตาจ้องมองคุณพ่อลูกติดด้วยสายตายั่วยวน

"ครับ?" เจที่ตั้งท่าจะตักข้าวเข้าปากต้องค้างไว้ทันที และเบนสายตามองหญิงสาวสวยราวนางพญาตรงหน้าอย่างงวยงง

"พอดีไอซ์ทราบมาว่าคุณเจต้องทำงานและก็ต้องเลี้ยงลูกด้วย เก่งจังค่ะไอซ์ไม่ค่อยเห็นผู้ชายที่สนใจดูแลลูกเท่าไหร่เมื่อหย่าร้าง..." ไอรดาเปรยออกมายาวเหยียด

"ผมก็แค่ทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ...ลูกคือที่หนึ่งของผม" เขาไม่นึกอายที่จะบอก แม้ไอรดาจะเป็นหญิงงามเขาก็ไม่ได้สนใจในเชิงชู้สาว ด้วยพื้นฐานนิสัยเป็นชายรักเดียวและไม่เจ้าชู้ การมีคู่ครองใหม่เขาจึงไม่ได้สนใจเพียงฉาบฉวย แต่หญิงผู้นั้นจะต้องเอ็นดูและรักลูกสาวของเขาด้วย

"แล้วคุณเจไม่คิดจะแต่งงานใหม่บ้างเหรอคะ?" ปากสวยที่ฉาบด้วยลิปสติกที่สดเปรยออกมาด้วยรอยยิ้มบาง มือเรียวก็พรางเอื้อมไปจับมือของชายหนุ่มที่วางอยู่บนโต๊ะ

สายตาคมเข้มของเจชายมองมือหญิงสาว เขาไม่ชักมือหลบการกระทำของเธอแต่อย่างใด ปล่อยให้เธอหมุนวนเรียวนิ้วจนอิ่มพอ

ครืด ครืด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังส่งสัญญาณ ทำให้ไอรดานั้นดึงมือกลับเข้าที่ สายตาที่จ้องมองบ่งบอกว่าเสียดายที่ต้องละสัมผัสนั้นออก

"ผมขอตัวสักครู่นะครับ ที่บ้านโทรมา" ชายหนุ่มบอกกล่าวอย่างเป็นมารยาท

"ตามสบายค่ะ"

ไอรดาชายสายตามองตามหลังหนาที่ดูสมาร์ทมีเสน่ห์ เธอหวังจะได้เชยชมคุณพ่อลูกติดคนนี้ ด้วยเพื่อนที่เคยว่าจ้างให้ทำงานเล่าขานถึงความหล่อเหลาที่ทำเอาสาว ๆ ที่ได้พบเห็นนั้นอยากจะกลืนกิน แต่เขานั้นไม่คิดจะเล่นด้วยหากเป็นชายอื่นที่สันดานหยาบคงไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่เข้าหาหลุดมือรอดไปได้....ยกเว้นก็แต่เขาคนนี้เท่านั้น ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ท้าทายต่อไอรดาอยากได้เขามาเชยชมให้สมกับคำล่ำลือ

"ท่าจะยากจริงแฮะ" ไอรดาเอื้อนเอ่ยเบา ๆ พร้อมกับเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะหันมาสนใจอาหารตรงหน้าระหว่างรอชายหนุ่มที่เดินดุ่มออกไปไกลเพื่อคุยสายจากทางบ้านที่เขาบอกว่าโทรเข้ามา

.

.

"คูมพ่อขาเมื่อไหร่จะกลับบ้านคะ?" เสียงสดใสของเด็กหญิงไอติมพูดออกมาผ่านเครื่องมือสื่อสาร

"ทำไมไอติมใช้โทรศัพท์ได้คะ จำเบอร์พ่อได้เหรอ" ผู้เป็นพ่อสงสัยเมื่อลูกสาวตัวเล็กนั้นยังคงไม่ประสาที่จะให้เครื่องมือสื่อสารเหล่านี้ได้เอง

"ก็ไอติมบอกว่า ทำไมคูมพ่อยังไม่มา พี่แจงคนสวยเลยบอกจะโทรให้ค่ะ โทรติดเลย" เด็กหญิงพูดไปตามเนื้อผ้ากับสิ่งที่เธอพบเจอ

"พี่แจงเหรอคะ?"

"ใช่ค่ะคูมพ่อ พี่แจงซื้อขนมมาเยอะแยะเลย พี่แนนก็มานะคะมีของเล่นมาเล่นกับน้องไอติมด้วย" เด็กหญิงบอกในสิ่งที่เป็นจริง เมื่อแจงที่รู้สึกไม่ชอบหน้าลูกค้ารายนี้ ความหยิ่งทะนงทำให้เธอนั้นนึกหมั่นไส้ และเดาได้ไม่อยากด้วยจริตหญิงที่แสดงออกมาซึ่งหน้าว่าอยากได้นายของเธอ จึงต้องมาหาตัวช่วยในการขัดขวาง เจ้านายที่แสนจะเป็นคนดีเกรงจะรู้ไม่เท่าทันมารยาหญิงที่มีเหลือร้าย

"พี่แนนก็มา?"

"ค่ะคูมพ่อ...มากับพี่แจง" เด็กหญิงพูดคล่องไม่มีติดขัดเมื่อคนเป็นพ่อนั้นถาม

"คูมพ่อรีบกลับบ้านนะคะ มากินข้าวกับน้องไอติม"

"พ่อกำลังคุยงานกับลูกค้า สักพักพ่อกลับนะคะ หนูหิวก็กินข้าวก่อนได้เลยนะ รู้ไหม?" คนเป็นพ่อว่ากล่าวออกไปผ่านเครื่องมือสื่อสาร

"น้องไอติมจะรอคูมพ่อค่ะ จะกินกับคูมพ่อ" เด็กหญิงว่าต่อเมื่อเธอนั้นตั้งหน้าตั้งตารอผู้เป็นพ่อจริง ๆ

"โอเคค่ะ....เดี๋ยวพ่อรีบกลับน้า" ผู้เป็นพ่อบอกลูกสาวเพื่อให้เธอนั้นสบายใจและเขาก็คงต้องรีบกลับไปอย่างที่ลูกสาวนั้นต้องการ

"รักคูมพ่อที่สุดเลยค่ะ"

"พ่อก็รักไอติมค่ะ"

สายสนทนาตัดไปและชายหนุ่มไม่รีรอที่จะวกกลับที่เดิมที่มีลูกค้าคนสวยนั่งรออยู่...

"ขอโทษทีนะครับ" เมื่อถึงโต๊ะที่เดิม ก็ไม่วายที่จะขอโทษอย่างเป็นมารยาทตามแบบที่ชายหนุ่มนั้นพึงกระทำ

"ไม่เป็นไรค่ะ ไอซ์ก็อิ่มแล้วด้วย" ไอรดาวางช้อนส้อมพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม สายตายังจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า

"อ่อครับ .... ถ้าอย่างนั้นผมเรียกเช็คบิลเลยนะครับ"

"รีบเหรอคะ?" ไอรดาย้อนแทรกทันที

"ลูกสาวผมรออยู่ที่บ้านครับ" ชายหนุ่มพูดออกไปตรง ๆ เขาไม่เคยอายที่เป็นชายลูกติดเพราะทั้งชีวิตของเขาที่เหลือมีเพียงเด็กหญิงไอติมเท่านั้นที่ยืนหนึ่งในหัวใจ

"อ่า...โอเคค่ะงั้นไอซ์ขอตัวเลยแล้วกัน จะรองานทางเมล์นะคะ"

"เดินทางปลอดภัยครับ"

ว่าจบร่างกายเย้ายวนก็เดินนวยนาดลุกจากไปและทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มที่แสนเสน่ห์ และชายหนุ่มก็ไม่รีรอให้ช้ารีบเดินออกมาจากจุดนั้นหลังชำระเงินเสร็จเรียบร้อยมุ่งตรงกลับบ้านหาลูกสาวทันที