สามี (2) - 7

สามี (2) - 7

"อุ๊ย!! เจท ไอติมตกใจหมดเลย...ขวัญเอ้ยขวัญมา" ไอติมที่เดินก้มหน้าก้มตาไม่ได้มองทาง ร้องตกใจมือทาบอกเมื่อเจทเดินมาดักหน้าตรงทางเดินที่ตรงไปยังลานจอดรถ

"......." ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากชายหนุ่ม นอกจากสายตาคมที่จ้องมองนิ่งเรียบ

"เจท!" หญิงสาวที่เริ่มมีสติกลับมา เรียกขานคนที่ยืนตรงหน้า

"........" แต่เขายังคงนิ่งเหมือนเดิมไม่พูดไม่จา

"เจท!!...เป็นอะไรหรือเปล่า" เมื่อไม่มีทีท่าขยับนอกจากดวงตาที่จ้องมอง ไอติมจึงสัมผัสลงแขนแกร่งนั้นให้เขารู้สึกตัว

"ฮึ! ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะไอติม" ชายหนุ่มที่ยืนเหม่อสติไม่อยู่กับตัว ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อหญิงสาวเพิ่มระดับเสียงในการเรียกขาน

"ไอติมเรียกเจทนานแล้วนะ...เจทไม่สบายหรือเปล่า" หญิงสาวก้าวขาขยับเข้าไปใกล้ ใช้มืออังหน้าผากวัดอุณหภูมิ สายตามองหน้าชายหนุ่มที่ตัวสูงอย่างห่วงใย

"เปล่า ๆ เจทสบายดี...แล้วนี่ไอติมจะกลับหรือยัง" เจทรีบดึงสติกลับมาแล้วเอ่ยถามทันที พร้อมกับจับข้อมือเล็กของไอติมก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ

"จะกลับแล้ว" หญิงสาวเอ่ยบอกให้เขารับรู้

"งั้นเดี๋ยวเจทไปส่ง" หน้าที่ประจำที่เจทนั้นทำ การรับส่งหญิงสาวให้ถึงบ้านอย่างปลอดภัย ด้วยการฝากฝังจากแม่และพ่อของเธอที่ไว้ใจ ผู้ชายคนเดียวที่ได้เข้าใกล้ลูกสาวของพ่อเจโดยไม่มีข้อโต้แย้งเพราะวัยเด็กที่คุ้นเคย

"อืม...แต่พากินข้าวก่อนได้ไหม ไอติมหิวอ่ะ" หญิงสาวตอบรับและร้องขอ มือเรียวลูบท้องอย่างสื่อความหมาย ส่งสายตาออดอ้อนต่อชายหนุ่ม จนเขานั้นมีรอยยิ้มกับท่าทางของเธอ

"ได้สิ แล้วไอติมอยากกินอะไรล่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยถามขณะเดินไปยังรถยนต์ที่จอดในลานจอดรถกว้าง

"อืม~~ไอติมอยากกินอะไรร้อน ๆ อ่ะ"

"กินน้ำร้อนอะเหรอ" ชายหนุ่มพูดขึ้นติดตลกแย้งทันที

"เจท~~" แต่หญิงสาวนั้นไม่ฮา แสดงสีหน้าหน่าย ๆ และแง่งอน

"โอ๋ ๆ เจทหยอกเล่น...อย่างอนเลยนะ" เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงเจทจึงง้อเธอทันทีอย่างไม่อิดออดพร้อมกับใช้มือเกาคางเธอดั่งลูกแมวน้อย

"เดี๋ยวไอติมตีตายเลย" หญิงสาวพูดขึ้นเสียงแข็ง ชี้หน้าคาดโทษแต่เจทก็ไม่ได้เกรี้ยวโกรธ กลับอมยิ้มชอบใจกับสีหน้าของเธอ

"เจทให้ไอติมตีตลอดชีวิตยังได้" ชายหนุ่มเปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพบุรุษ คาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อย พูดหยอดในระยะประชิดใบหน้าที่อยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นกระทบผิวหน้าของกันและกัน ทำเอาหญิงสาวนั้นใจเต้นแรง หายใจติดขัด การเต้นของหัวใจไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย เธอแทบเสียการทรงตัวเมื่ออยู่ใกล้เขาแบบนี้

"จะ จะ เจทพูดอะไร?" หญิงสาวที่ใจเต้นแรงเมื่อได้สบตาพูดออกมาไม่ชัดถ้อยคำ ยิ่งสายตาคมจ้องมองหน้า ยิ่งทำเอาเธอนั้นไปไม่เป็น

...สองมือกำสายคาดนิรภัยแน่นเพราะความเกร็ง การถูกจ้องมองไม่วางตา ใบหน้าคมค่อย ๆ เลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก

มือที่เกร็งกำสายคาดแน่น ปลายเท้าจิกลงพื้นรถ ดวงตากลมหลับสนิท เหมือนไม่อยากจะมองเห็นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ได้แต่แอบลุ้นอยู่ในใจเท่านั้น

"ไอติมเป็นอะไรเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงแหบดังชิดหู ... สิ่งที่เธอคิดไม่ได้เกิดขึ้นเธอจึงลืมตาขึ้นมองด้วยตาเดียว และพบกับใบหน้าคมที่ยืนยิ้มอยู่นอกรถ

"ปะ ปะ เปล่า" หญิงสาวรีบปฏิเสธแบบติดขัด

"แล้วทำไมหน้าแดง" ชายหนุ่มแซวเธอทั้งที่รู้แก่ใจว่ามันเกิดจากอะไร

การกระทำที่เขาพลั้งเผลอลืมตัว แต่ดึงสติกลับคืนมาได้ว่าหากทำลงไปผลที่ตามมาอาจจะทำให้เขาสูญเสียเพื่อนและเจ็บปวด จึงเลี่ยงต่อการกระทำที่ฉาบฉวยด้วยอารมณ์ชั่ววูบ

"ก็บอกว่าเปล่า อากาศมันร้อน! เจทก็มัวแต่ยืนเก๊กหล่ออยู่ได้ สตาร์ทรถแล้วเปิดแอร์สักทีสิ"หญิงสาวให้เหตุผลและต่อว่าเขากลบเกลื่อนความเขินอาย

"ครับผม...จะไปเดี๋ยวนี้แหละคุณผู้หญิง" เจทปิดประตูรถให้ ไม่วายจะเอ่ยแซว เดินอ้อมไปอีกฝั่งและหันมองเข้าไปในรถด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นท่าทางน่ารักและแก้มแดงๆ ของเธอ

"เจทบ้า...ใจแม่งก็เต้นแรงจัง" หญิงสาวบ่นพึมพำเบา ๆ ได้ยินเพียงคนเดียวเท่านั้น เมื่อการกระทำที่อ่อนโยนคำพูดหวานหูทำให้หัวใจเธอเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

"บ่นอะไร" ชายหนุ่มที่เข้ามานั่งในรถเอ่ยถามทันทีเมื่อปากของเธอนั้นขมุบขมิบไม่หยุด

"บ่นอะไรไม่มี๊...ไปเร็วดิไอติมหิว"

"ครับผม" ชายหนุ่มทำตามอย่างว่าง่าย วางมือบนหัวของหญิงสาวจับโยกเบา ๆ อย่างน่ารัก เขาชอบทำแบบนี้ประจำจนคุ้นเคย ทำได้เพียงเท่านี้ไม่คิดจะเกินเลยโดยความตั้งใจ...จนกว่าหัวใจของเขาและเธอจะตรงกัน