แชร์

บทที่ 5

last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-10-18 15:53:11

“พี่ศินเข้ามาเปิดหน้าต่างให้แสงเหรอคะ” แสงฉายอดถามไม่ได้เพราะห้องเปิดโล่ง

“ใช่ครับ รับอากาศเย็นๆ ยามเช้า ให้ความรู้สึกดี ผ่อนคลาย ว่าแต่เขาฟื้นนานแล้วเหรอครับ” วศินถามพลางชี้มือมาที่เจรัลด์นิดหน่อยเพื่อไม่ให้เสียมารยาทนัก

“เพิ่งฟื้นได้สักครู่น่ะค่ะ” เธอตอบกลับ 

ขณะเดียวกันเจรัลด์ก็อยู่ในอารมณ์เจื่อนๆ แปลกๆ เพราะชายหนุ่มที่เดินเข้ามานั้น เขาคิดว่าน่าจะเป็นคนรักของแสงฉายแน่ๆ รูปร่างสูงใหญ่หล่อเหลาคมเข้มแบบชายไทยแท้

“ผมไปบอกแม่บ้านให้ทำอาหารเอาไว้แล้วนะครับ ไม่ต้องห่วง เผื่อจะหิว แล้วก็เผื่อคนฟื้น แต่ก็ไม่คิดว่าจะฟื้นเร็วขนาดนี้”

“ถือว่าไม่เร็วหรอกค่ะ เพราะเขาไม่ฟื้นตลอดทั้งคืนเลย นึกว่าจะตายแล้วซะอีก” 

“ก็ดีแล้วครับที่เขาฟื้น ต่อไปก็จะได้ถามที่มาที่ไป แล้วก็จะได้ส่งตัวกลับประเทศซะเลย” 

“มันง่ายอย่างนั้นก็ดีน่ะสิคะ” 

“ตามสบายนะครับ ผมแค่แวะเข้ามาบอกว่าเตรียมอาหารเอาไว้ให้ แล้วเดี๋ยวจะออกไปดูงานแทนก่อน”

“ขอบคุณค่ะ” พอเธอรับคำวสินก็ออกไปทันที มาถึงตอนนี้แหละที่เจรัลด์จะถามด้วยความสงสัย

“เอ่อ ขอโทษครับ คุณช่วยผมแล้วให้เข้ามาอยู่ในบ้านแบบนี้ แฟนคุณไม่ว่าอะไรเหรอครับ” เป็นคำถามแบบยัดเยียดเพื่อให้ได้คำตอบที่เธอไม่จำเป็นต้องตอบก็ได้ แต่ถึงเธอจะตอบก็จะดูไม่น่าเกลียด

“แฟนเหรอคะ พี่ศินน่ะเหรอ เขาไม่ใช่แฟนค่ะ เป็นผู้ช่วยของฉันเป็นคนสนิทที่เหมือนพี่ชาย” 

“อ้าว ผมก็นึกว่าแฟน ขอโทษครับ” 

“ทำไมถึงคิดว่าแฟนล่ะคะ” 

“เขา เหมือนเอ่อ สีหน้าแววตาเขาดูห่วงใยคุณ รูปร่างบุคลิกหน้าตาของเขาก็หล่อมากด้วย” 

“ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้ช่วยของฉันหล่อมากนะคะเนี่ย เขาดูแลฉันมานานแล้ว ก็ต้องห่วงใยเป็นธรรมดาค่ะ” พอฟังอย่างนี้ เขากลับโล่งใจอย่างประหลาด

“จริงสิฉันก็ลืมแนะนำให้ได้รู้จักกัน”

“ขอบคุณนะครับ คราวต่อไปก็ได้”

“ร่างกายของคุณเป็นยังไงบ้าง ต้องให้เรียกหมออีกไหมคะ” 

“ไม่ๆ ไม่เป็นไรครับ ผมแค่เจ็บระบม โชคดีมากที่คุณช่วยผมเอาไว้ ไม่งั้นผมคงตายไปแล้ว” เธออยากจะถามเหลือเกิน ว่าเขามีที่มาที่ไปอย่างไร แต่เพราะเขาอ่อนเพลียอยู่ จึงไม่อยากรบกวน

“คุณนอนพักเถอะนะคะ ฉันจะเอาอะไรมาให้ทาน แล้วคุณก็จะได้ทานยาตามที่หมอจัดเอาไว้ให้ด้วย” 

“ครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ” เวลานี้เขาไม่มีคำไหนจะมอบให้เธอมากกว่าคำว่าขอบคุณอีกแล้ว ที่ทำให้เขามีชีวิตรอดได้กลับไปจัดการกับคนที่หักหลัง และเมื่อเขารับคำอย่างว่าง่าย แสงฉายจึงได้เข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน เสร็จแล้วจึงออกไปจัดการอาหารเข้ามาให้เขา 

  หลังจากที่แสงฉายออกไปแล้ว เจรัลด์ก็นั่งคิดทบทวน ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเองทั้งหมดทั้งมวล นับตั้งแต่เริ่มแรกที่มาเมืองไทยกับกลุ่มนักธุรกิจด้วยกัน แต่แล้วก็ถูกหักหลัง เพราะคนเหล่านั้นอยากจะครอบครองอิทธิพลเอาไว้เพียงองค์กรเดียว เรียกได้ว่าหลอกมาฆ่าไกลถึงเมืองไทย เพื่อจะได้ไม่มีใครหาศพเจอ แต่อาจจะเป็นเพราะว่าเขาดวงแข็ง สวรรค์ถึงได้ส่งคนจิตใจดีงามมาช่วยเอาไว้ 

แต่คิดดูอีกทีจะบอกแสงฉายไม่ได้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ไม่อย่างนั้นเธอจะเดือดร้อน การรอดชีวิตของเขาอาจจะนำมาซึ่งผลร้ายให้กับเธอและคนใกล้ชิดก็ได้ เธอไม่ควรมาเจอเรื่องเลวร้าย เขาคิด ขณะเดียวกันแสงฉายก็กลับเข้ามาพร้อมถาดอาหารพอดี แถมยังมีผู้ช่วยหนุ่มเข้ามาด้วย

“ทานโจ๊กก่อนนะคะจะได้ทานยา” แสงฉายบอกอย่างอ่อนโยน แต่ภายใต้น้ำเสียงหวานเหมือนลูกแมวแบบนี้ กลับทำให้เขารู้สึกว่าเธอค่อนข้างแข็งแกร่งมากกว่าที่จะอ่อนโยนเสียอีก ดวงตาของเธอมันบอกเช่นนั้น หรือว่าเธอไม่เต็มใจ

เจรัลด์พยายามช่วยเหลือตัวเอง เพื่อจะได้ทานโจ๊กตามที่เธอต้องการ ทว่าเขากลับไม่มีแรงจะทำอะไรเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นเพราะยังระบมอยู่ แล้วนางฟ้าผู้มีน้ำใจทำไมถึงมีสายตาที่เย็นชาอย่างนี้นะ เขาคิด แต่จังหวะเดียวกันวศินก็เข้ามาประคองเขาแทนเพื่อให้นั่งดีๆ

“ทานเองไหวไหม ให้ผมป้อนดีไหมครับ” วศินเอ่ยถามขึ้น พลางหันมามองแสงฉายเพื่อขอคำตอบ

“ขอโทษครับผมยังไม่ไหว รบกวนช่วย...” เจรัลด์น้ำเสียงอ่อนเพลีย พลางขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนมีอาการเจ็บระบม

“งั้นเดี๋ยวผมป้อนก็แล้วกัน” วศินให้ความเห็น เพราะไม่อยากให้เจ้านายคนงามเป็นคนทำเอง 

“เอ่อพี่ศินไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแสงดูแลเขาเอง ผู้ชายป้อนโจ๊กให้กันก็ดูแปลกๆ นะคะ” 

“ให้นายหญิงเป็นคนป้อนก็ดูแปลกๆ เหมือนกันครับ” 

“อืม เถอะน่า” ว่าแล้วแสงฉายจึงหยิบถ้วยโจ๊กมาคนๆ แล้วก็เป่าเพื่อให้เย็นลง จากนั้นก็ตักป้อนเขาทีละคำ ขณะเดียวกันวศินก็นั่งอยู่ใกล้ๆ 

“ขอบคุณนะครับ” เจรัลด์เอ่ยขอบคุณอีกครั้ง เพราะสิ่งที่เธอทำมันเกินคำว่ามีน้ำใจไปมาก

“ไม่ต้องขอบคุณแล้วค่ะ คุณแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ จะได้หายไวๆ” 

“ไม่รู้ผมจะตอบแทนคุณยังไงดี” 

“แค่คุณยินดีที่จะบอกเราว่าคุณเป็นใครมาจากไหน เป็นคนดีหรือเปล่า เท่านั้นแหละที่เราอยากรู้ เราจะได้ไม่รู้สึกว่าช่วยคนผิด” วศินแทรกขึ้นเสียงเรียบ ทำเอาเจรัลด์ชะงักแทบจะกลืนอาหารไม่ลงคอเลยทีเดียว

“ผม... เอ่อ” 

“เราไม่ทำให้คุณลำบากใจหรอกนะ” แสงฉายบอก นั่นหมายความว่าเธอไม่อยากบังคับให้เขาเล่า

“เปล่า ผมไม่ได้ลำบากใจ แต่... แต่ผมจำอะไรไม่ได้ ผมนึกอะไรไม่ออก” เจรัลด์พูดพลางหลับตาและขมวดคิ้วราวกับกำลังปวดหัว

“ก่อนหน้านี้คุณบอกพอจำได้นี่คะ” 

“ผมจำชื่อตัวเองได้ แต่จำเหตุการณ์อะไรไม่ได้เลย อื้อ! ปวดหัว” เขาพูดพลางเอามือบีบขมับตัวเองเอาไว้

“เอ่อ จำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรค่ะค่อยๆ คิด”

“เขาอาจจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองเล็กน้อยก็เป็นได้นะครับ เพราะศีรษะถูกฟาดด้วยของแข็ง หรือมีเลือดคลั่ง เส้นประสาทอักเสบก็ว่าไป” วสินให้ ความเห็น

“งั้นไปโรงพยาบาลดีไหมคะ” 

“มะ มะ ไม่ดีกว่าครับ ผมแค่ต้องรักษาตัวเองก่อน อาจจะดีขึ้น ความจำอาจจะกลับ”

“ตอนนี้คุณไม่มีเอกสารติดตัวเลย จะช่วยคุณยังไงเนี่ย” แสงฉายบอกด้วยความเป็นห่วง 

“ผมว่า คงให้เขาออกไปสู่โลกภายนอกไม่ได้หรอกครับ เพราะไม่รู้ที่มาที่ไป เขาหรือเราอาจจะรับได้อันตรายจากคนที่ปองร้ายเขาก็เป็นได้ ไม่แน่ว่าคนพวกนั้นอาจจะกำลังตามเขาอยู่ก็ได้” วสินให้ความเห็นอีกครั้ง

 

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • สามีปลายแถว   บทที่ 63 (จบ)

    “ซี๊ด อ่า เยส อ่า” เขาหายใจหอบ พร้อมกับแนบกลางกายกับเนินเนื้อนุ่มเอาไว้โน้มตัวลงไปสวมกอดและจูบอย่างดูดดื่ม เนิ่นนานจนรู้สึกว่ามังกรตัวร้ายได้ปลดปล่อยพ่นพิษออกมาจนหมดแล้ว ร่างกายทั้งสองเบาหวิวสุขสม และเหนื่อยหอบอย่างประหลาด ทว่าเขายังคงจูบอ้อยอิ่งอยู่นานจนอิ่มเอม แล้วค่อยถอดแท่งร้อนออกช้าๆ ทว่าทั้งคู่ยังหอบอยู่ พูดออกมาไม่ได้ มีเพียงแววตาที่สื่อถึงกันเท่านั้น เขาจึงยิ้มบางๆ และแนบหน้าผากกับเธอเอาไว้“จะเบื่อไหมถ้าผมจะพูดว่า... ผมรักคุณ” เขากระซิบที่ปากอิ่มเบาๆ“ฉันไม่ได้ยินคำนี้มาเป็นเดือน จะเบื่อได้ยังไงคะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเดียวกัน“ผมคิดถึงแทบขาดใจ ไม่เป็นอันทำงานเลย” พูดจบเขาก็ประคองใบหน้าเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน“ฉันก็รักและคิดถึงคุณมากค่ะ”“เสร็จแล้ว หายคิดถึงหรือยัง” เขาถามเสียงเจ้าเล่ห์เชียว“แล้วคุณล่ะคะ”“หึๆ ยังเลย กินได้อีก กินได้เรื่อยๆ ผมมีความสุขมากนะรู้ไหม

  • สามีปลายแถว   บทที่ 62

    “อืม ค่ะ” เธอตอบสั้นๆ เขาก็ใช้มือข้างเดิมแหวกกลีบสาวออกจากกัน พร้อมกับใช้ปลายนิ้วกรีดกรายไปตามร่องเสียวที่เริ่มฉ่ำไปด้วยน้ำหวาน เขาบดเบียดฝ่ามือและปลายนิ้วกับร่องเสียวขึ้นลงจนไหมสีดำเปียกลู่“ซี๊ด อ่า เจอร์รี่ อืม เสียวค่ะที่รัก” เธอครางออกมาและพูดด้วยความที่ทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียวซ่านทุกอณูรูขุมขน“เสียวตรงไหนจ้ะ เสียวเพราะปากผมหรือมือ”“อืม ทั้งสองเลยค่ะ อ่า มือคุณร้อนจังเลยค่ะ” เธอกระซิบบอกเสียงหวาน“ผมร้อนทั้งตัว อยากเข้าไปร้อนในตัวคุณด้วย แต่เดี๋ยวก่อน” เขาเองก็มีความต้องการไม่แพ้เธอ เพียงแต่เขาอยากจะดื่มด่ำกับความหวานและบำเรอเธอให้ถึงที่สุด“ซี๊ดดดด อ่า เข้ามาสิคะ” เธอเรียกร้องเสียงแหบพร่าแผ่วเบา พลางกระดกยกสะโพกขึ้นรับจังหวะที่ปลายนิ้วกรีดกรายร่องเสียวหนักหน่วง“อ่า อืม ที่รัก อ่า อย่าทรมานกันสิคะ อ๊ะ! ฉันเสียวจะแย่อยู่แล้ว” เธอครางเสียงหวานแผ่วเบา“ดีจ้ะผมอยากให้คุณรู

  • สามีปลายแถว   บทที่ 61

    ทว่าช่วงเวลาเดียวกันนั้น แสงฉายยังคงเดินเล่นอยู่ในสวนหน้าบ้าน อย่างเพลิดเพลิน จากนั้นก็กวาดตามองออกไปยังไร่องุ่นที่กว้างสุดลูกหูลูกตา แม้ว่าเวลานี้พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว แต่ก็สามารถมองเห็นได้ชัดเจน เธอสูดอากาศเย็นสดชื่นเข้าปอดเพื่อความผ่อนคลาย หลับตาพริ้ม แต่แล้วอยู่ๆ ก็นึกถึงเจรัลด์ขึ้นมาอีกครั้งใช่เธอคิดถึงเขา และกลัวว่าเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว กลัวมันจะเป็นเพียงความวาบหวามที่เกิดขึ้นมาในขณะนั้นเท่านั้นเอง เขาคงจะไม่จริงจังหรอก อีกอย่างฝรั่งก็ไม่ได้แคร์เรื่องเซ็กส์อยู่แล้ว เธอคิด แต่เธอรักเขาไปแล้วจะห้ามใจไม่ให้คิดถึงอย่างไรได้“ฉันจะรอคุณนะเจอร์รี่ นานแค่ไหนก็จะรอ” มันเป็นการรอคอยโดยไร้ซึ่งความหวังเหลือเกิน เธอคิดแล้วก็ถอนหายใจจากนั้นจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าบ้าน ซึ่งเวลานี้บนโต๊ะอาหารถูกจัดเตรียมเอาไว้แล้วด้วยฝีมือแม่บ้านพร้อมกับครอบฝาชีเอาไว้เป็นอย่างดี เธอเห็นแล้วจึงเดินผ่านเลยขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อจะได้อาบน้ำชำระคราบเหงื่อไหลเสียก่อนแต่ในทุกๆ วันที่แสงฉายกลับขึ้นห้อง ก็ยังคงรู้สึกถึงความหวามไหว ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งห้อง มันมีร่องร

  • สามีปลายแถว   บทที่ 60

    “ใช่ค่ะ เดี๋ยวเขาก็มา” เธอตอบเสียงเรียบขึ้น“รู้น่าว่าคิดถึง”“ก็ต้องคิดถึงสิคะ เป็นเรื่องธรรมดา”“ปกติผู้หญิงจะปากแข็ง แต่นี่ไม่”“จะปากแข็งไปทำไมคะ คิดถึงก็บอกคิดถึงสิ”“แล้วมีความคิดสักวูบไหมที่คิดว่าเขาจะไม่กลับมา”“มีค่ะ แอบคิดว่าคนแปลกหน้าที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นาน จะรักษาสัญญาไปทำไม เราอาจจะเป็นทางผ่านก็เป็นได้ แต่คิดอีกที ช่วงเวลาที่ไม่นานมันก็ทำให้เราเห็นทุกอย่างที่เขาอยากให้เห็น เช่นตัวจริงของเขา แสงเชื่อว่าเขาจริงใจพอ แสงเชื่อและจะรอ เดี๋ยวเขาก็คงจะมาเยี่ยมเรา ตอนนี้แสงก็ทำงานเพลินๆ จะได้ไม่ต้องคิดถึงเขามากไง”“ก็ดีแล้วครับ นายหญิงของผมเข้มแข็งเสมอ”“อยากจะเข้มแข็งให้ได้ตลอดนะคะ แต่บางทีก็อาจจะไม่ไหว”“หึๆ ต้องไหวสิครับ เดี๋ยวเขาก็มา เชื่อสิ”“ค่ะ เชื่อก็เชื่อ” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอไปทำงานต่อก่อนนะครับ”“เอ่อ อย่าล

  • สามีปลายแถว   บทที่ 59

    ช่วงเวลาเดียวกันนี้ จอร์นนี่ซึ่งถือว่าเป็นหัวหน้าบอร์ดี้การ์ด ก็กำลังให้ข้อมูลกับเจ้าหน้าที่ทั้งหมด ว่าเจรัลด์เป็นใครมาจากไหน และคนที่มาป้องร้ายคือใคร รวมถึงวสินก็ได้ให้ข้อมูลหลังจากที่เจรัลด์มาพักรักษาตัวกับแสงฉาย ทำให้ตำรวจได้รู้ความจริงทั้งหมดและเป็นประโยชน์ต่อการจับกุมมากทว่าไม่นานนัก แสงฉายกับเจรัลด์พร้อมด้วยผู้ติดตามก็มาสมทบที่โรงพัก ส่วนผู้ร้ายทั้งหมดอยู่ที่โรงพยาบาล มีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา ส่วนผู้เสียชีวิตหนึ่งรายถูกเก็บร่างเอาไว้ในห้องดับจิต ขณะเดียวกันผู้ต้องหาที่ได้รับบาดเจ็บก็ยอมรับสารภาพทั้งหมด จึงได้รู้ว่าผู้สมรู้ร่วมคิดเป็นทั้งฝรั่งและคนไทยด้วยความที่แสงฉายกับอังกูรค่อนข้างมีชื่อเสียง มีอิทธิพลอยู่ไม่น้อย ทำให้ได้รับความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที ตำรวจนายใหญ่ได้รายชื่อผู้อยู่เบื้องหลังแล้ว จึงรีบสั่งการเพื่อสกัดตัวผู้มีส่วนเกี่ยวกับการวางแผนฆ่าเจรัลด์ เรียกได้ว่าตามจับให้ได้ก่อนที่ผู้ต้องหาจะหลบหนีออกนอกประเทศต่อมาเรื่องราวทั้งหมดกลายเป็นข่าวใหญ่ จากที่ทุกคนไม่รู้ว่าเจรัลด์เป็นใครก็ได้รู้ว่าเขาใช่คนธรรมดา ส่วนคนร้ายซึ่งเป็นเพื่อนร่วมธ

  • สามีปลายแถว   บทที่ 58

    “ค่ะ งั้นแยกย้าย ฝากบ้านด้วยนะคะ” แสงฉายบอกอีกครั้ง จากนั้นทุกคนจึงได้พากันกลับ และจัดเวรยามเพื่อเฝ้าบ้านขณะที่แสงฉายเป็นคนขับรถพาเจรัลด์และบอร์ดี้การ์ดไปโรงพัก เพื่อจะได้ให้ข้อมูลเพิ่มเติมโดยมีวสินกับจอร์นนี่คอยให้ปากคำอยู่ก่อนแล้วขณะเดียวกัน ที่บ้านของพ่อเลี้ยงอังกูร ทุกคนกลับมาถึงบ้านเรียบร้อย ต่างคนต่างนั่งหน้าชาและหน้าแตก เพราะความขี้อิจฉา ใส่ความพี่สาวของเกศรินทร์แท้ๆ ที่ที่ทำให้เกิดเรื่องแย่ๆ มาถึงตอนนี้เธอก็ได้แต่นั่งก้มหน้ารับกรรมเล็กๆ ไป เวลานี้ทุกคนมองเธอราวกับตัวประหลาด เพราะที่เรื่องมีอะไรกับวสินก็เพิ่งจะเกิดขึ้นหมาดๆ และยังแก้ไขไม่ได้ ไหนจะเรื่องใส่ไฟพี่สาวอีก“ฝรั่งขี้นก ต๊อกต๋อย ไม่มีหัวนอนปลายเท้า หึๆ นี่แหละน้า ตีค่า ตีราคาคนจากภายนอก คนที่เราไม่รู้จักเลย แต่กลับเอามาใส่สีตีไข่ได้เป็นเรื่องเป็นราว ไหนจะหาว่าเขาเป็นโจรหลบหนีอีก” อังกูรพูดลอยๆ ไม่ได้มองหน้าใคร แต่ทุกคนรู้ตัวดี“ก็ยัยเกรซนั่นแหละ หูเบา ไม่ดูตาม้าตาเรื

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status