บทที่ 4 แค่ของประดับบารมี

วันงานการกุศล

กวินควงภรรยาสาวสุดสวยเข้ามาภายในงานผู้คนเห็นต่างรีบกดถ่ายภาพรัว ๆ เพราะสามารถนำคู่รักคู่นี้ไปขายข่าวได้อีกหลายวัน เพราะเป็นคู่รักร้อยล้านหมื่นล้านเลยก็ว่าได้ ทั้งคู่อายุยังน้อยแต่สามารถบริหารธุรกิจได้จนขึ้นเป็นแบรนด์อันดับหนึ่งของวงการอสังหาริมทรัพย์

ลลิตายิ้มให้สื่อและพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด เธอยิ้มให้กับสื่อมวลชน และหันมายิ้มให้กับสามีที่มองมาที่เธอเช่นกัน

มือหนาเข้ามาปัดผมทัดใบหูของหญิงสาวและลูบแก้มเนียนอย่างแผ่วเบา และยิ้มให้เล็กน้อย

“มาแล้วเหรอคะคู่รักกิ่งทองใบหยก คุณลลิตาแต่งงานมา 5 ปีแล้วทำยังไงให้สามียังรักยังหลงเหมือนวันแรก ๆ ค่ะ บอกภาหน่อยสิคะ” สาวรุ่นใหญ่ในวงการเอ่ยถามเพราะตนรู้สึกเอ็นดูคู่รักคู่นี้มาก ผู้ชายก็หล่อ ผู้หญิงก็สวยตัวเล็กน่ารักน่าทะนุถนอม พอมาอยู่ด้วยกันมันยิ่งกว่าคำว่าเพอร์เฟกต์ หล่อนจึงชอบชวนสามีภรรยาคู่นี้ออกงานตนอยู่บ่อย ๆ

“คุณภาครับจะไม่ให้ผมคลั่งภรรยาของผมได้ยังไงกันละครับ ดูเธอสิสวยไม่เคยเปลี่ยน ไหนจะเรื่องดูแลบ้านอีกเธอดูแลดีอย่างไม่มีตกบกพร่องเลยครับ”

“เพราะเป็นแม่ศรีเรือนใช่ไหม ถึงได้ตกคุณกวินอยู่หมัดแบบนี้ สงสัยภาต้องจำนำไปใช้กับสามีที่บ้านบ้างแล้ว”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะคุณภา” ลลิตาได้แต่ส่งยิ้มให้ เพราะทุกอย่างที่กวินพูดมามันตรงกันข้ามกับชีวิตจริงของเธอเสียเหลือเกิน บอกว่าเธอดียังงั้นดีอย่างนู้น แล้วไปมีบ้านเล็กบ้านน้อยทำไม ข้าวเธอก็เป็นคนหาให้กิน เสื้อผ้าส่วนใหญ่เธอก็ซักเองถึงแม้จะมีแม่บ้านก็เถอะ

“แต่จะว่าไปคุณลลิตาสวยไม่เปลี่ยนจริง ๆ เลยนะคะ ช่วยบอกเคล็ดลับดูแลหุ่นให้ภาหน่อยได้ไหม”

“คือ..” เธอกำลังจะตอบแต่กวินกลับชิ่งตอบเสียก่อน

“ง่าย ๆ เลยครับ เรื่องบนเตียง” กวินขยิบตาให้และโอบเอวคอดของลลิตาไว้แน่นทำเหมือนกับหวงแหนปานจะกลืนกิน

เหอะ! ช่างกล้าพูดขึ้นเตียงด้วยกันยังไม่เคยขึ้น เธอจะมีท่าไหนไปมัดใจเขาได้กัน

“อุ๊ยตายแล้ว คุณทำภาเขินเลยนะคะ อย่าลืมมาร่วมประมูลเล่นกันสนุก ๆ นะค่ะคุณกวิน คุณลลิตา”

“ได้เลยครับ ผมจะสู้ให้สุดใจเลย” กวินยิ้มและเอานิ้วชี้มาแตะเล่นหยอกล้อที่ปลายจมูกเล็กของลลิตาและยิ้มให้เหมือนกับคนคลั่งรัก

“เบื่อคู่นี้จริง ๆ เลย ภาขอตัวก่อนนะคะ เครื่องดื่มดื่มได้เลยไม่อั้นค่ะ”

“ขอบคุณครับ” กวินยิ้มและดึงมือเรียวของหญิงสาวให้เข้ามาภายในงาน

ลลิตามองเสี่ยวหน้าของคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีพออยู่ข้างนอกเขาเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย ถ้าอยู่ในบ้านแล้วยิ้มให้เธอดูแลเธอแบบนี้บ้างก็คงจะดี

“มองแบบนี้เพราะอยากกินผมเหรอ” กวินเอ่ยแซวและยกมือมาคลึงที่ริมฝีปากสวยไปมา “คืนนี้ผมคงต้องจับคุณกินแล้วล่ะ”

หญิงสาวหน้าแดงและรีบหลบลงเล็กน้อย เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าจะอายทำไมเพราะเขานั้นเป็นสามี มันอาจเป็นเพราะนานแล้วที่ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้เลย นานแล้วที่เขาไม่ได้แตะต้องเธอแบบนี้ละมั้ง

“สวัสดีครับพี่สะใภ้” เสียงติดทุ้มทักทายเข้ามาด้วยความดีใจ และเข้ามาคว้ามือเล็กของลลิตามาจูบที่หลังมือ

“อุ๊ย! คุณภาคินทำไรเนี่ย” ลลิตาตกใจและหน้าแดง เธอรู้ว่านี่เป็นการทักทายแต่ตอนนี้เธออยู่ไทยเดี๋ยวคนเห็นอาจจะดูไม่ดี อีกอย่างภาคินเองก็เป็นน้องชายของสามีเธอด้วย

“ทักทายพี่สะใภ้ไงครับ”

“ภาคินมีมารยาทหน่อย คนมองเยอะแยะทำประเจิดประเจ้อไปได้” กวินเอ่ยตักเตือนด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยและมองด้วยสายตาที่เรียบนิ่ง

“หึ! เหรอครับ ผมก็คิดว่าคนอย่างพี่สะกดคำว่ามารยาทไม่เป็นเสียอีก” ภาคินตอกกลับและหันมายิ้มให้กับลลิตาอีกครั้ง

“ไอ้ภาคิน”

“กลัวลืมชื่อน้องชายเหรอครับ” ภาคินตอบกลับและขยิบตาให้อย่างยียวน

“อ่า คุณกวินสวัสดีค่ะ ปิ่นมาช้าไปหรือเปล่าคะ” เสียงใสเอ่ยเข้ามาแทรกและเข้ามายืนข้างร่างสูงอย่างกวิน ลลิตามองด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยและจ้องมองสามีอย่างเอาคำตอบ

“ปิ่นเป็นเลขาของผมนะครับ วันนี้เธอต้องมาช่วยดูแลงานด้วย”

“อ่า ภรรยาคุณกวินนี่เอง สวัสดีค่ะปิ่นอนงค์เป็นเลขาของคุณกวินค่ะ ยินดีได้รู้จัก”

“เหรอคะ รู้สึกเป็นเลขาแต่เรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมเหลือเกินนะคะ” ลลิตาพูดและมองหน้าของกวิน อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกร้อนที่หัวตา

“อะไรกันตา คุณมาหวงอะไรเหมือนเด็กแบบนี้ อย่าทำงานกร่อยเลยได้ไหม คุณปิ่นก็เป็นแค่เลขา” กวินเข้ามากระซิบที่ข้างหูสวยและเหลือบมามองปิ่นอนงค์ที่ยิ้มมาให้ตนเขาจึงยกยิ้มมุมปากให้

“พี่สะใภ้ดื่มอะไรดีครับ ผมจะสั่งให้” ภาคินเห็นสถานการณ์ไม่ดีจึงชวนหญิงสาวคุย

“อะไรก็ได้ค่ะคุณภาคิน” เธอหันมาตอบด้วยรอยยิ้มและรอบมองหน้าสามีที่กำลังยิ้มให้คนที่บอกว่าเป็นเลขาอย่างไม่ให้เกียรติเธอ

“คุณปิ่นเพิ่งมาเป็นเลขาให้สามีดิฉันเหรอคะ” ลลิตาถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานแต่ดวงตากับเชือดเฉือน

“ใช่ค่ะ ยังไม่ถึงปีดีเลยค่ะ” ปิ่นอนงค์ตอบและฉีกยิ้มกว้างและแอบเอามือแตะที่หลังมือหนาของกวิน

“คุณเปลี่ยนเลขาใหม่แล้วไม่คิดจะบอกตาเลยนะคะที่รัก”

“ก็แค่เลขาเองตา ผมไม่ชอบให้คุณเข้ามาจุกจิกจู้จี้กับพนักงานที่บริษัท”

“ตาเองก็เป็นเจ้าของร่วมกับคุณนะคะ หรือคุณจะลืมตรงนี้ไป”

กวินนิ่งไปสักพักเพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยที่ลลิตาหยิบยกความเป็นเจ้าของให้เขาได้ยิน

“ผมขอโทษครับ ครั้งต่อไปผมจะบอกคุณให้รับรู้ด้วย” กวินเสียงอ่อนลงและจับมือเล็กแบบบางที่นุ่มสวยขึ้นมาจูบที่หลังมือ

ปิ่นอนงค์กำมือแน่นด้วยอาการไม่พอใจ ลับหลังเธอเองก็เป็นเมียคนหนึ่งของกวินเองเช่นกัน

สายตาคมของภาคินจ้องมองการกระทำของปิ่นอนงค์ไม่วางตา เขาเห็นมาตลอดว่าสองคนนั้นทำอะไรกัน เขาเองก็ไม่รู้ว่าพี่ชายคิดอะไรอยู่ ทั้งที่มีภรรยาที่แสนดีและสวยกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ ที่พี่ชายตนกุ๊กกิ๊กด้วยตั้งเยอะ พี่ชายตนคงไม่รู้เลยสินะว่าวันหนึ่งเพชรเม็ดงามอาจจะหลุดมือไปและไม่กลับมาอีกเลยก็ได้ ถ้ายังทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบนี้อยู่ เพราะถ้าได้หายไปเพชรเม็ดนั้นคงยากที่จะกลับมาที่เดิมอีกครั้ง