บทที่ 2

วราลีขีดๆ เขียนๆ ด้านข้าง โชคดีที่ไม่มีใครเดินผ่าน ถึงแม้รถราที่ขับผ่านบางคนจะมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ แต่ใครแคร์กันล่ะ ตอนนี้เธอขอระบายความโกรธก่อนก็แล้วกัน หญิงสาวใช้ขมิ้นขีดรถจนเหนื่อยหอบ พอความโมโหคลายลงก็รีบยัดส่วนที่เหลือใส่ถุง เหลียวซ้ายมองขวาอีกรอบ

“เฮอะ โชคดีเท่าไรที่ฉันไม่เอากุญแจรถขูดให้” หญิงสาวพูดทิ้งท้ายก่อนตั้งท่าจะข้ามกลับไปอีกฝั่ง รีบชิ่งหนีก่อนที่เจ้าของรถจะมา

“เฮ้ย! ทำไมรถเป็นแบบนี้วะ”

เสียงผู้ชายดังขึ้นด้านหลัง ขณะที่วราลีกำลังรอข้ามถนน หญิงสาวสะดุ้งเฮือกภาวนาให้ถนนโล่งเธอจะได้รีบข้ามรีบเผ่นไปจากที่นี่เสียที

แต่ดูเหมือนช้าไป เมื่อเสียงทุ้มร้องเรียกด้านหลัง....

“คุณ! คุณ!”

วราลีค่อยๆ หันหน้าไป พยายามตีหน้านิ่ง หญิงสาวสบตากับผู้ชายตัวโต รูปร่างสูงใหญ่แต่งกายด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์สีซีด ผมสีดำยุ่งๆ ไม่เป็นทรง นัยน์ตาสีดำคมเข้ม คิ้วหนาเป็นปื้นรับกับดวงตา จมูกโด่งเป็นสัน ชายหนุ่มไว้หนวดไว้เคราเหมือนขุนโจรที่เธอเห็นในละคร ท่าทางเหมือนโจรผู้ร้าย วราลีรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นผู้ชายคนนี้มาก่อน แต่นึกไม่ออก และไม่ใช่เวลาที่จะมานึกด้วย เพราะเธอเพิ่งไปก่อวีรกรรมกับรถเขามา!

“คะ?” หญิงสาวทำหน้างง “มีอะไรคะ ดิฉันรีบ”

“คุณเห็นใครมามือบอนขีดเขียนรถผมหรือเปล่า” ชายหนุ่มชี้ไปที่รถกระบะสีขาวใหม่เอี่ยมที่ตอนนี้ประตูฝั่งคนขับมีเส้นสีเหลืองละเลงไปทั่ว วราลีแสร้งอุทาน

“ตายแล้ว! ทำไมรถคุณเป็นแบบนี้คะ” หญิงสาวทำเสียงสั่นก่อนหันซ้ายหันขวา “ตอนดิฉันยืนรอข้ามถนนก็ไม่เห็นมีใครยืนอยู่ใกล้รถคุณนะคะ มันอาจจะโดนขีดเขียนก่อนดิฉันเดินผ่านมา คุณลองไปดูแถวนู้นไหมคะ”

วราลีหลับหูหลับตาชี้ไปทางอื่น

ฝ่ายเจ้าของรถมองหญิงสาวอย่างชั่งใจ วราลียิ่งทำหน้าตาใสซื่อเข้าใส่

“ขอบคุณ” แล้วฝ่ายชายก็สะบัดหน้าเลี้ยวตัวเดินไปทางที่วราลีชี้ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบอก ก่อนถอนหายใจ

“พุทโธ ธัมโม สังโค หนูลีเอ๊ย รีบเผ่นก่อนนายขุนโจรนั่นจะกลับมาแล้วรู้ตัวว่าเธอนี่แหละที่ไปทำรถเขาเหลืองอี๋แบบนั้น”

พูดจบประกอบกับถนนโล่ง วราลีวิ่งข้ามไปอีกฝั่งพุ่งไปยังรถมอเตอร์ไซค์ตัวเองที่จอดไว้ แล้วรีบสตาร์ทรถขับกลับบ้านทันที

 สิงหราชเดินไปตามทิศทางที่ผู้หญิงตัวเล็กชี้ไม้ชี้มือ เขาเสยผมด้านหน้าอย่างหัวเสีย เมื่อไม่เจอคนที่น่าสงสัย ก่อนจะนึกได้ว่าคนที่น่าสงสัยน่ะ ยายตัวเล็กคนนั้นชัดๆ! ชายหนุ่มรีบเดินย้อนกลับไปทางเดิมก็มองเห็นวราลีรีบวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งก่อนจะพุ่งตัวไปขี่รถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่แล้วขับออกไปจนไกลไม่เห็นฝุ่น ท่าทางเร่งรีบของเจ้าหล่อนทำให้เขายิ่งสงสัยมากขึ้นและเริ่มมั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับการที่รถเป็นรอยแน่ๆ

ชายหนุ่มรีบเปิดประตูรถฝั่งคนขับแล้วเช็กกล้องวงจรที่ติดรถ ภาพในกล้องมองเห็นวราลีเดินวนไปวนมารอบรถ ท่าทางลับๆ ล่อๆ ทุกอิริยาบถน่าสงสัย ถึงแม้กล้องมันจะจับแค่ภาพตรงหน้ารถ แต่จากท่าทางในภาพที่สิงหราชเห็นก็ ชัดแล้วว่าตัวการที่ทำให้รถสุดรักเขาเป็นรอยคือใคร

พอนึกถึงท่าทางเหมือนตัวเองไม่รู้เรื่องรู้ราวของอีกฝ่าย เขาก็อยากจะตามไปจัดการนัก สิงหราชก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผู้หญิงตัวแสบคนนั้นถึงเอาไอ้สีเหลืองๆ มาขีดรถ ทั้งที่เขาก็ค่อนข้างมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักอีกฝ่ายมาก่อน

หรือว่ายายนี่จะสติไม่ดี?

“ยายผู้หญิงบ้า!”

ชายหนุ่มคำรามอย่างหัวเสีย ขณะที่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงก็สั่น เขาล้วงขึ้นมาแล้วกดรับ

“ครับแม่”

“จะกลับหรือยังจ๊ะสิงห์”

“ครับ ตอนนี้ผมแวะกดเงินที่ตู้ATM แล้วก็จะออกเดินทาง” ชายหนุ่มตอบกลับ เขาเข้ากรุงเทพมาเพื่อติดต่อเรื่องส่งออกใบชา ขากลับแวะกดเงินสด ไม่นึกว่าจะเจอเรื่องบ้าๆ โดนผู้หญิงสติไม่ดีมาขีดเขียนรถเสียได้ นึกถึงก็หงุดหงิดน้ำเสียงจึงฟังดูแข็งๆ จนปลายสายสัมผัสได้

“มีอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงดูไม่ดี งานมีปัญหาหรือลูก”

สิงหราชนึกได้ว่ากำลังคุยกับมารดาบังเกิดเกล้า ชายหนุ่มรีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง ก่อนตอบ

“ไม่มีปัญหาหรอกครับ แต่ที่ผมอารมณ์ไม่ดีเป็นเรื่องบ้าบอระหว่างทางมากกว่า เรื่องไม่เป็นเรื่อง เดี๋ยวก็หาย ผมจะออกเดินทางแล้วนะครับแม่ ไว้เจอกันครับ”

“จ้ะ งั้นเดี๋ยวกลับมาค่อยคุยกัน ขับรถดีๆ นะลูก”

ชายหนุ่มรับคำแล้วกดปิด โยนโทรศัพท์มือถือไปตรงเบาะข้าง เขาเหยียบคันเร่งพร้อมออกเดินทาง ปลายทางคือเชียงราย จังหวัดทางภาคเหนือของไทย

สิงหราช วรานุภาวัฒน์ อายุสามสิบห้าปี ชายหนุ่มเริ่มลงมือทำธุรกิจนี้ตั้งแต่อายุแค่ยี่สิบ บิดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เขายังเล็ก ไร่ชานี้เป็นมรดกตกทอดของฝั่งบิดา ทีแรกมารดาต้องขายเพราะคิดว่าคงทำไม่รอดด้วยไม่เคยเรียนรู้เรื่องการปลูกชามาก่อน แต่เพราะเขาอยากสานต่อธุรกิจบิดา ชายหนุ่มจึงมุมานะศึกษาทั้งการปลูกชา เรียนการบริหารและการตลาด จนประสบความสำเร็จและมีไร่ชาสิงหราชมาจนถึงทุกวันนี้ ผลลัพธ์ความสำเร็จทำให้เขาเป็นเจ้าของไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเชียงราย ไร่ชานายสิงห์ หรือ ไร่ชาสิงหราช ไร่ชาบนเนื้อที่หลายพันไร่ตั้งอยู่บนภูเขาที่เหมาะแก่การทำไร่ชา พื้นที่แบ่งเป็นสัดส่วน มีโรงแรมเปิดให้นักท่องเที่ยวที่รักธรรมชาติได้เข้าพัก มีพื้นที่ไว้ปลูกดอกไม้เมืองหนาวซึ่งพอถึงฤดูหนาว ไร่ชาสิงหราชก็จะมีทักท่องเที่ยวแวะเวียนมาไม่ขาดสาย แต่กิจการหลักๆ ที่เขาดูแลคือการผลิตและส่งออกใบชาทั้งในและต่างประเทศ และที่ชายหนุ่มเข้ากรุงเทพคราวนี้ก็เพราะจะมาทำสัญญากับลูกค้ารายใหม่ที่สนใจจะรับชาของเขาส่งออกไปยังประเทศเพื่อนบ้าน ส่วนงานด้านโรงแรม การท่องเที่ยวมอบหมายให้ญาติผู้น้องทางฝั่งบิดา ซึ่งโตมาด้วยกันอย่าง ชานนท์ คอยดูแล

รถกระบะฟอร์ดเรนเจอร์สีขาวแล่นผ่านซุ้มไม้สักหลังใหญ่ มีป้ายยินดีต้อนรับสู่ไร่ชาสิงหราช ชายหนุ่มขับเข้าไปด้านในของไร่จนถึงที่พักอาศัยส่วนตัว ตรงเข้าไปยังที่จอดรถ เวลานี้เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม นอกจากแสงไฟนีออน บรรยากาศโดยรอบก็เงียบสงบ