บทที่ 3

“พ่อเลี้ยงกลับมาแล้วหรือครับ”

สิงหราชเปิดประตูรถก่อนก้าวลงมา ชายวัยกลางคนวิ่งเข้ามาต้อนรับ ชายหนุ่มเห็นท่าทางอีกฝ่ายก็บอกเสียงขัน

“ถ้าฉันยังไม่กลับลุงมิ่งจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้เรอะ”

“ฮ่าๆ นั่นสินะครับ” ชายที่ชื่อมิ่งหัวเราะผสมโรง ก่อนช่วยยกข้าวของที่อยู่ด้านหลังรถลง แล้วขนตรงไปยังเรือนไม้สักหลังใหญ่ เดินไปไม่กี่ก้าว เบื้องหน้าปรากฏสตรีวัยกลางคนสวมชุดนอนผ้าฝ้ายสีขาวกำลังเดินลงบันไดมา สิงหราชเห็นก็ตรงเข้าไปประคอง

“แม่ลงมาทำไม สิงห์กำลังจะขึ้นไปพอดี”

“ก็แม่อยากลงมาดูนี่ เห็นสิงห์ไม่มาสักทีก็นึกเป็นห่วง ช่วงนี้หน้าฝนถนนหนทางอันตราย พอเห็นหน้าสิงห์ตอนนี้แม่ถึงได้เบาใจ มาห้ามแม่เดินลงบันได ทำเหมือนแม่แก่แข้งขาไม่ดีอยู่ได้” นาตยาตีไหล่ลูกชายเบาๆ ก่อนใช้สายตาสำรวจลูกชายด้วยความรัก สิงหราชคือความภูมิใจของหล่อนและครอบครัว นาตยานึกถึงสามีที่ล่วงลับ ลูกชายคนนี้ถอดแบบสามีมาทุกกระเบียดนิ้ว ทั้งความขยัน เอาจริงเอาจัง ความมุ่งมั่นพัฒนามรดกตกทอดของวงศ์ตระกูล ทำให้มีไร่ชาที่ใหญ่ที่สุดในเชียงรายในวันนี้ ชีวิตนี้นาตยาไม่ขออะไรอีกแล้วนอกจากขอให้ลูกชายมีครอบครัวที่อบอุ่น ช่วยกันดูแลไร่ชาสิงหราช มีลูกมีหลานให้หล่อนเลี้ยงดูจนเติบใหญ่

สิงหราชหอมแก้มคนเป็นแม่ ท่าทางเคร่งขรึมยามอยู่ต่อหน้าลูกน้องหายวับไปกับตา ใครผ่านมาคงไม่เชื่อสายตาว่า พ่อเลี้ยงสิงห์คนดุ จะมีมุมอ้อนแม่แบบนี้

“ก็ผมเป็นห่วงแม่ แล้วออกมาข้างนอกอากาศมันเย็น ฝนก็ตกปรอยๆ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“จ้ะ พ่อคุณ” นาตยาส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนบอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวน “ไปๆ อาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวแม่จะให้คำหล้าตั้งโต๊ะให้”

“ขอบคุณครับแม่ ผมหิวสุดๆ เลยตอนนี้” ชายหนุ่มทำท่าลูบท้องตัวเอง “งั้นผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะครับแล้วจะรีบลงมากินข้าว”

“จ้ะ”

นาตยามองตามลูกชายที่เดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน ก่อนหันไปบอกให้นายมิ่งเก็บข้าวของไปไว้บนเรือน สุดท้ายก็ร้องเรียกคำหล้า แม่บ้านเก่าแก่ให้ตั้งสำรับอาหาร

หนึ่งเดือนผ่านไป สุดท้ายวราลีก็ยอมจำนนต่อโชคชะตา หญิงสาวเริ่มจัดข้าวของ เก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเดินทางเพื่อเตรียมตัวกลับเชียงใหม่บ้านเกิด ตลอดเวลาที่ว่างงานหญิงสาวพยายามติดต่อสมัครงานหลายที่ แต่ก็ไม่มีที่ไหนตอบกลับ หากมีการตอบกลับ HR บริษัทนั้นๆ ก็จะบอกว่า...แล้วจะติดต่อกลับไป ซึ่งเธอก็ยังไม่เคยได้รับการติดต่ออีกเลย

เสียงโทรศัพท์มือถือที่เธอโยนทิ้งไว้บนเตียงดังขึ้น วราลีหยุดยัดเสื้อยืดสีขาวเข้าไปในกระเป๋า ก่อนเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ไม่ไกลแล้วกดรับ

“หนูลีจะเดินทางตอนไหนนะลูก”

เป็นมารดาที่โทรมา หลังจากหางานทำไม่ได้จริงๆ สุดท้ายหญิงสาวจึงโทรแจ้งมารดาว่าจะกลับบ้านวันสองวันนี้ ซึ่งขอเวลาเก็บของเตรียมตัวก่อน ถึงแม้จะห่วงบ้านใหม่ของตัวเอง แต่หมู่บ้านนี้มีการรักษาความปลอดภัยที่ดีเยี่ยม และเธอยังต้องหาเงินมาผ่อนบ้านต่อไป จึงต้องปิดบ้านแล้วกลับเชียงใหม่ชั่วคราว วันนี้เป็นวันที่หญิงสาวบอกมารดาว่าจะเดินทาง

“ก็ขึ้นเครื่องตอนบ่ายโมงตรงค่ะ แม่โทรมามีอะไรอีกเหรอคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น เพราะตอนเช้าก็พูดคุยกับมารดาเรียบร้อยเรื่องการเดินทาง แต่ตอนนี้มารดากลับโทรมาอีกทำให้นึกแปลกใจ

“คือว่า....ถ้าหนูลีไม่อยากมาดูแลร้าน แม่มีงานใหม่มาให้หนูทำ”

“คะ?”

“ก็...เพื่อนของแม่ เขามีไร่ชาอยู่เชียงราย ตอนนี้กำลังขาดคน เขาอยากได้เลขาค่อยจัดการงานต่างๆ แม่ก็นึกถึงหนูลี หนูลีอยากหางานทำเองไม่ใช่เหรอจ๊ะ แล้วตอนนี้ที่ร้านก็ไม่มีอะไรมาก ลูกค้าก็ปกติเพราะไม่ใช่ช่วงเทศกาล...”

วราลีฟังมารดาเราก็รู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะทีแรกคะยั้นคะยอให้เธอไปช่วยงานที่บ้าน มาตอนนี้บอกงานที่บ้านไม่มีอะไรมาก พร้อมกับเสนองานใหม่ให้

“แต่หนูลีจบบัญชีนะคะแม่”

“มันก็คล้ายๆ กัน ก็ช่วยจัดการเอกสาร ดูแลตารางงานของเจ้านาย งานง่ายๆ ลูก ไม่ยาก”

“แล้วเขาจะรับลีเข้าทำงานง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ” หญิงสาวถามย้ำด้วยความแปลกใจ ที่จู่ ๆ มีงานมาหล่นใส่ง่าย ๆ ทั้งที่เธอหางานมาตลอดทั้งเดือนก็ไม่มีบริษัทไหนรับ

“แม่รู้จักเจ้าของไร่ เขาโทรมาถามแม่โดยตรง แม่ก็ว่าหนูลีว่างงานอยู่พอดี เลยเสนอหนูลีไป หนูลีไปเถอะ งานสมัยนี้มันไม่ได้หากันง่าย ๆ หนูลีก็รู้ งานในกรุงเทพหนูลีหามาเกือบเดือนก็ยังไม่ได้เลยไม่ใช่หรือจ๊ะ”

“โอเค...ถ้าแม่ว่าดีหนูลีก็ว่าดีค่ะ” สุดท้ายวราลีก็ตกปากรับคำ “ว่าแต่ไร่ชาที่ไหนคะ หนูลีเคยไปไหม”

“ตอนเด็กๆ หนูลีเคยไปเที่ยวนะ จำได้ไหม แม่เคยพาไปเกือบสองอาทิตย์เชียวล่ะ ตอนกลับยังร้องไห้โยเยไม่อยากกลับเลย”

“หืม ขนาดนั้นเลยเหรอคะแม่ ทำไมหนูลีจำไม่ค่อยได้....” วราลีนึกตาม ผ่านมาตั้งสิบกว่าปี ความทรงจำเธอเริ่มเลือนรางหรือเพราะซ่อนมันไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจ แต่พอกลับมานึกรื้อฟื้นความหลังภาพความทรงจำก็ฉายชัดขึ้นมาในหัว...ตอนเด็กเธอเคยไปเที่ยวต่างจังหวัดไม่กี่ครั้ง อย่างไร่ชาก็เคยไปจริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่ความทรงจำในช่วงนั้นมันไม่ค่อยพิสมัยเท่าไร เลยทำลืมๆ ไป แต่พอได้ฟังมารดาเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งก็สังหรณ์ใจตงิดๆ

อย่าบอกนะว่า ไร่ชาที่เธอจะต้องไปทำงาน....

“ไร่ชาของนาตยา เพื่อนแม่ยังไงจ๊ะ พอดีน้านาตเราโทรมาอยากได้ผู้ช่วยให้ลูกชายตัวเอง แล้วนึกถึงหนูลี นาตยายังจำหนูลีได้ แล้วเมื่อก่อนตอนหนูลีไปเที่ยวที่ไร่ก็ตามติดตาสิงห์แจ ก็คนคุ้นเคยกัน หนูลีจำได้หรือยังจ๊ะ....พี่สิงห์ที่หนูลีคอยตามติดตอนเด็กๆ”

“จะ จำได้แล้วค่ะ” วราลีบอกเสียงแผ่ว ก่อนตัดสินใจบอกลางานใหม่ที่มารดานำเสนอ “...หนูลีว่า หนูลีไม่อยากไปทำงานที่ไร่ชาแล้วค่ะ หนูลีกลับไปหาแม่ดีกว่า”

“ไฮ้! ไหนบอกว่าจะไป หนูลีรับปากแม่แล้วนะ” พอมารดาได้ยินว่าหล่อนปฏิเสธ ก็ทำเสียงสูงขึ้นมาทันที

“คือว่า..” วราลีเอ่ยค้างไว้พลางขบคิด เธอควรบอกตรงๆ ดีไหมว่าไม่อยากกลับไปข้องแวะกับพี่สิงห์ในวัยเด็กคนนั้นอีก แต่เดี๋ยวมารดาก็คงจะซักไซ้ต่อว่าทำไม ยังไง เพราะตอนนั้นวราลีติดพี่สิงห์คนนั้นแจมาก

ติดจนถึงขั้นขอแต่งงานอย่างหน้าไม่อาย...