จุดเริ่มต้นของความบาดหมาง

“หมอกมีอะไร ดึกแล้วไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” เมื่อเห็น         เด็กหนุ่มยังยืนเงียบ เด็กสาวจึงร้องถามอีกครั้ง ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าลองว่าสินธรมาถึงที่นี่เวลานี้ คงต้องมีเรื่องแน่นอน

เด็กหนุ่มไม่พูดอะไร แต่หันกลับมาทางเข้ม เข้มย่อตัวลงอย่าง     รู้งาน ก่อนจะให้เจ้านายเหยียบบ่า แล้วลุกขึ้นส่งเจ้านายขึ้นระบียง     ชั้นบน 

“หมอก!” ภัทรทิราตาโต เมื่อสินธรปีนขึ้นมา ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก   ที่เขาทำ แต่เธอก็ไม่ชอบใจ 

ร่างสูงของเด็กหนุ่มยืนตรงขอบหน้าต่าง ตาคู่คมยังมอง           คนตรงหน้านิ่ง ๆ เข้มที่อยู่ข้างล่างยังแหงนมอง ด้วยความห่วงใย      กลัวนายน้อยจะร่วงลงมา เพราะดูจากท่ายืนแล้ว นายน้อยคงไม่ปกติ

“วิว...” สินธรเอ่ยเรียกชื่อเด็กสาว แล้วเอาแต่ยืนยิ้มอยู่แบบนั้น

“หมอก... เป็นอะไรเนี่ย เข้ามาสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” ภัทรทิราขยับหลีกทาง ให้เด็กหนุ่มปีนหน้าต่างเข้ามา

ถึงเธอกับเขาจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ตอนนี้เธอกับเขาโตแล้ว คงไม่เหมาะถ้าเขาจะปีนหน้าต่างเข้ามา อีกอย่างตอนนี้       ภัทรทิราก็รู้แล้วว่าคนที่ยืนตรงหน้าคิดอะไรกับเธอ ปีนี้เขาอายุสิบห้า      ก็ไม่แปลกถ้าเขาจะคิดเรื่องความรัก แต่คนที่เขารักต้องไม่ใช่เธอ    เพราะหัวใจของเธอเป็นของใครอีกคนไปนานแล้ว

“วิว...”

“เมามาใช่ไหม ทำไมหมอกทำตัวแบบนี้ล่ะ นั่งก่อน เดี๋ยววิวไปเอาชาร้อนมาให้ หมอกนะหมอก” ภัทรทิราดุ ถึงแม้สินธรจะอายุแค่    สิบห้า แต่เขาชอบทำตัวแก่แดด บางครั้งก็กินเหล้าจนเมามาย ข้อนี้    เธอรู้ดี

“ไม่ต้อง เราไม่เมา เราแค่จะมาเอาคำตอบ”

“คำตอบอะไร”

“ที่ถามเมื่อเย็น วิวจะไปเรียนกรุงเทพฯ หรือเปล่า พ่อบอกว่าวิวสอบติดที่กรุงเทพฯ วิวจะไปไหม”

“หมอกรู้แล้วเหรอ” ภัทรทิราถามด้วยความตกใจ ใบหน้าเด็กสาวซีดเผือด เมื่อถูกเด็กหนุ่มมองมาด้วยสายตาตัดพ้อ

“รู้ก่อนไอ้เผ่าก่อนไอ้วิน แต่วิวเลือกที่จะบอกเราเป็นคนสุดท้าย”

สินธรพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด 

“วิวแค่... แค่คิดว่าไม่จำเป็น”

“ใช่สิ อะไรที่เกี่ยวกับเรา มันไม่ใช่เรื่องจำเป็นสำหรับวิว           อยู่แล้วนี่!”

“หมอก! จะเสียงดังทำไม เมาก็กลับไป วิวจะนอนแล้ว”

“วิว เคยสนใจเราบ้างไหม เคยรู้บ้างไหมว่าเรารู้สึกยังไง เวลาที่เห็นวิวอยู่กับไอ้เผ่า วิวรู้ไหมว่าเรารู้สึกยังไง!”

“หมอก จะเสียงดังทำไมเนี่ย เดี๋ยวคนก็ตื่นกันทั้งบ้านหรอก กลับไปซะ วิวไม่อยากทะเลาะกับหมอก”

“วิวชอบไอ้เผ่าใช่ไหม”

“ไม่ใช่! วิวไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้เลยนะหมอก พวกเรายังเด็ก     คิดแค่เรื่องเรียนก็พอ หมอกกลับไปได้แล้ว วิวจะนอน”

ภัทรทิราเอ่ยปากไล่ เธอไม่อยากให้สินธรอยู่บนนี้นาน ๆ เมื่อก่อนเธอไม่มีปัญหาอะไร ถ้าเขาจะปีนขึ้นมาบนห้องนอนเธอ แต่ตอนนี้      ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

“วิวโกหก! วิวชอบไอ้เผ่า ยอมรับมาสิว่าชอบมัน”

“วิวไม่ได้ชอบ!”

“โกหก!”

“กลับไปเลยนะ แล้วอย่ามาให้วิวเห็นหน้าอีก กลับไปซะ ก่อนที่วิวจะเสียความรู้สึกกับหมอกไปมากกว่านี้”

“กลับก็ได้ วิวจำคำพูดวิวไว้ให้ดีนะ ว่าไม่ได้ชอบไอ้เผ่า ไม่ได้คิดอะไรกับมัน” สินธรจ้องหน้าภัทรทิราเขม็ง ก่อนจะขู่เสียงเขียว

“ใช่ วิวชอบเผ่า! วิวชอบเผ่า! พอใจหรือยัง!” ภัทรทิราร้องบอก ก่อนที่เด็กหนุ่มจะปีนออกจากหน้าต่าง ที่เธอตัดสินใจบอกสินธร     แบบนั้น เพราะรู้จักนิสัยเขาดี ถ้าวันนี้เธอบอกว่าไม่ แล้ววันข้างหน้า เขาจับได้ขึ้นมา นั่นไม่ใช่ผลดีกับทุกคน เผ่าเพชรก็จะซวยไปด้วย 

ร่างสูงของเด็กหนุ่มชะงัก ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่ยืนตัวสั่นอยู่กลางห้อง เธอยอมรับแล้วว่าชอบเผ่าเพชรจริง ๆ

เด็กหนุ่มย่างสามขุมเข้าหา ในขณะที่เด็กสาวถอยหนีจนหลัง     ไปชนกับผนังห้อง สินธรเข้าประชิดตัว เด็กสาวไม่ได้ไร้เดียงสา และรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร ใจหนึ่งอยากจะร้องให้คนช่วย แต่อีกใจหนึ่งก็ลังเล คงไม่ดีแน่ถ้ามีผู้ใหญ่รู้ว่าสินธรอยู่บนนี้

มือแกร่งคว้าหมับเข้าที่แขนเรียว ก่อนจะก้มหน้าลงไปจนชิดกับใบหน้าที่ซีดเผือดของคนที่ตัวสั่นเป็นลูกนก มืออีกข้างจับเข้าที่คางมน ก่อนจะออกแรงบีบ แล้วจับหน้าเธอให้เงยขึ้น ภัทรทิราจำใจเงยหน้าขึ้นมองเขา ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มจะทำอะไร 

ปากร้อนประกบลงมาบนปากอิ่มหนัก ๆ ก่อนจะบดขยี้แรง ๆ ภัทรทิราสับสนมึนงง สินธรกำลังจะทำอะไร เขาไปเรียนรู้เรื่องแบบนี้    มาจากที่ไหน เขาไม่เคยอ่านการ์ตูนแบบที่เธออ่าน

เด็กหนุ่มยังคงจูบเด็กสาวอย่างเอาแต่ใจ สินธรรู้ว่าแบบนี้เรียกว่าจูบ แต่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพราะไม่มีประสบการณ์ หนังสือที่ขโมยของเข้มไปอ่าน บรรยายไว้เยอะก็จริง แต่เขาอ่านมาพอเข้าใจ ว่าต้องเอาลิ้นเข้าไปในปากของผู้หญิงด้วย ถึงจะเรียกว่าจูบแบบแลกลิ้น

ไม่นานมือที่ผลักอกเด็กหนุ่มก็ทิ้งลงข้างตัว เมื่อเจ้าของแข้งขาอ่อน จนเกือบยืนไม่อยู่

สินธรถอนปากออก ก่อนจะจูบลงไปบนหน้าของเด็กสาวเบา ๆ ตาคมเข้มมองตาคู่สวยอย่างมีความหมาย แต่ภัทรทิรากลับไม่สนใจ นาทีนี้เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า

“วิวเป็นจูบแรกของหมอก หมอกก็เป็นจูบแรกของวิว จำไว้     อย่าให้ใครมาซ้ำรอยหมอก จูบกับคนอื่นได้ แต่ถ้ามีใครคนหนึ่งต้องตาย ก็อย่ามาโทษหมอก จำไว้ว่าวิวเป็นของหมอก เข้าใจไหม!”

“วิวเกลียดหมอก ได้ยินไหมว่าวิวเกลียดหมอก!” ภัทรทิราพูด       ทั้งน้ำตา ความรู้สึกตอนนี้ตีกันจนสับสนไปหมด สินธรทำแบบนี้ได้ยังไง เขากล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง

“หมอกรู้ว่าวิวต้องพูดแบบนี้ แล้วไงล่ะ ถึงหมอกไม่ทำแบบนี้      วิวก็ไม่รักหมอกอยู่ดี”

“ออกไป!”

“จำไว้นะวิว ว่าวิวเป็นของหมอก” สินธรพูดพร้อมกับพยายามรวบคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่ภัทรทิราดิ้นหนี พร้อมทั้งผลักและต่อสู้   เป็นพัลวัน

“ออกไป!”

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“คุณวิว คุณวิวคะ”

“พี่วิว พี่วิว เป็นอะไรครับ”

เสียงที่ดังมาจากด้านนอกทำให้ภัทรทิราหน้าถอดสี ในขณะที่เด็กหนุ่มยังนิ่ง สินธรยังยืนรอว่าภัทรทิราจะทำอย่างไร เด็กสาวมองเขาตาขวาง ก่อนจะตะโกนตอบคนข้างนอก

“ไม่มีอะไรค่ะป้า วิวดูรายการผีแล้วตกใจน่ะค่ะ” ตอบไปแบบนั้น ก่อนจะมองหน้าเด็กหนุ่มเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างวัดใจกัน สินธรภาวนาขอให้ภัทรทิราบอกคนโต ในขณะที่ภัทรทิราก็กลัวว่าเขาจะส่งเสียงให้คนข้างนอกได้ยิน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงหนีเขาไม่พ้นแน่นอน ผู้ใหญ่คงไม่ปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป เพราะเธอกับเขาโตแล้ว

“ให้ป้านอนเป็นเพื่อนไหมคะ” แม่บ้านยังร้องถามด้วยความห่วงใย 

“ไม่เป็นไรค่ะป้า วิวนอนได้ค่ะ ป้าพาผาไปนอนเถอะค่ะ”

สิ้นเสียงภัทรทิรา คนที่อยู่ข้างนอกก็พากันเดินจากไป ภัทรทิรา  รอจนฝีเท้าคนข้างนอกเงียบลง จึงหันมาจัดการกับคนในห้องต่อ

“วิว... หมอก” สินธรพูดไม่ออก เมื่อเห็นสายตาที่ภัทรทิรามองมาที่เขาอย่างเกลียดชัง หัวใจเด็กหนุ่มปวดร้าว ความรู้สึกผิดเริ่มถาโถมเข้าใส่ เขาไม่น่าขาดสติเลย เมื่อคิดได้ก็สายเกินไป เพราะคำพูดที่ได้ยินต่อมาจากหญิงสาว ทำให้เขาแทบหมดแรง ภัทรทิราคงเกลียดเขามากจริง ๆ

“กลับไปเลยนะหมอก แล้วอย่ามาให้วิวเห็นหน้าอีก วิวเกลียดหมอก! ได้ยินไหมว่าวิวเกลียดหมอก!”