Semua Bab สินธรภัทรทิรา[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 1 - Bab 10

“เส้นเล็กหมูน้ำใสไม่ถั่วงอกหนึ่ง พิเศษลูกชิ้นนะป้า!” เมื่อมาถึงร้านน้ำแข็งไส ที่เป็นร้านประจำของพวกเขา สินธรก็ ไม่รอช้า มาถึงก็สั่งก๋วยเตี๋ยวก่อนใคร ในขณะที่เพื่อนคนอื่น สั่งแค่น้ำแข็งไส ตาคมเข้มมักจะมองไปที่แม่ค้าจำเป็นเมื่อเธออาสาทำ น้ำแข็งไสให้เพื่อน ลองถ้าเขาสั่งน้ำแข็งด้วยอีกคน ยายนี่ก็คงทำให้เขาถ้วยสุดท้าย แถมใส่น้ำหวานมาน้อย บางครั้งก็ลืมใส่ลูกจาก จนเขา ต้องโวยวาย ที่เป็นแบบนี้เพราะเธอไม่เคยใส่ใจเขานั่นเอง “กินก๋วยเตี๋ยวตอนนี้ เดี๋ยวก็กินข้าวเย็นไม่ได้หรอก” ภัทรทิรา พูดขึ้น เมื่อยกชามก๋วยเตี๋ยวมาวางให้เด็กหนุ่ม“เรื่องของเราป้ะ ไม่กินก็อย่าพูดมาก เอามา ไปทำน้ำแข็งให้ด้วย ใส่ลูกจากเยอะ ๆ น้ำแข็งไม่ต้องมาก เอาหวาน ๆ นะ”“ทำเองเลยไหมล่ะ กินก๋วยเตี๋ยวให้หมดก่อนเถอะ” ภัทรทิรา หันมาเถียง เมื่อโดนคนเรื่องมากใช้งาน“พูดมาก ไปทำมาเร็ว ๆ” สินธรตอบ แล้วหันมาสนใจชามก๋วยเตี๋ยวตรงหน้าต่อ ก่อนจะอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าลูกชิ้นในชามหายไปหลายลูก“ใครขโมยลูกชิ้นกู!” เสียงแหบพร่าคำรามลั่น เผ่าเพชรอมยิ้ม ในขณะที่ธาวินทร์ทำท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ แต่ปากยังเคี้ยวตุ้ย ๆ เพราะยัด ของกลางเข้าปากไปหล

สินธรมาส่งภัทรทิราที่บ้าน ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย เพราะในหัวของภัทรทิรามีแต่เรื่องของเผ่าเพชร สินธร ก็เช่นกัน ในหัวของเขาตอนนี้มันมีแต่ความน้อยใจ ภัทรทิราไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา เพื่อนอีกสองคนก็กำลังจะมีอนาคตที่สดใส ในขณะที่เขายังแก้ ร. กับศูนย์ไม่ผ่าน โชคดีที่สมัยนี้ไม่มีให้เรียนซ้ำชั้น ไม่อย่างนั้น เขาคงต้องเรียนซ้ำจนหัวผุแน่ ๆ ยิ่งคิดยิ่งโมโห มือของเด็กหนุ่มล้วงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะคว้าบุหรี่ที่เหลือมาอัดควันลงปอด อีกพักใหญ่ ๆ ก่อนจะนำส่วนที่เหลือไปวางไว้ในจุดที่ปลอดภัย เพราะการนำมันเข้าไปในบ้านไม่ใช่เรื่องดี ถ้าพ่อจับได้ว่าเขาสูบบุหรี่ มีหวังโดนหวดจนก้นลายแน่นอนมอเตอร์ไซค์คันงามขับเข้ามาจอดหน้าบ้านปูนสองชั้นขนาดใหญ่ ตาคมเข้มมองเข้าไปในบ้าน ก่อนจะถอนหายใจ เวลานี้คนในบ้านคงกำลังกินข้าวเย็นอย่างอร่อย ปกติเขาจะไม่กลับบ้านเวลานี้ แต่วันนี้เพราะมัวเสียเวลากับยายภัทรทิราหน้ามึน จึงทำให้ต้องเข้าบ้านเวลานี้ “กลับซะเย็นเลยนะครับคุณหมอก” เข้ม เด็กหนุ่มลูกคนงาน วิ่งออกมารับ พร้อมกับมาจูงรถของเขาไปเก็บเหมือนทุกวัน“พ่ออยู่ไหม” สินธรถาม เมื่อชะโงกหน้าเข้าไปในบ้าน“

“หมอกมีอะไร ดึกแล้วไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” เมื่อเห็น เด็กหนุ่มยังยืนเงียบ เด็กสาวจึงร้องถามอีกครั้ง ในใจก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าลองว่าสินธรมาถึงที่นี่เวลานี้ คงต้องมีเรื่องแน่นอนเด็กหนุ่มไม่พูดอะไร แต่หันกลับมาทางเข้ม เข้มย่อตัวลงอย่าง รู้งาน ก่อนจะให้เจ้านายเหยียบบ่า แล้วลุกขึ้นส่งเจ้านายขึ้นระบียง ชั้นบน “หมอก!” ภัทรทิราตาโต เมื่อสินธรปีนขึ้นมา ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก ที่เขาทำ แต่เธอก็ไม่ชอบใจ ร่างสูงของเด็กหนุ่มยืนตรงขอบหน้าต่าง ตาคู่คมยังมอง คนตรงหน้านิ่ง ๆ เข้มที่อยู่ข้างล่างยังแหงนมอง ด้วยความห่วงใย กลัวนายน้อยจะร่วงลงมา เพราะดูจากท่ายืนแล้ว นายน้อยคงไม่ปกติ“วิว...” สินธรเอ่ยเรียกชื่อเด็กสาว แล้วเอาแต่ยืนยิ้มอยู่แบบนั้น“หมอก... เป็นอะไรเนี่ย เข้ามาสิ เดี๋ยวก็ตกลงไปหรอก” ภัทรทิราขยับหลีกทาง ให้เด็กหนุ่มปีนหน้าต่างเข้ามาถึงเธอกับเขาจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ตอนนี้เธอกับเขาโตแล้ว คงไม่เหมาะถ้าเขาจะปีนหน้าต่างเข้ามา อีกอย่างตอนนี้ ภัทรทิราก็รู้แล้วว่าคนที่ยืนตรงหน้าคิดอะไรกับเธอ ปีนี้เขาอายุสิบห้า ก็ไม่แปลกถ้าเขาจะคิดเรื่องความรัก แต่

ภัทรทิราต้องเสียใจอีกครั้ง เมื่อภูผาน้องชายเพียงคนเดียวต้องจากไปด้วยโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ ภูผาเข้ารับการผ่าตัดหัวใจอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่โชคดีเหมือนครั้งก่อน ๆ เพราะภูผามีภาวะแทรกซ้อน หลังจากยื้อชีวิตกันไว้นานหลายเดือน จนในที่สุดภัทรทิราก็ต้องยอมปล่อยมือจากภูผา ยอมแพ้ให้แก่พญามัจจุราช เมื่อท่านไม่ยอมคืนชีวิตน้องชายให้เธอน้ำตาหญิงสาวไหลลงมาเป็นสาย เมื่อต้องมายืนดูควันที่พวยพุ่งออกจากปล่องเมรุอีกครั้ง ครั้งนั้นเมื่อพ่อกับแม่เสียชีวิต เธอยังมีน้องชายอยู่เคียงข้าง แต่วันนี้เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว“ไปอยู่ที่ชอบ ๆ นะผา เกิดมาชาติหน้า พี่ขอให้ผามีแต่ความสุข อย่าเจ็บแบบนี้อีกนะผา ถ้าผาเจอพ่อกับแม่ บอกพ่อกับแม่ด้วยนะ ว่าให้มารับพี่วิวด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ”“วิว!”“วิว!”สิ้นเสียงของหญิงสาว เผ่าเพชรกับธาวินทร์ที่ยืนประคองเธอก็เอ่ยออกมาพร้อมกัน“เผ่า... วิน... วิวไม่ไหวแล้ว วิวจะต้องเจ็บแบบนี้ไปอีกนาน แค่ไหน”“ไม่เป็นไรนะวิว วิวยังมีพวกเรานะ ทุกคนต้องสูญเสีย และเจอกับเรื่องเสียใจทั้งนั้น วิวต้องเข้มแข็งนะ” เผ่าเพชรปลอบใจเพื่อนรัก เขาเองก็เคยเสียใจมาแล้ว ในวันที่ปู่เขาจากไป เขาก็ร้

เข้มมองร่างสูงใหญ่ของเจ้านายหนุ่ม ที่ยังคงยืนมอง ดวงจันทร์ ก่อนจะสะดุดตากับอะไรบางอย่างที่กองรวมกันอยู่บนโต๊ะ หนุ่มรุ่นพี่เดินเข้าไปดู ก่อนจะมองกระดาษแผ่นหนึ่งที่สินธรวางแยกไว้อีกมุมโฉนดที่ดิน... ที่เข้มอ่านชื่อเจ้าของแล้วต้องขมวดคิ้ว ขวัญใจฟาร์มอย่างนั้นหรือ“คุณวิวโทร. ให้คุณเผ่ามารับครับ แล้วก็ไปส่งของตามร้านที่เธอเคยส่ง ขากลับเธอแวะทานข้าวกับคุณเผ่า และก็หมวดธาวินทร์ครับ แล้วหลังจากนั้น...”“กูไม่ได้ถาม!” เสียงลอดไรฟันที่เปล่งออกมา ทำให้เข้มกลอกตา ไม่ได้ถาม แต่ฟังเขารายงานจนเกือบจบเนี่ยนะ“อะไรครับนั่น” เข้มเปลี่ยนเรื่องคุย โดยโบ้ยหน้าไปยังกองกระดาษที่วางทับ ๆ กันอยู่“กระดาษ” สินธรตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ขนออกมาตากน้ำค้างทำไมครับ กระดาษเก่าแล้ว เดี๋ยวก็ผุ กันพอดี” ถามเพื่อลองเชิง ก่อนจะทำทีหยิบกระดาษพวกนั้นขึ้นมา วางซ้อน ๆ กัน“อ้าว! นี่โฉนดที่ดินของขวัญใจฟาร์มนี่ครับ!” เข้มร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ทำทีเป็นเพิ่งเห็นกระดาษแผ่นนั้นสินธรปรายตามองเข้ม ก่อนจะยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบ เข้มเป็นคนโกหกไม่เก่ง แถมมุกที่พยายามเล่นก็ไม่ตลกสักครั้ง มันคงคิดว่าเขา รู้ไม่ทันมัน“เก็บไปด