เด็กมีปัญหา(จบ)

“ปล่อยกู! ปล่อยสิวะ!” สินธรโวยวาย เมื่อถูกเข้มลากออกมาไกลจากตัวบ้าน แต่หนุ่มรุ่นพี่ยังคงล็อกคอเขาไม่ยอมปล่อย    สินธรเลยโมโห จะห่วงอะไรกันนักหนา เขาหายใจไม่ออกโว้ย 

“ปล่อย!”

“ถ้าผมปล่อย คุณหมอกห้ามกลับไปทะเลาะกับนายใหญ่อีกนะ”

เข้มถามกึ่งขอร้อง แขนยังล็อกไว้แบบเดิม

“กูคงไม่โง่กลับไปให้พ่อตีกบาลหรอก ปล่อย! กูหายใจไม่ออก!”

สินธรโวยวายพร้อมกับสะบัดตัวออก เมื่อเข้มคลายแขนออก

“เอาบุหรี่มาสูบดิ๊!” ร่างสูงทิ้งตัวลงพื้น พร้อมกับร้องหาบุหรี่    ไหน ๆ พ่อก็จับได้แล้ว ก็เอาให้สุด ๆ กันไปเลย

“ไม่มีครับ” เข้มตอบ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ

“ก็ที่มึงสูบน่ะ เอามาให้กูดิ”

“ผมสูบยาเส้น คุณหมอกจะเอาเหรอ”

“ยาเส้นก็มวนมาสิ เรื่องมากจริงโว้ย!”

สิ้นเสียงโวยวายของเจ้านายหนุ่ม เข้มก็ล้วงถุงก๊อบแก๊บ

ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เข้มก็ติดบุหรี่ แต่เพราะมันแพง เขาจึง      หันมาหายาเส้นแทน แถมประหยัดเงินได้เยอะ ส่วนบุหรี่จะสูบก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าสาว ๆ ปีนี้เข้มอายุสิบเก้า เขาเลยพกบุหรี่ได้ เพราะโตแล้ว

มือแกร่งส่งมวนยาเส้นให้เด็กหนุ่ม ก่อนจะจุดไฟให้ เมื่อเจ้านายคาบมวนยาไว้ในปาก 

เข้มสูบบุหรี่ก็จริง แต่เขาไม่เคยสอนให้นายน้อยสูบ และไม่เคยสนับสนุน แต่เมื่อทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ ก็ต้องปล่อยเลยตามเลย

“แค่ก ๆ ๆ” สินธรไอจนหน้าดำหน้าแดง เมื่ออัดควันลงปอด     เข้มหัวเราะเมื่อเห็นหนุ่มน้อยสำลักควัน ใครใช้ให้สูดแรง ๆ แบบนั้น     ยาเส้นมันแรง และไม่มีก้นกรอง จึงทำให้สำลักได้ง่าย ๆ

“เบา ๆ ครับ ค่อย ๆ สูด ยามันแรง” เข้มบอกก่อนจะยื่นมือมา  ลูบหลังเด็กหนุ่ม พร้อมกับจุดไฟให้ใหม่ เมื่อไฟมันดับไปแล้ว

สินธรหงุดหงิด ก่อนจะค่อย ๆ ทำตามอย่างที่เข้มบอก ไม่นานเด็กหนุ่มก็เริ่มชินกับยาเส้นของเข้ม

สินธรลุกขึ้น เมื่ออัดยาเส้นจนพอใจ ก่อนจะเดินไปตามเส้นทางเล็ก ๆ ที่คุ้นเคย

“จะไปไหนครับ!” เข้มร้องถาม ก่อนจะลุกขึ้นเดินตาม เขารู้ว่าเจ้านายจะไปไหน เพราะถ้าเป็นแบบนี้ ก็มีที่เดียวเท่านั้นที่สินธรจะไป ร่างสูงเดินตามเจ้านายไปเงียบ ๆ

ถึงแม้อากาศตอนกลางวันจะร้อน แต่เพราะที่นี่                อยู่ติดกับภูเขา พอตกกลางคืนอากาศกลับเย็นสบาย เปิดหน้าต่าง

ให้ลมพัดเข้ามา ไม่ต้องเปิดแอร์ก็นอนได้สบาย

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“พี่วิว หลับหรือยังครับ” เสียงที่ดังมาจากหน้าประตูปลุกเด็กสาวให้ออกจากภวังค์ความคิด ร่างบางวางหนังสือในมือ ก่อนจะลุกไปเปิดประตู

“ผา มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ทันทีที่ประตูเปิดภัทรทิราก็ถาม        เด็กน้อยตัวผอมด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ‘ภูผา’ ยืนอยู่ตรงนั้น ในมือของ     เด็กน้อยมีกระดาษติดมาด้วย

“ผาจะเขียนจดหมาย แต่ลายมือผาไม่สวย” ภูผาตอบพี่สาว   ด้วยท่าทางที่เขินอาย ภัทรทิรามองบน ปีนี้ภูผาเพิ่งจะอายุสิบเอ็ดปี   กล้าเขียนจดหมายหาสาวแล้วเหรอ

“เข้ามาก่อนสิจ๊ะ” ภัทรทิราขยับหลบทางให้น้องชายเดินเข้ามา เพราะมีกันแค่สองพี่น้อง และน้องก็เป็นเด็กขี้โรค ภัทรทิราจึงตามใจ

หลังจากที่พ่อและแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกันเมื่อ  หลายปีก่อน ภัทรทิราก็อยู่กับน้องมาโดยตลอด ถึงแม้จะมีญาติ ๆ      ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ แต่เด็กสาวก็ปฏิเสธไป เพราะไม่อยากย้ายไปอยู่ที่อื่น โชคดีที่น่านนทีกับเพชรยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ จึงทำให้ธุรกิจ    ของครอบครัวเดินต่อไปได้ คนงานทุกคนยังอยู่กันเหมือนเดิม คนเก่าแก่ที่อยู่กันมานาน ก็ดูแลเธอกับภูผาเป็นอย่างดี จนเมื่อไม่กี่ปีมานี้ฟาร์มของเธอประสบปัญหา สินค้าส่งออกไม่ได้ น่านนทีกับเพชรจึงมาเอาโฉนดที่ดินของเธอไป เอาไปทำอะไรเธอก็ไม่ถาม ขอแค่ให้เธอกับน้อง

และคนงานอยู่ต่อได้ ที่ดินแค่นี้เธอไม่เสียดาย

“พี่วิว เขียนจดหมายให้ผาหน่อยสิ” น้องชายส่งกระดาษในมือ  ให้เธอ เมื่อเข้ามานั่งในห้อง

“ให้เขียนว่าอะไรล่ะ บอกมาสิ”

“เขียนว่า...” หนุ่มน้อยบอกไปเขินไป จนคนเขียนชักเริ่มรำคาญ และไม่แน่ใจว่านี่คือจดหมายของเด็กอายุสิบเอ็ดขวบจริงหรือ

“ตอนจบพี่วาดหัวใจลงไปนะ” ภัทรทิราเสนอความคิด เมื่อหันไปมองคนที่เอาแต่นั่งบิดอยู่บนเตียง ใบหน้าหนุ่มน้อยแดงก่ำจนลามไปถึงใบหู ร่างบางมองบน ถ้าเธอได้รับจดหมายฉบับนี้ คงอ้วกแตกแน่นอน เพราะมันหวานจนเลี่ยน

“ขอบคุณครับ พี่วิวอ่านหนังสือต่อเถอะ ผาไม่กวนแล้ว” เด็กน้อยตอบ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

“ผา อาทิตย์หน้าหมอนัดใช่ไหม”

“ครับ”

“อืม... ไปนอนเถอะ ฝันดีนะ”

ภูผาเป็นลิ้นหัวใจรั่ว ถึงจะผ่าตัดมาแล้ว แต่ก็ต้องพบแพทย์      ทุกเดือน การเดินทางไปพบแพทย์แต่ละครั้ง ต้องใช้เงินจำนวนมาก    มือบางหยิบสมุดบัญชีมาเปิดดู ก่อนจะถอนหายใจ น่านนทีโอนเงินเข้าบัญชีให้ทุกครั้งที่ขายผลผลิตได้ก็จริง แต่ก็เป็นเงินจำนวนไม่มาก เพราะต้องหักค่าใช้จ่าย และเก็บส่วนหนึ่งไว้ลงทุนต่อไป เธอรู้ว่าช่วงนี้ราคาผลผลิตตกต่ำ บางคนถึงกับนำไปเทกลางถนน เพื่อประท้วงรัฐบาล   โชคดีแค่ไหนที่ฟาร์มของเธอยังอยู่ได้ เพราะน่านนทีกับเพชรมีระบบการจัดการที่ดี ภัทรทิรารู้ว่าลุงทั้งสองคนเหนื่อยมากที่ต้องเข้ามาดูแลงาน

ในฟาร์มเธอ ไหนจะต้องมาได้ยินเรื่องที่ญาติพี่น้องเธอต่อว่าพวกเขาเอาเปรียบเด็ก ๆ ภัทรทิราไม่รู้หรอกว่า เรื่องที่ญาติ ๆ เอามาใส่หัวเธอนั้นจริงหรือไม่ แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะให้น่านนทีกับเพชรดูแลเธอ        กับน้องต่อไป

ร่างบางถอนใจ เมื่อคิดว่าเส้นทางชีวิตของเธอคงต้องเปลี่ยนแปลง ความฝันที่จะเป็นหมอคงต้องพับเก็บไว้แค่นี้ เมื่อ           ใบประกาศผลของโรงเรียนเตรียมชื่อดังในกรุงเทพฯ ถูกเก็บเข้าชั้นพร้อมหยดน้ำตา ก่อนที่จะกลายมาเป็นหนังสือความรู้เรื่องเกษตรกรมาแทนที่ เธอคงต้องเลือกทางนี้สินะ เพื่อความอยู่รอดของทุกคน

“พ่อคะแม่คะ ช่วยวิวด้วยนะคะ” น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย พร้อมกับเสียงสะอื้น ช่วงนี้คือช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ภัทรทิราก็สุดจะรู้ได้ ขอแค่ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ให้ขวัญใจฟาร์ม สมบัติที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ มีชื่ออยู่ต่อไปได้ แค่นี้ก็ดีที่สุดแล้ว

ปัง! ปัง!

ร่างบางสะดุ้ง เมื่ออยู่ ๆ ก็มีของแข็งมากระทบหน้าต่าง หันไปมองตามเสียง ก่อนจะกลอกตา เพราะคนที่มาทำเรื่องพิเรนทร์แบบนี้      มีแค่คนเดียวเท่านั้น

“ทะเลาะกับลุงน่านมาอีกแล้วสิ” บ่นให้คนที่ยังปาหน้าต่างห้องไม่เลิก ก่อนจะเดินไปทางต้นเสียง

“หมอก! ทำบ้าอะไรเนี่ย เดี๋ยวคนก็ตื่นกันทั้งบ้านหรอก” ร้องถามคนข้างล่างด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังนัก เพราะในบ้านยังมีป้าแม่บ้านกับลุงคนสวนอยู่ด้วยอีกสองคน

เด็กหนุ่มไม่ตอบคำถาม ได้แต่แหงนหน้ามองหน้าเธออยู่แบบนั้น จนเข้มที่ยืนอยู่ข้างหลังยังลอบเบะปาก

“หมามองเครื่องบินชัด ๆ จะขึ้นไหมครับ” ประโยคแรกเข้มพูดกับตัวเอง ประโยคหลังหันถามเด็กหนุ่มที่เอาแต่ยืนมองเด็กสาวข้างบน    ตาเยิ้ม

“เชี่ย! เมายาเส้นเปล่าวะ” เข้มบ่นกับตัวเอง เพราะไม่มั่นใจ     กับอาการของนายน้อย หรือว่าเขาใส่ยาเส้นให้เจ้านายเยอะเกินไป  คุณหมอกถึงได้ตาลอย ๆ ชอบกล