로그인공유
ลงเขาปราบมาร
최신 업데이트:
2024-10-25 15:53:34“อาจารย์ หยางหว่านคิดถึงท่านแม่ของนางเช่นกัน”
จี้โม้ พูดแทนหยางหว่าน ปู้ตานซินยิ้ม จี้โม้เติบโตขึ้นมากที่เขาทำล้วนเพื่อหยางหว่านหลายอย่างในเวลาเจ็ดเดือนที่ผ่านมานี่อาจเป็นเพราะร่วมทุกข์สุขกันมาจนสนิทกันดังพี่น้องหรืออาจเป็นเพราะสวรรค์ลิขิตไว้แล้วให้สองคนได้เห็นอกเห็นใจกัน
“แล้วเจ้าไม่อยากลงไปหรือจี้โม่”
“ข้าเป็นบุรุษ เรื่องอ่อนแอเช่นนี้ไม่พึงกระทำ ในวันที่ยินยอมขึ้นเขามากับท่านพ่อข้าสัญญากับท่านแม่ไว้ว่าจะเชื่อฟังอาจารย์รีบสำเร็จวิชาโดยเร็วกลับไปดูแลท่านแม่”
ปู้ตานซินยิ้มบางๆจี้โม่ก็คือจี้โม่ไม่ว่า จะเป็นจี้โม่ในวัยสามขวบเกือบจะสี่ขวบหรือว่าจี้โม่ในวัย18ปีล้วนไม่ต่างกัน
“ตกลงข้าให้ศิษย์พี่หยางหว่านของเจ้าลงไปกับข้า”เขา ให้หยางหว่านเป็นศิษย์พี่ของจี้โม่ในการที่เขากลับมาในครั้งนี้ เพื่อที่หยางหว่านจะได้รู้สึกว่าตัวเองอาวุโสกว่า ไม่คิดเกินเลยหรือมีใจให้กับจี้โม่ที่เป็นศิษย์น้องเป็นเพียงหนึ่งในหลายอย่างที่เขากลับมาเปลี่ยนแปลงไม่ให้มันซ้ำรอยเดิม และเขาไม่อยากได้ยิน หยางหว่านเรียกจี้โม่ว่า..ศิษย์พี่..หรือพี่จี้โม่อย่างที่เคยได้ยินแม้คำพูดเรียก ..พี่จี้โม่..ก็บาดใจเขา
รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าน้อย หลงตั๋วเองเหมือนจะดีใจกว่าใคร รีบป่าวประกาศไปทั่วสำนักว่าเขาจะได้ลงเขา ทำเอาคนอื่นอิจฉาที่ได้ติดตามอาจารย์ลงไปเขาไป
“ก็ข้าเป็นถึงไท่จือ อาจารย์เองก็รู้ข้อนี้จึงให้ข้าลงไปด้วยเกรงใจเสด็จพ่อที่ป่านนี้คงอยากพบข้าเต็มทน”
หวังต้าฉินส่ายหน้าไปมา เขาไม่เคยลงเขา สามปีมาแล้วหากลงไปก็แค่ด้านล่างเพื่อส่งศิษย์น้องจูจ้าน กับเหมยกัวรับเสบียงขึ้นมาดูแลเลี้ยงดูศิษย์น้อยใหญ่ ข้างบนเขาอุดมสมบูรณ์มีทุกอย่างครบครัน เขาจะอยากลงไปเสี่ยงอันตรายทำไมกัน เขารู้ดีว่าหากอาจารย์นำหลงตั๋วไปด้วยต้องมีเหตุผลบางอย่าง หาใช่เกรงใจฝ่าบาทเหมือนที่หลงตั๋วคุยโม้ไว้ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าด้วยเรื่องใดกัน
“ดีแล้วเจ้าได้ลงเขา แต่ให้รู้ไว้ว่าค่ายกลขาลงโหดหินกว่าขาขึ้น อาจารย์จึงต้องพาเจ้าลงไปด้วย อยู่ให้ตัวติดอาจารย์ไว้จึงดี”
หวังต้าฉินเตือนหลงตั่ว ที่ยังหลงคิดว่า ปู้ตานซินเห็นแก่บิดาเพียงแค่จะพาไปเยี่ยมฮ่องเต้อย่างที่เขาคิด
เพียงสะบัดมือปู้ตานซินก็พาทั้งสองคนผ่านด่านค่ายกลไปง่ายดาย
หยางหว่านชื่นชมอาจารย์ยิ่งนักเพียงแต่นางอายุเพียงเท่านี้ยังรู้สึกว่าอาจารย์ช่างหล่อเหลางดงามราวเทพสวรรค์อีกทั้งฝีมือร้ายกาจจนคิดว่าคงไม่มีใครสามารถต่อกรกับอาจารย์ของหยางหว่านได้ ความชื่นชมและปลาบปลื้ม ที่ได้เดินเคียงข้างอาจารย์ ไม่เพียงแต่หยางหว่านหากแต่หลงตั๋วกับรู้สึกว่าตัวพองโตเหมือนอึ่งอ่าง รู้สึกภาคภูมิที่ได้ลงเขาโดยไม่ต้องผ่าด่านคล้ายกลที่ใครๆ ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า แทบจะเอาชีวิตไม่รอด หากไม่ได้ฝึกกรำจนครบหนึ่งปีบนเขาเป็นศิษย์ของปู้ตานซิน แต่นี่เขากับหยางหว่านเพิ่งจะฝึกฝนไปแค่เจ็ดเดือน
“อาจารย์ศิษย์พี่ คงจะเมื่อยล้าข้าอาสาให้ศิษย์พี่ขี่หลังจะดีไหม”
ปู้ตานซินทำสีหน้าเรียบเฉย แต่ภายในใจกลับคิดว่า เจ้านี่มีน้ำใจหรือว่าแสร้งทำไปดีต่อหน้าเขาเท่านั้น
“อาจารย์หยางหว่านอยากให้ท่านอุ้ม”
"ศิษย์พี่อย่าได้รบกวนอาจารย์เลยขี่หลังข้าไปดีกว่า ระยะทางจากนี่ไปในเมืองยังอีกไกล อาจารย์จะอุ้มอย่างไรไหว”
ปู้ตานซินเอ๊ยปู้ตานซิน เจ้ามองเด็กน้อยผู้นี้อย่างไรกัน แขนแข็งแรงตวัดอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแนบอก
หยางหว่านหากที่ผ่านมาเจ้าเดียงสาเหมือนกับตอนนี้ก็ดี ปู้ตานซินคงมีความสุขกว่าใคร แต่ที่ผ่านมาหาใช่เป็นเช่นนี้ ในเมื่อเขาใช้หลงตั๋วเป็นตัวล่อเช่นไรจะให้เขา อุ้มหยางหวาน ก็จบเห่กันพอดี
“เจ้าเดินนำไปข้างหน้า”
“ขอรับอาจารย์”แผนการถูกกำหนดไว้แล้วใครกันจะแปรเปลี่ยนได้หากไม่ใช่ผู้วางแผนการ เขกลับมาเพื่อสิ่งนี้
ที่ลำธารใสกลางป่า
เรื่องอะไรจะต้องเอาตัวเองไปเสี่ยงอันตราย ไท่จือเป็นคนสำคัญ ชาวบ้านเดือดร้อน ฮ่องเต้ละเลยปล่อยให้ปีศาจพรายน้ำกินคนอาละวาด ฮ่องเต้ไม่ส่งมือดีมาจัดการ ชีวิตวังหลวงสะดวกสบายข้างในมีการอารักขาแน่นหนาไม่มีทางที่ปีศาจร้ายจะเข้าไปจัดการคนในวังหลวงเคราะห์ร้ายจึงตกอยู่กับชาวบ้านตาดำๆ ฮ่องเต้ดีประชาชนมีสุขแต่นี่หาแยแสเรื่องทุกข์เข็ญของชาวบ้าน เช่นนั้นหากเป็นไท่จือถูกจับตัวไปเกรงว่า จะต้องรีบนำคนมาช่วย วันก่อนที่เขาเห็นคือหญิงม่ายกับลูกน้อยถูกปีศาจจับไป ป่านนี้คงหาชีวิตไม่แล้ว ร้อนถึงมือเขาที่ไม่อาจละเลย
최신 챕터
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ตอนพิเศษเวิ่นเวอร์
หย่างหว่าน กับเริ่นเจินเดินลัดเลาะทุ่งหญ้ากว้างออกเดินทางรอนแรมตามหาท่านปรมาจารย์กกก๋งมานานนับเดือนแต่ไร้วีแวว หุบเขาชุมนุมเซียนที่สูงตะหง่านที่แห่งเดียวที่หย่างหว่านยังมาไม่ถึง“มีเคล็ดวิชาก็ดีสินะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย”เรินเจิ่นพูดขึ้นดังๆ เดินเลาะหน้าผาสูงน่าหวาดกลัว“เคล็ดวิชามีผู้สือบทอดก็ต้องมีผู้ริเริ่มคิดค้น เรินเจิ่นเจ้าเหมาะที่จะริเริ่มเคล็ดวิชาใหม่ๆ”“หือเช่นนั้นข้าก็จะได้เป็นปรมาจารย์เลยใช่ไหม”“ก็เหมาะอยู่นะ ศิษย์พี่กำลังคิดว่า การริเริ่มคิดวิชาต่างๆก็ต้องคนที่มีแรงใจในการฝึกฝนและฝึกปรือ”“คิดถึงอาจารย์จริงๆหากอาจารย์อยู่คงให้คำปรึกษาได้ดีกว่านี้แน่”หย่างหว่านยิ้มเศร้าผ่านไปนานแสนนานแล้วแม้ความเศร้าไม่มากเท่ากับวันแรกๆแต่ก้ยังคงคิดถึงอาจารย์ผู้ที่สูงส่งบริสุทธิ์คนนั้น ป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่จะหาทางกลับมาเหมือนที่ศิษย์พี่หวังตาฉินพูดไว้หรือเปล่าแล้วทำไมยังไม่มา ถึงจะคิดว่าแค่คำลวงให้หายเศร้าโศกแต่ก็พอให้ได้ชื่นฉ่ำหัวใจ“ศิษย์พี่ ถ้าเราได้เคล็ดวิชามาจากอาจารย์ปู่กกก๋งบางทีข้าอาจท่องกาลเวลา เพื่อหาวิธีริเริ่มเคล็ดวิชาดีไหม”“เรื่องนี้เกินความคาดเดาของศิษย์พี่เรินเจ
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน ใครกันมีรอยยิ้มก่อนใครกัน
“อาจารย์อา..อาจารย์อา...จะต้องตบตูด หยางหว่านให้หลับไปไม่อย่างนั้นข้าก็จะนอนไม่หลับ”หยางหว่านในวัยสี่ขวบพูดเจื้อยแจ้ว“ข้ารู้แล้ว ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมาข้ารู้แล้วว่าจะต้องตบตูดให้พวกเจ้านอนกันเสีย พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าสองคนชมสำนักเกาซิ่ง”จี้โม๋น้อยยิ้มหวาน“อาจารย์อา ข้าเพิ่งจะพบกับศิษย์พี่ เจวียนจิ่วหยา นางอายุอานามไม่ต่างจากเรา อาจารย์ยอมให้นางดื่มน้ำสาบานเป็นสหายข้าสองคนจะได้ไหม”ปู้ตานซินยิ้มลูบหัวจี้โม่กับหยางหว่านพร้อมกันเบาๆ“มานี่เพื่อศึกษาเคล็ดวิชา อาจารย์ไม่ได้พาพวกเจ้ามากักขังเสียหน่อย แค่เพียงดื่มน้ำร่วมสาบานเป็นสหาย ไม่ได้ฆ่าคนวางเพลิง พรุ่งนี้ให้ศิษย์พี่หวังต้าฉินจัดการเรื่องนี้ให้พวกเจ้าทั้งสามคน”“อาจารย์ศิษย์น้องจี้โม๋ ดื่มน้ำสาบานเป็นสหายกับเจวียนจิ่วหยา ข้าหยางหว่านอยากดื่มน้ำสาบานเป็น ภรรยาอาจารย์คอยดูแลอาจารย์ต่อจากนี้จะดีไหม”ปู้ตานซินยิ้ม ก้มลงจุมพิตหน้าผากของ หยางหว่านเบาๆ นี่เขาเลี้ยงต้อยศิษย์ไว้เพื่อเป็นภรรยาหรือไร“ได้สิอาจารย์มัดจำไว้ด้วยจูบนี้ที่หน้าผากเจ้า อีกสิบปีจึงแต่งเป็นภรรยาอาจารย์จะดีไหม”หยางหว่านยิ้ม จี้โม๋เบ้ปากอมยิ้ม ปู้ตานซินถอนหายใจเอนกายลงพิง
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน กวงเสี่ยวอึ้ง
กวงเสี่ยวอึ้งเอ๊ยกวงเสี่ยวอึ้งเจ้าพลาดเสียแล้ว มาครั้งนี้หยางหว่านจะจับให้มั่นคั้นให้ตายเสียจะได้ไม่ต้องผิดพลาดเหมือนที่ผ่านมา“เจ้ามีนางร่วมเดินทาง ข้าเองก็มีนางมารน้อยผู้หนึ่งร่วมเดินทางเช่นกัน”หยางหว่านเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นว่า ร่างบางของอีกคนในอาภรณ์ของบุรุษนั่นคือเจวียนจิ่วหยานั่นเอง“เจวียนจิ่วหยาคารวะท่านพี่ทั้งสองข้าเองตั้งใจท่องยุทธภพกับฉูฉางท่านนี้”“ข้าเองก็ยากที่จะสลัดนางหลุดได้เช่นกัน กวงเสี่ยวอึ้งเราสองคนล้วนมีชะตากรรมเดียวกัน นางมารนี่ตามข้าไม่หยุด”หยางหว่านยิ้มเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคงจะต้องได้ใช้ในอีกไม่นานนี้ในเมื่อตอนนี้ฉูฉางไม่ได้มีใจให้กับเจวียนจิ่วหยาแต่ก่อนจะใช้ต้องอาศัยลิขิตสวรรค์ดูก่อนจึงดี และกวงเสี่ยวอึ้งเองในใจเขาคิดเช่นไร หยางหว่านไม่อาจรู้ได้คงต้องรอให้สวรรค์เป็นผู้กำหนดต่อจากนี้สามปีผ่านไป“กงล้ง ฉูฉางสำเร็จเคล็ดวิชาของสำนักกระบี่ฟ้าแล้วหวังว่าเจ้าทั้งสองจะนำเคล็ดวิชาเหล่านี้ ไปสืบทอดให้กับศิษย์น้องรุ่นต่อๆ ไป”“น้อมคำสั่งอาจารย์”ทั้งสองประสานมือพร้อมกันก่อนจะหันมายิ้มให้กันทั้งคู่“ข้า เพื่อจะบอกกับท่านกงล้งว่าข้ามาถึงเวลาที่ต้องบอกลา เพื่อที่จะใช้โอกาสนี้ท่
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน สวยงาม
“เคล็ดวิชาท่องกาลเวลา ในยุทธภพนี้มีข้า ปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงและอาจารย์เจ้าเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้ ปู้ตานซินแต่เดิมมีเคล็ดวิชาอ่านใจผู้คน แต่เขาเก็บงำเป็นความลับแต่เมื่อเขาสละร่างไปแล้ว ข้าจึงไม่จำเป็นต้องรักษาความลับให้เขาอีกต่อไป ข้ากับปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงได้เคล็ดวิชาจากอาจารย์มาต่างกันออกไป เคล็ดวิชาของข้า ที่จะมอบให้เจ้าคือเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจผู้คน” (จำได้ไหมตอนที่กกก๋งไปคุยกับปู้ตานซิน ทีแรกปู้ตานซินไม่อยากย้อนไปในตอนที่ต้นเรื่องเขากับฉูฉางแต่ท่านปรมาจารย์กกก๋งใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนกับปู้ตานซิน)“อาจารย์ปู่ท่าน จะถ่ายทอดเคล็ดวิชาทั้งสองให้ข้าได้หรือไม่”ปรมาจารย์กกก๋งหลับตาลงช้าๆ“อาจารย์เจ้าสละร่างไปแล้ว เคล็ดวิชาท่องกาลเวลาข้าไม่อาจถ่ายทอดให้ได้ทั้งหมดเจ้าจะต้องศึกษาเองเพียงลำพัง แม้แต่บิดาเจ้าป้อก้านยังไม่อาจได้ไปครอบครอง เจ้าแน่ใจหรือว่าจะสามารถสำเร็จเคล็ดวิชาได้ ส่วนเคล็ดวิชาเปลี่ยนใจคนนั้น ตอนนี้ข้าไร้ผู้สืบทอดจึงอาจจะยอมมอบมันให้เจ้าเพื่อสืบทอดต่อไป”“ตกลงข้ายินดีให้เจ้าไปด้วย”หยางหว่านใช้เคล็ดวิชาเปลี่ยนใจกับกวงเสี่ยวอึ้ง หยางหว่านบ่นเบาๆ“เจ้ายังอ่อนหัดนักกวงเสี่ยวอึ้งเ
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน หวนคืน
“หากท่านพบอาจารย์ ช่วยบอกอาจารย์ด้วยว่า ...ข้าขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง”รอยยิ้ม หม่นหมองของเจวียนจิ่วหยาที่หยางหว่านไม่เคยเห็นมาก่อน หยางหว่านโอบรอบตัวของเจวียนจิ่วหยา“เราสองคนต่างเป็นคนที่หวังดีต่อท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน ศิษย์พี่ท่านคงไม่ว่าหากข้าจะบอกว่าข้าเองก็ชอบท่านปรมาจารย์ปู้ตานซินเช่นกันแต่เมื่อข้าเห็นว่าท่านร้องไห้ปานจะขาดใจ เมื่อท่านปรมาจารย์จากไปถึงได้เข้าใจว่าถึงข้าจะชอบท่านปรมาจารย์เพียงใดก็คงไม่เท่ากับที่ท่านรักท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน” หยางหว่านยิ้มบางๆ“ข้ายินดีหากพบอาจารย์จะเร่งบอกเขาตามที่เจ้าต้องการ”“เริ่นเจินเจ้าเดินทางพร้อมกับศิษย์พี่เพื่อพบกับอาจารย์ปู่กกก๋ง ศิษย์พี่ข้าลาแล้ว”หยางหว่านและเริ่นเจิน ประสานมือตรงหน้าหวังต้าฉิน“ศิษย์น้อง ศิษย์น้องหลงตั๋วได้ส่งคนของเขาให้ติดตามเจ้าไปในครั้งนี้ด้วย”หลงตั๋วยิ้มอยู่ไม่ห่าง“ศิษย์น้องเจ้าไม่น่าต้องลำบาก”“ศิษย์พี่เกรงใจไปแล้วความจริงข้าอยากติดตามท่าน ผิดที่ชายาเอกของข้ากำลังตั้งครรภ์จึงไม่อาจช่วยแบ่งเบาท่านได้ ข้าเพียงแต่หวังว่าท่านจะพบอาจารย์ปู่โดยเร็ว”คนมาส่งพร้อมหน้า คนกำลังจะจากไปก็พร้อมแล้ว จี้โม๋ยิ้มในร่างของฉ
สิ้นสุดปลายฟ้าไม่กล้าหวนคืน พิเศษ
“ศิษย์น้องหยางหว่านอาจารย์ให้ข้าผนึกเจ้าเสีย”“ศิษย์พี่ต้าฉิน หยางหว่านไร้คำกล่าวใดหากไร้ซึ่งอาจารย์ข้าก็ไม่อาจมีชีวิต”“ข้าเสียใจไม่น้อยไปกว่าเจ้าแต่ด้วยคำสั่งเสียของอาจารย์นับต่อแต่นี้เจ้าจงอยู่ในผนึกรอเพื่อจอมมารฉูฉางที่กำลังจะฟื้นกำลังขึ้นมาไม่อาจหาเจ้าจนพบ ข้ากับเหล่าจอมยุทธ์คงต้องเผชิญชะตากรรมกันเพียงลำพังต่อแต่นี้ อีกกี่ปีจึงจะมีผู้ที่สามารถผนึกฉูฉางไว้ได้อีก”“ไม่สู้ข้าตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ที่จะต้องกลายเป็นมารเช่นเดียวกับฉูฉาง”หยางหว่านพูดขึ้นดังๆ“ครั้งนั้นเป็นเพราะจอมมาร ใช้วิชาสลายความจำของเจ้า จึงทำให้เจ้า ทำผิดพลาดไปช่วยคัดคนบริสุทธิ์ให้จอมมารดื่มเลือดสูบเนื้อ”“ควรเป็นข้าที่ต้องตาย คนเช่นอาจารย์ไม่ควรที่จะต้องมาสละร่าง ศิษย์พี่ท่านฆ่าข้าเสียอย่าต้องใช้ลมปราณของท่านโดยเปล่าประโยชน์เพื่อผนึกข้าอีกเลย”“หยางหว่าน อาจารย์ให้ผนึกเจ้าเพื่อที่รอคอยว่าอาจารย์จะหวนคืนอีกครั้ง”หยางหว่านหลับตาไล่หยาดน้ำตา“ศิษย์พี่ อาจารย์ให้ท่านมาล่อหลอกข้าใช่หรือไม่ หยางหว่านมิใช่เด็กสี่ขวบเช่นตอนที่พบอาจารย์ในครั้งแรก ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า อาจารย์ไม่มีทางหวนคืนท่านฆ่าข้าเสียจึงดี ข้าคือสาเหตุทั้ง
