4 สี่ปีต่อมา

4 สี่ปีต่อมา

สี่ปีต่อมา

บรื้น....บรื้น....

เสียงรถบิ๊กไบค์ดังมาแต่ไกลก่อนที่เทียนหอมจะมองเห็นตัวรถดูคาติสีดำคันใหญ่เลี้ยวปาดมาจอดตรงหน้า ฝั่งถนนของเด็กชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น เธอหรี่ตาหวานดุใส่พี่ชาย

“เมื่อเช้าไม่เห็นบอกว่าจะเอาบิ๊กไบค์มา” น้ำเสียงมีงอนเล็กน้อย

สุดแสนเปิดกระจกหมวกกันน็อค  “พูดมาก ขึ้นรถ”

“หนูจะขึ้นยังไง ใส่กระโปรง”

เทียนหอมยังยืนกระเง้ากระงอด มือจับชายกระโปรงเขย่าให้พี่ชายดู

“ก็นั่งคร่อมไง เอานี่กระเป๋า ถือให้ด้วย”

สุดแสนโยนกระเป๋าเป้สีดำให้เทียนหอมที่ยื่นแขนออกไปรับได้ทันก่อนที่มันจะร่วงหล่นพื้น จึงทำให้มองเห็นรองเท้าคอมแบตเปื้อนโคลน

“พี่แสน! ทำไมใส่รองเท้าเปื้อนโคลนขนาดนี้ แกล้งหนูใช่ไหม หนูเพิ่งจะขัดไปเมื่อคืนเองนะ”

“ไม่ได้แกล้ง เรียน รด. จะให้มันสะอาดได้ยังไง เร็ว..รีบขึ้น พี่หิวข้าว”

เทียนหอมยังบ่นอุบอิบในลำคอขณะเหยียบที่พักเท้า พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ จับชายกระโปรงเหน็บไว้กันปลิวแล้วเบี่ยงตัวออก

“หื้อออ เหม็นเหงื่อ”

“วันนี้ครูฝึกให้วิ่งหลายรอบ หาอะไรกินที่หน้าโรงหนังไหม นั่งแอร์เย็น ๆ”

“ไม่อ่ะ แม่ใจบอกว่าจะทำพะโล้”

“พะโล้อีกแล้ว เอานี่หมวกกันน็อค”

สุดแสนเอี้ยวตัวกลับมาสวมหมวกกันน็อคให้คาดรัดปลายคางจนเห็นว่าเรียบร้อยแน่นหนาจึงได้ออกตัวรถ คว้าแขนข้างหนึ่งของเทียนหอมให้จับเอวไว้

“จับแน่น ๆ เดี๋ยวปลิวลมร่วงลงไป พ่อครูสถิตได้ฟาดกบาลพี่หัวแบะแน่”

“ไม่ปลิวสักหน่อย”

“ผอมขนาดนี้ไม่ปลิวได้ยังไง”

“ไม่ได้ผอม น้ำหนักเท่าเดิม แต่หนูสูงขึ้นต่างหาก”

“สูงขึ้น! ตอนไหน ยังดูเตี้ยอยู่เลย”

“ปีนี้หนูสูงตั้งร้อยหกสิบสองแล้ว กว่าจะจบมอหก หนูคงสูงถึงร้อยเจ็ดสิบ เป็นนางแบบได้สบาย ๆ”

“เหอะ! นางแบบ ฝันไปเถอะ”

“ทำไม เป็นนางแบบได้เงินเยอะจะตาย”

“จะเอาไปทำไมเงินเยอะ ๆ”

“ก็หนูอยากรวย อีกอย่างจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนพ่อครู”

“แค่เงินพ่อครูสถิตก็กินใช้ไม่หมดแล้ว กลัวพ่อครูไม่แบ่งสมบัติให้ตอนตายหรือไง”

เทียนหอมเงียบเสียงลงทันทีไม่โต้ตอบ จับเอวสอบในชุดนักศึกษาวิชาทหารไว้แน่นเพราะสุดแสนเร่งความเร็วขึ้นอีก

“กลัวหรือไง กลัวก็จับเอวให้แน่น ๆ พี่จะเร่งความเร็วขึ้นอีก”

“พี่แสน!!”

คราวนี้เทียนหอมซุกหน้าลงกลางหลังทันที เปลี่ยนจากจับเอวเป็นกอดแน่นจนพี่ชายคนรองหัวเราะชอบใจ เขารู้ว่าเธอกลัวแต่ยังชอบแกล้งเสมอ กระทั่งถึงบ้านจึงผ่อนคันเร่ง

“ถึงแล้ว”

เทียนหอมหน้าบึ้งปีนลงจากรถบิ๊กไบค์ไม่พูดไม่จาตั้งท่าจะเดินเข้าบ้านแต่สุดแสนคว้ากระเป๋าตัวเองดึงให้น้องสาวหยุดรอ

“ทำเป็นงอนไปได้ เอากระเป๋ามานี่”

“ฮึ กลัวแม่ใจรู้ใช่ไหมว่าใช้น้องหิ้วกระเป๋า”

เปะ...สุดแสนดีดนิ้วกลางหน้าผากจนเกิดรอยแดง แล้วมองอย่างพอใจอมยิ้มเล็กน้อย

“รู้ดี”

“เจ็บนะเนี่ย หนูจะฟ้องพ่อครู พี่แสนแอบสูบบุหรี่”

“ฟ้องไปดิ โตแล้วทำไมจะสูบไม่ได้”

“พี่เพิ่งจะมอหก”

“มอหกก็โตแล้ว ไปเร็ว มัวแต่คุยพี่หิว ขืนชักช้าจะกินพะโล้ให้หมดเลย”

เทียนหอมตาโตมองแผ่นหลังสุดแสนที่วิ่งอ้าวนำหน้าตรงไปยังห้องครัว เธอจึงรีบวิ่งตามไปให้ทัน

“อย่านะ อย่ากินพะโล้หมด”

เสียงหวานใสของน้องคนเล็กของบ้านตะโกนไล่หลังสุดแสนขณะที่เขาโผล่ร่างอย่างเด็กวัยรุ่น เพียงแต่ว่าเด็กวัยรุ่นคนนี้เกิดและเติบโตในค่ายมวย ถูกบังคับให้ซ้อมมวยพร้อมกับเด็กคนอื่นในค่าย มีหยุดเพียงวันอาทิตย์เท่านั้น ทำให้สุดแสนรูปร่างบึกบึนกล้ามเนื้อกว่าเด็กหนุ่มทั่วไป

“แกล้งอะไรน้องอีกเจ้าแสน”

สุดแสนยิ้มกว้างให้แม่ตรึงใจก่อนจะชะโงกตัวไปหอมแก้ม

“โอ้ย! เหม็นเหงื่อ ไปเลย ไปล้างมือล้างหน้าก่อน”

ตรึงใจได้ยินเสียงรองเท้านักเรียนกระทบพื้นดังถี่รัวก่อนจะมองเห็นลูกสาวคนเล็กกระหืดกระหอบชะโงกหน้าเข้ามา

“พี่แสนจะแย่งพะโล้ของส้มค่ะ” เสียงหวานโวยวายแล้วจึงวางกระเป๋าลงบนพื้นครัว “สวัสดีค่ะแม่” เธอยกมือไหว้เรียบร้อยตามปกติ แล้วจึงตรงไปล้างมือ หางตาชำเลืองมองพี่ชายเดินกลับมาในครัวแล้ว หน้าเปียก ผมเปียกย้อยลงคอปกเสื้อ รด. สีเขียวเข้มเป็นหย่อม ๆ

“ขี้ฟ้อง”

เทียนหอมแลบลิ้นใส่ก่อนจะนั่งลงข้างกัน มองในจานพี่ชายตักไข่พะโล้ไปตุนไว้แล้วสองฟอง จึงรีบแย่งตักออกมาจากจาน

“พี่แสนไม่ต้องกินไข่เยอะหรอก เอามาให้หนู”

“อะไรกัน นอกจากขี้ฟ้องแล้วยังขี้หวง”

สุดแสนใช้ส้อมจิ้มลงบนไข่ที่ถูกแย่งไปแล้วยกขึ้นเอาเข้าปากยื่นหน้าใส่ เทียนหอมจึงใช้มือจับไข่ที่โผล่พ้นปากดึงออกมากินเองเคี้ยวตุ้ยก่อนจะอ้าปากให้ดู เธอเอียงหน้ามองพี่ชายที่นิ่งงันไป

“พี่แสนเป็นอะไรทำไมหูแดง”

เทียนหอมเอามือดึงติ่งหูจนสุดแสนต้องรีบปัดออก

“ไข่ในหม้อยังมีอีกตั้งเยอะ จะแย่งกันทำไม เจ้าแสนก็อย่าไปแกล้งน้อง”

เสียงพ่อครูสถิตทำเอาคนทั้งคู่ผละออกห่างต่างคนต่างก้มหน้ากินข้าวต่อ

“ไม่ได้แกล้งสักหน่อย น้องหอมต่างหากที่แย่งไข่ผมไป”

สองคนยังใช้ข้อศอกถอกกันไปมาจนพ่อครูสถิตคุณส่ายหน้า

“พี่จะกินเลยไหมจ๊ะ ใจจะได้ตักข้าวให้”

“ยังก่อน รอกินพร้อมเจ้าเสือ”

“อ้าว อาทิตย์นี้เฮียเสือกลับบ้านหรือครับพ่อ”

“แกลืมไปแล้วหรือไง พรุ่งนี้วันรวมค่าย ปีนี้ค่ายเราเป็นเจ้าภาพ”

“วันรวมค่ายเป็นยังไงคะ” เทียนหอมเอ่ยถามปากยังคาข้าว เธออยู่ที่ค่ายนี้มาสามปีแล้วแต่ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้

“ก็คล้ายกีฬาสีนั่นแหล่ะลูกส้ม แต่เป็นกีฬาสีมวย พวกค่ายมวยที่ลงทะเบียนกับสมาคมไว้จะผลัดกันเป็นเจ้าภาพ ปีนี้ค่ายเราได้เป็นเจ้าภาพ มีค่ายเข้ารวมหกค่าย คงคึกคักน่าดู”

เทียนหอมพยักหน้าหงึกหงัก ทำท่าทีรู้เรื่องทั้ง ๆ ไม่เข้าใจ

“แล้วพ่อครูให้พักที่ไหน”

สุดแสนยกน้ำขึ้นดื่มชำเลืองมองน้องสาวยังตั้งหน้าตั้งตาฟังพ่อครู จึงไม่อยากขัด

“กูจัดไว้แล้ว ก็ตึกนักมวยเรานี่แหล่ะ ซื้อเตียงเข้ามาเพิ่ม ไอ้แสน ถ้ามึงสนใจมาช่วยดูบ้างคงรู้เรื่องหมดแล้ว นี่อะไรเอาแต่ทำตัวเหลวไหล”

“เหลวไหลที่ไหน ผมเรียน” สุดแสนขึ้นเสียงสูง

“พูดถึงเรื่องเรียน มึงตกลงใจได้หรือยังว่าจะเรียนต่อที่ไหน”

“อืม..เรียนวิศวะคอมที่โคราช” สุดแสนยกแขนขึ้นพาดพนักพิงหลังเก้าอี้ของเทียนหอมไว้ ใช้นิ้วสะกิดที่หัวไหล่อีกด้าน ไม่ให้พ่อครูสถิตเห็น

“ไปเรียนโคราชเลยเหรอว่ะ”

“ใกล้บ้านสุดแล้วพ่อ หรือจะให้ไปเรียนกรุงเทพ”

“ไม่มีทาง ถ้าให้มึงไปเรียนกรุงเทพก็เท่ากับติดปีกให้น่ะสิ ไปแล้วกลับมาบ้านทุกเสาร์อาทิตย์ด้วย”

สุดแสนสะกิดน้องคนเล็กอีกครั้งแรงขึ้น

“ทีเฮียเสือไปเรียนต่อโท ไม่เห็นต้องกลับทุกเสาร์อาทิตย์”

“อ้าว ไอ้นี่ นั่นมันต่อโท จะให้พี่แกเรียนมหา’ลัยแถวนี้ได้ยังไง เสียชื่อหมด อีกหน่อยถ้าเฮียเสือแกลงเล่นการเมือง โปรไฟล์มันจะได้สวยหรู”

“เออ หนูอิ่มแล้วค่ะ” เทียนหอมรวบช้อนเรียบร้อย “หนูมีการบ้านขอตัวเข้าห้องเลยนะคะ”

“แหม ... พอดีเลย พี่ก็มีการบ้าน”

สองพี่น้องพากันลุกจากเก้าอี้พร้อมกันยกจานไปเก็บยังอ่างล้างจาน แล้วก้มลงหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเอง

“อะไรกันคู่นี้ พอพูดเรื่องเรียนหน่อยเป็นไม่ได้”

ตรึงใจหัวเราะเบา ๆ แล้วจึงรินเบียร์ให้ เธอเห็นแล้วว่าลูกชายตัวดีสะกิดเทียนหอมหยิก ๆ

“ดื่มเบียร์รอลูกก่อนแล้วกันจ๊ะพี่”

“ไอ้แสนนับวันจะร้ายขึ้นทุกที  เด็กที่ค่ายพูดกันขรมว่ามันชอบออกซิ่งตอนกลางดึก มันไปตอนไหน ทำไมไม่เคยได้ยินเสียงรถมันเลยแม่”

“หนูก็ไม่รู้เหมือนกันพี่สถิต รถบิ๊กไบค์ปกติสตาร์ททีดังกระหึ่มทั่วค่าย”

“นั่นสิ ติดกล้องวงจรปิดตรงโรงจอดรถดีไหมแม่”

“พี่...” ตรึงใจลากเสียงเจือหัวเราะ “จนป่านนี้แล้วเพิ่งจะมาคิดได้ จนเจ้าแสนใกล้จบ ม.หก อีกไม่กี่เดือนคงย้ายไปอยู่โคราช”

“เอาเถอะช่างมัน อย่างน้อยมันก็ได้เกรดดี แม้ว่าจะไม่ดีเท่าไอ้เสือ”

“พี่อย่าไปพูดเปรียบเทียบลูกต่อหน้านะ ลูกจะน้อยใจเอา”

“ฮึ” พ่อครูแค่นเสียง “ไม่ให้พูดเปรียบเทียบ... มันถึงได้ใจเอาใหญ่ นี่แทบไม่เห็นหัวพ่อกับแม่มันแล้ว”

“แล้วใครเป็นคนเอาใจเจ้าแสนเล่าพี่สถิต” ตรึงใจทำเสียงระอาใจ “รถบิ๊กไบค์ก็พากันไปแอบซื้อมา ไม่ใช่พี่หรอกหรือที่ยื่นบัตรเครดิตให้มัน”

พอพูดตรงนี้พ่อครูสถิตก็ไปไม่เป็นยิ้มเก้อเขินที่เสียรู้ลูกชายคนเล็ก

“ใครจะไปรู๊... ไปถึงน้องที่ร้าน ก็ร้านของไอ้นวยศิษย์เก่าของเราเอง มันชวนคุยฟุ้งไปเรื่อย ยกดื่มนิดหน่อย ไอ้แสนมันก็สะกิดขอบัตร แล้วจะให้พี่เสียหน้าก็ใช่เรื่อง พี่ก็เลย...”

“ควักบัตรให้มันรูดไปเกือบล้าน”

เอื้อก... เสียงกลืนเบียร์ลงคอเริ่มฝืด

“อย่าไปพูดถึงเรื่องเก่าเลยแม่ เอาเรื่องวันพรุ่งนี้ ค่ายศรเพชรเขาให้ลูกสาวคนโตมาเอง อายุยังไม่มาก พี่เลยว่าจะให้มานอนบนเรือนเรา”

“ลูกสาวคนโต?”

“ชื่อโปรดปราน สิบเจ็ดสิบแปดเท่าไอ้แสน”

“อายุยังน้อยอยู่เลย”

“ไอ้ปลื้มมันรักคนนี้มากนะ ดูชื่อสิ ‘โปรดปราน’ แม่จัดห้องหับต้อนรับลูกเขาให้ดีนะ อย่าให้เสียชื่อค่ายเรา” พ่อครูสถิตคุณพูดพลางยกเบียร์ขึ้นดื่ม

“นอนห้องถัดไปติดกับลูกส้มแล้วกัน”

“ตามใจแม่ จะว่าไปก็จำหน้าหนูโปรดไม่ได้แล้ว เห็นตั้งแต่ยังเล็กๆ เคยให้ทองรับขวัญหลานไปร่วมสิบบาท”

“พี่สถิต…” ตรึงใจเอ่ยเสียงลากยาวหรี่ตาลงมองสามี “รู้นะคิดอะไรอยู่”

“คิดอะไร พี่คิดอะไร?” พ่อครูทำหน้าเลิ่กลั่ก รินเบียร์อีกแก้วเสมองไปทางนอกลานจอดรถ

“ห้ามจับคู่เด็ดขาด ยุคสมัยนี้แล้ว ให้เด็ก ๆ มันเลือกเอง รักเอง เข้าใจที่น้องพูดไหม”

“พี่ไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้นสักหน่อย”

“ไม่ไกล? ใจคาดว่าในหัวพี่สถิตวาดฝันถึงวันรวมค่ายแล้วต่างหาก”

พ่อครูสถิตคุณรีบยกเบียร์ดื่มปิดบังรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ถ้าได้มาเป็นสะใภ้คงดีไม่น้อย ค่ายมวยศรเพชรเองก็ใช่ย่อย มีสาขามากมายทั่วโลกเช่นกัน ยิ่งคิดยิ่งคันไม้คันมืออยากออกโรงเอง แต่ติดตรงตรึงใจรู้ทันเสียก่อน

“เอาน่า ให้เด็ก ๆ มันเจอกันเสียก่อน เผื่อมันถูกใจกันสมหวังทั้งพ่อทั้งลูก แต่ถ้ามันไม่ปิ๊ง เราจะไปข่มเขาโคขืนให้กินหญ้าคงไม่ได้หรอกแม่”

พ่อครูชิงพูดตัดบทแล้วส่งแก้วเบียร์ให้ภรรยารินเอาใจตัวเองเบี่ยงเบนความสนใจ

จริงอย่างที่ตรึงใจพูดมา ในหัวสมองพ่อครูสถิตคุณกำลังฟุ้งเฟ้อวาดฝันถึงวันรวมสองค่าย ไปไกลถึงหลานตัวน้อยวิ่งเล่นอยู่รอบตัวแล้วให้หัวเราะออกมาจนภรรยาเพ่งหรี่ตามองอย่างรู้ทันอีกครั้ง