MasukShare
ไม่เดียวดาย
Terakhir Diperbarui:
2025-03-26 08:05:45
Bab terkait
หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง
“ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทไม่แยแสข้าเสียแล้วปล่อยให้ข้าหาทางออกเพียงลำพังองค์รัชทายาทคิดว่าข้าไม่ร้อนรุ่มหรืออย่างไรในเมื่อยังหาทางออกไม่ได้เช่นนี้องค์รัชทายาทจับจิวซินให้หันหน้ามาสบตา“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดียวดาย วันนี้ข้าให้คนสืบข่าวเรื่ององค์ชายใหญ่จิ่นเกอพี่ชายของเจ้า แม้จะเหลือเวลาอีกไม่นานแต่ข้าคิดว่าโชคต้องเข้าข้างเราเพราะคนของข้าคนนี้ไม่ธรรมดาเขามีฝีมือเรื่องตามหาคนอีกไม่นานต้องสามารถนำตัวองค์ชายใหญ่มาพบเจ้าและทุกอย่างจะคลี่คลาย”“ท่านหมายความว่าท่านจะให้พี่ใหญ่ของข้ารับผิดทั้งหมดเช่นนั้นหรือ”“เพียงแค่เขาปฏิเสธเรื่องน้องสิบสี่ข้าเชื่อว่าเสด็จพ่อจะเข้าใจทุกอย่างได้เพราะการฝืนใจใครไม่อาจกระทำยิ่งเรื่องของบุพเพนั้นไม่อาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้หากไม่ใช่คู่กันแล้วก็ไม่อาจบังคับขืนใจเรื่องนี้เสด็จพ่อรู้ดีเหมือนที่เสด็จพ่อของเจ้าพยายามจะฝืนใจแม่ของข้าแม้เสด็จพ่อจะพยายามเสียสละท่านแม่ให้กับพ่อของเจ้าแต่นางก็ยังคงเลือกเสด็จพ่อยู่ดี”“ท่านพูดไม่ผิดเช่นนั้นเองที่เสด็จพ่อข้าถึงได้แค้นเคืองความแค้นี้มิใช่มีให้กับฮ่องเต้พ่อของเจ้าเท่านั้นแต่ยังแค้นเคืองไปถึงสวรรค์ที่ลิขิตให้เป็นเช่นนั้น” ชงไฉ่พยักหน้า“
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง2
ไห่หยวนโบกมือแทนคำตอบ กงกงแสยะยิ้มน่ากลัวประสานมือทำการคารวะก่อนจะถอยออกมาช้าๆ ไห่หยวนฮ่องเต้ยกมือขึ้นกุมขมับ“องค์ชาย ลู่ชิงชงชาร้อนๆ” ลู่ชิงยิ้มหวานออดอ้อนยกถ้วยชาส่งให้จิ่นเกอที่กำลังแต่งกายเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในวังหลวงของไห่ตงหยวน“เจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหมลู่ชิงเรื่องที่ข้าจะเข้าไปสารภาพความจริงกับไห่หยวนฮ่องเต้”ลู่ชิงก้มหน้านิ่ง จิ่นเกอดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดลู่ชิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาหยดรินจิ่นเกอรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่อกกว้าง“เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลยแม้ข้าจะไปแสดงความจริงใจเพื่อช่วยจิวซินหากแต่ข้าไม่ได้นำตัวเองเข้าไปเพื่อเป็นราชบุตรเขยตามที่ไห่หยวนต้องการเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยข้าสัญญาว่าจะพาเจ้าหนีไปอยู่ป่าเขาด้วยกันไม่ให้เจ้าต้องมีน้ำตา”ลู่ชิงสะอื้นไห้อย่างหนัก“แล้วองค์หญิงสิบสี่เล่าท่านไม่มีใจให้นางเลยเช่นนั้นหรือ”“” ข้าเพียงแต่รู้สึกว่านางเป็นหญิงที่สดใสร่างเริงเมื่อใดที่เข้าใกล้นางทำให้ข้ามีความสุขก็จริงแต่ข้าจิ่นเกอไม่ใช่คนที่จิตใจโลเล” ลู่ชิงปาดน้ำตา ยกถ้วยชาขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดถ้วย“องค์ชายชาเย็นหมดแล้วลู่ชิงไปเปลี่ยนให้ใหม่” สูดลมหายใจเข้าไปในอกไล่หยาดน้ำตา พิษจากยาเม
Terakhir Diperbarui : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลงเอย
จินเกอก้าวเดินด้วยความมั่นคงด้วยอาภรณ์สีขาวสะอาดสง่างามไม่ต่างจากจิวชินในอาภรณ์บุรุษท่วงท่าแต่ล่ะก้าวย่างช่างคล้ายกับเหอหยวนฮ่องเต้ ผู้คนในที่แห่งนั้นล้วนตะลึงมองรวมทั้งเจียวซื่อและไห่หยวนฮ่องเต้ชงไฉ่อมยิ้มไม่มีท้าที่ว่าประหลาดใจ จินเกอคุกเข่าลงข้างๆ เจียวซื่อเจียวซื่อมองจินเกอด้วยสายตาที่ตกตะลึงและไม่คาดฝันมาก่อนส่งเสียงกระซิบออกมาเบาๆ พอได้ยินกันแค่สองคน“เป็นท่านได้อย่างไร” จินเกอหันไปยิ้มน้อยๆ“ถวายพระพรฝ่าบาท”“ให้ข้าดูหน้าเจ้าให้ชัดๆ หน่อยว่าเจ้ามีส่วนใดที่ไม่เหมือนเหอหยวนบ้าง” ไห่หยวนฮ่องเต้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงระคนเอ็นดูจินเกอเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าองค์ชายใหญ่จินเกอของเหอตงหยวนมีความผิดร้ายแรงโทษฐานหลอกล่วงเบื้องสูงบัดนี้ได้มาแสดงความจริงใจและขอรับโทษขอฝ่าบาทโปรดอภัยในสิ่งที่ข้าทำไปด้วยความโง่เขลาไม่ว่าสิ่งที่ข้าทำไปจะทำให้ผู้ใดก็ตามได้รับโทษทัณฑ์ข้าขอรับผิดต่อการกระทำแต่เพียงผู้เดียว”“ข้าไห่หยวน ไม่เคยสงสัยในตัวองค์ชายใหญ่จินเกอที่ตำหนักบูรพา ที่แท้เรื่องราวเป็นอย่างไรหากเจ้าอยากแสดงความจริงใจ จงบอกกล่าวเรื่องราวแกข้าทั้งหมด”กงกงเฒ่าขยับตัว” ฝ่าบาทเช่นนั้นองค์ชายใหญ่จินเกอที่ต
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28หงส์ซ่อนน้ำตา ก็ยังเป็นเจ้า
“แต่ฝ่าบาท” ไห่หยวนยกมือขึ้นปรามกงกง“ข้าใช่จะเป็นคนใจร้ายใจดำหาเหตุผลไม่ได้ทุกอย่างย่อมมีวิถีของมันเองครั้งนี้แม้ข้าไม่สั่งลงโทษพวกเจ้าพี่น้องแต่ข้าเชื่อว่าก่อนหน้านั้นจิตใจของเจ้าทั้งสองคงไม่เป็นสุขนักยามที่คิดถึงเรื่องที่ปิดบังไว้”“ข้าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอของเหอตงหยวนนับถือในความมีเมตตาของฝ่าบาทยิ่งนัก ครั้งนี้ถือเสียว่าข้าจิ่นเกอติดหนี้บุญคุณ ที่ฝ่าบาททรงไม่ถือโทษเราสองคนพี่น้อง"จับมือจิวซินให้โค้งคำนับลงกับพื้นพร้อมกันไห่หยวนฮ่องเต้ยิ้มพึงใจ“ถ่ายทอดคำสั่งข้าไปนับจากนี้อีกเจ็ดวันให้เตรียมงานฉลองมงคลยิ่งใหญ่ของทั้งองค์รัชทายาทและองค์หญิงสิบสี่พร้อมกัน” ดวงตาสุขสมของชงไฉ่เผยออกมาอย่างไม่มีปิดบัง ผิดกับจิ่นเกอที่ท่าทางคิดหนัก“ลูกทั้งสองน้อมรับบัญชาของเสด็จพ่อ” ชงไฉ่ฉุดมือเจียวซือให้ทิ้งตัวลงคุกเข่าพร้อมกันชงไฉ่หันมองจิวซินที่มีท่าทีเอียงอายใบหน้าสีชมพูระเรื่อดั่งผลท้อหน้ามองอย่างที่สุดชงไฉ่เผลอมองจนไห่หยวนฮ่องเต้สังเกตเห็น ดวงหน้าและสายตาไม่ต่างจากเขาเมื่อครั้งยังหนุ่มแน่นเมื่อครั้งนั้นมีบางอย่างเบ่งบานอยู่กลางดวงใจพิสุทธิ์จนไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้ มองดูชงไฉ่แล้วเหมือนกับกระจกเงา
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28หงส์ซ่อนน้ำตา ฝันร้าย
หยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อหมิงหลินยกถ้วยชา มาวางตรงหน้า แล้วถอยออกไปจิวซินยกชาเลิศรสของเหอตงหยวนขึ้นมาสูดดมแก้เก้อ ฮุ่ยโม๋เอื้อมมือยกถ้วยชา มาดอมดมตามแบบจิวซิน ความเงียบที่ชวนอึดอัดบังเกิดขึ้นเหมือนไอร้อนที่ลอยวนอยู่เหนือถ้วยชาจิวซินจิบชาเพราะไม่รู้จะทำอะไรหรือพูดอะไรได้มากกว่านั้นฮุ่ยโม๋ยกถ้วยชาขึ้นจ่อริมฝีปากแต่ตาคมกลับจ้องมองจิวซินเหมือนจะประทับไว้ในความทรงจำ จิวซินวางถ้วยชาลงที่เดิมฮุ่ยโม๋คว้ามือจิวซินมากุมไว้ มือใหญ่เกาะกุมมือบาง จิวซินดึงมือออกด้วยรู้ว่าไม่เหมาะสมฮุ่ยโม๋วางของสิ่งหนึ่งลงบนมือของจิวซิน“สิ่งนี้ข้ามอบมันแก่เจ้าป้ายหยกประจำกายของข้า”“ข้าจิวซินไม่อาจรับไว้ได้”“อย่ากังวลเลยจิวซินสิ่งนี้ข้าถือว่าเป็นสิ่งเดียวที่แทนมิตรภาพระหว่างข้ากับเจ้า ข้าไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนเพียงแค่ได้เป็นผู้ให้ในยามที่เจ้าขัดสนหรือมีเรื่องใด ที่ต้องการความช่วยเหลือเพียงเจ้าถือมันมาที่จวนอ๋องของข้าเมื่อนั้นไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดย่อมไม่ถูกปฏิเสธ”“องค์ชายห้ามอบสิ่งที่มีค่าเกินแก่ข้าจะรับไหว”“หากเจ้าไม่รับไว้ข้าย่อมรู้สึกไม่เป็นสุข เจ้ารับมันเพื่อข้าจะได้สบายใจตำหนักบูรพาแห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ข้า
Terakhir Diperbarui : 2025-03-28หงส์ซ่อนน้ำตา ไร้คำกล่าวใด
เหมือนจะบอกว่าเจ้าเห็นใจข้าเถอะเจ้าสิบสามทว่าปราศจากการตอบกลับแต่อย่างใด องค์ชายสิบสามหันหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจสายตาอ้อนวอนนั้น“ข้าไห่หยวนพยายามด้วยความจริงใจต่อเหอตงหยวนแต่ทว่าพวกเขากับคิดว่าข้าอ่อนข้อให้คิดการใหญ่แล้วยังส่งเหอจิวซินเข้ามาสร้างความปั่นป่วนหนำซ้ำยังกำเริบถึงขั้นวางยาองค์ชายห้าจนเสียชีวิตครั้งนี้ข้าจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ใดๆ หากสอบสวนแล้วนางผิดจริงคงไม่พ้นโทษประหาร”“เสด็จพ่อลูกอยากฟังความจริงจากปากของนาง” ชงไฉ่ยังไม่ละความพยายามที่จะได้พบจิวซิน“องค์รัชทายาท หากยังดื้อดึงจะทำให้ถูกครหาตอนนี้องค์รัชทายาทควรอยู่ห่างนางไว้เป็นการดีที่สุดอย่าลืมว่านางเป็นถึงว่าที่ชายาเอกและองค์รัชทายาทก็ไม่อาจแปดเปื้อนไปกับนางหากนางทำผิดจริง” ไห่หยวนพยายามเตือนสติชงไฉ่ถึงความเหมาะสมชงไฉ่ก้มหน้านิ่ง แววตาครุ่นคิด“องค์ชายสิบสามเอ่ยขึ้นเบาๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“พี่สิบสองวางใจข้าเถิดข้าจะให้ความเป็นธรรมแก่ทุกข์ฝ่าย”“องค์รัชทายาทพ่อเหนื่อยเหลือเกินในตอนนี้ งานพิธีศพของเจ้าห้าต้องให้เจ้าเป็นธุระจัดการเสียแล้วพ่อจะได้วางใจ” ถอนหายใจยาวเหยียดแม้จะฟังดูจริงจังหากแต่เป็นการดึงชงไฉ่ออกจากความคิด
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30หงส์ซ่อนน้ำตา ไร้คำกล่าวใด
“สายสร้อยของกำนัลจากพี่ห้านางพกติดตัวไม่ห่างเจ้าคิดว่ามีความหมายใดกัน แล้วยังจะป้ายหยกประจำตัวของพี่ห้าที่นางเก็บไว้เสียดิบดีในหีบใบน้อยนั่นเล่า” ชงไฉ่กำมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถูกระงับไว้“ข้าไม่เห็นว่าองค์หญิงมีเหตุอันใดที่ต้องการให้คนที่ดีต่อองค์หญิงถึงเพียงนั้นต้องตาย”“องค์ชายห้าฮุ่ยโม๋มาจากนอกเมืองครั้งเมื่อไปทำราชกิจก็มุ่งตรงไปหานางทันที ....ไม่ใช่เพราะใจโหยหาตามแรงปรารถนา ไม่ก็เพราะว่าตั้งใจไปเหนี่ยวรั้งองค์หญิงรองไม่ให้เสกสมรสกับองค์รัชทายาท”“น้องสิบสามเจ้าก้าวล่วงเรื่องของข้ามากไปแล้ว” รอยยิ้มเยือกเย็นจากใบหน้าขององค์ชายสิบสามฮุ่ยเจินไม่ได้มีท่าทีอ่อนข้อให้กับคำกล่าวตักเตือนของชงไฉ่“ไม่ว่าจะมองด้านใดพี่สิบสองตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตย่อมสูงส่งกว่าตำแหน่งชายาเอกของอ๋องห้าพี่สิบสองก็น่าจะรู้ดีว่านางจะประสงค์สิ่งใด มีเพียงหญิงสติไม่ดีเท่านั้นที่คิดเห็นแปลกไป”“ข้าน้อยไม่เชื่อว่าองค์หญิงจะเป็นนั้นองค์รัชทายาทท่านอย่าได้เชื่อคำกล่าวอ้างแล้วเข้าใจองค์หญิงผิดไป” หมิงหลินคุกเข่าอ้อนวอนชงไฉ่“พี่สิบสองอยู่ที่ท่านแล้วข้าไปไม่ได้กล่าวคำเท็จทุกอย่างมีหลักฐาน หากองค์หญิงรองจิวซินไม่ให้ความหวั
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30หงส์ซ่อนน้ำตา ทางตัน
เหอหยวนฮ่องเต้ นั่งนิ่งด้วยความคิดหลากหลายจากการรายงานข่าวของขันทีข้างกายเรื่องที่จิวซินกำลังกลายเป็นผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าสังหารองค์ชายห้าฮุ่ยโม๋ ไฉนเลยอยากให้เป็นนั้นจิวซินทำไมไม่หาทางเอาตัวรอดหนีออกมาเมื่อทำการสำเร็จ ถึงแม้นางจะถูกประหารแต่ใจเขาเองก็รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆ ที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นมารดาของจิวซินซึ่งเป็นสนมหรือฮองเฮาที่อยู่ข้างกายเขาหามีความรู้สึกลึกซึ้งไม่เพียงแต่ความต้องการทางกามารมณ์ชั่วคราวเท่านั้นแต่ความผูกพันพ่อลูกช่างทำให้รู้สึกใจหายอย่างประหลาด ถอนหายใจยาวเหยียดถึงเวลานี้อย่างน้อยไห่หยวนต้องรู้สึกเจ็บปวดไม่มากก็น้อยความเจ็บปวดเมื่อเสียคนที่รักเหมือนที่เขาเคยเป็นมาก่อน แต่ความรู้สึกผิดในใจของเขาที่มีต่อจิวซินยังเกาะกุมอยู่ในใจไม่จางหายไป อย่างน้อยตอนนี้เขาก็รู้สึกว่าจิวซินเป็นลูกกตัญญูคนหนึ่งจิ่นเกอ เดินวนเวียนไปมาหลายรอบคิดหาทางช่วยเหลือจิวซินเขาในตอนนี้ต้องหลบซ่อนตัวพาตัวเองออกมาจากโรงเตี๊ยมที่เคยพำนัก ปิดบังใบหน้าด้วยหมวกใบใหญ่จะทำอย่างไรถึงจะช่วยเหลือจิวซินได้ในเมื่อทุกอย่างเข้าตาจนคงต้องรอข่าวจากจิ่นฉินที่ตัวเขาเองก็ไม่สามารถส่งข่าวอะไรใ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-30
Bab terbaru
หงส์ซ่อนน้ำตา จบแล้ว
“ข้ามาลาท่านทั้งสอง บัดนี้ทุกอย่างสงบเรียบร้อยกงกง ถูกตัดสินโทษประหาร ขุนนางทั้งหลายสวามิภักดิ์กับฝ่าบาทอย่างจริงใจ ขุนนางนอกลู่นอกทางถูกกำจัด ฮุยเจินไม่ใช่พี่ห้าฮุยโม๋ที่จากไปไร้คำล่ำลา” รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากบาง“น้องสิบสามเจ้าช่างเหน็บพี่ห้าหากเขายังอยู่ที่นี่ไม่สู้เจ้าต้องโดนฝ่ามือซัดเข้าเป็นแน่”“ฝ่าบาท และฮองเฮา ฮุยเจินขอให้ท่านทั้งสองครองคู่กันตราบนิรันดร์มีองค์ชายน้อยเมื่อไหร่ส่งข่าวให้ ข้าทราบด้วย” ชงไฉ่ประคอง จิวซินให้หันหน้าไปทางฮุยเจิน“เจ้าสิบสามเจ้าดูสะใภ้ เจ้าสิ เอาแต่เมินเฉยไม่สดใสเช่นนี้นางจะมีแก่ใจมีประสูติกาลองค์ชายน้อยให้ข้าหรือ”“ฮุยเจินเชื่อว่าท่านทั้งสองเพียงแค่ใกล้ชิดกันอีกไม่นานเหกินรอ จริงไหมพี่สะใภ้”จิวซินยิ้ม“ข้าขอเวลาลืมเรื่องเจ็บช้ำทั้งหมดที่ไม่อาจปล่อยวางรวมทั้งเรื่องของเสด็จพ่อ และเหอตงหยวน”“หลายอย่างแม้จะขุ่นเคืองแม้จะยังไม่เข้าใจแต่อีกไม่นาน ข้าเชื่อว่าด้วยความจริงใจและความรักที่ฝ่าบาทมีต่อพี่สะใภ้จะทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย”“ข้าต่อแต่นี้สัญญาว่าจะดูแลและรักเจ้า เพื่อชดเชยสิ่งที่เจ้าเสียไป” สบตาจิวซินนิ่งไม่สนใจว่าฮุยเจินอยู่ตรงนั้น จนกระทั่งฮุยเ
หงส์ซ่อนน้ำตา จบ
กงกงเฒ่าแสยะยิ้มน่าเกลียด“ดีดีฝ่าบาท พระทัยกว้างดั่งแม่น้ำ เช่นนั้นแล้วข้ากงกงคงไม่ต้องกังวลสิ่งใดอีกแล้ว” กระชากผมของจิวซินให้ลุกขึ้นจิวซินกัดฟันแน่นแม้จะรู้สึกเจ็บปวด จินฉิ่นและชงไฉ่สะอึกเข้าใส่“ไม่มีเหตุผลใด ที่ข้าจะปล่อยนางไปรวมทั้งฝ่าบาทและเจ้า” ชี้มือไปที่จินฉิ่น“เจ้าคนทรยศ” มีดสั้นถูกจ่อที่คอหอยของจิวซิน“กงกงท่านปล่อยนางเสีย ข้าพร้อมแล้ว” จินฉิ่นปาดกระบี่คมกริบลงบนคอของตัวเองอย่างไม่รอช้า ชงไฉ่ถลาเข้าแย่งกระบี่เสียงอึกอักแววตาเศร้าสร้อยเหลือบมองจิวซินชึ่งบัดนี้ดิ้นรนสะบัดตัวพร้อมกับเสียงร้องห้ามไม่ให้จินฉิ่นทำเรื่องที่คาดไม่ถึง” กงกงปล่อยจิวซินลงไปกองกับพื้นจิวซินทรุดตัวลงข้างจินฉิ่นที่นอนนิ่งส่งเสียงอึกอักฟังไม่ได้ศัพท์ น้ำตาร่วงรินจากดวงตาของจิวซินเป็นสายจินฉิ่นฝืนยิ้ม“องค์หญิงจินฉิ่นผิดจนไม่อาจอภัย อยุ่ข้างกายท่านเพื่อคอยส่งข่าวคราวให้กับกงกงความผิดนี้มีเพียงโทษตายเท่านั้น”“ไม่ไม่ไม่ ข้าแทบไม่เหลือใครแล้วท่านยังทิ้งข้าได้ลงคอ”“องค์หญิงมีฝ่าบาทมี จิ่นเกอพี่ใหญ่ของท่าน ฮุยโม๋และฮุยเจินที่รักหวังดีกับท่านความเจ็บปวดและแค้นเคืองใดใดขององค์หญิงของให้ตายไปกับจินฉิ่น ข้ารู้ด
หงส์ซ่อนน้ำตา บทส่งท้าย
“ท่านประเมินเราต่ำไปหรือเปล่า” กงกงเฒ่าขมวดคิ้วองครักษ์ที่เคยภักดีบัดนี้กลับแปรพักตร์ ล้อมกรอบใกล้ชงเข้ามาเรื่อยๆ บุรุษร่างกายกำยำกระชากลากถูร่างหนึ่ง เข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้าชงไฉ่ เขม่นมอง จิวซินอ้าปากค้างนึกสงสารเยว่ฉีขึ้นมาทันใด เยว่ฉีที่ถูกปิดปากสนิทไม่ให้ส่งเสียงกงกงเฒ่าแสยะยิ้มกระชากผม เยว่ฉีให้เงยหน้า“ฝ่าบาท พระชายาที่ฝ่าบาทลืมเลือนที่ฝ่าบาทไม่ต้องการข้ากงกงอาสาจัดการนางให้แล้วขอเพียงฝ่าบาท มอบบัลลังก์สูงส่งของไห่ตงหยวนแก่ข้า” เยว่ฉีน้ำตาไหลพราก มองชงไฉ่ด้วยความรู้สึกเจ็บซ้ำ“เจ้าก็รู้ว่าข้าชงไฉ่ไม่เคยมีใจให้นางมาก่อน” ขอเพียงถ่วงเวลาไว้ก่อนแม้ไม่มีใจก็ใช่เขาต้องการให้นางตายแต่ช้าไปเสียแล้วมีดสั้นคมกริบในมือตวัดเพียงสายลมผ่าน เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากลำคองามระหงไร้การร่ำลาใดใดจากเยว์ฉี ชงไฉ่เบิกตาโพลงคาดไม่ถึงว่ากงกงเฒ่าจะกล้าลงมือทั้งๆ ที่เลี้ยงดูเยว่ฉีมาแต่เล็ก เยว่ฉีทรุดกายลงพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ยังไหลรินชงไฉ่ซ้อนร่างของเยว่ฉีไว้ จิวซินเผลอตัวลุกขึ้นผลักกงกงเฒ่าเต็มแรงจนเซทรุดลงไป ดีที่องครักษ์ชั่วหลายคนรับไว้ทันมือสั่นเทาด้วยความโกรธชี้หน้าจิวซิน“จับนางไว้ ข้าจะให้นางไ
หงส์ซ่อนน้ำตา หัวใจรักไม่เคยเปลี่ยน
สวมกอดอีกครั้งทว่าครั้งนี้หยาดน้ำตานองหน้าคราวนี้ชงไฉ่ไม่แกะมือออก“เจ้าไม่คู่ควรกับหัวใจรักของข้าในเมื่อทุกสิ่งที่เจ้าทำล้วนทำไปด้วยความริษยาและเห็นแก่ตัว”“ฝ่าบาทยังไม่ตอบหากเยว่ฉี....หายไป”“หากเจ้าหายไป ในหัวใจข้าไม่เคยโกหกความรู้สึกตัวเอง ข้า...ไม่เคยรู้สึกอะไร” เยว่ฉีหยุดสะอื้นไห้ประเมินคำตอบที่ได้รับผิดไป ผู้คนบางคนเขาดีกับเราเพียงแค่ เขาเป็นคนดีหาใช่เขารู้สึกดีกับเราไม่“ปล่อยข้าเถิดเยว่ฉี ในเมื่อข้าไม่มีใจให้เจ้าเหตุใดต้องเหนี่ยวรั้งข้าให้หัวใจเจ้าเจ็บปวด” คราวนี้เยว่ฉีกับสะอื้นหนักกว่าเดิมชงไฉ่ยกมือขึ้นโอบไหล่เยว่ฉี“ข้าไม่กล่าวโทษไม่ตำหนิไม่ลงโทษเพียงแค่เจ้า หยุดคาดหวังในตัวข้า...หยุดรอ...หยุดทำทุกอย่างเพื่อให้ข้าไม่พอใจมากไปกว่านี้เรื่องราวที่ผ่านมาข้าจะปล่อยมันไปกับความทรงจำที่หายไป” จิวซินเดินเลาะเลีบยออกมาข้างนอกมือข้างหนึ่งชูขึ้นรองรับเกล็ดหิมะบางเบามือบางสีแดงระเรื่อด้วยความหนาวเย็น เสื้อคลุมสีงาช้างงดงามขับผิวนวล บรรยากาศรอบตัวแม้ชวนให้ล่องลอยทว่าภาพที่เห็นตรงหน้าชงไฉ่โอบกอดเยว่ฉีที่สะอื้นไห้กับทำให้จิตใจห่อเหี่ยว ไม่มีวาจาใดใดหลุดออกมามีเพียงการหันหลังเดินกลับไปยังท
หงส์ซ่อนน้ำตา หากย้อนเวลาได้
"ไม่ช้าเจ้าก็จะได้รู้ว่าทุกอย่างที่ข้าทำ หาใช่การจงใจไม่แต่เป็นเพียงความโง่งมที่ไร้ซึ่งเจ้าคอยบงการ"ชงไฉ่ไม่อาจหลีกหนีคำว่า ผิดต่อจิวซินไปได้ก็ในเมื่อเขาเองที่ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในวังวนของความทุกข์จนเปิดโอกาสให้เยว่ฉีสามารถทำให้เขาตกเป็นทาสของพิษลืมเลือนได้อย่างไม่ยากอาภรณ์บุรุษของจิวซินที่เขาเก็บไว้อย่างดีถูกเยว่ฉีนำไปเผาทำลายความคับแค้นใจนี้ชงไฉ่ไม่อาจให้อภัยเป็นสามีภรรยยากันเจ็ดชาติต้องรอถึงอีกร้อยปีกว่าจะได้เป็นภรรยากันอีกครั้งชงไฉ่คิดว่าเขากับเยว่ฉีหมดวาสนาต่อกันแล้ว คงต้องรออีกร้อยปีถึงจะกลับมาเป็นสามีภรรยากันอีกครั้งเรียกว่าสิ้นรักหรือไร? ....หรือว่าเขาไม่เคยรักนางความรักกับหลงต่างกันอย่างไรความหลงอยากครอบครองยึดเหนี่ยวเป็นเจ้าของ ไม่สนใจคำห้ามปรามหรือทัดทานหากความรักคือการ ยอมทุกอย่างเพื่อให้เขาเป็นสุขและอยากเห็นรอยยิ้มของคนที่รัก รอยยิ้มนั้นย่อมทำให้เขามีความสุขความรักคือการ ทนรอคอยแม้เขาไม่แยแส ความรักทำให้โลกที่หม่นเศร้าสดใส ความรักทำให้ใบหน้าอมทุกข์กลับกลายเปี่ยมสุขในชั่วพริบตาความรักไม่อาจบรรยายได้ภายในเวลาอันสั้นหากแต่เขารับรู้ว่ามันมากมายจนคณานับได้ท่วมท้นอยู
หงส์ซ่อนน้ำตา ความขมขื่นใดใดไม่อาจแบกรับไว้เพียงผู้เดียว
“ไม่ไม่ไม่..ไม่ ข้าคือเลี่ยงเฟิ่งที่สามารถทำทุกอย่างตามใจตัวเอง....ไม่ใช่จิวซิน” ลืมตาตื่นเวลาดึกสงัดชงไฉ่ฟุบหน้าข้างๆ แท่นนอนกุมมือของจิวซินไว้แน่น อากาศข้างนอกหนาวเหน็บชงไฉ่ขยับตัวกอดอกด้วยความหนาวลืมตามองจิวซิน“เจ้าได้สติแล้ว” ชงไฉ่ลนลานรินชาใส่ถ้วย พยุงจิวซินลุกขึ้น จ่อถ้วยชาที่ริมฝีปากจิวซินเหลือบตามองก่อนจะจิบชาช้าๆ ชงไฉ่ยิ้มใช้มือปัดเส้นผมที่ลงมาละใบหน้างาม“นอนไปเสียนานจนข้าใจหายว่าเจ้าจะไม่ฟื้น จิวซินยังคงนิ่ง“เจ้ารู้ไหม ฟู่โม๋ติดตามมาที่นี่เพื่อ มาหาเจ้าโดยเฉพาะ” แววตาเป็นประกายตื่นเต้นชงไฉ่หลุบตามองพื้นรู้สึกน้อยใจ“ฟู่โม๋อยู่ที่ไหน ฟู่โม๋แต่เดิมเป็นคนของไห่ตงหยวนบัดนี้เมื่อเจ้าไม่สบายเขากำลังต้มยาให้เจ้าอยู่” จิวซินพยักหน้าชงไฉ่คิดถึงคำพูดของฮุยโม๋ที่ให้เขาปิดบังตัวตนของฮุยโม๋เพื่อว่าจะได้ขุดรากถอนโคนขันทีเฒ่าที่มีอำนาจล้นมือในตอนนี้และค่อยๆ พยายามฟื้นความทรงจำของจิวซินไปพร้อมกับยาของฮุ่ยโม๋“ฟู่โม๋ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา จะคิดค้นยาถอนพิษชนิดต่างๆ โดยที่ฮุยเจินคอยสนับสนุน เราอยู่ที่เหอตงหยวนแม้จะไม่สบายนักแต่ว่าก็มีสุขไม่น้อยสหายแสนดีอย่างฮุยเจิน คอยสนับสนุนเราสองคนทุกอ
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
“ฝ่าบาทหยู่เยียนอยู่ที่นี่แล้ว” ชงไฉ่ลืมตาขึ้นขึ้นช้าๆ จ้องมองหยู่เยียน ก่อนจะผุดลุกขึ้นนั่งดึงมือออกจาการเกาะกุม หยู่เยียนตกใจ“เจ้าเป็นใครชิงซา นำนางออกไป” เสียงประตูเปิดออกตามแรงตวาดของชงไฉ่ที่บงบอกอารมณ์ว่าโมโห ชิงซาลนลานเข้ามาข้างในเมื่อเห็นว่าหยู่เยียนอยู่ตรงนั้นก็คุกเข่าลงทันที“ฝ่าบาทข้าน้อยสมควรตาย”“นำนางออกไปเดี๋ยวนี้”“นางผิดอะไรอย่างรังแกนางอีกเลย” เลี่ยงเฟิ่งปกป้องหยู่เยียนซึ่งบัดนี้มองมาที่เลี่ยงเฟิ่งเพื่อขอให้ช่วยชงไฉ่หันหน้ามองไปที่เลี่ยงเฟิ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ห่างออกไป ชงไฉ่ถลาเข้าไปโอบกอดเลี่ยงเฟิ่งด้วยความรู้สึกรักและถวิลหา“จิวซินเจ้าอยู่นี่แล้ว เจ้ายังไม่ตายข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน” เลี่ยงเฟิ่งตัวแข็งทื่อ ยังงงงันกับคำกล่าวของชงไฉ่“ใครกันจิวซิน” แววตาขมขื่น“จิวซินก็คือเลี่ยงเฟิ่ง เจ้าคือจิวซินของข้า” เลี่ยงเฟิ่งถอยห่างออกมาช้าๆชงไฉ่ยังคงกอดเลียงเฟิ่งไม่ยอมปล่อย“เจ้าลืมเลือนข้าไปเสียสิ้นแล้ว บอกข้าทีว่าเจ้าคือจิวซินคนเดิม ของข้า”“ข้าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเลี่ยงเฟิ่งที่ถูกฝ่าบาทหลอกลวง หาใช่แม่นางจิวซินที่แม้แต่ยามไม่ได้สติฝ่าบาทยังพร่ำเพ้อถึงนางคนนั้นไม่”“ไย
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน2
เยว่ฉีใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความโมโหสุดขีดทว่าไร้การโต้ตอบ ชิงซาเสียอีกกลับสงบนิ่งอย่างน่าประหลาดใจ แววตาดั่งเปลวไฟของเยว่ฉีไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลี่ยงเฟิ่งเข้าไปข้างใน ฟู่โม๋ใช้ผ้าปิดหน้าไม่ให้เห็นใบหน้าส่วนล่างมีเพียงตาคมกริบที่ให้เห็น แสดงอาการดีใจที่เห็นเลี่ยงเฟิ่ง แต่เลี่ยงเฟิ่งหาสนใจเขาไม่ถลายังแท่นนอนซึ่งบัดนี้ชงไฉ่นอนไม่ได้สติอยู่ตรงนั้น ใจของฟู่โม๋ไหววูบ เลี่ยงเฟิ่งไม่แม้แต่ชายตามองเขา“ฝ่าบาท ท่านเป็นอะไร” ประโยคคำถามที่ไม่ได้คำตอบ ฟู่โม๋ขยับตัวจะตอบแต่ทว่าบางอย่างบอกเขาให้เงียบเดินหลบออกมาช้าๆ ดวงตาเศร้าหมอง ชิงซามองด้วยสายตาที่เข้าใจบางอย่างแจ่มแจ้ง หากจะเห็นใจใครสักคนคนนั้นควรจะเป็น ฝ่าบาท หรือว่าเขาควรจะเห็นใจทุกผู้ทุกคนรอบกายชิงซาถอนใจเบาๆเลี่ยงเฟิ่งกุมมือ ชงไฉ่แน่นน้ำตาร่วงกราว ชงไฉ่หลับตาสนิทไม่มีทีท่าจะได้สติกลับมา“แม่นางเลี่ยงเฟิ่งฝ่าบาททรงพระประชวรด้วยฤทธิ์ยาถอนพิษร้ายในตัวฝ่าบาท ที่สะสมมานาน”“พิษอะไร”“พิษชนิดนี้เราเรียกมันว่าพิษลืมเลือนทำให้ผู้ที่ถูกพิษไม่สามารถจดจำเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตได้ หากไม่ได้รับยาถอนพิษแต่พิษชนิดนี้อยู่ในร่างกายฝ่าบาทมานานการถอนพิษจึง
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน
หันมองชิงซาที่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฮุยโม๋“ข้ากลัวเหลือเกิน ว่าจะลืมเลือนใครบางคน” ชิงซายิ้มอ่อนโยน“ฝ่าบาทเชื่อใจพี่ห้าของพระองค์เถิด ครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องจบลงโดยดี”“ทุกอย่างที่ทำเพราะพี่ห้าหวังดีฝ่าบาทโปรดวางพระทัยและเชื่อใจในพี่ห้าคนเดิมของฝ่าบาทด้วย”ชงไฉ่กรอกยาลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ ต่อจากนั้นบังเกิดความปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว สมองเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใช้มือกุมศีรษะจนล้มลงทั้งยืนความทรงจำเก่าใหม่วิ่งแล่นอยู่ในหัว ฮุยโม๋สกัดจุดให้ชงไฉ่คลายความเจ็บปวดทรมาน ชิงซาช่วยพยุงตัวชงไฉ่ยังแท่นบรรทม“ตามหมอหลวงชิงซา ปกปิดการกลับมาของข้าเสียด้วย ต่อแต่นี้ให้เจ้าเรียกข้าว่าฟู่โม๋จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย บอกกล่าวแก่ทุกคนแค่เพียงฝ่าบาทร่างกายอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนและยาบำรุง” ชิงซารับคำโดยดี รีบรุดออกไปตามหมอหลวง“พระชายาฝ่าบาททรงพระประชวร”“ดีอย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีเวลาจัดการกับนางงูพิษ หยู่เยียน ก่อนที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้นางเป็นสนม”“พระชายา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทรงไป ดูแลฝ่าบาท” หยู่เยียน เดินนวยนาดใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า
