ตอนที่ 15 สนองคืน

“แต่ลูกลืมบริษัทของเราไปแล้วหรือไงวีร์! พ่อวางลูกไว้เป็นประธานคนต่อไป ถึงแม้เราจะมีหุ้นมากกว่าหุ้นส่วนคนอื่นๆ แต่ลูกต้องเข้าใจนะ ว่าถ้าลูกยังขืนแต่งงานกับลูกสาวเจนภพ มันจะทำให้หุ้นส่วนไม่วางใจพวกเราในการบริหารบริษัท เพราะฉะนั้นพ่อจะไม่ยอมให้ลูกทำแบบนั้นเด็ดขาด!”

          “งั้น...ผมคงต้องสละตำแหน่งที่พ่อจะมอบหมายให้ผมครับ ผมจะลาออกจากบริษัท พ่อจะได้สบายใจครับ”

          “วีร์!! นี่ลูกบ้าไปแล้วหรือไง!!”

          “ผมรักพระพายครับพ่อ ผมจะแต่งงานกับเธอ”

กวินกานต์ยังคงยืนกรานหนักแน่นไม่แปรเปลี่ยน เขารักนันท์นลินเกินกว่าที่อุปสรรคขวากหนามขวางกั้นเขาไว้ได้

          “พ่อไม่ให้ลูกทำแบบนั้นแน่นอน! วีร์คือลูกชายคนเดียวของพ่อ...และพ่อจะไม่ยอมให้ลูกได้แต่งงานกับลูกเจนภพเด็ดขาด พ่อมีผู้หญิงที่เหมาะสมกับลูกไว้รอเรียบร้อยแล้ว”

          “ผมขอโทษครับพ่อ...ที่ผมจะต้องบอกพ่อว่า...”

          “พ่อไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น เอาเป็นว่าลูกก็พยายามของลูกเองล่ะกัน ส่วนพ่อก็จะพยายามของพ่อ เรามาดูกัน ว่าระหว่างพ่อกับวีร์ ใครจะทำสำเร็จ สิ่งที่ลูกพูดวันนี้ พ่อถือว่าพ่อไม่ได้ยินแล้วกันนะ...”

          “แต่...”

          “แค่นี้แหละ ลูกไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”

          “...”

[คฤหาสน์หลังใหญ่]

          “หมายความว่ายังไง สิ่งที่ลูกพูดมา...ลูกบอกว่านายพริษฐ์มันต้องการตัวลูกเพื่อแลกกับการขอผ่อนผันการใช้หนี้งั้นหรือพระพาย!”

เจนภพรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนกระชากดวงใจแบบปัจจุบันทันด่วน และเหมือนกับการตกจากที่สูงดำดิ่งลึกลงไป เมื่อได้ยินสิ่งที่ลูกสาวบอกเล่าเมื่อครู่

          “ค่ะ...คุณพ่อ”

นันท์นลินจำเป็นจะต้องบอกพ่อของเธอแบบตรงๆ เพื่อให้ท่านได้รับรู้และเธอไม่ต้องการให้พ่อของเธอไปสร้างหนี้เพิ่มอีก การตัดสินใจของนันท์นลินครั้งนี้ถือว่าเป็นการล้างความผิดให้พ่อของเธออีกทาง ซึ่งมันอาจจะไม่มากพอกับความร้ายแรงที่พ่อทำ แต่มันอาจจะพอชดเชยให้กับเขาได้บ้าง

          “มันทำกับลูกของพ่อแบบนี้ได้ยังไง! พ่อจะไม่ยอมให้ลูกทำเรื่องนี้เด็ดขาด...พระพาย”

เปลวไฟในดวงตาของเจนภพลุกโชน มันแผดเผาให้หัวใจของเขาเจ็บอย่างที่สุด มือหนากำหมัดไว้แน่นความเจ็บปวดคล้ายถูกมีดนับพันนับหมื่นเล่มกรีดลงกลางใจของเขาก็ไม่ปาน ผลกระทำในอดีตของเขามันเริ่มย้อนกลับมาที่ตัวเขาอย่างจัง แต่ทว่าตอนนี้กลับลามมาที่บุตรสาวอันเป็นที่รักของเขาด้วยสิ...

          “เรามีทางไหนอีกคะพ่อ...พรุ่งนี้ก็ถึงกำหนดที่เขาจะมายึดบ้านของเราแล้ว พ่อมีทางแล้วหรือคะ”

นัยน์ตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความชอกช้ำ ความรู้สึกห่อเหี่ยวเกาะกินหัวใจของเธออย่างแรง จนบัดนี้ พ่อของเธอก็ยังไม่ยอมรับความเป็นจริง ว่าพ่อไม่สามารถที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้อีกแล้ว หนำซ้ำพ่อยังไม่รู้ถึงความผิดของตัวเองอีกด้วย

          “...” เจนภพนิ่ง ก้อนกลมๆ เข้ามากระแทกที่กลางใจเขาอย่างแรงจนจุก เมื่อนึกถึงความเป็นจริง ที่ตอนนี้เขาไม่อาจเหลือทางเลือกใดอีกแล้ว จริงอย่างที่ลูกสาวเขาบอก เขาไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรีที่จะรักษาเอาไว้ได้อีกต่อไป ผลกรรมที่เขาก่อไว้มันได้ทวงคืนเขาแล้ว อีกทั้งลูกสาวสุดที่รักของเขาจะต้องมารับผลนั้นร่วมกับเขาอีกด้วย

          “พระพาย...พยายามที่จะขอร้องเขาแล้วค่ะคุณพ่อ แต่ไม่รู้ว่าความโกรธแค้นของเขาที่มีต่อพ่อนั้น มันมากมายขนาดไหน เขาถึงไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่พระพายขอเลยค่ะ...พ่อคะ...พระพายจะไม่ถามถึงเรื่องราวในอดีตของพ่อค่ะ แต่ปัจจุบันตอนนี้พระพายจะต้องแก้ไขเรื่องนี้ค่ะ”

          “แต่ลูกจะต้องมาลำบากเพราะพ่อนะ...พระพาย...พ่อขอโทษ...พ่อผิดเอง...พ่อสร้างเวรกรรมไว้มากมาย พะ-พ่อเสียใจ พ่อ”

น้ำตาลูกผู้ชายไหลทะลักออกมา ความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่ดวงใจของเขาถูกขยี้จนไม่เหลือเศษธุลี

          “พ่อไม่ต้องห่วงพระพายนะคะ พระพายไม่เป็นอะไรค่ะพ่อ เราผิด...เราก็ต้องกล้าที่จะยอมรับความเป็นจริง และแก้ไขให้มันดีขึ้นนะคะพ่อ มันอาจจะชดเชยเขาไม่ได้ทั้งหมด แต่พระพายเชื่อว่า วันหนึ่งเดี๋ยวมันก็จะหมดไปเองค่ะพ่อ”

ร่างบางโผเข้าสวมกอดผู้เป็นพ่อเพื่อปลอบใจ ทุกคนล้วนเคยทำผิดมาทั้งนั้น นันท์นลินไม่เคยคิดโทษผู้เป็นพ่อ เมื่อเธอยอมรับความเป็นจริงแล้ว ก้าวต่อไปของนันท์นลินก็ต้องสู้เท่านั้น...

          “พ่อขอโทษ พ่อจะรีบหาเงิน มาล้างทุกอย่าง เพื่อลูกของพ่อจะได้หลุดพ้นจากการใช้หนี้ที่พ่อก่อไว้นะลูก”

          “ค่ะ...พระพายขอพ่ออย่างเดียวค่ะ...คือขอให้พ่อสู้ต่อไป และไม่ต้องไปแก้แค้นหรือเอาคืนเขาอีกแล้วนะคะ พอแล้วค่ะพ่อ พระพายขอร้องนะคะ”

          “อืม...พ่อ...จะเชื่อที่ลูกบอกนะ ขอบคุณลูกสาวของพ่อ ที่ไม่โกรธพ่อ และยังช่วยพ่อแก้ปัญหาเรื่องนี้อีก และเรื่องนี้พี่วีร์ของลูกรู้หรือยัง”

          “ยังค่ะพ่อ...ไว้วันหลังพระพายจะอธิบายให้พี่วีร์เข้าใจค่ะ พระพายไม่อยากให้พี่วีร์ต้องขัดแย้งกับครอบครัวเขาค่ะพ่อ พี่วีร์เขาจะช่วยพระพายเหมือนกันค่ะ แต่พระพายไม่อยากให้พี่วีร์ทำค่ะ”

          “พ่อขอโทษ ที่พลอยให้ลูกเดือดร้อนไปด้วย”

          “ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ พระพายไม่เป็นไรค่ะ พ่ออย่าคิดมากนะคะ พระพายรักพ่อนะคะ พ่อดูแลพระพายมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต ถึงเวลาแล้วที่พระพายจะต้องตอบแทนพระคุณของพ่อค่ะ”

          คำพูดของบุตรสาวที่เอ่ยออกมา มันสะท้อนเข้าไปลึกในจิตใจของผู้เป็นพ่อถึงเรื่องที่ตัวเองได้กระทำไว้ อีกความจริงบางอย่างที่ลูกสาวของเขายังไม่ทราบนั่นคือเรื่องของนราวดี มารดาที่ให้กำเนิดลูกสาวของเขา ‘เจนภพจะทำอย่างไรดี เขาจะหาทางบอกความจริงกับลูกสาวเกี่ยวกับแม่ของเธอได้อย่างไร’

          ติ๊ด! ติ๊ด! ทันทีที่นันท์นลินเปิดโทรศัพท์ สายแรกที่ต่อเข้ามา คงไม่พ้นแฟนหนุ่มของเธอ..

          “ค่ะพี่วีร์”

          “พระพาย! เป็นอะไรครับ? ทำไมถึงปิดมือถือ? รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงพระพายแค่ไหน? แล้วตอนนี้พระพายอยู่...”

          “พี่วีร์คะ...พระพายอยู่ที่บ้านค่ะ กลับมาแล้ว พอดีแบตโทรศัพท์ของพระพายหมดค่ะ พี่วีร์เลยติดต่อพระพายไม่ได้ค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”