48

ภิณไลย์ญาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของโซอี้ก็เห็นว่าเด็กหญิงยังนั่งอยู่บนเตียงขณะที่ป้าเจนนี่เดินสวนกลับออกไปและก่อนออกไปจากห้องนั้นป้าเจนนี่ก็พูดกับเธอว่า

“คุณเนเน่มาพอดีเลย โซอี้ยังไม่หลับเลยล่ะค่ะ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าเจนนี่กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะนะคะเดี๋ยวหนูจะอยู่เป็นเพื่อนโซอี้เอง”

ป้าเจนนี่พยักน่ารักก่อนเดินออกไปจากห้องนั้น ภิณไลย์ญาจึงเดินเข้าไปหาเด็กหญิงซึ่งอยู่ในชุดนอน ดูเหมือนโซอี้เตรียมตัวจะนอนแล้วแต่ก็ยังนั่งหลังพิงหมอน เมื่อเห็นภิณไลย์ญาเดินเข้ามาหนูน้อยก็เอ่ยขึ้นว่า

“อย่าถามหนูนะว่าทำไมยังไม่นอน”

“น้าเนเน่ยังไม่ทันพูดอะไรเลยนะคะ”

ภิณไลย์ญากล่าวยิ้ม ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เด็กหญิง โซอี้หันมายังเธอและปุ้ยปาก

“หนูรู้ว่าน้าเนเน่กำลังจะถามหนู”

“โอเคค่ะน้าเนเน่ก็กำลังจะถามนั่นแหละว่าทำไมหนูยังไม่นอน”

“หนูรอแดดี๊ค่ะ ทำไมแดดี๊ยังไม่กลับมา วันนี้ทั้งวันหนูก็ยังไม่เห็นหน้า daddy เลย”

“แดดดี้ติดธุระกระมังคะ นอนเถอะนะคะ เด็ก ๆ นอนดึกมันจะไม่ดีนะรู้ไหม”

“แต่ตอนหนูอยู่ฮาวายหนูนอนดึกทุกคืนค่ะ”

“หนูทำอะไรถึงได้นอนดึกล่ะคะ”

“หนูก็นั่งวาดรูปนั่งเล่นตุ๊กตา”

“แต่หนูมาอยู่ที่นี่หนูต้องปรับเวลาการนอนของตัวเองนะ”

“ทำไมล่ะคะมันไม่เห็นจะต่างกันเลย”

“มันก็ไม่ต่างกันหรอกไม่ว่าหนูจะอยู่ที่ไหนแต่น้าเนเน่จะบอกว่าหนูมาอยู่ที่นี่เพื่อเตรียมตัวเข้าโรงเรียนในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เพราะฉะนั้นหนูจะต้องปรับเวลาการนอนให้เป็นปกติเพราะเวลาที่หนูไปโรงเรียนหนูจะต้องตื่นเช้าถ้าหนูนอนดึกหนูจะง่วงมาก”

“หนูไม่ไปโรงเรียนได้ไหมคะ”

“ถ้าหนูไม่ไปโรงเรียนหนูจะอ่านหนังสือไม่ออกจะไม่รู้ความหมายของป้ายบอกทางแล้วหนูก็จะไปเที่ยวไหนไม่ได้เลยเพราะอาจจะมีคนไม่ดีมาหลอกหนูไปก็ได้”

“หนูก็จะให้คนขับรถของแดดี๊พาหนูไป”

“แล้วโซอี้จะให้คนขับรถพาหนูไปทุก ๆ ที่โดยที่หนูจะไม่มีอิสระไปไหนมาไหนด้วยตัวเองเลยอย่างนั้นเหรอคะ”

คำตอบนั้นทำให้เด็กหญิงเงียบไปแต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรกันต่อประตูห้องก็เปิดออก คริสก้าวเข้ามา เขาเดินมาหยุดที่ข้าง ๆ เตียงและยิ้มกับโซอี้ที่นั่งอยู่ชิดติดกันกับภิณไลย์ญา

“เด็กน้อยของอายังไม่นอนอีกเหรอจ๊ะ”

“แล้วอาคริสล่ะคะ ยังไม่นอนอีกเหรอคะ”

“อายังไม่นอน อานอนไม่หลับน่ะ”

โซอี้ย่นคิ้ว “ทำไมนอนไม่หลับล่ะคะ”

“อาอยากมาหาหนูเพราะว่าอาน่ะยังไม่ได้ของรางวัลกับหนูเลยนะ”

“ของรางวัลอะไรคะ”

“นี่ไง...มาตรงนี้มา เดี๋ยวอาจะเอาของรางวัลที่คิดว่าโซอี้ต้องชอบแน่ ๆ”

เด็กหญิงลุกจากที่นอนแล้วตามไปนั่งบนโซฟาพร้อม ๆกับคริส ขณะภิณไลย์ญาจ้องมองการกระทำของอดีตคนรักซึ่งเธอเพิ่งได้รู้ความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเด็กหญิงตัวน้อย ในขณะนั้นคริสก็หยิบถุงกระดาษที่หิ้วติดมือมาแล้วล้วงหยิบของในนั้นขึ้นมาให้เด็กหญิงและเมื่อโซอี้เห็นสิ่งที่เขาหยิบขึ้นมาหนูน้อยก็ถึงกับร้อง

“ว้าว!...นี่เป็นของชอบของหนูเลย อาคริสรู้ได้ยังไง”

เด็กหญิงหยิบกล่องใส่พาเลทลิปสติก eyeshadow แปรงแต่งหน้าและยังมีวิกปลอมสำหรับเด็ก มีอุปกรณ์แต่งหน้าหลายอย่างล้วนแต่มีสีสันงดงาม คริสปรายยิ้มเมื่อเห็นเด็กหญิงแสดงความตื่นเต้น

“รู้สิจ๊ะว่าหนูต้องชอบของพวกนี้ นี่เป็นรางวัลสำหรับแซนด์วิชที่หนูทำให้อาวันนี้ยังไงล่ะ”

“แต่น้าลาริสาบอกว่ามันไม่น่ากินนี่คะ”

“คุณน้าลาริสายังไม่ได้ลองชิมฝีมือของโซอี้ต่างหากแต่สำหรับอาแล้วมันเป็นแซนด์วิชที่อร่อยที่สุดในโลกเลยนะ และนี่คือของรางวัลสำหรับเชฟคนเก่งในอนาคต”

“อาคริสใจดีจังเลย”

“ถ้าอย่างนั้นอาขอกอดหนูจะได้ไหม”

“ได้สิคะ คุณอาใจดีแบบนี้หนูรักคุณอาแย่เลย”

“อาก็รักหนู...อา...รักโซอี้มาก ๆ เลยล่ะ”