41

“เนเน่”

เสียงคุ้นหูนั้นทำให้เธอต้องหันกลับไปและต้องผงะงันเมื่อเห็นว่าใครกำลังเดินเข้ามา เธออุทานออกมาเบา ๆ ว่า

“คริส”

“เนเน่...คุณกำลังจะไปไหนนะ”

“ฉันกำลังจะกลับไปที่บ้าน...เอ้อ...บ้านของคุณไงคะ ฉันต้องรีบกลับไปอยู่กับโซอี้ค่ะ”

“ตอนนี้โซอี้อยู่กับป้าเจนนี่ แล้วนี่คุณคงมาเยี่ยมน้องชายของคุณสินะ ผมรู้มาว่าเขาเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อาการของเขาเป็นยังไงบ้าง”

“คิดอาการดีขึ้นแล้วค่ะหมอยังไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมแต่ฉันคิดว่าหลังจากนี้อีกสักประมาณ 2-3 สัปดาห์ฉันค่อยกลับมาใหม่คุณหมอคงจะอนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้แล้วว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่หรอคะ”

คริสรอยยิ้มก่อนตอบว่า

“ผมไม่ได้มาทำอะไรหรอก ไม่ได้มาหาใครด้วย ผมเห็นคุณออกมาจากบ้านตั้งแต่ตอนเช้าก็เลยตามคุณมา”

“ตามฉันมาเหรอคะ?...คุณตามฉันมาทำไม”

“ผมแค่อยากรู้ว่าคุณจะไปไหน”

“ฉันไปไหนไกลไม่ได้หรอกค่ะเพราะว่ามีภาระหน้าที่ที่ฉันจะต้องทำนั่นคือการดูแลโซอี้”

“จริง ๆ แล้วผมไม่ได้แค่อยากรู้ว่าคุณไปไหนแต่ผมอยากคุยกับคุณน่ะ”

“เราเจอกันทุกวันอยู่แล้วค่ะ และเราก็คุยกันได้ที่บ้านของคุณ”

“ที่นั่นไม่ใช่บ้านของผมหรอกนะ เป็นบ้านพี่ชายของผมต่างหาก”

“มันก็ไม่ได้แตกต่างกันหรอกนะคะ ในเมื่อคุณสองคนเป็นพี่น้องกัน”

“แต่ผมก็รู้สึกว่าตัวเองไม่อิสระในการที่จะทำอะไรในบ้านของพี่ชาย ผมรู้ว่ามันอาจจะฟังดูไม่ดีเท่าไหร่เพราะว่าตอนนี้ผมกับคุณต่างก็อยู่ในอีกสถานะ แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ไว้นะว่าผมยังคงเป็นห่วงคุณตลอดเวลา”

ภิณไลย์ญาเอียงคอมองเขา แววตาของเธอฉายความกังวลออกมา

“ขอบคุณนะคะสำหรับความเป็นห่วงแต่คุณออกมาแบบนี้ภรรยาของคุณจะสงสัยหรือเปล่าว่าคุณไปไหน”

“ถึงผมจะแต่งงานแล้วแต่ผมคิดว่าคนเป็นภรรยาก็ควรจะให้อิสระกับสามีในการที่เขาอยากจะทำอะไรที่เป็นส่วนตัวบ้างและผมคิดว่าลาริสาก็คงเข้าใจตรงนี้”

“แต่ฉันว่าภรรยาของคุณคงจะไม่เข้าใจหรอกค่ะถ้าเธอรู้ว่าคุณตามฉันมาแบบนี้ คุณควรจะรีบกลับบ้านนะคะบางทีการที่คุณต้องการอิสระที่จะทำอะไรเป็นส่วนตัวนะมันอาจจะขัดกับความรู้สึกของคนที่เป็นภรรยาของคุณ”

คำพูดของภิณไลย์ญาทำให้ประกายตาสีน้ำตาลเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาของคริสหม่นแสงลง ท่าทีของเขาเหมือนอึดอัดและอยากพูดอะไรออกมาสักอย่าง คริสถอนหายใจเบา ๆ ก่อนเอ่ยว่า

“ผมจะกลับบ้านแต่ผมเองก็มีอะไรที่อยากจะพูดคุยกับคุณซะก่อน”

“เรื่องอะไรล่ะคะ เรากลับไปคุยที่บ้านกันก็ได้ค่ะ”

“ผมว่ามันอาจไม่เหมาะ”

“มีอะไรที่ไม่เหมาะสมเหรอคะ ตอนนี้คุณมีภรรยาก็คือคุณลาริสา ส่วนฉันก็ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงของโซอี้ลูกสาวพี่ชายของคุณ ทุกอย่างก็ดูโอเคและเหมาะสมที่สุดแล้ว”

“ผมรู้ว่าเราต่างคนต่างก็ต้องทำหน้าที่ของตัวเองแต่ผมก็มีอะไรบางอย่างที่อยากจะบอกคุณซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่สำคัญมาก”

“ถ้าเป็นเรื่องของเราน่ะมันคงไม่มีอะไรสำคัญแล้วล่ะค่ะหรือว่าถ้าหากไม่ใช่ก็ต้องขอโทษด้วยฉันอาจจะพูดอะไรออกไปสะกิดความรู้สึกของคุณซึ่งฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ”

“ผมไม่ได้ว่าอะไรคุณหรอกเนเน่ แต่เรื่องที่ผมอยากพูดกับคุณตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของเราสองคน”

“แล้วเป็นเรื่องอะไรล่ะคะ”

“เรื่องของโซอี้”

ภิณไลย์ญาขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เรื่องของโซอี้...มีอะไรอย่างนั้นเหรอคะ”

คริสเหลียวซ้ายแลขวาก่อนหันมาพูดกับเธอว่า

“ผมต้องการพูดกับคุณเรื่องนี้แต่ไม่ใช่ที่นี่และก็ไม่ใช่ที่บ้าน ผมคิดว่าอยากจะหาที่ที่สงบและเหมาะสมในการที่ผมจะพูดเรื่องของเด็กคนนั้นกับคุณเป็นการส่วนตัว”

“มันสำคัญมากเลยเหรอคะ ถึงขนาดที่เรากลับไปพูดกันที่บ้านไม่ได้”

“ขอให้เชื่อใจผม ผมไม่ได้ต้องการจะรื้อฟื้นเรื่องของเราสองคนหรอกนะ ผมรู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่แต่สิ่งที่อยากจะพูดกับคุณน่ะมันมีความสำคัญและผมก็อยากให้คุณได้รับรู้เอาไว้”

ฟังจากคำพูดและน้ำเสียงของคริสจริงจังและทำให้ภิณไลย์ญาเริ่มรู้สึกว่าเธอเองควรต้องตัดสินใจและไม่ควรกังวลให้มากจนเกินไป บางทีคริสอาจมีบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะพูดกับเธออย่างที่เขาบอกจริง ๆ ก็เป็นได้ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจตามเขาไปที่รถซึ่งจอดอยู่ห่างจากหน้าโรงพยาบาลไม่ไกล