88

“คุณอาคริสจะพาหนูไปฝรั่งเศสค่ะ”

โซอี้เป็นฝ่ายตอบขณะที่นั่งอยู่บนตักของคริส เขาโอบกอดหนูน้อยเอาไว้และจูบแก้มยุ้ยเบาๆแสดงความรักความห่วงใยพร้อมกันนั้นก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา

“ผมจะมารับโซอี้ไปฝรั่งเศสวันนี้ นี่ก็ให้คนของผมจัดกระเป๋ากับของใช้เรียบร้อยแล้ว พวกเขารอผมอยู่ที่สนามบิน”

กล่าวจบเขาก็จับเด็กหญิงให้เลื่อนลงจากตักและนั่งบนโซฟา เขาลุกขึ้นและก้าวเข้าไปหาภิณไลย์ญาซึ่งตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าไหมสีละมุนตา คริสหยุดยืนตรงหน้าเธอ รอยยิ้มจางผุดขึ้นบนมุมปากได้รูป

“เป็นยังไงบ้าง คุณสบายดีแล้วใช่ไหม?”

“ฉันสบายดีค่ะ ว่าแต่คุณเถอะค่ะ คุณจะไปฝรั่งเศสแล้วจะพาโซอี้ไปด้วยเหรอคะ”

“ใช่...ผมจะไปอยู่ที่ฝรั่งเศสและรับตำแหน่ง CEO ของบริษัทในเครือของซาเวียร์กรุ๊ปที่นั่น”

“คุณลาริสาไปด้วยใช่ไหมคะ พวกคุณเข้าใจกันแล้วใช่ไหมคะ”

เขาส่ายหน้าและตอบว่า “ผมหย่ากับลาลิสาแล้ว เราเพิ่งหย่ากันเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง”

“ว่ายังไงนะคะ! คุณหย่ากับลาริสา...คุณพระ...เธอคงโกรธเรื่องของฉันอย่างนั้นสินะคะ ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะคริส ฉันไม่ตั้งใจที่จะทำให้ครอบครัวของคุณต้องแตกหักกันอย่างนี้เลย”

เขาส่ายหน้าอีกครั้งแต่คราวนี้มีรอยยิ้มผุดพรายขึ้น นัยน์ตาคู่นั้นฉายความอ่อนโยนออกมาเปี่ยมล้น

“มันไม่เกี่ยวกับคุณหรอกเนเน่ มันเกี่ยวกับตัวของผมมากกว่า ลาริสารับอดีตของผมไม่ได้และเธอก็พาลเกลียดทุกคนในบ้านซาเวียร์ เธอคิดว่าชีวิตของผมวุ่นวายมากเกินไป”

“ถ้าอย่างนั้นที่คุณพาโซอี้ไปแบบนี้พี่ชายของคุณรู้เรื่องหรือยัง เขาจะยอมเหรอคะ ในเมื่อ...”

“เนเน่...ไม่ต้องห่วงหรอกนะ เรื่องนี้มันเป็นความตกลงของผมกับนิคและเราก็ยังไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรกับโซอี้นอกจากผมมีข้อเสนอให้แกไปอยู่กับผมที่ปารีส ผมแค่บอกว่าผมต้องไปอยู่คนเดียวเพราะตอนนี้ลาริสาไม่อยากอยู่กับผมแล้ว โซอี้เข้าใจและแกบอกว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณอาคริส ว่าแต่คุณเถอะ วันนั้นที่นางพยาบาลแจ้งผมว่าคุณออกไปจากโรงพยาบาลผมตกใจแทบแย่เลยนะ”

พอคริสพูดภิณไลย์ญาก็ทำหน้าสำนึกผิด “ฉันต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ค่ะ ฉันไม่อยากต้องให้เป็นภาระของคุณนะคะคริสคุณทำเพื่อฉันมามากพอแล้ว คงเข้าใจนะคะ”

“ผมเข้าใจ และวันนั้นที่ผมไปโรงพยาบาลนิคเขาก็ไปกับผมด้วย”

“ว่ายังไงนะคะ”

“เขาเป็นห่วงคุณ รู้ไหมว่าวันนั้นเขายกเลิกนัดหมายที่จะไปต่างประเทศทั้งหมดเพราะเขารู้ว่าคุณเข้าโรงพยาบาล”

“มันก็เป็นเรื่องปกติค่ะในเมื่อฉันเป็นพี่เลี้ยงของโซอี้”

“และเป็นแม่ของลูกของพี่ชายผมด้วยนะ”

“คริส...” ภิณไลย์ญาพูดอะไรแทบไม่ออกเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากคริส อดีตคนรักของเธอซึ่งจนถึงตอนนี้ภิณไลย์ญาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากไปกว่าคนที่เคยมีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ถึงอย่างนั้นความละอายใจกลับแล่นปรี่ขึ้นมา เธอถึงกับน้ำตาซึม

“คุณรู้ว่าฉันท้อง คุณบอกนิคหรือเปล่าคะ”

“เขาจำเป็นต้องรู้ เรื่องของคุณกับนิคผมรู้และเข้าใจทั้งหมด”

“คริสฉันขอโทษค่ะฉัน...”

“อย่าร้องไห้คุณไม่ผิด และไม่มีใครผิดทั้งนั้น”

เขากล่าวขณะไล้ปลายนิ้วปาดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มของภิณไลย์ญา เธอนิ่งเงียบกับความรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนแข็งวิ่งขึ้นมาอัดอั้นที่ลำคอ คริสยังคงอ่อนโยนกับเธอเหมือนเดิมไม่มีแปรเปลี่ยน

“ บางครั้งเราก็ไม่สามารถที่จะควบคุมเรื่องอะไรก็แล้วแต่ที่เราต้องการจะให้มันเป็นไปตามความต้องการของเราได้ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วสิ่งที่ดีที่สุดคือการยอมรับ ผมยอมรับว่าจะต้องผิดหวัง ยอมรับว่าผมจะต้องเผชิญปัญหาทุกอย่างด้วยตัวของผมเองและ...ยอมรับกับการที่พี่ชายของผมรักคุณ”

“เขาไม่ได้รักฉันหรอกค่ะ ฉันเป็นหนี้เขาอยู่คุณก็รู้แล้วเรื่องที่คุณเอาเงิน 3 ล้านให้นิคน่ะ ฉันก็ขอขอบคุณแต่ฉันเองคงรับมันไม่ได้ ฉันกำลังหาทางตกลงกับเขาว่าฉันจะทำงานหาเงินมาใช้หนี้ทั้งหมด”

“คุณไม่ต้องใช้หนี้ให้พี่ชายของผมแล้วเนเน่ สิ่งเดียวที่คุณจะต้องให้กับเขามีแค่ความรัก”

“คริส...”