บทที่ 1 กับดักแห่งความหวัง

กลิ่นน้ำมันเครื่อง และเบาะหนังที่ชื้นด้วยเหงื่อซึมทะลุขึ้นจมูกทันทีที่ลาริสารู้สึกตัว

มือของเธอถูกมัดไว้แน่น ร่างถูกโยนไว้กับพื้นรถตู้ด้านหลังที่ปิดทึบ แสงเพียงเสี้ยวจากไฟท้ายสะท้อนผ่านรอยแตกของฝาปิดเก็บของ

เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม แต่เสียงที่ทำให้เธอเย็นเยียบยิ่งกว่า คือเสียงบทสนทนาของชายสองคนด้านหน้า

“แน่ใจนะว่าเป็นลูกของท่านรัฐมนตรีจริง ๆ?”

“เออสิวะ กูเห็นกับตา ไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่ๆ คนอย่างเธอ ส่งให้ฝั่งโน้นเขาจะจ่ายหนักกว่าเดิมแน่นอน”

“ชายแดนเพื่อนบ้านใช่ไหม…ซ่องนั่นที่ไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจน่ะ?”

“ก็ที่นั่นแหละ จะได้จบ ๆ ไป ใครจะไปรู้ว่าลูกสาวรัฐมนตรีมานั่งรับแขกอยู่ตรงนั้น”

เสียงหัวเราะหยันดังตามมา ราวกับคำพูดนั้นเป็นแค่เรื่องตลกไร้ค่าของโลกใต้ดิน

เลือดในกายลาริสาเย็นเฉียบ

เธอแทบไม่รู้ว่าลมหายใจหลุดหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่

คำว่า “ขายตัว” “รับแขก” “ชายแดน”

แต่ละคำเหมือนมีดที่สลักลงกลางใจ

เธอหวาดกลัว ร่างกายสั่นราวกับไข้ขึ้น

น้ำตาที่หลั่งลงมานั้น…ไม่ใช่เพราะเจ็บ แต่เป็นความกลัวแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

กลัวว่าจะไม่มีใครตามหาเธอเจอ

กลัวว่าจะไม่มีวันกลับไปได้อีก

...

ภายในห้องแต่งตัว คลับลับแห่งหนึ่ง

กระจกบานใหญ่สะท้อนภาพหญิงสาวในชุดกระโปรงเข้ารูปสีดำเข้ม เสื้อกั๊กติดกระดุมแน่นคอ

ริมฝีปากถูกแต้มด้วยลิปสติกสีแดงเข้ม ผมถูกรวบเรียบร้อยจนแทบจำไม่ได้ว่าเธอเคยเป็นใครมาก่อน

หน้ากากลูกไม้ครึ่งหน้าวางอยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนรอให้เธอสวม…แล้วลบชื่อของลาริสาทิ้งไป

เปลี่ยนเธอให้กลายเป็น 'ใครก็ไม่รู้'

ผู้หญิงที่ไม่มีอดีต ไม่มีตัวตน มีแค่ร่างกายที่พร้อมจะยื่นเหล้าให้แขก…และรอยยิ้มที่สั่งให้ยิ้ม

เธอมองเงาตัวเอง

เสียงบทสนทนาในรถตู้คืนนั้นยังคงก้องในหัว

เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงไม่ถูกส่งไปในที่ที่น่ากลัวอย่างที่ได้ยิน

แต่ตอนนี้…เธอยังอยู่ที่นี่ ยังหายใจ ยังมีเสื้อผ้า ยังยืนอยู่

แม้จะไม่เข้าใจเหตุผล

แต่เธอรู้แค่ว่า…โชคดี หรืออาจจะแค่โชคดีชั่วคราว

เธอกลืนลมหายใจเงียบ ๆ

ขณะที่สายตายังจับจ้องตัวเองในกระจก

ภาพสะท้อนนั้นไม่ใช่ลูกสาวรัฐมนตรี ที่เคยอยู่ในแวดวงสังคมชั้นสูง

ไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยที่ใครต่อใครชื่นชม

แต่เป็นผู้หญิงที่ใส่หน้ากาก…ไม่ใช่เพื่อแฟชั่น แต่เพื่อปิดซ่อนตัวตนที่กำลังถูกลบหายไปทุกวินาที

...

เสียงเคาะประตูสามครั้งดังขึ้น พร้อมเสียงเรียกจากการ์ดด้านนอก

“ถึงเวลาแล้ว ห้อง VIP6 วันนี้มีแขกระดับพิเศษ”

เธอไม่ตอบ…แค่สูดลมหายใจลึกอีกครั้ง

ดึงหน้ากากขึ้นปิดครึ่งใบหน้า แล้วเดินออกจากห้อง

...

คลับชายแดนแห่งนี้เป็นที่ลับแต่หรูหรา

เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวระดับเจ้าสัว ทายาทผู้ดี ตระกูลใหญ่ทั้งฝั่งไทยและต่างชาติ

มันเป็นโลกที่กฎหมายอ่อนแรง เส้นแบ่งระหว่างถูกกับผิดพร่ามัวเกินใครจะแยกได้

ด้านหน้าเป็นโซนบาร์ปกติ

แต่ด้านในสุด…เป็นโซน VIP ที่ไม่มีใครนอกจากคนวงในเข้าได้

และลึกลงไปอีกชั้นใต้ดิน คือ 'บ่อนพนัน' ที่ถูกต้องตามกฎหมายของประเทศเพื่อนบ้าน

ลาริสาเดินตามการ์ดไปตามโถงทางเดินหินสีเข้ม

ไฟสลัวประดับตลอดทาง สวยงามจนน่าขนลุก

เธอรู้ดี…เธอไม่ได้มาอยู่ที่นี่ในฐานะ พนักงาน

ไม่ได้สมัครใจมา...แต่ถูกจับตัวมาอย่างเลือกไม่ได้

แม้ไม่มีโซ่ตรวนล่ามไว้

แต่สายตาหนักอึ้งของเหล่าการ์ดที่จับจ้องทุกฝีก้าว

กับการถูกควบคุมราวนักโทษในกรงทอง

ก็เพียงพอจะตอกย้ำว่า...

ต่อให้พยายามแค่ไหน ก็ไม่มีทางหนีพ้น

...

ห้อง VIP-6

ภายในห้องโทนมืดที่ถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

แสงจากไฟเพดานทาบเงาชายคนหนึ่งไว้บนโซฟาหนังอย่างเงียบงัน

ลาริสารู้สึกได้ถึงแรงอึดอัดที่กดทับหน้าอกตั้งแต่ก้าวแรกที่เปิดประตูเข้ามา

ทุกก้าวที่เธอเดินเข้าไปในห้อง เหมือนกำลังก้าวข้ามเส้นของความปลอดภัยที่ไม่มีอยู่อีกแล้ว

เสื้อกั๊กเข้ารูป กระโปรงสั้น หน้ากากลูกไม้ครึ่งหน้า ไม่มีอะไรปกป้องเธอจากสายตาเปลือยเปล่าของคนตรงหน้าได้เลย

เธอก้มหน้าวางแก้วเหล้าลงอย่างเงียบเชียบ

เสียงน้ำแข็งในแก้วกระทบกันเบา ๆ ในห้องเงียบงัน ฟังดูเหมือนเสียงโซ่ตรวนในหูของเธอ

แต่แล้ว...เธอชะงัก

ในมุมห้อง

เงาของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเอนตัวพิงพนักโซฟา

เธอจำได้ทันทีว่าเขาเป็นคนไทย

เธอเคยเห็นเขา...ในแวดวงระดับสูง

งานกาล่า งานเลี้ยงตระกูลผู้มีอำนาจ

เขาคือคนที่เธอไม่เคยพูดด้วย แต่เคยอยู่ในระยะที่ใกล้พอจะรู้ว่า 'เขาอาจช่วยได้'

หัวใจเธอเต้นแรง ความหวังแล่นขึ้นมาเหมือนแสงไฟเพียงดวงเดียวในความมืด

เธอสูดลมหายใจ ก้าวเท้าอย่างมั่นใจเข้าใกล้ชายคนนั้น

สบตาผ่านหน้ากาก พยายามส่งสัญญาณ บอกด้วยแววตาทุกอย่างที่เธอพูดไม่ได้

'ช่วยฉัน…ได้โปรด ช่วยฉัน…'

แต่ก่อนที่เขาจะขยับ...

มือหนา ของชายที่อยู่ใกล้กว่า ก็ฟาดเข้าที่แขนเธอ

“จะไปไหน?” เสียงเย้ยหยันดังขึ้น

ก่อนที่เขาจะคว้าเอวเธอแล้วดึงกลับอย่างแรง

“นึกว่าฉันไม่เห็นเหรอ? เธอจะไปส่งสายตาให้มัน?”

“ไม่ใช่นะ! ฉันแค่—” เธอหอบ เสียงเธอสั่น น้ำตาเริ่มคลอ

“หึ…ร้อนวิชาใช่ไหม”

เขากระซิบชิดหู พร้อมกับดันร่างเธอลงบนโซฟา

กระดุมเสื้อด้านบนถูกกระชากออก

ไหล่ข้างหนึ่งเปลือยเปล่า

ลมหายใจของเธอขาดห้วง เหมือนร่างจะเย็นลงทันทีที่ไอมือสกปรกนั่นแตะผิวเธอ

“ปล่อย! ได้โปรด อย่าแตะต้องฉัน!”

เสียงของเธอเกือบกลายเป็นกรีดร้อง

แต่มันเหมือนแค่เสียงลมหายใจในห้องที่ไม่มีใครอยากฟัง

สายตาเธอหันไปมองมุมห้องอีกครั้ง

ผู้ชายที่เธอต้องการขอความช่วยเหลือ...ยังคงนั่งอยู่ในมุมสลัว สายตานิ่งสงบจนเธอไม่แน่ใจว่าเขาได้ยินหรือไม่

หรือแค่เลือกที่จะมองผ่านเหมือนเธอไม่มีตัวตน

เธอรู้แล้ว…ว่าแม้แต่แสงสุดท้ายในความมืด

ก็อาจเป็นเพียง กับดักที่พรางตัวมาในรูปของความหวัง