บทที่ 82 อาจเป็นเพียงกลลวง

เธอพูดจบ​ก็ก้าวลงจากรถทันที

ปิดประตูเบา ๆ เหมือนกลัวว่าหากเสียงนั้นดังเกินไป… น้ำตาจะร่วงตาม

เธอไม่หันกลับมาแม้แต่วินาทีเดียว

และเขา...ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม​ เงียบแน่นิ่ง​ ไม่แม้แต่จะถอนหายใจ

เพียงแค่มองผ่านบานกระจกใส​ มองแผ่นหลังของเธอที่เดินห่างออกไป

ละทิ้งเขาไว้กลางความเงียบที่หนาแน่นยิ่งกว่ากำแพง

หัวใจของเขาคล้ายมีอะไรจุกอยู่กลางอก

ไม่มีคำไหนจะพูดได้​ ไม่มีเหตุผลไหนจะยกขึ้นมาอธิบาย

เพราะในวินาทีที่ประตูรถปิดลง​ มันก็คือจุดสิ้นสุดของทุกสิ่ง

เธอจากไปพร้อมกับทุกความหวังที่เขาเก็บรักษามาโดยไม่กล้าแตะต้อง

ไปพร้อมกับคำว่า 'โอกาส' ที่เขาหวังจะเอ่ย

ไปพร้อมกับทุกอย่างที่เคยเกิดขึ้น… และจะไม่หวนกลับมาอีก

เขาเพียงนั่งมอง​ ปล่อยให้เธอเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น​ บ้านหลังเล็กที่ดูเงียบสงบแต่ห่างไกลจากโลกของเขาราวฟ้ากับเหว

ไม่มีเสียงเรียกไม่มีคำอ้อนวอน​ มีเพียงสายตา… ที่เฝ้าส่งเธอในระยะสุดท้ายของปลายน้ำตา

...

เสียงเปิดประตูบ้านดังเบา ๆ ในช่วงบ่ายอึมครึม

ลาริสาก้าวเข้ามาด้วยท่าทางเงียบสงบ

แต่เสื้อผ้าที่ยับยู่ย่นและกระดุมที่ขาดไปสองเม็ด กลับเล่าเรื่องบางอย่างที่เธอไม่อยากให้ใครได้ยิน