Share

บทที่ 14

Author: ดั่งสายน้ำ
“อะไรกัน? แค่กินข้าว ต้องให้คนมาตามสามสี่ครั้งเลยเหรอ?”

เสียงทุ้มต่ำของลู่สือเยี่ยนดังขึ้นจากด้านหลัง

หลินเซียงลืมตาขึ้น มองไปที่เขา “ลู่สือเยี่ยน ฉันไม่เคยทำอะไรที่ทำให้คุณต้องเจ็บแค้นใจใช่ไหม?”

ลู่สือเยี่ยนขมวดคิ้ว “คุณจะพูดอะไร?”

หลินเซียงยิ้มเศร้า “แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงไม่ยอมแม้แต่จะยิ้มให้ฉันล่ะ?”

ริมฝีปากบางของลู่สือเยี่ยนเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

หลินเซียงเดินเข้าไปหาเขา “หรือแค่เพราะฉันไม่ยอมหย่ากับคุณ แต่เรื่องแค่นี้ก็ไม่น่าถือเป็นความแค้นที่ร้ายแรงอะไรไม่ใช่เหรอ?”

ดวงตาของเธอเป็นประกาย จ้องมองดวงตาสีดำสนิทของเขา พยายามเพ่งมองเงาตัวเองในนั้น

เธอเห็นแล้ว แต่ดวงตาของเขาไม่หลงเหลือความอ่อนโยนอีกต่อไป มีเพียงความเย็นชา

เขาต้องรับผิดชอบต่อเซี่ยหว่าน

ส่วนการเสียสละของเธอตลอดหนึ่งปี ความดีงามเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้น กลับกลายเป็นเพียงเรื่องตลก

ลู่สือเยี่ยนมองดูแสงในดวงตาของเธอที่ค่อยๆ ดับลง จากนั้นก็ได้ยินเธอพูดว่า “ได้ ฉันยอมหย่า”

ลู่สือเยี่ยนเป็นแบบนี้ ต่อให้เธอยื้อไว้ก็ไม่มีความหมายอะไร

เธอชอบแค่เขาในรูปแบบที่อ่อนโยน เอาใจใส่ และมีแค่เธออยู่ในสายตาเท่านั้น

แต่เมื่ออาเยี่ยนฟื้นความทรงจำแล้ว เขาก็กลายเป็นลู่สือเยี่ยน

ไม่ใช่อาเยี่ยนของเธออีกต่อไป

หลินเซียงเดินผ่านหน้าเขาไป ลู่สือเยี่ยนคว้าข้อมือเธอไว้

หลินเซียงหายใจติดขัด ขนตางอนยาวสั่นเทา “อะไรอีก?”

ลู่สือเยี่ยนขยับริมฝีปากเล็กน้อย ครู่หนึ่งจึงถามว่า “คุณพูดจริงเหรอ?”

หลินเซียงหลับตาลง ดวงตาฉายแววเศร้า “ตลกจริง ๆ แม้แต่ความเชื่อใจฉันสักนิดคุณก็ไม่มีให้”

พูดจบ เธอก็ชักมือตัวเองกลับ เดินออกจากห้องน้ำไปทันที

เธอเดินไปคุยอะไรกับอวิ๋นหลานสองสามคำ ก่อนจะจากไปเดี๋ยวนั้น

อวิ๋นหลานรู้สึกแปลกใจ “เป็นอะไรไปนะ? สีหน้าเธอดูไม่ค่อยดีเลย”

ลู่เจิ้งหรงพูดเสริม “เธอดูนิสัยขี้ขลาด ไม่เหมาะกับตระกูลลู่ของเราหรอก”

ดวงตาของเซี่ยหว่านเป็นประกาย แต่ไม่พูดอะไรออกมา

เธอหันไปมองลู่สือเยี่ยน เห็นว่าเขาขมวดคิ้ว บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเย็นชา

“สือเยี่ยน มากินข้าวกันเถอะ”

เซี่ยหว่านเรียกเขาน้ำเสียงอ่อนโยน

“อืม”

ลู่สือเยี่ยนตอบรับ แล้วเดินไปนั่งข้างเซี่ยหว่าน

เซี่ยหว่านตักอาหารให้เขา “เมนูโปรดของคุณค่ะ”

“ขอบคุณ”

ลู่สือเยี่ยนพูดเสียงแผ่ว หยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมกินข้าว

แต่ในวินาทีถัดมา ภาพหนึ่งก็แล่นผ่านในหัวเขา

หลินเซียงจับมือเขา สอนวิธีใช้ตะเกียบ ใบหน้าขาวเนียนของเธอเต็มไปด้วยความจริงจัง เมื่อเห็นว่าเขาจับตะเกียบไม่เป็นสักที เธอก็โกรธจนตีมือเขา

“หน้าตาคุณก็ดูฉลาดออก ทำไมถึงได้หัวทึบแบบนี้นะ? ฉันจะสอนครั้งสุดท้าย ดูให้ดี”

จากนั้นเธอก็เพียรสอนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในที่สุดก็สอนจนเขาจับเป็น

ลู่สือเยี่ยนรีบหลับตาลง

เซี่ยหว่านรีบถาม “สือเยี่ยน เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ลู่สือเยี่ยนวางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้น “ผมมีธุระ ขอตัวก่อน พวกคุณทานกันไปเลย”

จากนั้นเขาก็ก้าวเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว

……

หลินเซียงออกจากคฤหาสน์ตระกูลลู่ เดินไปตามถนนที่ว่างเปล่า หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพราะต้องการเรียกรถ แต่ที่นี่อยู่ไกลจากตัวเมืองเกินไป ทำให้ไม่มีคนขับกดรับงาน

เพื่อให้เข้ากับชุดเดรส เธอจึงเลือกสวมรองเท้าส้นเข็ม หลังจากเดินมาไกลขนาดนี้ ท้ายที่สุดรองเท้าก็เสียดสีเท้าจนเป็นแผล

เธอถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วถือไว้ในมือ ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด

ทันใดนั้น เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นจากด้านหลัง เธอหันขวับกลับมาเพราะคิดว่าเป็นแท็กซี่ แต่เห็นว่าเป็นลู่สือเยี่ยนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ

โชคร้ายอะไรอย่างนี้!

เธอถอนสายตาทันที ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า

แต่รถกลับจอดลงตรงหน้าเธอ ลู่สือเยี่ยนลงจากรถ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

หลินเซียงผงะถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว “ตามมาทำไม? จะมาเอาเรื่องฉันเหรอ?”

วินาทีต่อมา ร่างของเธอก็ถูกเขาอุ้มลอยขึ้นจากพื้น

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 550

    ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 549

    หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 548

    หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 547

    บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 546

    ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 545

    “ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status