Share

บทที่ 5

Author: ดั่งสายน้ำ
เขาทำแบบนั้นกับเธอได้ยังไง?

ความเจ็บปวดรวดร้าวที่เกิดขึ้นในใจทำให้ลมหายใจจิตขัด!

เมื่อเห็นน้ำตาในดวงตาของเธอ สายตาของลู่สือเยี่ยนก็อ่อนลง แต่สีหน้าของเขากลับเย็นชาลงกว่าเก่า “ผมมีเหตุผลของตัวเอง และจะไม่บอกคุณด้วย ที่ผมทำก็เพื่อปกป้องคุณเหมือนกัน”

“เหอะ!”

หลินเซียงหัวเราะเยาะ กลั้นน้ำตา น้ำเสียงเย็นลงเล็กน้อย “ฉันบอกคุณแล้วไง ฉันไม่หย่า อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องนี้!”

เธอหันหลังกลับและตั้งท่าจะจากไป

“คุณคงไม่อยากเสียงานนี้ไปหรอกใช่ไหม?”

เสียงเย็นชาของชายคนนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณเป็นเด็กกำพร้า กว่าจะตั้งหลักในเมืองนี้ได้ไม่ใช่เรื่องง่าย งานนี้คงมีความสำคัญต่อคุณมาก”

หลินเซียงมองเขาด้วยความโกรธ “คุณจะทำอะไร?”

ลู่สือเยี่ยนตอบกลับ “เซ็นใบหย่าซะ แล้วสิ่งที่ผมพูดก่อนหน้านี้จะยังคงอยู่เหมือนเดิม”

เขากำลังขู่เธอ!

มือของหลินเซียงสั่นเทาด้วยความโกรธ ถ้าไม่ติดที่อยู่ไกลเกินไป เธอคงตบหน้าเขาไปแล้ว!

“ลู่สือเยี่ยน คุณมันไร้ยางอาย!”

ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ เขากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง?

หรือว่าเดิมทีเขาก็เป็นคนโหดเหี้ยมขนาดนี้อยู่แล้ว เพียงแต่ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาเป็นเพียงภาพลวงตา?

ลู่สือเยี่ยนหยิบกระดาษทิชชูออกมา เดินตรงไปหาเธอ ท่าทางการเคลื่อนไหวทั้งอ่อนโยนและเป็นธรรมชาติ เช็ดน้ำตาออกจากหางตาของเธอแผ่วเบา

หลินเซียงปัดมือเขาออก ดวงตารูปอัลมอนด์ของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น “แน่จริง ก็ไล่ฉันออกเลยสิ!”

หย่าเหรอ?

ไม่มีทาง!

เธอหันหลังกลับและจากไป เมื่อออกจากห้องทำงานของเขาไปแล้ว อารมณ์ของเธอก็เริ่มกลับมาคงที่

มือของลู่สือเยี่ยนชะงักค้างกลางอากาศ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเครียดเกร็ง

เขาเอื้อมมือไปกดปุ่มอินเตอร์คอมบนโต๊ะ “ต่อสายหาฝ่ายบุคคล…”

แต่พูดไปได้ครึ่งประโยค ฉากที่หลินเซียงสอนภาษามือและสอนเขาอ่านหนังสืออย่างอดทนก็แวบเข้ามาในความคิด

ไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่มีคำพูดต่อจากนั้นออกจากปากเขาแล้ว

“คุณลู่ ต้องการให้เราทำอะไรคะ?”

เสียงเจือความระมัดระวังของเลขาดังมาจากอินเตอร์คอม

“ไม่มีอะไร”

ลู่สือเยี่ยนกดวางสาย รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

……

เพื่อนร่วมงานคนหนึ่งถามหลินเซียงว่า คุณลู่เรียกเธอเข้าไปคุยอะไร แต่เธอเพียงแค่ยิ้มผ่าน ๆ อย่างไม่เป็นที่ผิดสังเกต

เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน คิดอย่างรอบคอบว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี

ถ้าลู่สือเยี่ยนใช้วิธีรุนแรงในการบีบบังคับให้เธอหย่า เธอก็จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาเสีย ทุกคนจะได้รู้กันไปเลยว่าที่แท้แล้วเขาเป็นสามีของเธอ ถึงตอนนั้นเขาคงล้มเลิกความคิดที่จะหย่ากับเธอใช่ไหม?

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด หลินเซียงก็ชะงัก และหัวเราะเยาะตัวเองทันที

ไม่ว่ายังไง หัวใจของเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว

คนที่อยู่ในใจเขาไม่ใช่เธออีกต่อไปแล้ว ต่อให้ทำแบบนั้นไปแล้วได้จะอะไรขึ้นมา?

ท้ายที่สุด เธอก็ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้อยู่ดี ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไป อยู่กับผู้หญิงคนเดียวตลอดชีวิตมันจะตายหรือยังไง?

“หลินเซียง รบกวนมาหาผมทีครับ”

ช่วงบ่าย ซ่งจั่ว ผู้ช่วยพิเศษของท่านประธานมาเรียกเธอ

หลินเซียงลุกขึ้นแล้วเดินไปหา ซ่งจั่วพูดว่า “นี่เป็นเครื่องประดับทั้งหมดของเรา ผมเห็นว่าคุณมีรสนิยมดี ลองเลือกมาสักหนึ่งชุด ให้ผมเอาไปส่งมอบลูกค้าที”

หลินเซียงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เรื่องแบบนี้ทำไมต้องให้เธอทำ?

ในสำนักงานมีสาว ๆ แต่งตัวทันสมัยตั้งเยอะแยะ

แม้ว่าเธอจะสงสัย แต่เธอก็ยังเลือกมาหนึ่งชุด

ซ่งจั่วยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณ”

จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและจากไป แม้หลินเซียงไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็กลับไปทำงานตามเดิม

ตอนเย็น เมื่อกลับถึงบ้าน ก็มีเพียงเงียบเหงา เธอยืนอยู่หน้าประตูด้วยความงุนงงพักหนึ่ง หัวใจของเธอก็เริ่มเจ็บปวดอีกครั้ง

ลู่สือเยี่ยนคงไม่คิดจะกลับมาแล้วใช่ไหม?

เธอนั่งบนโซฟาแล้วเปิดทีวี ไม่อยากให้บ้านเงียบเกินไป ไม่อย่างนั้นเธอคงเอาแต่จมปลักจนคิดอะไรไม่ออก

- สำนักข่าวของเราขอรายงานว่า นายน้อยสามตระกูลลู่ที่หายตัวไปเป็นเวลาหนึ่งปี ได้ปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนเป็นครั้งแรก เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเพื่อการกุศลพร้อมด้วยเพื่อนสาวคนสวยของเขา การกลับมาของนายน้อยตระกูลลู่จะนำพาความเปลี่ยนแปลงอะไรมาสู่เมืองอวิ๋นเฉิงในครั้งนี้? โปรด…

หลินเซียงไม่ได้ยินสิ่งที่นักข่าวพูดแล้ว

เธอเพ่งมองไปยังหญิงสาวที่อยู่ถัดจากลู่สือเยี่ยน เห็นว่าอีกฝ่ายสวมสร้อยคอที่เธอเป็นคนเลือกในวันนี้อยู่!

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Comments (1)
goodnovel comment avatar
มาลัย เรห์ม
ยังไมีความคิดเห็น
VIEW ALL COMMENTS

Latest chapter

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 550

    ซ่งซ่งนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ทั้งตื่นเต้นและกังวลใจ เมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะออกจากเมืองอวิ๋น ออกไปจากฟู่จิ่นซิ่ว คนที่น่ารังเกียจนั่น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นแทบแย่แทบนับเวลาถอยหลัง“ปัง ปัง ปัง!”แต่ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูดังสนั่นก็ดังขึ้นซ่งซ่งตกใจ รีบลุกขึ้นมองออกไปข้างนอก เด็กผู้หญิงก็ตกใจตื่นเช่นกัน “ใครน่ะ?”ในใจของซ่งซ่งมีความรู้สึกไม่ดีแวบเข้ามา หรือว่าเขาจะตามทันแล้ว?เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?เธอลุกจากเตียงพูดว่า “ฉันไปดูเอง พวกเธออย่าออกมาล่ะ”เด็กผู้หญิงกังวลใจ “ซ่งซ่ง จะไม่เป็นไรใช่ไหม?”ซ่งซ่งพยักหน้า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”เธอสวมเสื้อผ้าออกจากบ้าน “ใคร?”เธอถามอย่างระมัดระวัง“ซ่งซ่ง ฉันเอง รีบออกมาเร็ว!”เสียงของหลินเซียงดังขึ้นที่หน้าประตูซ่งซ่งชะงัก รีบไปเปิดประตู “ที่รัก กลับมาทำไม?”เธอไม่ได้กลับบ้านไปแล้วเหรอ?พอคำนวณเวลาแล้ว ตอนนี้ควรจะถึงเฟิงหลินหย่วนแล้วสิหลินเซียงจับข้อมือเธอ สีหน้ากระวนกระวาย “ฉันเห็นรถของฟู่จิ่นซิ่ว เขาหาเธอเจอแล้ว ไปกันเร็ว!”เมื่อได้ยินดังนั้น ซ่งซ่งก็ตกตะลึง “หาฉันเจอแล้ว? หาฉันเจอได้ยังไง?”การเคลื่อนไหวขอ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 549

    หลินเซียงใส่ขนมปังกรอบลงในถุง จัดเตรียมให้เรียบร้อย พลางพูดว่า “เวลาจำกัด ฉันเลยทำแค่อาหารที่เก็บรักษาง่ายและรสชาติใช้ได้ ให้เธอมีอะไรรองท้องระหว่างทาง”เมื่อได้ยินแบบนั้น ซ่งซ่งก็กะพริบตา แล้ววิ่งเข้ามากอดเธอ “ที่รัก ทำไมน่ารักแบบนี้นะ หรือพวกเราหนีไปด้วยกันเลยดีไหม!”หลินเซียงยิ้ม “พอแล้ว ไปล้างหน้าเร็ว ฉันจะไปส่งเธอที่ชานเมือง”รถบัสรอบแรกมาถึงพรุ่งนี้เช้า ซ่งซ่งต้องไปรอตั้งแต่คืนนี้แต่ซ่งซ่งส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันติดต่อคนไว้แล้ว เธอพักผ่อนที่บ้านเถอะ ฉันไม่เป็นไร”หลินเซียงพูดว่า “ไม่ได้ ถ้าฉันไม่ไปส่งเธอด้วยตัวเอง ฉันไม่สบายใจ”ซ่งซ่งมองสีหน้าจริงจังของเธอ รู้ว่าเธอตัดสินใจแล้ว จึงกอดเธออีกครั้ง “ฮือ ฮือ ไม่อยากจากเธอเลย”หลินเซียงพาเธอไปที่ห้องน้ำ ดูแลเธอขณะล้างหน้าล้างตา ตรวจสอบสิ่งของที่จำเป็นอาหาร เครื่องดื่ม และของใช้ส่วนตัวง่าย ๆ ล้วนเป็นแบบใช้แล้วทิ้งอืม เกือบครบแล้วหลังจากจัดของเสร็จ ทั้งสองคนก็อยู่ด้วยกันอีกพักหนึ่ง ก่อนจะออกเดินทางตอนตีสองเมืองอวิ๋นในยามดึกเงียบสงบ ถนนแทบไม่มีรถสัญจร ผู้คนยิ่งไม่มีหลินเซียงขับรถไปทางชานเมือง ส่วนซ่งซ่งก็พูดถึงความหวังในอน

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 548

    หลินเซียง “…”แม้ว่าครั้งที่แล้วจะสังเกตเห็นความผิดปกติของคนทั้งสอง แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่ซ่งซ่งพูดออกมาในตอนนี้ เธอก็พูดอะไรไม่ออกการที่เรื่องราวพัฒนามาถึงจุดนี้ จริง ๆ แล้วมีร่องรอยให้เห็นฟู่จิ่นซิ่วให้ความสนใจกับซ่งซ่งมากเกินไป และซ่งซ่งก็ไม่ได้ระวังตัวเพียงแต่…ตอนนี้เพิ่งจะคิดได้ จะสายเกินไปหรือเปล่า?หลินเซียงพูดความกังวลของตัวเองออกมาซ่งซ่งเข้ามาใกล้ และกระซิบว่า “ที่รัก ฉันวางแผนไว้แล้ว ฉันจะไม่นั่งเครื่องบินหรือรถไฟ แต่จะนั่งรถบัสไป เป็นรถบัสแบบที่วิ่งตามท้องถนนในชนบท ตราบใดที่ฉันออกจากเมืองอวิ๋นไปได้อย่างปลอดภัย ถึงเขาจะอยากหาฉันก็หาไม่เจอ”หลินเซียงขมวดคิ้ว “แต่แบบนั้นไม่ปลอดภัยนะ”ซ่งซ่ง “ตอนนี้ฉันยังต้องสนใจเรื่องความปลอดภัยอยู่อีกเหรอ? ถ้ายังอยู่ในเมืองอวิ๋น ฉันก็ไม่ปลอดภัยอยู่ดี ฉันเลยต้องคิดแล้วตัดสินใจไปแบบกะทันหัน เขาคงเดาไม่ได้ว่าฉันจะไปเมื่อไหร่”หลินเซียงยังคงรู้สึกไม่ดี เปลี่ยนมาถามว่า “แล้วงานของเธอล่ะ?”ซ่งซ่งพูดว่า “ฉันขอลาออกแล้ว และวันนี้ก็เริ่มส่งใบสมัครงาน สร้างภาพลวงตาว่าฉันแค่อยากเปลี่ยนงานเฉยๆ”เธอวางแผนทุกอย่างไว้แล้ว หลินเซียงไม่รู้จะพูดอะ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 547

    บรรยากาศในลิฟต์ค่อนข้างแปลกประหลาดมีความเย็นชาปะปนกับความผ่อนคลาย บรรยากาศที่กดดันแผ่ซ่านไปทั่ว แต่เมื่อปะทะกับฉินโหย่วหานและหลินเซียง มันก็หายไปความรู้สึกแปลกประหลาดที่อธิบายไม่ได้ ทำให้รู้สึกอึดอัดลิฟต์เคลื่อนขึ้นไปอย่างราบรื่น ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ลู่สือเยี่ยนก้าวออกไปด้วยสีหน้าเย็นชาเป็นอย่างมากฉินโหย่วหานมองตามแผ่นหลังของเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ทำอะไรเลย นี่ไม่เหมือนนิสัยปกติของเขาหรือว่าเขาจะยอมปล่อยหลินเซียงแล้วจริง ๆ?ประตูลิฟต์ปิดลง สายตาของฉินโหย่วหานจับจ้องไปที่ใบหน้าของหลินเซียง แต่เห็นเธอมองประตูลิฟต์อย่างเหม่อลอยไม่ใช่สิ่งที่เธอมองน่าจะเป็นลู่สือเยี่ยนเพียงแต่ตอนนี้ประตูลิฟต์ปิดลง บดบังสายตาของเธอไว้ในดวงตาของฉินโหย่วหานมีความเย็นชาเพิ่มขึ้น เขาถามว่า “คิดอะไรอยู่?”ขนตาของหลินเซียงสั่นเล็กน้อย “ฉันแค่คิดว่า ในเรื่องนี้ เขากำลังรับบทบาทเป็นอะไร”ฉินโหย่วหานกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะแสดงบทบาทไหน ก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว”หลินเซียงเหม่อลอยไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “คุณพูดถูก”เธอและลู่สือเยี่ยนหย่ากันแล้วดังนั้นจึงไม่มีความเกี่

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 546

    ฉินโหย่วหานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “บอกเรื่องที่คุณรู้ทั้งหมดให้ผมฟังหน่อย”หลินเซียงพยักหน้า เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียดครู่หนึ่ง ฉินโหย่วหานก็หัวเราะเบา ๆหลินเซียงมองเขา “เป็นอะไรไป?”ฉินโหย่วหานพูดว่า “หลินเซียง ผมขอเดาแบบบ้า ๆ เลยนะ”“พูดมาก่อนค่ะ” หลินเซียงมองเขาอย่างจริงจัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยฉินโหย่วหานจอดรถข้างทาง เอามือวางบนพวงมาลัย บนใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนปรากฏรอยยิ้มขบขัน “คุณว่ามีความเป็นไปได้ไหม ที่มีคนปลอมตัวเป็นจ้าวข่ายไปทำเรื่องพวกนั้น แล้วโยนความผิดให้เขา?”เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของหลินเซียงก็เบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอกำขนมปังกรอบแน่นความเป็นไปได้นี้ เธอไม่เคยคิดถึงมาก่อน!เมื่อคิดดูให้ดี ไม่ว่าจะเป็นวิดีโอหรือรูปถ่ายที่ลู่สือเยี่ยนให้เธอดู ‘จ้าวข่าย’ คนนั้นสวมหมวกและหน้ากากตลอดเวลา มองจากรูปร่างก็คิดว่าเป็นจ้าวข่ายได้ไม่ยากแต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ?ถ้าเป็นแค่คนที่มีรูปร่างคล้ายกับจ้าวข่ายมาก ๆ ล่ะ?เมื่อนึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิด จ้าวข่ายที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น พยายามอธิบายด้วยความเจ็บปวดเขาพูดมาตลอดว่าเขาไม่ได้ขโมย เ

  • หนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ   บทที่ 545

    “ตกใจมากใช่ไหม?” ซ่งจั่วมองสีหน้าตกตะลึงของเขาแล้วยิ้มขมขื่น“แหงล่ะ พวกเราทุกคนคิดว่าเซี่ยหว่านเป็นคนช่วยท่านประธานลู่จริง ๆ ถือว่าเธอเป็นผู้มีบุญคุณอย่างมาก แต่ต่อมาพวกเราก็รู้ความจริง เพื่อให้บรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอทำได้ทุกวิถีทาง”ซ่งจั่วเก็บแท็บเล็ต “ซือเยี่ยน สิ่งที่นายยึดมั่นมานานผิดทั้งหมด”“ทำไมเป็นแบบนี้?” ซือเยี่ยนพึมพำกับตัวเอง “ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้?”ลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา “อยู่กับฉันมานานขนาดนี้ หัวคิดไม่มีความก้าวหน้าเลยสักนิด”ซือเยี่ยนตัวสั่น มองลู่สือเยี่ยนด้วยสายตาอ้อนวอน “ท่านประธานลู่ครับ ผมรู้ตัวแล้วว่าผิด ผมสำนึกผิดจริง ๆ ได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง…”เสียงของเขาเริ่มสั่นเครือ ตัวสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเพราะเขารู้ว่าลู่สือเยี่ยนจะไม่ให้โอกาสเขาอีกลู่สือเยี่ยนมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดกับซ่งจั่วว่า “ตัดเอ็นข้อมือข้อเท้าเขาซะ แล้วเอาไปทิ้งที่สามเหลี่ยมปากแม่น้ำ”“ครับ”ซ่งจั่วรู้สึกสงสาร แต่นี่เป็นคำสั่งของลู่สือเยี่ยนลู่สือเยี่ยนหันหลังเดินจากไปซือเยี่ยนมองตามลู่สือเยี่ยนที่จากไปด้วยสีหน้าสิ้นหวัง ในดวงตาเต็มไปด้วยความเสียใจ!…หลินเซียงออกมา

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status