Chapter 5 จับเข้ากรง

“ขอโทษนะเบบี๋ มามี้ต้องพาหนูไปอยู่ที่อื่นแล้วแหละ ถ้ามีโอกาสเราอาจได้กลับมาอยู่บ้านของเราหลังนี้นะ”

พราวชมพูลูบท้องเบาๆทะนุถนอมแล้วลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องตรงไปยังโถงใหญ่กลางบ้านที่ด้านข้างเชื่อมต่อกับโรงจอดรถ แต่ว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้ยกสัมภาระขึ้นรถ หญิงสาวก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง

“จะรีบไปไหนเหรอครับคุณพราวชมพู”

“โธ่! คุณหมอนั่นเองนึกว่าใคร ทำเอาตกใจหมด ฮ่าๆๆ แหม...ตามมาดูคนไข้ถึงบ้านเลยนะคะ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เป็นอะไรคุณหมอไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”

พราวชมพูหัวเราะแก้เก้อพยายามทำใสซื่อตีหน้ามึนเหมือนคนไม่เคยมีอะไรลึกซึ้งต่อกัน

เปลวตะวันเห็นแล้วหมั่นไส้ยิ่งนัก คอยดูเถอะเขาจะสั่งสอนเจ้าหล่อนให้หลาบจำที่บังอาจลบเหลี่ยมคนอย่างเขา หน้าตาก็สวยดูฉลาดแต่ไม่น่าตาถั่วมาว่าเขามั่วๆว่าเป็นผู้ชายขายกล้วย

“คุณเป็นคนไข้ของพี่ป่าน ผมเป็นหมอรับผิดชอบดูแลต่อก็ต้องมาดูให้แน่ใจว่าคนไข้สบายดี เห็นพยาบาลบอกว่า...คุณกังวลเรื่อง...”

“ไม่ค่ะ ไม่กังวลเลย ไม่แล้ว ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ฉันสบายดีจริงๆนะคะ” พราวชมพูรีบแทรกขัดเสียงหลง เธอไม่ประสงค์ได้ยินได้ฟังอะไรทั้งนั้น และตอนนี้เธอต้องหาทางหนีจากเขาให้ได้ เธอเริ่มได้กลิ่นของภัยที่กำลังจะคุกคามแผ่กระจายมาจากเจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่นั่น

เปลวตะวันฟังแล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน พราวชมพูเห็นแต่ทำเป็นไม่สนใจพยายามคิดหาทางชิ่งตลอดเวลา

“แล้วนั่นจะไปไหนครับ ดูเร่งรีบจัง” เปลวตะวันหรี่ตามองอย่างจับผิด พราวชมพูสะดุ้งที่เขาถามย่างรู้ทัน เธอพยายามแก้ตัวพัลวัน

“เอ่อ...อ๋อ...จะไปต่างจังหวัดค่ะ ตอนแรกแพลนไว้จะไปตั้งแต่บ่ายแต่เหมือนจะไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ไปสักที ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วก็ไปได้แล้วค่ะ”

“ก็ดี! สบายแล้วก็ดี ถ้าอย่างนั้นก็ไปขึ้นรถ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน” เปลวตะวันว่าแล้วก็ตรงเข้าคว้าข้อมือเล็กออกแรงดึงเบาๆร่างระหงก็ปลิวหวือตามไปติดๆ พราวชมพูหวีดลั่นด้วยความตกใจ เธอแหวใส่เขาอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป

“เอ๊ะ! นี่คุณ คุณมาฉุดกระชากฉันทำไม ปล่อยนะ” คนตั้งแง่พยายามฝืนต้านไม่ยอมเดินตาม แต่แรงเขามีมากกว่าเธอมากนักบวกกับเธอพะวงกลัวจะกระทบต่อลูกน้อยในครรภ์ พราวชมพูจึงไม่อาจฝืนต้านแรงฉุดดึงนั้นได้

“นี่คุณปล่อยนะ คุณจะมาฉุดกระชากฉันตามใจแบบนี้ไม่ได้นะ”

“ลากขึ้นเตียงยังทำมาแล้ว แค่นี้ทำไมจะไม่ได้ฮึ” เปลวตะวันหันมาดุ ดวงตาเขาวาววับดูน่ากลัว

พราวชมพูเห็นแล้วก็ได้แต่ชะงักกึก มองเขานิ่งงัน พอเจอสวนกลับเหมือนเจอหมัดกระซวกเข้ากลางท้องหนักๆแบบนี้เธอก็จุกไปชั่วขณะได้เหมือนกัน

“นั่งนิ่งๆ อย่าคิดหนี ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือนเข้าใจไหม” เขากำกับเสียงเข้ม

พราวชมพูได้แต่พยักหน้าหงึกหงักเมื่อหมอเปลวตะวันที่แสนสุภาพกลายร่างเป็นผู้ชายแสนร้ายกาจ น้ำเสียงของเขาดุเข้ม แววตาดุดันราวกับเป็นคนละคน เขาตรงหน้าในตอนนี้ไม่เหลือเค้าของ ‘หนุ่มโฮสต์ทรงเสน่ห์’ ตามที่เธอเข้าใจในค่ำคืนนั้นสักนิด

ส่วนเปลวตะวันพอจับเจ้าหล่อนยัดใส่รถและขู่บังคับแล้วก็ย้อนไปคว้าเอาสัมภาระของเธอโยนขึ้นท้ายรถแล้วกลับมาเข้าประจำที่คนขับ

พอประตูรถปิดปุ๊บ สตาร์ตเครื่องปั๊บเขาก็ขับรถออกตัวรวดเร็วและแรงตามความเคยชิน

“เอ๊ะคุณนี่! ขับให้มันดีๆหน่อยสิ” พราวชมพูหันมาแหวใส่อย่างลืมตัวเมื่อรถทรงสปอร์ตคันโก้ออกตัวกระชากอย่างแรงจนหัวเธอแทบทิ่ม มือน้อยเคลื่อนเข้าประกบตรงท้องน้อยด้วยความพะวงตามสัญชาติญาณ

เปลวตะวันปรายตามองเห็นมือของเธอทาบอยู่ตรงนั้นก็ระลึกสติได้ ความคิดอยากเอาคืนให้สาสมกับความคับแค้นใจมากมีจนเขาลืมไปเสียสนิท

“หึๆ ห่วงอะไรนักหนา แค่นี้เด็กนั่นคงไม่ใจเสาะจนหลุดออกมาหรอก”

“อย่ามาพูดถึงลูกฉันแบบนั้นนะ”

“พูดเรื่องจริงจะโวยวายทำไมนะ” เปลวตะวันหัวเสีย

พราวชมพูจ้องเขาเขม็งราวจะกินเลือดกินเนื้อ

“จอดรถเลยนะ ถ้าไม่จอดฉันจะเปิดกระจกรถแล้วกระโดดลงไปเอาให้คนตราหน้าคุณไปทั้งบางเลยเชียว”

“กล้าก็เอาสิ”

พราวชมพูขบกัดริมฝีปากแน่นด้วยความคับแค้นใจที่ทำอะไรเขาไม่ได้ เธออยากฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆแล้วโยนให้แร้งกาจิกกินให้สิ้นแต่ที่ทำได้ก็เพียงสะบัดหน้าหันกลับมานั่งนิ่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถด้านตัวเอง สองมือก็กุมหน้าท้องลูบเบาๆปลอบประโลมกลัวลูกน้อยหวั่นวิตก

“กลัวอะไรนัก ไม่ดีเหรอถ้าเกิดเด็กนั่นหลุดขึ้นมาจริงๆเธอก็ไม่ต้องมานั่งลำบากลำบนเลี้ยงดูหลังขดหลังแข็ง”

“ปากเสีย! อย่ามาแช่งลูกฉันนะ”

“ไม่ได้แช่ง แต่ฉันพูดเรื่องจริง”

“คุณนี่มันใจยักษ์ใจมารจริงๆ เสียแรงเป็นถึงหมอแต่ไม่น่ามีความคิดชั่วๆแบบนี้”

เอี๊ยดดดด!!

“ว้าย!” เสียงหวีดลั่นด้วยความตกใจดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเบรกรถดังสนั่นจากการเบรกกะทันหัน

พราวชมพูหันขวับมาตวาดใส่อย่างคนโมโหจัด

“จะฆ่ากันให้ตายเลยหรือไง”

“อยากว่าฉันใจยักษ์ใจมาร ฉันก็จะเป็นยักษ์มารให้สมใจเธอไงล่ะ”

“ฉันไปทำอะไรให้ถึงตามมาจองเวรกันแบบนี้ หรือคุณกลัวว่าฉันจะไปเรียกร้องอะไรจากคุณ ฉันบอกแล้วไงว่า...”

“หุบปากเถอะ พูดมากรำคาญ”

“คุณนั่นแหละหยุด แล้วก็ฟังให้ชัดๆ ฉันไม่มีวันยอมให้คุณมาทำร้ายลูกฉันแน่ๆ”

“นี่แม่คุณหยุดกล่าวหาฉันเสียๆหายๆได้แล้ว ถึงฉันจะอยากบีบคอเธอให้ตายคามือแต่ฉันก็ไม่ใจร้ายขนาดทำลายชีวิตบริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องหรอกน่า”

“แล้วคุณมาตามรังควาญฉันทำไม”

“มาชำระความไง”

“เรื่อง??”

“หึๆท่าทางเธอก็เป็นคนฉลาดนะ เรื่องแค่นี้ไม่น่าโง่”

พราวชมพูอ้าปากค้าง เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นหมอ เขาน่าจะเป็นพวกกุ๊ยเสียมากกว่า

“อยากด่าฉันก็ด่าสิ รออะไร ด่าแล้วก็เตรียมพร้อมรับผลของมันด้วยล่ะ เพราะฉันไม่ปล่อยให้ใครมาด่าฟรีๆแน่”

พราวชมพูมองคนขู่คำรามด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก เสียดายที่ดันไปเสียท่าเสียตัวให้เขา เธอหน้ามืดตามัวเห็นเขาเป็นหนุ่มโฮสต์ทรงเสน่ห์ที่เธอนัดหมายไว้ได้อย่างไร เธอว่าเธอเลือกแล้วเชียว แต่ดันไปคว้าคนผิดมาเข้ากรรมวิธีผลิตลูกเสียได้