บทที่ 16 ความจริง

หมับ!

ผั๊วะ!

ทันทีที่หมัดหนักถึงตัวเวเดน บริเวณเบ้าหน้าตรงมุมปากของเขา รอบข้างระแวกใกล้เคียงต่างพากันช็อคราวกับเพิ่งรู้ว่ามีกับระเบิดแล้วกำลังจะแตก รวมถึงไศลาที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วย เธอถลาออกไปไกล เพราะถูกผลัก ก่อนคนที่ผลักจะรับกำปั้นนั้นเต็มๆ

" ถุ้ย! "

เขาถุยเลือดลงพื้น ยกมือลูบเคราแล้วหันไปมองหน้า คนทำเตรียมจะพุ่งเข้ามาใหม่อีกรอบ ทว่าคราวนี้เขาตั้งหลักทัน จึงถูกสวนกลับ

ผั๊วะ!

ไม่ใช่หมัด แต่มันคือฝ่าเท้าหุ้มด้วยคอมแบทสีดำ ทั้งหนักและหนา ซันดรูถอยกรูด จุกแทบพูดไม่ออก ในขณะเดียวกัน เรกาโดวิ่งมาถึงพอดี เขาคั่นกลาง ใช้มือทาบอกคนทั้งสองไว้ ท่ามกลางลูกน้องที่ตกใจ และเอมิเลีย ไศลา ยืนเหวอ มีสีหน้าไม่ต่างกัน

" มึงจะเอาอย่างนี้ใช่ไหม! จะชกหน้ากูโดยไม่คิดจะถามกันก่อนใช่ไหม! มึงคิดว่ามันง่ายเรอะ!! "

เสียงคำรามตวาดลั่นของเวเดน สร้างความตื่นตัวให้แก่กล้ามเนื้อหัวใจของคนในเหตุการณ์เป็นอย่างดี ทว่า นอกจากจะขยับตัวเดินหนีไม่ได้แล้ว แม้แต่หันมองหน้ากันยังอันตราย เหล่าลูกน้องที่ก้มหน้างุนมือกุมต่ำ จึงทำได้แค่เหลือบตามองแทนคำถามกันเท่านั้น และต้องส่ายหัวรัว เพราะไม่มีใครรู้ต้นเหตุกันเลยสักคน

" เฮ้! ใจเย็นพวก กูขอร้องเถอะว่ะ"

" มึงมันไร้สัจจะ ไร้ความเป็นผู้นำ! "

ซันดรูชี้หน้าด่าทอ นั่นยิ่งทวีคูณความร้อนในตัวเวเดนมากยิ่งขึ้น

" ถ้ามึงจะด่ากูแบบนี้ ต่อหน้าลูกน้องนับสิบ มึงเล็งปืน แล้วยิงกูจะดีกว่า ขืนมึงปล่อยเวลาไว้ มีแต่จะเจ็บตัว " เขากัดฟันกรอด เตรียมเป็นฝ่ายพุ่งบ้าง

แต่แล้ว ...

กลับถูกเจ้าของมือใหญ่ อย่างเรกาโดต้านไว้อีกระลอก

" พอทีเถอะวะ!! "

เขาเองก็เหมือนจะเหลืออด เจ็บสุดที่เห็นเพื่อนต้องมาผิดใจกันแบบนี้

" นี่พวกมึงทะเลาะกันเรื่องอะไร! บอกกูให้เป็นบุญหูหน่อย ไม่ใช่อย่างที่กูคิดใช่ไหม ไอ้ที่จะฆ่ากันตายแบบนี้เนี่ย เพราะเรื่องผู้หญิงน่ะเหรอ? "

พาลให้ไศลาสะดุ้งโหยง ในขณะที่เขาพูดกลับปรายตาหันมาทางเธอด้วย

" ฉะ ฉัน..หรือ.." เธอพึมพำ ชี้หน้าอกตัวเอง

" กูขอร้อง จะฆ่า จะแกงกัน ช่วยนึกถึงตอนที่พวกมึงเจอกันครั้งแรกด้วย กว่าจะเป็นเพื่อนกันได้ ไว้ใจกันได้ ต้องรบเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาตั้งเท่าไหร่ " เรกาโด เริ่มเสียงอ่อน

ในขณะทุกคนเงียบกันหมด รวมถึงลูกน้องสนิทของแต่ละคน ซึ่งยืนตัวสั่นสะท้าน คาดว่าน่าจะร้องไห้ เพราะเห็นเหล่านายๆ ทะเลาะกัน

" ......."

"......."

ก่อนจะพากันอึ้งเพราะคำถามนี้ของซันดรู ที่มีต่อเวเดน

" งั้นมึงช่วยบอกกูทีหน่อยสิ ไอ้หนวดหยอยรุงรัง มึงได้เธอมาด้วยความชอบหรือเปล่า หรือว่าขืนใจเขา? "

"........"

" ทั้งที่เป็นน้องสาวของลูกน้องเก่าตัวเอง บอดี้การ์ดไอ้ครูซ และได้ให้สัญญากันไว้ว่าจะไม่ทำร้ายซึ่งกันและกันจนกว่าจะยินยอม แลกมาด้วยการช่วยชีวิตมึง เอาตัวเข้าไปขวางกับ...ระเบิด"

" ไอ้ซัน..."

ซึ่งในจังหวะนั้นคนที่ตกใจที่สุด อาจไม่ใช่เรกาโดหรือเวเดน แต่กลับเป็นเธอ หญิงสาวชาวเอเชียที่ยืนฟังอยู่ห่างๆ ทว่างุนงงเกินกว่าจะมาเข้าใจ ในระยะเวลาสั้นๆ ได้ เพราะประโยคที่พวกเขาคุยกัน มันคือเสียงกัดฟันกระซิบ และเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด

" ว่าไงนะคะ ช่วยพูดอีกที? "

ร่างบางเดินฝ่าขอบเขตที่วางไว้ในทีแรก เข้ามาโดยไม่รู้ตัว เธอใช้แขนแหวกลูกน้องที่ยืนบังตัวเธอแผ่วเบา หวังอารักขา ทำหน้าที่อย่างอัตโนมัติโดยไม่ต้องรอให้สั่งออก แล้วก้าวช้าๆ มาหยุดตรงหน้าคนทั้งสาม เพื่อจะฟังคำนั้นใหม่อีกครั้ง ในขณะมองหน้าทั้งคู่สลับกัน ช่างน่ามหัศจรรย์ ที่เธอเลือกหยุดดวงตานั้นไว้กับเขา คนเดียว

" บอกฉัน มันเกิดอะไรขึ้น? "

นั่นจึงทำคนฟังอย่างเขาต้องลบปากตัวเอง เพราะเริ่มไปไม่ถูก กลายเป็นเธอที่ยืนอยู่ต่อหน้า แทนซันดรู

ฝ่ามือน้อยยกขึ้นมาสั่นระริก ก่อนทาบลงบนอกแกร่ง และเคาะนิ้วลงเบาๆ ราวกับสลัดความตกใจออก เธอเองก็อึ้งไม่ต่าง ช็อคจนชนิดที่ว่า ร่างกายไม่สามารถรักษามือไว้ได้ จึงต้องเอามาวางที่เขา เสมือนต้องการที่พึ่ง แบบไม่ต้องถึงกับขยุ้มคอเสื้อ ให้เขานั้นอับอายลูกน้องเล่น เพราะยังไงเขาก็แก่กว่าเธอมากมายหลายปี

" ที่อ้ำอึ้งทุกครั้งเวลาฉันถาม..."

ในขณะเขา ผู้ที่เพิ่งจะรู้ซึ้งถึงคำว่าประหม่าจริงๆ ก็วันนี้ ได้แต่ยืนนิ่ง ก้มลงฟังเสียงตะเพิด และทอดมองเข้าไปนัยย์ดวงตาหวาน ซึ่งเคยสดใส เต็มไปด้วยเสน่ห์ บัดนี้แดงก่ำราวกับสีเลือด มีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมา

" บอกฉันสิ! ว่าพี่ชายฉัน เขาไม่ได้ตาย เพื่อให้คนอื่นรอด..."

" ไศลา..."

" เงียบไปเลยคุณซันดรู! ฉันต้องการจะคุยกับเขา "

ความโกรธที่มี แม้แต่คนข้างหลังที่พยายามห้ามปราม โดยการจับแขนเธอ เสมือนรู้สึกผิด ที่เป็นต้นเหตุทำเธอร้องไห้ เธอก็ยังสลัดออก ช้อนตามองหน้าเวเดโน่เท่านั้น อารมณ์โมโหที่มีตอนนี้ คาดว่าต่อให้ถูกฆ่าตาย เพียงแค่ได้มาซึ่งความจริง เธอคงจะยอม!

นั่นทำมาเฟียอย่างเวเดนทนดูต่อไปไม่ไหว จึงต้องพูดออกมา พร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำไม่แพ้กัน

" ฉันเองก็นึกไม่ถึง ว่าเขาจะมีความกล้าถึงขนาดมารับความตายแทนฉัน..."

แต่ทว่าอีกคนกลับปล่อยโฮ ไม่หลงเหลือความเป็นตัวของตัวเอง

" ฮึกๆๆ ฮืออออ"

เผลอถอดอุ้งมือคลี่หลวม แทบทำเธอล้ม ดีหน่อยที่เขารับไว้ทันท่วงที

แต่แล้ว...

" อย่ามาโดนตัวฉัน! "

กลับถูกคนตัวเล็กตะเพิดใส่ สลัดมือออกไม่เป็นท่า

" ไศลา..."

เธอปล่อยตัวนั่งยองลงกับพื้น

" เฮิ้ก! เฮอๆๆ "

ร้องไห้เหมือนใจจะขาด ราวกับว่าที่ตรงนั้นมีเธอนั่งอยู่คนเดียว พร้อมพึมพำประโยคภาษาไทยที่ไม่มีใครรู้เรื่องด้วย

"แม้แต่กระดูก...ก็ไม่เหลือเลยหรือ..."

ท่ามกลางสายตานับสิบ ที่พากันสงสารเธอจับใจ นี่สินะ คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ ความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ เธอปกปิดมาโดยตลอด

... ความกล้าที่เห็นกันอยู่นั้น เธอจงใจจะใช้มันเป็นเกราะ เพื่อปกป้องเธอแค่ต้องการเจอพี่ชายตัวเอง....

" ที่รัก ..ฉันขอโทษ..."

เวเดนเอ่ยแผ่วเบา ก่อนทรุดตัวลงมานั่งข้าง พร้อมท่อนแขนแกร่งเตรียมโอบกอด

แต่แล้ว...

กลับถูกหญิงสาวทุบตีสลับกับผลักไม่เป็นท่า ราวกับต้องการระบายความโมโหที่มีให้หมดไปในตอนนั้น ต่อให้ร่างสูงจะจุกตายก็ไม่สน

ในขณะคนยืนมองเริ่มซา ทยอยถอยกรูดกันออกไป ปล่อยให้ทั้งคู่ได้เคลียร์กัน แม้แต่ซันดรู ซึ่งเป็นคนเดียวที่ค่อนข้างไม่ยอมถอย ก็ยังไม่วายถูกเรกาโดลากไปด้วย จนกระทั่งเพิ่มคนมาใหม่อีกสองคน อย่าง แมททริก และคูดัส ยังต้องเดินถอยห่าง แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ชายหนุ่มลืมจุกลืมอาย กระเถิบเข้าไปใกล้กว่าเก่า พร้อมเอ่ยประโยคเสียงแผ่ว บวกกับความรู้สึกสงสารเธอจับใจ ก็ยังไม่วายจะถูกผลักเหมือนเดิม

" ที่รัก..."

" อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่ใช่.."

เพียงแต่คราวนี้ ความแข็งแรง ที่เขาจงใจปักหลักอยู่กับที่ มันทำให้เธอเป็นฝ่ายล้มเสียเอง เปิดโอกาสให้วงแขนใหญ่โอบกอด รัดแน่นไม่ให้ดิ้นหนี

" นี่ปล่อยนะ! "

" ฟังกันก่อนไม่ได้เหรอ"

" จะให้ฟังอะไรอีกห๊ะ จะต้องฟังอะไรอีก คุณน่ะมันใจดำที่สุด พี่ชายฉันตายทั้งคน ทำไมไม่บอกกันสักคำ! "

"......."

" จงใจกันปกปิด รวมหัวกันเก็บเงียบ รู้ไหมแม่ฉันใจจดใจจ่อรอเขาแค่ไหน คุณเห็นพวกเราเป็นตัวอะไร?! คุณโครทิส "

" ฉันไม่ได้อยากจะปกปิด "

" ขนาดไม่อยากปกปิดนะ นี่ขนาดไม่ คุณทิ้งไว้ตั้งหลายปี จิตใจคุณทำด้วยอะไร! "

ทว่า ความแข็งแกร่งที่ว่า ยังต้องรองรับกำปั้นนั้นไว้ ที่ทั้งรัว ทั้งทิ้งน้ำหนักจนเขาเจ็บแสบไปหมด นั่นเลยทำให้เขาต้องเร่งพูด เพื่อที่จะได้หยุดเธอ

" ไศลา ใจเย็นๆ สิ ฟังกันก่อน ฉันไม่ได้อยากปกปิดเธอ แต่พี่ชายเธอขอไว้! "

และเหมือนจะได้ผล

" ขะ ขอ ขออะไร? "

เวเดโน่เงียบไปอึดใจนึง รวบรวมสติ และนึกคำที่เข้าหู ก่อนจะค่อยๆ พูด

" ขอให้ฉันรอ รอให้เรียนจบ ถึงจะบอกเรื่องนี้ โทมัส..ไม่อยากให้เธอไขว่เขว ในโค้งสุดท้าย "

" ฮึก...งั้นเงินที่พวกเราได้รับกัน..."

" ใช่ พี่เธอสั่งให้ฉันส่งให้ แค่สองปีแรก จนกว่าเธอจะเรียนจบ หลังจากนั้นต้องการให้เธอตามหาเขาด้วยตัวเอง "

นั่นคือเสียงอ่อนโยนที่สุด เท่าที่คนอย่างเขาจะพูดได้ พร้อมเรียวนิ้วยาวปัดป่ายไรผมและน้ำตาไปด้วย

ในขณะหญิงสาวเหมือนจะอ่อนลง ปล่อยให้ชายหนุ่มโอบปลอบง่ายดาย ถ้าจะมีคงมีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นเท่านั้น แต่ยังดังอยู่