บทที่ 15 ปัญหาโลกแตก

ศึกบนพุงนางสำหรับเวเดนครั้งนี้ กินเวลาไปนานกว่าสองชั่วโมง นั้นเลยไม่แปลกที่เขาจะพากันหมดแรงจนเผลอหลับไปทั้งคู่ กว่าจะสะดุ้งตื่นได้ รอบห้องถึงกับมืดสลัวเงียบกริบกันเลยทีเดียว

รวมถึงความอึมครึมที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ เพราะไศลาไม่คุยด้วย  เธอเอาแต่นอนหงายนับตั้งแต่ตื่น มีเพียงผ้านวมผืนหนาเท่านั้นที่ปกปิดร่างเปลือยเปล่า ดวงตากลมโตแม้ไม่มีน้ำตาสักหยด ก็ไม่ได้หมายความว่าจะดูไม่ออกในใจเธอเป็นเช่นไร

ใช่.... มันทั้งหมองหม่น เศร้า และผิดหวังในเวลาเดียวกัน

ทว่า เธอเลือกที่จะไม่โวยวายหรือพูดมากให้ตัวเองต้องเหนื่อย ต่างกับมาเฟียหนุ่มที่เดินไปเดินมารอบห้องหลายรอบ ชวนพาให้เวียนหัว หลังจับโทรศัพท์และพยายามจะโทรกลับ แต่ซันดรูกลับไม่รับสายเขา

“ ฟัค! “

ทำให้เขานั้นหงุดหงิด และสบถอย่างหัวเสียได้ง่าย ยิ่งนึกถึงตอนเห็นเวลาที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอ บ่งบอกให้รู้ว่าเขานั้นได้คุยไปแล้ว แต่ไม่รู้ไปกดรับตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็ยิ่งทำให้เครียดหนัก 

ไศลาที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น เมื่อได้ยินเสียงสบถจึงหรี่ตาไปมอง ก่อนจะถอนหายใจ แล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำไป เผยร่างเปลือยเปล่าให้เวเดนเห็นเป็นต้องส่ายหัว เขาค่อนข้างจะรู้ตัวเอง ว่าหลังจากนี้คงต้องเหนื่อยใจมากกว่าเดิมเป็นแน่ เพราะดูท่าทางแล้วไศลาคงไม่เหมือนเดิมกับเขา หญิงสาวอารมณ์ดี ผู้ที่มีความร่าเริงเป็นจุดเด่น นับจากนี้กำลังจะหายไป

“ กล้าดียังไง มาแอบฟังกู “

ทว่า ดูเหมือนเวเดนจะไม่สะท้กสะท้าน ในหัวยังมีเรื่องอื่นให้คิด มากกว่าเรื่องของเธอ

*****************************

คฤหาสน์ใหญ่ หนึ่งในผู้มีอิทธิพล แต่ห่างออกนอกเมืองไปไกลมากกว่าคนอื่นมาก ขอบเขตอาณาจักรติดกับทะเลทราย ตั้งตระหง่านโดดเด่นราวกับอนุเสาวรีย์ขลัง ระหว่างชายแดนสงครามกลางเมืองกับป่าทึบไร้คนสัญจร ยุคในอดีตที่ใครต่อใครต่างพากันกล่าวขาน ถึงความน่ากลัว และอำมหิตต่อกลุ่มคนผู้บ้าอำนาจ อาทิเช่นหัวหน้าคนก่อนที่ตายไปแล้วนั้นเป็นต้น

เพียงแค่คนในพื้นที่ใดพื้นที่หนึ่ง เผลอล้ำเส้นก้าวเกินขอบเขตที่ตั้งไว้เข้าไป จะถูกยิงกราดโดยไม่คิดถามชื่อหรือเจตนากันก่อน เรียกว่าล้มตายอย่างไม่รู้ตัวราวกับกิ่งไม้หัก ต่อหน้าต่อตาคนที่รอด หรือยังเดินมาไม่ถึง และถอยหลังกลับได้ทันถ่วงทีให้ผวากันเลยทีเดียว

ทว่าบ้านหลังนี้กลับอยู่ได้โดยไม่มีใครกล้าลองของ ทั้งที่ตั้งโดดเด่นเป็นเป้าสายตา ซึ่งสามารถทำลายได้อย่างง่ายดายอยู่ตรงนั้น กลับกัน สมาชิกในนั้นกลับเข้าออก ผ่านชายแดนเป็นว่าเล่น เพียงแค่มีโลโก้ เครื่องหมายติดไว้ที่หน้าอก กับรอยสักสัญลักษณ์เฉพาะกลุ่ม ตรงข้างกกหูขวา

เรกาโดเดินเชื่องช้าลงมาจากบันไดทีละขั้น มือหนึ่งอุ้มลูกน้อย อีกมือถือโทรศัพท์ สีหน้าดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด ต่างจากลูกชายคนสุดท้องวัยขวบเศษที่ยังยิ้มทะเล้น เมื่อเห็นคนตรงหน้า ซึ่งเพิ่งเดินเข้ามารับช่วงต่อ ราวกับรู้ใจ

“ มีอะไรรึเปล่าคะ? หรือว่านัดประชุมสำคัญนี้ จะถูกเลื่อน ”

“ ไม่หรอก พวกนี้จะไม่มีทางเลื่อนประชุมสำคัญ ต่อให้ไม่มีเวลาว่าง”

เรกาโดส่ายหน้าไม่หยุดเดิน ในขณะยัดโทรศัทพ์ลงกระเป๋ากางเกงไป หลังวางสายจากซันดรู และปล่อยลูกชายให้ผู้เป็นแม่เป็นคนอุ้มแทน

“ แล้วทำไมสีหน้าคุณ? ”

พาลทำให้เอมิเลีย ภรรยาคู่ใจที่เดินเคียงข้างและรู้ทุกเรื่องของสามี ตึงเครียดไปด้วย ปกติหล่อนจะคุ้นชินกับสีหน้าเรียบเฉยของเขามากกว่า

“ น้ำเสียงซันดรูไม่ค่อยดีเท่าไหร่”

“ เอ๋...”

“ รู้สึกห้วนพิลึกตอนที่พูดถึงเวเดน แล้ว...นึกจะวางก็วาง”

เรกาโดหันมาบอกภรรยาอย่างไม่เคยคิดจะปกปิด ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา

“ โทรหาเวเดนก็ไม่รับ ปกติรายนั้นห่างโทรศัพท์ไม่ถึงชั่วโมง ก็จะโทรกลับ เพราะคิดว่าทุกเรื่องมักสำคัญตลอด น่าแปลก...ที่เขาปล่อยเงียบ จนปาเข้าไปชั่วโมงที่สาม”

“ นัดนั่นคืนนี้นี่คะ? ”

“ ใช่ เวลาใกล้จะถึงแล้วด้วย”

“ คุณว่าเขาจะมารึเปล่า หรือที่เงียบไปแบบนี้กังวลว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้น”

“ ไอ้มาน่ะมาแน่ ส่วนเรื่องร้ายน่ะ คงไม่เกิดขึ้นกับเขาได้ง่ายๆหรอก กลัวแค่ว่ามันจะมีเรื่องอื่น ..มากกว่า”

“ ดูคุณเป็นกังวลมากนะ”

เอมิเลียเอียงคอถาม เมื่อเห็นคิ้วเข้มของสามีเริ่มขมวดเข้าหากันจนยุ่งเหยิง ก่อนจะเป็นฝ่ายเลิกคิ้วบ้าง หลังได้ยินคำถามนี้

“ เอมี่ คุณจำเรื่องนึงที่ผมเคยเล่าให้ฟังได้รึเปล่า”

“ คะ?? เรื่องอะไร ”

“ สาวไทยคนนี้มีเสน่ห์ ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวโทมัส และเวเดนมีหน้าที่ที่จะต้องรับผิดชอบเธอโดยตรง ป่านนี้คงเสร็จซันดรูไปแล้ว เพราะหมอนั่นไม่เคยเอาชื่อผู้หญิงคนไหนมานั่งเพ้อฝัน”

“ ค่ะ จำได้ คุณเคยบอกว่า คุณซันดรูชอบมากกับสาวเอเชีย และเมื่อเจอคนที่ใช่จะไม่มีทางเลิกความพยายาม เพราะหายากที่เขาจะเอาชื่อเธอมาพูดในวงเหล้าตอนเมา แถมมากกว่าสามครั้ง “

“ ใช่...”

“ แล้วยังไงคะ? “

“ ตอนนี้ เด็กคนนั้นเป็นคนของเวเดนไปแล้ว “

“ คะ?!!! ”

“ คุณคิดว่า ถ้าผมจะเป็นฝ่ายเลื่อนประชุมเอง ตอนนี้...ยังทันอยู่ไหม! ”

และต้องเบิกตาโพลงขึ้นมากกว่าเดิม หลังได้ยินเสียงนี้ ก่อนจะหันไปบอกสามีพร้อมยิ้มเจื่อน

ปิ๊นๆๆ

“ นั่นรถคุณซันดรูไม่ใช่เหรอคะ? ฉันว่า...คงไม่ทันแล้ว”

ร่างสูงในคราบสูทดำไม่เต็มตัวนัก ทอดน่องมาแต่ไกล  พร้อมกับท่าทางการเดินที่ใครเห็นเป็นต้องรู้ นั่นจึงทำบริวารที่อยู่ตรงระแวกนั้น แม้จะเป็นลูกน้องของเพื่อน ก็ยังต้องก้มหัวให้  ทว่ากลับได้สีหน้าและกิจจะลักษณะคืนมาที่ไม่คุ้มค่านัก เพราะนอกจากมือนึงจะคีบบุหรี่ดูด ส่วนอีกมือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้ว สีหน้าเคร่งขรึมนั้น ยังบ่งบอกถึงความตึงเครียดอย่างชัดเจนอีกด้วย

ซันดรูผู้ยิ้มเก่งในลุคนี้ จึงดูหล่อเหลาไปอีกแบบ  แต่กระนั้นเหมือนจะทำให้ลูกน้องซึ่งเดินตามหลังทว่าไม่คุ้นชิน ร้อนๆหนาวๆวูบวาบ

และการกระทำที่ว่านั้น สามารถทำให้เรกาโดซึ่งยืนมองดูอยู่ก่อนแล้วงุนงง เขาทำตัวไม่ถูก  ไม่รู้จะเริ่มถามประโยคไหนดี

“ เวลานัด ...มันอีกชั่วโมงนึงไม่ใช่หรือวะ”

เพราะตอนนี้ต่อให้เขาผ่ายมือถามด้วยสีหน้าที่จริงจังแค่ไหน ความร้อนที่มีอยู่ภายในตัวซันดรูก็ยังสามารถโดนกระแทกไหล่เขาให้เจ็บได้แค่นั้น กลายเป็นว่าคนถามต้องยกมือค้าง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบเคราตัวเองแทน

ซันดรูเลือกนั่งสนามหญ้าหน้าบ้าน ผ่อนลมหายใจถี่และแรงมากกว่าคนปกติทั่วไป ทำเรกาโดยิ่งทวีคูณความหนักใจเพิ่มขึ้น  ถ้าเป็นไปได้ อยากจะเลื่อนประชุมนัดสำคัญวันนี้เลยด้วยซ้ำ

“ เออๆ กูยกให้มึงเป็นเจ้าบ้านกูวันนึงก็ได้ จะดื่มอะไรว่ามา”

เขาตะโกนถาม ก่อนชะงักกึก พลางขมวดคิ้วหน้าฉงน  กับคำตอบนี้

“ อะไรก็ได้ ขอแบบเมาง่าย แล้วมีแรงกระทืบคน“

“ เฮอะ ว่าแล้วเชียว พวกมึงมีปัญหากันเพราะเรื่องผู้หญิงใช่ไหม “   จึงเปลี่ยนใจ นั่งลงตรงข้าม  “ งั้นก็ไม่ต้องแดก เดี๋ยวหาว่ากูสนับสนุนอีก”

“ เมื่อไหร่มึงจะเลิกเป็นพ่อพระสักทีวะ ตั้งแต่มีลูกสองเนี่ย มึงทำตัวให้กูผิดหวังเข้าไปทุกวันแล้วนะ “  ซันดรูบ่นอุบ

ดึงบุหรี่มวนใหม่ขึ้นมาคาบ สร้างความอึดอัดให้เจ้าของบ้านไม่น้อย ใจเต้นตุบๆ มีความลุ้นระทึก ความรู้สึกราวกับกำลังจะเก็บกู้ระเบิดยังไงยังงั้น

เขาแค่นหัวเราะสลับกับการส่ายหน้าไปมาเป็นระลอก เพราะคงทำอะไรไม่ได้นอกจากการนั่งสงบเสงี่ยมอยู่เป็นเพื่อนเขา และคอยฟังเขาระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจเป็นอันดับถัดมา

“ มึงควรใจเย็นๆ บางทีผู้หญิงเขาอาจจะมีใจให้ไอ้เวเดนก็ได้”

“ ไม่ทางหรอกโว้ย! เวลาแค่ไม่กี่วัน”

“ มึงรู้ได้ไง? จะไปรู้ดีกว่าเขาสองคนได้ยังไง “

“ งั้นมึงบอกกูทีสิว่า ไอ้เสียงครางหงิ่งๆแบบ...เหมือนถูกข่มขืนนั่น มันคืออะไร”

กับบางประโยค ถึงกับต้องกลืนน้ำลายดังอึก บ่งบอกถึงความรับไม่ได้ กันเลยทีเดียว

“ มึงแน่ใจ? “  เรกาโดเลิกคิ้วถาม

“ เชี่ย...ไอ้ครูซ มึงมองหน้ากูดิ มึงมองดีๆ มึงคิดว่ากูมโนเป็นกับเขาด้วยหรือ “

“ ไม่ใช่อย่างนั้น...”

“ มึงสนิทกับไอ้เวเดน มึงเข้าข้างมัน มันก็เป็นเรื่องที่ปกติอยู่แล้วนี่หว่า แต่กูเองก็สนิทกับมึงไม่ต่าง ที่กูมานั่งเล่า กูก็แค่...”

“ เฮ้! ใจเย็นพวก! ”

“ แม่ง......”

“ ที่กูถาม กูแค่ต้องการความแน่ใจก็แค่นั้น ... “

เรกาโดเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้  เพื่อจะได้ไม่ต้องตะโกนดังมาก เกรงลูกน้องมาได้ยิน เพราะเรื่องที่กำลังพูด ไม่ใช่เรื่องที่ควรสักเท่าไหร่

“ มึงช่วยมีเหตุผลด้วย เพราะเรื่องที่มึงกำลังเครียด กูไม่ได้ไปได้ยินกับมึงนี่หว่า ถึงจะได้เข้าใจความรู้สึก”

“ ไอ้ครูซ นี่มึงคิดว่ากูโกหกเรอะ! ....”

“  ไม่ใช่!  ไม่ใช่แบบนั้น...เดี๋ยว! เอาใหม่ กูจะบอกมึงว่า กูอาจจะเข้าไม่ถึงความรู้สึกของมึง แต่กูก็ไม่ได้หมายความว่า การที่กูเห็นมึงเปลี่ยนไป มานั่งเครียดต่อหน้ากูอยู่ตอนนี้ ทั้งที่มึงไม่เคยเป็นมาก่อน จะเป็นเรื่องที่ไร้สาระ โอเค๊!   ที่กูถาม มึงแน่ใจไหม?   “

“ กูแน่ใจ! ”

“ เดี๋ยวดิ ฟังให้จบ  “

เรกาโดยกมือห้าม หลับตาปี๋ราวกับกำลังบังคับตัวเอง ให้ขยับปาก เพื่อเร่งคำพูดให้ทัน ให้ควบคู่ไปกับความคิดที่วิ่งพล่านอยู่ในสมอง แต่ไม่สามารถเอาออกมาเป็นคำพูดที่สวยหรูได้  ก่อนจะค่อยๆใช้สติในการพูดใหม่อีกครั้ง  อย่างช้าๆ หลังรู้สึกว่าซันดรูแน่นิ่งไปแล้ว

“ เอาสั้นๆ แบบไม่ต้องอธิบายอะไรต่อ เพราะมึงก็รู้ กูเป็นคนที่อ้อมค้อมไม่เก่ง แต่ที่กำลังทำ เพราะคนอย่างมึง เป็นคนที่แม่งเข้าใจอะไรยากชิบหาย”

“ อืม...”

“ ทั้งมึง ทั้งมัน ต่างคนต่างเป็นคนสำคัญของกูทั้งนั้น   ถ้ากูคิดจะทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกมึงผิดใจกัน มึงต้องเข้าใจกูตรงนี้ด้วยสิวะ ”

“ ......”

“ มึงเข้าใจกูไหม? ”

“ ........”

“ ที่กูพูด ....ว่าไง?  ไอ้ซัน...“

“........”

“ อ่าวเฮ้ย!!! ”

กว่าเขาจะพูดจบ และลืมตาขึ้นมามอง เห็นเพียงเก้าอี้เปล่า ส่วนเจ้าตัวเดินหลังไวๆ ไปทางลานจอดรถ  กว่าจะถึงตอนนั้น เรกาโดคงค้นพบความหมายที่แท้จริง ของคำว่า ‘ โคตรจะเข้าใจยาก’  อย่างรู้ซึ้งแล้ว

ฉะนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องพูดต่อ และบอกตัวเองว่า..ต่อไปนี้ ไม่ว่าเวลาที่มีอยู่จะมากหรือน้อยยังไง จะไม่มีทางนำมันมาใช้ เพื่อสรรหาคำดีๆ มาพูดกล่อมให้เพื่อนที่มีนามว่าซันดรูคนนี้ฟังอีก เพราะมันช่างไร้ประโยชน์ และสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ แทนที่จะเอาเวลาส่วนนี้ตามไปห้ามปราม  กว่าจะวิ่งไปทันก็แทบจะสายแล้ว

“ เวรเอ๊ย!! ไอ้ซันอย่านะมึง! เดี๋ยวเรื่องใหญ่! ”

และเหตุผลที่คนอย่างเขาต้องมารนรานอยู่แบบนี้ วิ่งตามห้ามอยู่แบบนี้ ทั้งที่ไม่ใช่นิสัยเขาเลยสักนิด หากไม่ติดว่าเรื่องทั้งหมดนี่ เป็นเรื่องน้องสาวของโทมัส ลูกน้องที่เขาขอเวเดนมาทำงานเพราะเห็นว่าฝีมือดี และกังวลว่ากลุ่มจะแตกยับเยิน

.....เพราะเขาเองก็รู้จักเวเดนดีไม่แพ้ซันดรู รายนั้นหากโกรธแล้ว ....แทบจะเอาไม่อยู่!

แต่แล้ว...

เหมือนจะไม่ทัน เมื่อรถเวเดโน่แล่นช้าเข้ามาแต่ไกล คนที่เห็นก่อนกลายเป็นซันดรู เขาใช้โอกาสตอนเรกาโดเผลอ และหลับตานั่งหันหลังให้ถนน ปลีกตัวเดินอาดๆออกไป หวังรอจังหวะเวเดโน่ลงจากรถ เพื่อที่จะ ...

หมับ!

ผั๊วะ!!!