บทที่ 17 งานใหญ่

ใช้เวลานานพอสมควรกว่า เวเดน ครูซัส แมททริก คูดัส และซันดรู จะประชุมเสร็จ เรียกได้ว่ากว่าจะลงตัวต้องดึงไขสมองอันชาญฉลาดมาเป็นยุทธศาสตร์กันเลยทีเดียว  ต่างฝ่ายต่างมีความคิดที่แตกต่าง และการคัดค้านก็เช่นกันที่ทำให้สมาชิกในกลุ่มแข็งแกร่งมากขึ้น เพราะนั่นคือเส้นทางเดินของแผนที่ดีที่สุด ชนิดละเอียดยิบ ไม่มีผิดพลาด ทว่า ก่อนหน้านั้น มิใช่หลังกระทบกระทั่งกันเพราะผู้หญิงคนหนึ่งในตอนนี้ เวเดโน่ไม่เถลไถลดั่งแต่ก่อน เมื่อสรุปวาระการประชุมจบ เขาก็แยกตัวออกมาหาเธอทันที

แต่แล้ว...

กลับพบว่าหญิงสาวกำลังหลับ  ชายหนุ่มจึงถอนหายใจโล่งอก เนื่องจากไม่ต้องเห็นหน้าเรียบเฉย ก้มงุนราวกับตุ๊กตาไขลานอีก

เขายอมรับการมีปัญหากับซันดรู เพื่อนที่เคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่นั้นทำให้เขาเจ็บสุด  ทรวงอกแสบร้อน ในท้องปั่นป่วนปานคนหิวข้าว ทว่า หากต้องแลก หรือให้ถอยห่างจากสาวชาวไทยคนนี้ มันคงลำบากใจไม่แพ้กัน

" ฟู่ววว"

ชายหนุ่มถอดหายใจอีกระลอก พร้อมฝ่ามือหนากุมขมับ หากตบกบาลตัวเองแล้วหายมึนได้ป่านนี้คงทำไปนานแล้ว  เขาก้มลงมองไปยังร่างบางที่นอนหงายไร้ความรู้สึก เริ่มต้นตั้งแต่ปลายเท้าส้นเล็กผิวขาวอมชมพูลากยาวมายังมือคู่บางผสานกันบนหน้าตัก พลางทำปากอมลมเสมือนใช้ความคิด เมื่อหยุดอยู่ตรงใบหน้าจืดชืด ทว่าเต็มไปด้วยเสน่ห์มัดใจชาย  แพ่งมองไปยังดวงตาคมโตคู่นั้น แล้วหยุดอยู่ตรงนั้น ก่อนนึกย้อนกลับไปยังความทรงจำเดิมๆ ซึ่งผ่านมาได้ไม่นาน 

ดวงตานี้ใช่ไหม ที่ถ่างกว้างพยศต่อเขายามไม่พอใจหลายครั้ง บัดนี้เมื่อมันปิดสนิทลง ช่างสง่าเหลือเกิน ขนตายาวงอนเป็นแพสีดำสนิท ลับกับขนคิ้วสีเดียวกัน มันกำลังจะทำให้เขาหวั่นไหว ยิ่งเห็นหยดน้ำตาเกาะค้างอยู่ ก็ยิ่งทำให้หวนกลับมาถามตัวเอง มาเฟียที่จัดว่าร้ายที่สุดกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ บ่งบอกถึงความกล้ำกลืน แสนจะขมขื่นที่ไม่เคยได้รับมาก่อน เขาแหงนหน้าจนลำคอขึ้นสันปูด ก่อนจะโน้มลงไปใกล้ เพื่อจะมองหน้าเธอให้ชัด และช้อนร่างนั้นขึ้นมา

" มันจะต้องไม่มีการสูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นเธอหรือ ซันดรู "

แล้วจึงจะพาไปที่รถ เดินโทงๆราวกับสิ่งที่เขาอุ้มอยู่นั้นคือหมอนใยนุ่นเบาหวิวไร้น้ำหนัก ท่ามกลางการแอบมองของเอมิเลีย ที่ลอบอมยิ้มตื้นตันใจแทน

แผ่นหลังขาวเนียนภายใต้เสื้อสีขาว ยามกระทบเบาะพนัก แม้ไม่แรงมาก ทว่ากลับทำให้ตื่นมากกว่าตอนถูกอุ้มออกมาจากรถเสียอีก

.... ช่างเป็นเรื่องที่แปลก

ไศลาตกใจเผลอผลักอกเขา วินาทีนั้นคงไม่แปลกหากเวเดนจะหน้าเสีย หมดราศีความเป็นผู้นำ เพราะต่อหน้าลูกที่มักจะเห็นแต่ตอนเลือดชุ่มตัว หลังสงครามจบและแบกมาทำแผลกับตอนตะเพิดคู่นอนที่ไม่มีความจริงใจเท่านั้น ...นอกนั้นคือความแข็งแกร่ง ที่บริวารต่างพากันเกรงขาม

" พวกมึงออกไปก่อน"

นั่นจึงทำให้เขาจำเป็นต้องไล่ออกไป

" ครับนาย "

เพื่อจะอยู่กับเธอแค่สองคน จนกระทั่งความเงียบเข้าปกคลุม เธอเอาแต่นั่งนิ่งไม่ไหวติง แต่ถ้าเผลอไปโดนตัวเข้าล่ะก็ มีหวังได้เจ็บตัวอีกแน่

"ไหน  บอกฉันทีสิ ฉันต้องทำยังไง "

แต่กระนั้นเขาก็ยังมีความกล้าพอที่เปิดประเด็น  ทว่า หญิงสาวกลับไม่พูดด้วย

" ไศลา เธอทำแบบนี้ คนอึดอัดจะเป็นฉันนะ "

ในขณะเขายังไม่ยอมแพ้ ยังพูดต่อ พร้อมลอบมองมือบางสลับกับใบหน้าไปด้วย สายตาที่เบือนหนีไปทางอื่นของเธอ ทำเขาลอบถอนใจหลายครั้ง ก่อนจะปะล่อมๆ เลื่อนไปใกล้ เตรียมจะจับมือบาง

  แต่แล้ว...

" อย่ามายุ่งกับฉัน! "

เธอกลับหันมากัดฟันกรอด ตะเพิดเขา เวเดนถ่างตามองนิ่ง จะว่าสะดุ้งตกใจก็คงไม่ใช่ เพราะใจเขามันเจออะไรมาเยอะเกินกว่าจะมาหวั่นไหวกับเรื่องแค่นี้  แต่หากเสียใจล่ะก็...คงไม่แน่

" ฉันน่ะ " เขาก้มหน้านิ่ง ราวกับกำลังข่มอารมณ์ตัวเอง ทว่า เหมือนจะไม่อยู่  " เสียใจกับการสูญเสียในครั้งนั้น บอกตัวเองมาตลอดเป็นไปได้จะไม่ให้เกิดซ้ำเดิมอีก เอาแต่โทษตัวเอง...คือคนผิด แต่กลับลืมบางอย่างไปว่า ฉัน..ไม่สามารถลิขิตชะตาใครได้! เข้าใจไหมไศลา!! "

" ....!!! "

พร้อมกับปลายนิ้วจิ้มอกตัวเองและเธอ พลางส่ายหน้า แววตาแดงก่ำดุดัน

" ทั้งเธอ! ทั้งฉัน! อนาคตของชีวิต...ไม่มีใครรู้ "  ก่อนคนที่ตกใจจะกลายเป็นเธอเสียเอง

" ฮึก..."

สุดท้ายเสียงสะอื้นราวกับสะอึกนั้นเป็นตัวทำให้เขาใจเย็นลง เวเดนถอนหายใจเฮือก บอกตัวเองให้คุมสติไว้ให้อยู่ อย่าเห็นเธอคือบุคคลอื่นที่เขาสามารถทำอะไรก็ได้ เมื่อคิดจะไม่สานต่อในวันข้างหน้ากันแล้ว

" ไศลา "

" ไม่! อย่ามา.."

" มองหน้าฉัน! "

เขาจึงเปลี่ยนน้ำเสียงตะเพิด เป็นแผ่วเบาแทน เรียกชื่อเธอ พร้อมฝ่ามือสากแนบแก้ม บังคับให้หันกลับมาจ้องตาเขา และบังคับให้แน่นิ่ง

" และฟังฉันให้ดี "

"....."

" ชีวิตของเธอ แต่ไหนแต่ไรแขวนอยู่บนเส้นด้าย ถ้าเธอเป็นแบบนี้ ฉันจำเป็นต้องให้เธอรับรู้มัน เพื่อตัวฉันเอง เธอกำลังจะเกลียดฉันใช่ไหม "

เหมือนจะได้ผล การบังคับนั้น มันสามารถหยุดหญิงสาวให้ฟังเขาได้ เวเดนใช้ดวงตาสีอำพันจ้องมองเข้าไปในดวงตาลึก ที่เต็มไปด้วยน้ำสีใสคลอเบ้า ราวกับใช้พลังจิตจากใจควบคุม

" โทมัส ก่อนจะเจอฉัน เขาสำมะเลเทเมา เสเพลและติดยา "

" นี่หยุดนะ! "

" ฟังให้จบไศลา! "

"....."

" ได้โปรด! "

แต่แล้ว...

ต้องตะเบ็งเสียงใส่อีกครั้ง หลังเธอดิ้น และกรีดร้องใส่หน้าเขา  มาเฟียร้ายรวบข้อมือเธอแน่นกว่าเก่า พร้อมจ้องเข้าไปในตาลึกนิ่ง แววตาเคร่งขรึมแสร้งเอาเรื่อง ไศลากลัวจนตัวสั่น เปลี่ยนจากการผลักไสเป็นขยุ้มเสื้อเขาแทน ก้มหน้างุนสะอื้น ก่อนจะเป็นลมล้มพับอีกระลอกเพราะประโยคนี้

"เขาถูกจับข้อหาลักขโมย เกือบจะถูกส่งกลับประเทศ ฉันคือคนไปช่วยเขาออกมา พร้อมเปลี่ยนตัวตนของเขา เธอคิดว่า ถ้าโทมัสไม่มีแบล็คดีพอ ครอบครัวเธอจะอยู่อย่างสุขสบายมั้ย?! "

"...."

" ไศลา เราทำงานด้วยมิตรภาพ ฉันไม่เคยมองว่าพี่ชายเธอคือลูกน้อง และไม่เคยสั่งให้ลูกน้องไปตาย!   ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว นี่คือความจริง จำไว้ด้วย "

"....!!! "

ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือมระอา ในขณะอ้อมแขนของเขารองรับเอาไว้อัตโนมัติ ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นมา แล้วพาไปยังห้องนอนของตัวเอง พลางตะโกนเรียกสาวใช้เสียงลั่นบ้าน สร้างความตกใจให้เจ้าของชื่อไม่น้อย

" เดซี่! "

" คะ?! "

เธอยอมทิ้งดอกไม้ในมือ ซึ่งกำลังจะจัดลงแจกัน รนรานมาหา ก่อนจะรู้งานโดยไม่ต้องสั่ง เมื่อมาถึง

" นายหญิงเป็นอะไรไปคะ "

" ไม่ใช่เวลาถาม" ทว่ากลับโดนเอ็ด

"ขอโทษค่ะ "

หล่อนรีบก้มหน้างุน หลังเข้ามาแล้วพลั้งปากผิดจังหวะ  ถลารุดหน้าเข้าไปจัดฟูกเลิกลั่ก เพื่อให้นายหญิงของตนได้ล้มนอน หลังจากนั้นจึงจะหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตา พร้อมห่มผ้าหน้าเตอะให้  เนื่องจากช่วงนี้เข้าหน้าหนาวแล้ว ก่อนจะก้มหัวเดินผ่านร่างสูงซึ่งยืนตระหง่านแถวหน้าประตู กลับทำงานที่ค้างไว้ของตัวเองต่อ เนื่องจากเจ้าของห้อง ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งย่ามสักเท่าไหร่ เว้นแต่ตอนทำความสะอาด

" ฟู่ววว! "

ซึ่งนั่นเปิดโอกาสให้เขาได้พ่นลมหายใจ เมื่ออยู่ตามลำพัง เขายืนมองเธอคนที่นอนนิ่งอยู่อึดใจหนึ่ง ราวกับกำลังคิด ก่อนละสายตาเดินไปหยิบโทรศัพท์   ในขณะรอสาย ดวงตาสีอำพันหรี่มองไปยังร่างบางนั้นด้วย หลังปลายสายรับ จึงเอ่ยเสียงเบาสูงสุด

" เดริว พรุ่งนี้ไปทำงานให้กูหน่อย "

(รับทราบครับนาย ว่าแต่ที่ไหนครับ)

ก่อนจะเน้นชื่อนั้นเสียงทุ้ม ดวงตาหรี่หน้าตรงเสมอกัน แฝงความเกรี้ยวกราดบ่งบอกถึงความมุ่งมั่น และคิดดีแล้วกับสิ่งที่กำลังจะทำ

" ประเทศไทย "