LOGINShare
บทที่ 263
Related chapters
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 264
แน่นอนว่าฉากนี้ถูกจัดขึ้นมาอย่างจงใจจนไม่สามารถปฏิเสธได้เลยผมมองพิจารณาให้ละเอียดขึ้นกว่าเดิม และพบกับความมักง่ายที่แฝงอยู่ทุกจุด รายละเอียดที่ทำออกมานั้นช่างน่าขันในแง่ที่ดีที่สุด และดูถูกสติปัญญาในแง่ที่แย่ที่สุดจนถึงวันนี้ ผมยังจำได้ว่าชุดเดรสกับชุดชั้นในที่ดูเหมือนจะถูกโยนอย่างไม่ตั้งใจ แต่เมื่อพิจารณาดูดีๆ มันกลับถูกจัดวางอย่างตั้งใจราวกับคนที่ไม่มีความเข้าใจในความยุ่งเหยิงตามธรรมชาติเลย รองเท้าที่ถูกทิ้งไว้เกลื่อนกลาดยังเป็นขนาดที่ต่างกัน แต่สีใกล้เคียงกัน เป็นข้อผิดพลาดขั้นพื้นฐานของการจัดฉากนอกใจเสื้อเชิ้ตผู้ชายไม่ใช่ของผม ไม่ใช่แค่ขนาด แต่สไตล์ก็ไม่มีทางเป็นของผม มันแขวนอยู่ราวกับเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากราคาถูก และกลิ่นน้ำหอมฉุนที่คลุ้งกระจายไปทั่วห้อง ผมมั่นใจว่ามันตั้งใจทำให้ดูเหมือนเป็นของผู้ชายคนนั้น แต่นั่นไม่ใช่กลิ่นที่ผมเคยใช้ และถ้าเป็นของผู้หญิง อาน่าก็ต้องรู้ว่าผมเกลียดกลิ่นนี้เข้าไส้ถ้าแค่อาน่าหยุดดูสักนิด ถ้าเธอให้เวลากับตัวเองในการสังเกตสิ่งรอบตัวสักหน่อย เธอคงจะเห็นว่ากลิ่นนั้นไม่ใช่ของผม และความผิดพลาดในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นคงทำให้เธอฉุกคิดได้แต่
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 265
“ผมบอกคุณไม่ได้ ได้โปรดปล่อยผมไป ผมจะไม่กลับมาอีกแล้ว”“ฉันจะจ่ายให้สองเท่าของเงินที่นายได้รับมา”ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ราวกับกำลังคำนวณตัวเลขในหัว “สองเท่า?”“สามเท่า”ถ้าลูกตาของเขากลิ้งออกมาจริงๆ ตอนนี้ ผมก็ไม่แปลกใจเลยแล้วจู่ๆ เขาก็ทำท่าจะร้องไห้ “ผมอยากจะบอกมากเลยนะ แต่ผมไม่รู้จริงๆ”ผมขมวดคิ้ว “นายได้เงินมายังไง?”“จ่ายต่อหน้า แต่ผมไม่รู้จัก แล้ว… ”ผมส่ายหัว ไล่ความสับสนออกไปจากหัว “เดี๋ยว...นายเจอกันที่ไหน?”เขาลังเล แล้วจ้องหน้าผม “คุณจะยังจ่ายให้ผมไหม?”“แล้วถ้าไม่ล่ะ?”“งั้นผมก็ไม่บอก!” เขาทำเสียงคร่ำครวญ “แล้วผมจะโทรหาตำรวจหลังจากที่คุณปล่อยผมไป”ถ้าผมไม่ได้เพิ่งสูญเสียความรักในชีวิตตัวเอง ผมคงหัวเราะกับความไร้เดียงสาของเด็กคนนี้ไปแล้ว“งั้นก็ดีเลย” ผมพูดช้าๆ พลางหยิบโทรศัพท์ออกมา “โทรหาตำรวจกันเถอะ”ดวงตาของเขาเบิกกว้างกว่าเดิม แต่ผมไม่สนใจและแสร้งกดหมายเลขบนหน้าจอโทรศัพท์“อย่าทำแบบนั้น! ผมจะพาคุณไปที่นั่น”เขาพาผมไปยังบาร์โทรมๆ แห่งหนึ่ง ที่เด็กวัยนี้ไม่ควรแม้แต่จะคิดจะก้าวเข้าไปเขาหยุดที่มุมสุดของห้อง “เรานั่งตรงนี้ตอนที่เจอกัน และตอนนั้นมันมืดมาก”ผมส่
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 266
อนาสตาเซียหลังจากที่ใช้เวลาสักพักใหญ่จัดของใส่กระเป๋า ฉันก็หลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์“ไม่เป็นไร เธอจะต้องไม่เป็นอะไร” ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมกับฝืนยิ้ม“เธอแค่ต้องไปทำงาน ทำงานสักสองสามชั่วโมง แล้วก็กลับมา”ริมฝีปากของฉันห้อยลงเมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่ต้องอยู่ห่างจากเธอ พระเจ้า ฉันต้องอยู่ห่างจากเธอเป็นชั่วโมง ๆ! แค่คิดมือของฉันก็สั่นเล็กน้อยขณะที่กำสายกระเป๋าแน่นถ้าเธอต้องการอะไรแล้วไม่มีใครอยู่ล่ะ?“ใจเย็นๆ อาน่า” ฉันบอกตัวเองอย่างรวดเร็ว “มีพยาบาลอยู่ หมอรับรองแล้วว่าเธอจะได้รับการดูแลอย่างดี อีกอย่าง คลาร่าบอกว่าจะแวะมาหา ดังนั้นเธอไม่เป็นอะไรหรอก เธอจะได้รับความช่วยเหลือทุกอย่างที่เธอต้องการ” ฉันพูดซ้ำๆ กับตัวเอง พยายามใช้เหตุผลต่อสู้กับความกังวลที่คุกคามจะท่วมท้นด้วยรอยยิ้มกว้าง ฉันหันไปมองเอมี่ ขนตาที่ยังคงนิ่งสงบของเธอทอดเงาอ่อนๆ บนแก้มซีด หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆ ขณะที่ฉันมองเธอ หัวใจของฉันก็รู้สึกหนักอึ้งเมื่อหวนนึกถึงคืนก่อน จำเสียงอ่อนแรงขณะที่เธอบ่นว่าเหนื่อยได้ดีแล้วเธอก็พูดต่อว่า “ทำไมหนูถึงเหนื่อยคะแม่? เมื่อก่อนหนูใช้เวลาทั้งวันวาดรูปและทำเรือ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 267
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่เข้าใจที่คุณพูด” ฉันพูดแก้ด้วยรอยยิ้มแข็งทื่ออีกครั้ง“ก็เรื่องเมือคืนวันศุกร์ไง?” เขาเลิกคิ้ว “เหตุฉุกเฉินที่คุณเจอที่โรงพยาบาล เด็กผู้หญิงคนนั้น… ดูเหมือนเธอจะไม่สบายมาก เธอเป็นไงบ้าง?”“อ้อ” ฉันพูดลากเสียง รู้สึกประหลาดใจ หลบสายตาจากเขา “อ่อค่ะ” ฉันกระแอม “เธอ เอ่อ ใช่…” ฉันเงยหน้ามองเขาพร้อมกับเลิกคิ้ว “หมายถึงลูกของคลาร่าน่ะใช่ไหมคะ? เธอสบายดี ลูกเธอสบายดีมาก ขอบคุณค่ะ”ฉันพูดจบก็หุบปาก หวังจริง ๆ ว่าลิฟต์จะเหวี่ยงฉันออกไป แต่รู้สึกได้ว่าเขายังมีคำถามอีก แต่ด้วยวิธีที่ฉันจบการสนทนาและจ้องมองไปข้างหน้าคงจะหยุดเขาไว้ และฉันก็ดีใจที่กลยุทธ์ของตัวเองได้ผล สิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการคือการรับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในหัวของเขาและเริ่มกังวลโดยไม่จำเป็น ฉันมีเรื่องให้กังวลมากพอแล้วตราบใดที่ฉันขีดเส้นให้ชัดเจนว่าเอมี่ไม่ใช่ลูกของฉัน นั่นน่าจะทำให้เขากลืนคำถามอะไรก็ตามและกำจัดความสงสัยออกไป เพราะผู้ชายก็เหมือนกัน ทันทีที่เขาได้กลิ่นความสัมพันธ์ของเอมี่กับฉัน เขาจะไม่สนใจว่าเราจะแยกกันมากี่ปีแล้ว เขาจะเริ่มขุดคุ้ยและสอดแนมทันที และก่อนที่ฉันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราก็จะอยู่ในศาลต่
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 268
อนาสตาเซียไม่ริมฝีปากสั่นเทาขณะที่ฉันก้าวถอยหลังช้า ๆ อย่างสั่นกลัว จนกระทั่งแผ่นหลังสัมผัสกับผนังลิฟต์เบา ๆ โลหะเย็น ๆ ที่สัมผัสกระดูกสันหลังของฉันส่งความรู้สึกหนาวสั่นไปทั่วร่างกาย ทำให้ความรู้สึกไม่สบายใจเพิ่มมากขึ้นพักหนึ่ง ฉันเพียงแค่มองไปข้างหน้า มองไม่เห็นอะไร ความมืดดูเหมือนจะกดดันเข้ามาจากทุกด้าน คุกคามจนทำให้ฉันหายใจไม่ออก หน้าอกของฉันเริ่มหดรัดเมื่อฉันจำได้ถึงการฝึกฝนในการรับมือกับอาการตื่นตระหนกและโรคกลัวที่แคบ ฉันหายใจเข้าลึก ๆ พยายามตั้งสติอย่างแรก เปิดไฟในบริเวณนั้นฉันรีบเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าหาโทรศัพท์ นิ้วของฉันคลำหาในความมืด ใช้เวลานานมากในการค้นหาที่วุ่นวายเพื่อหาสิ่งที่ต้องการ และเมื่อฉันหามันเจอ ฉันก็เกือบจะร้องไห้ออกมาเพราะมันไม่ยอมเปิด หัวใจของฉันเต้นแรงขณะที่ฉันกดปุ่มเปิด/ปิดอย่างบ้าคลั่ง อ้อนวอนในใจให้มันกลับมาทำงานไอเดนทุบประตู เสียงดังกระทันหันทำให้ฉันสะดุ้ง “สวัสดีครับ? มีใครอยู่ไหม?” เสียงของเขาก้องอยู่ในพื้นที่เล็กๆ นั้น มีทั้งความกังวลและความหงุดหงิดปรากฏอยู่ในน้ำเสียงฉันพยายามเปิดโทรศัพท์อีกครั้ง มือของฉันสั่น ความโล่งใจท่วมท้นร่างกายของฉ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 269
“ผมรู้ว่าคุณทำอะไรก็ได้” เขายืนกราน “แต่อย่าลังเลที่จะมาหาผมถ้าคุณต้องการ” เขาหยุดชะงักไปเล็กน้อยแล้วก็เสริมว่า “…หรืออยากมา”พลังที่มองไม่เห็นบางอย่างกระตุ้นให้ฉันหันไปหาเขา และฉันก็ทำ และหัวใจของฉันติดอยู่ที่ลำคอ แม้ว่าบรรยากาศกึ่งมืด ความอ่อนโยนที่ฉันเห็นในดวงตาเหล่านั้นกลับชัดเจนมากเขาหมายถึงอะไร ‘…มาหาผม?’ ฉันคิดขณะที่ฉันรีบหลบสายตาจากเขา มีความหมายแฝงอยู่ในคำพูดของเขาหรือเปล่า?ฉันกลืนน้ำลายเมื่อความคิดอื่นผุดขึ้นมาในหัวของฉัน ใช่ ต้องเป็นสถานการณ์ของเราอยู่แน่นอน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่คิดว่า ‘มาหาผม’ ของเขาอาจหมายความว่าเขากำลังขอให้ฉันกลับไปหาฉันส่ายหัวและหลับตาลงเพื่อกำจัดความคิดไร้สาระทั้งหมดที่ผุดขึ้นมาในหัว เขาแค่เป็นเจ้านายที่ดี อาจจะยังต้องการชดเชยให้พนักงานเก่าสำหรับวิธีที่เขาเข้ายึดบริษัทขณะที่ฉันครุ่นคิดอยู่ในหัวและคำพูดของเขาเริ่มสมเหตุสมผล ไฟโทรศัพท์ของเขาก็ดับลงไอเดนพึมพำ “อะไรเนี่ย… บ้าจริง ดับไปแล้ว”ความตื่นตระหนกที่ลดลงเพิ่มขึ้นในพริบตา การหายใจของฉันถี่ขึ้น มือที่กำเข่าของฉันแน่นขึ้นอย่างเจ็บปวดแ…มือใหญ่อันอบอุ่นของเขาทาบทับมือฉัน ฉันอยากจะดึงออกเหมื
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 270
ไอเดนด้วยความขบขันเล็กน้อยและความรู้สึกสูญเสีย ผมมองอาน่าวิ่งออกจากประตูทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอวิ่งผ่านชายฉกรรจ์ที่งุนงงและขึ้นบันไดไป เสียงฝีเท้าของเธอดังก้องอยู่ในช่องบันได พวกเราทุกคนมองจนกระทั่งเธอหายลับไปจากสายตาผมรู้จากทุกสิ่งว่าผมคงจะหยุดเธอไว้จากการหนีแบบนั้น ถ้ารู้ว่าเธอจะทำมันตั้งแต่แรก แต่ผมไม่เห็นว่ามันจะเกิดขึ้น แค่ผมเอามือโอบรอบมือเธอ เธอก็หลุดพ้นจากมือไปง่าย ๆมือผมยังคงกำเป็นกำปั้นเบา ๆ ขณะที่ผมพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาสัมผัสที่หลงเหลืออยู่ ความอบอุ่นของผิวและความนุ่มนวลของมือเธอ…ทั้งหมดนั่นรู้สึกเหมือนเป็นความฝันที่เพิ่งจางหาย ตอนนี้ อันที่จริง ถ้าหนุ่ม ๆ ทั้งหลายไม่อยู่ที่นี่ หรือจ้องมองผมเหมือนผมเป็นกวางขวางไฟหน้ารถ ผมคงจะหลับตาลงและสูดกลิ่นของเธอ พยายามจดจำทุกรายละเอียดของการเผชิญหน้าสั้น ๆ ของเราผมก้าวออกจากลิฟต์และหยุดอยู่หน้าพวกเขา โดยที่ใจยังคงจดจ่ออยู่กับอาน่า นั่นคือตอนที่ดวงตาของพวกเขาเบิกกว้างด้วยความตระหนักรู้ว่าผมเป็นใคร พวกเขาโค้งคำนับอย่างลึกซึ้งและทักทายผมด้วยคำพูดที่สับสน“อรุณสวัสดิ์ครับท่าน ต้องขออภัยอย่างสุดซึ้งสำหรับความไม่สะดวกนะครับ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 271
“กิจกรรมการกุศลเหล่านี้จะรวมเป็นหนึ่งเดียว” เขายิ้ม “หุ้นส่วนของเราหลายคนจากต่างประเทศจะบินมาร่วมงาน…”เสียงพึมพำดังขึ้นเมื่อตัวแทนจากองค์กรการกุศลต่าง ๆ พยักหน้า ประทับใจและพอใจกับแผนที่พวกเขาได้วางไว้“กิจกรรมการกุศลที่จะเกิดขึ้นของเราจะสร้างผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อสังคม” สายตาของเขามองไปทั่วห้องและผมสาบานได้ว่าดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “เราประทับใจมากที่ได้เห็นทุกคนที่นี่ในวันนี้ ร่วมมือกันในการอุทิศตนเพื่อมัน”บรรยากาศเต็มไปด้วยความคาดหวังสำหรับการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก ว่าความร่วมมือเหล่านี้จะนำมาสู่ผู้ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างแน่นอน“นั่นคือสิ่งที่นำความสุขมาให้เรา” หนึ่งในตัวแทนพูดขึ้น “พวกเราบางคนใช้ชีวิตเพื่อสิ่งนี้ คุณรู้ไหม เพื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็ก ๆ และผู้ป่วยที่ทำอะไรไม่ได้ เพื่อดูความโล่งอกที่ไหล่ของพ่อแม่หรือผู้ปกครอง มันเป็นการบำบัดอย่างหนึ่ง”ห้องโถงระเบิดเป็นเสียงยืนยันหลายรูปแบบจากนั้นตัวแทนแต่ละคนได้รับเวลาที่จะพูดถึงความคิดเห็นของพวกเขาเกี่ยวกับวิธีที่เราจะสามารถปรับแผนของเราให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีขึ้นเป็นครั้งที่สามที่ผมพูดขึ้นเพื่อแสด
Latest chapter
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 438
มุมมองของนักเขียนอาน่าถอนหายใจเสียงดังขณะเดินเข้าไปในห้องพักของเดนนิสและนั่งลงข้าง ๆ เขา เธอหยิบหนังสือออกมาและเริ่มอ่านเป็นครั้งคราว เธอจะเปิดโทรศัพท์เพื่อดูจัสตินนอนหลับหรือเล่นรอบบ้านในขณะที่พี่เลี้ยงยุ่งอยู่ หรือแค่ซุกตัวบนโซฟาตัวหนึ่งเพื่ออ่านหนังสือ โดยคอยจับตาดูจัสตินตอนนี้มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของอาน่าไปแล้วในวันที่เธอพักค้างคืนที่โรงพยาบาล เธอจะออกจากที่นั่นแต่เช้าเพื่อไปดูแลจัสตินและกลับมา ขณะที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขา นิ้วอุ่นๆ ของเธอประสานกับนิ้วเย็นๆ ที่ยังคงนิ่งของเขา เธอจะอ่านหนังสือเดนนิสยังคงอยู่ในอาการโคม่า และในแต่ละวัน อาน่ารู้สึกว่าความกลัวกำลังเพิ่มขึ้น... กลัวว่าเขาอาจจะยังคงอยู่ในอาการโคม่าจนถึงแก่ชีวิต ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียวเธอต้องการให้เขาลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยความรักที่เขามีให้เธอเสมอ เธอต้องการบอกเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหนและรู้สึกขอบคุณที่มีเขาในชีวิตของเธอ แต่ที่สำคัญที่สุด เธอต้องการขอโทษเขาเธอเห็นแก่ตัวมาก คิดว่าความเจ็บปวดของพวกเขาไม่ยิ่งใหญ่เท่าของเธอ... พวกเขาทุกคนรักเอมี่อย่างสุดซึ้ง และพวกเขาทุกคนเจ็บปวดกับการจากไปของเธอจากชีวิตนี้ ห
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 437
มุมมองของนักเขียนชารอนถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดฐานมีส่วนร่วมโดยตรงในการเสียชีวิตของเอมี่ แต่มีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิด เธอโชคดีพอที่จะได้รับการลดหย่อนโทษ จำคุกในระยะเวลาอันสั้น ทนายของเธอทำให้แน่ใจว่ามันจะเป็นเช่นนั้น และทั้งหมดนี้เป็นเพราะพ่อของเธอแม้ว่าพ่อของเธอจะผิดหวังกับทุกสิ่งที่เธอทำ แต่เธอก็เป็นลูกสาวของเขา ทายาทที่น่าเกรงขามเพียงคนเดียวของเขา ไม่มีทางที่เขาจะทอดทิ้งเธอได้ขณะที่เธอรับโทษจำคุก นับถอยหลังสู่วันที่เธอจะได้ออกไปจากที่นั่นในที่สุด เธอได้รับเอกสารหย่าร้างส่งมาให้เธอเธอคิดว่าเช้าวันนั้นหนาวเกินไปสำหรับฤดูกาล ห้องขังเล็กๆ ของเธอรู้สึกเล็กกะทันหัน มันรู้สึกเหมือนมันจะปิดล้อมเธอ และเธอเอามือสอดเข้าไปในช่องประตูเพื่อหายใจเมื่อหนึ่งในผู้คุมมาพาเธอไปเธอนั่งลง ได้รับปากกา และต่อหน้าเธอ บนโต๊ะเหล็ก มีจดหมายหย่าร้างวางอยู่ เหตุผลหลักที่เธอเข้าไปเกี่ยวข้องกับอาชญากรรมและการกระทำสกปรกเหล่านี้ทั้งหมดคือเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ไอเดนทิ้งเธอ มันน่าเศร้าจริงๆ ที่เธอทำงานอย่างหนักเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ แต่กลับถูกโยนใส่อย่างแรงที่ใบหน้าของเธอในตอนท้ายดวงตาปวดหนึบด้วยน้ำตาขณะที่เธ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 436
"หยุด!" เสียงของเธอสั่นเครือขณะที่เธอตะโกนบอกคนขับแท็กซี่แค่นั้นก็เพียงพอให้อาน่าหันกลับมา"ฉันทำอะไรลงไป?" ลมหายใจของเธอสั่นเทาขณะที่เธอเปิดประตูและรีบออกจากแท็กซี่ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอสะดุดลงบนทางเท้า"เดนนิส!" เธอตะโกนขณะที่เข่าของเธอล้มลงบนพื้นคอนกรีตแข็ง "ได้โปรด อย่า" เธอพูดกระซิบ สายตาของเธอจ้องมองไปที่รถที่พังยับเยิน "เดนนิส ต้องรอดให้ได้นะ"เธอคลานไปที่รถ มองเข้าไปข้างในเพื่อดูเขา แต่ข้างในนั้นมืดมิดและเสียงสะอื้นของเธอก็ดังขึ้น "ทำไมฉันถึงออกมา? ทำไมฉันไม่รอเขา?"เธอเช็ดน้ำตา "ฉันสัญญา" เธอสะอื้น "ฉันจะไม่ไปหาเอมี่อีกแล้ว ฉันสัญญา เดนนิส ได้โปรดออกมา" เธอร้องไห้ขณะที่เธอจำได้เลือนรางว่าเขาบอกเธอว่าเอมี่ได้รับความยุติธรรมแล้ว และไม่จำเป็นต้องไปหาเธออีกต่อไปนี่เป็นความผิดของเธอทั้งหมด เธอควรจะฟังเขา เธอควรจะรอเขาก่อนที่เธอจะออกไป"อาน่า!" ไอเดนตะโกนขณะที่เขารีบออกจากรถ เขารู้สึกโล่งใจที่เห็นอาน่า เขาหารถแท็กซี่หลังจากที่เดนนิสขับออกไปสักพัก และตามเขาไป เมื่อเขาสังเกตเห็นฝูงชนและเห็นว่ามีอุบัติเหตุเกิดขึ้น เขาก็กลัวว่าจะเป็นอาน่า"ให้ตายสิ!" เขาพึมพำขณะหยุดอยู่ต่อ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 435
มุมมองของนักเขียนหลังจากที่ไอเดนได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาไม่ลังเลเลยก่อนที่จะเดินออกจากห้องพิจารณาคดีหัวใจของชารอนแตกสลายเมื่อมองดูไอเดนเดินออกไปอย่างโกรธจัด เขาเกลียดชังเธอมากจนทนดูการพิจารณาคดีของเธอไม่ได้เลยหรือ? น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ และเธอรีบเช็ดมันออกก่อนที่พ่อของเธอจะเห็นพ่อของเธอบอกเธอไปก่อนหน้านี้ว่า "พอได้แล้ว ชารอน อย่าร้องไห้เพราะผู้ชายอย่างเขาเลย" แต่นั่นหลังจากที่เขาตำหนิเธอสำหรับทุกสิ่งที่เธอทำ"มีการตัดสินแล้วหรือยัง คุณไอเดน? คุณจะประกันตัวภรรยาของคุณไหม?"คำถามทั้งหมดของพวกเขาไม่ได้เข้าหูไอเดนแม้แต่น้อย เขาไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยขณะที่เขาเร่งรีบไปที่รถของเขาและขับออกจากบริเวณศาลระหว่างทางไปโรงพยาบาล เขาโทรหาทีมรักษาความปลอดภัยของเขาที่ตามเขามาทันทีที่เขาขับรถออกไป "อาน่าสตาเซียเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้า ตามหาเธอ" เขาออกคำสั่ง "ผมจะส่งรูปของเธอให้คุณตอนนี้""ครับ"เขาตัดสาย ขณะที่เขาขับรถ เขาหารูปอาน่าที่ชัดเจนและส่งให้ทีมรักษาความปลอดภัยที่เริ่มตามหาเธอทันทีจากนั้นไอเดนพยายามโทรหาเดนนิส แต่เขาก็ยังไม่รับสายเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาพบเดนนิสอยู่ข้างนอก เขา
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 434
ไอเดนเมื่อเวลาผ่านไป คดีของเอมี่ได้รับความสนใจจากสื่อมากมาย ช่องข่าวทุกช่องมีรูปเด็กผู้หญิงน่าสงสารคนนั้นขณะที่พวกเขาพูดถึงการตายที่ไม่ยุติธรรมของเธอ และทุกคนที่รับผิดชอบต้องถูกลงโทษตามนั้นท่ามกลางทุกสิ่งทุกอย่าง จุดสนใจก็เปลี่ยนจากเอมี่มาเป็นชารอนและผม อย่างไรก็ตาม มีข่าวลือเกี่ยวกับชีวิตแต่งงานของเราและการตั้งครรภ์ปลอมของเธอผมเริ่มได้รับโทรศัพท์จากหมายเลขที่ไม่รู้จักหลายหมายเลข โทรมาถามคำถามไร้สาระทั้งหมดเพื่อต้องการข้อมูลโดยตรงจากแหล่งข่าว ผมต้องเปลี่ยนซิมการ์ดในโทรศัพท์ของผมเป็นซิมที่ผู้ช่วยของผมใช้ หากมีข้อมูลใดๆ เขาก็แค่ส่งต่อมา ผมเบื่อที่จะรับมือกับสายเรียกเข้าที่ไม่หยุดหย่อนเหล่านั้นเมื่อชารอนอาการดีขึ้นและเธอต้องถูกส่งตัวกลับไปที่สถานีตำรวจ พวกเขามาถึงสถานีพร้อมกับกลุ่มนักข่าวที่ทางเข้าตำรวจคุ้มกันเธอขณะพาเธอเข้าไปข้างใน แต่นั่นไม่ได้หยุดนักข่าวจากการตะโกนถามคำถามของพวกเขา"คุณเสแสร้งว่าท้องจริง ๆ เหรอ คุณนายไอเดน?""คุณชารอน คุณยังเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้วอยู่ไหม?""สามีของคุณอยู่ที่ไหน? เขายังรักคุณอยู่ไหม?""จะมีการหย่าร้างไหม?""คุณมีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสีย
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 433
เดนนิสอาน่าถูกส่งตัวไปยังศูนย์บำบัดวิกฤตสุขภาพจิต และผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของผมที่นั่น แม้ว่าผมจะพยายามแบ่งเวลาอย่างเท่าเทียมกันระหว่างงาน จัสติน และเอมี่ แต่ผมก็พบว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่นี่งานเป็นไปด้วยดีอย่างยิ่ง ตอนนี้ผมทำเงินได้มากกว่าที่เคยทำก่อนที่ผมจะถูกหลอก แต่ผมไม่มีความสุข คนที่ผมรักที่สุดอยู่ในบ้านพักผู้ป่วยทางจิต ทุกวันที่ผมไปที่นั่น ผมหวังว่าอาการของเธอจะเริ่มดีขึ้นในไม่ช้า ครึ่งหนึ่งของเวลา เธอดูปกติดี แค่นั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าที่เป็นกลาง เธอจะไม่พูดคุยกับใครเป็นเวลาหลายชั่วโมง อีกครึ่งหนึ่งใช้ไปกับการร้องไห้และขอร้องให้ผมพาพวกเราไปหาเอมี่แพทย์บอกว่าเธอดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นสำหรับผมจัสตินทำได้ดีมาก เขาดูเหมือนจะไม่โศกเศร้าอย่างที่ไอเดนแนะนำ มีบางครั้งที่เขาจะร้องไห้และไม่มีอะไรทำให้เขาหยุดได้จนกว่าเขาจะหลับไป แต่ช่วงเวลาเหล่านั้นหายาก และผมคิดว่าเขาแค่คิดถึงแม่ของเขาผมทำให้แน่ใจว่าผมมีเวลาให้เขาเสมอ เหมือนกับที่ผมมีเวลาให้อาน่า ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหน ผมไม่ต้องการปล่อยเขาไว้กับพี่เลี้ยงทั้งหมด แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ผมต้องการให้ไอเดนเติ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 432
ไอเดนนักสืบส่งที่อยู่โรงพยาบาลที่ชารอนถูกนำตัวส่งมาให้กับผมภายในห้อง ชารอนนอนขดตัวอยู่กับตนเองพร้อมกับกุญแจมือที่คล้องอยู่พอจะเอื้อมถึงเธอรีบลุกขึ้นนั่งเมื่อเห็นผมเข้ามาในห้อง "ไอเดน" เธอหายใจออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว"ไม่เพียงแต่คุณจะเป็นอาชญากร แต่ยังเป็นคนโกหกด้วยเหรอ? คนโป้ปด!" ผมพูดออกมาขณะที่สายตาเหลือบไปที่ท้องแบนราบของเธอ ผมหัวเราะเยาะตัวเองขณะทรุดตัวลงบนเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหาเตียงของเธอ ผมรู้สึกหมดแรงจนแทบจะยืนด้วยขาของตัวเองไม่ได้เธอส่ายหัว น้ำตาไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับที่มันไหลลงมาบนใบหน้าของเธอตอนที่เธอถูกจับกุม "มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันสาบานได้นะ ฉัน…" เธอพูดไม่ออกและไหล่ของเธอก็สั่นเทาขณะที่เธอร้องไห้หนักขึ้นผมเอียงศีรษะไปด้านข้างและมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ผมไม่แปลกใจเลยที่ผมไม่รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย "ถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วมันคืออะไร? บอกมาสิ""คุณแกล้งทำเป็นท้องมาตั้งหลายเดือน!" เสียงหัวเราะขมขื่นหลุดออกจากริมฝีปากขณะที่ผมส่ายหัว มันยังคงรู้สึกเหมือนเรื่องตลก ผมคงไม่เชื่อนักสืบเลย ถ้าไม่มีสัญญาณทั้งหมดที่ผมมองข้ามไปผมโน้มตัวไปข้างหน้
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 431
ไอเดนผมตกใจกับคำพูดของเขา เดนนิสรู้แล้วเหรอ?เดนนิสก็มีส่วนร่วมในการสอบสวนด้วย เขาแค่ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าผม ดังนั้นมันไม่น่าแปลกใจที่เขาจะได้ยินเรื่องนี้ นอกจากนี้ มันเป็นคดีของลูกสาวเขาด้วย เขาจึงมีสิทธิ์ที่จะรู้แต่ผมเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดที่รุนแรงของเขา ผมยังคงสับสนกับข่าวที่ว่าอนาอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชในขณะนี้ มันเป็นไปได้อย่างไร? เขาปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร? ผมอยากจะตะโกนใส่เขา แต่ผมก็สงบสติอารมณ์ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของผมตั้งแต่แรก... และของชารอน"แล้วเธออยู่ที่โรงพยาบาลไหน?" มันฟังดูไม่จริง ผมรู้ว่าเธอรักเอมี่มาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะส่งผลกระทบต่อเธอมากขนาดนี้เดนนิสหันมาหาผม คิ้วของเขาขมวดลึกขณะที่เขาขมวดคิ้ว "อยากรู้ไปทำไม? จะได้เอาไปบอกภรรยานายหรือไง?"ให้ตายสิ! ผมรู้สึกว่ามือกำแน่นโดยอัตโนมัติผมหายใจเข้าลึกๆ "ฉันโทรหาพวกนาย แต่ไม่มีใครรับสาย อาน่าก็ปิดโทรศัพท์อีก ฉันก็แค่เป็นห่วง..." ผมพูดเสียงแผ่วและไหล่สั่น “ฉันก็เลยตัดสินใจมาดูเธอนี่ไง"“ตอนนี้นายก็รู้แล้วนะว่าเธออยู่ไหน งั้นเชิญออกไปได้แล้ว”เขามีสิทธิ์ทุกประการที่จะขอให้ผมออกจากบ้านและชีวิต แต่ผ
หย่า…มารักฉันเลย บทที่ 430
ไอเดน"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ" ชารอนพูดขณะที่เธอโอบแขนรอบไหล่ "คุณต้องหยุดโทษตัวเองเรื่องนี้ได้แล้ว ที่รัก มันไม่ใช่ความผิดของคุณ และการทุ่มเทตัวเองให้กับการสอบสวนทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรด้วยเลย""ผมต้องหาตัวคนผิดมาให้ได้ ชารอน ผมต้องหาว่าใครทำเรื่องนี้ นี่เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำเพื่อลูกสาวผมได้ ซึ่งจะทำให้ความรู้สึกผิดนี้ทุเลาลง" "ถ้ามันเป็นวิธีเดียว คุณก็ควรทำอยู่แล้ว" เธอให้กำลังใจ "ฉันจะคอยดูแลให้พ่อช่วยในคดีนี้ด้วย ฉันสัญญา"พ่อของเธอโทรหาผมครั้งหนึ่งเพื่อแสดงความเสียใจกับการจากไปของลูกสาวผม ซึ่งไม่ได้เป็นอะไรกับลูกสาวเขาเลย และเขาฟังดูไม่พอใจนัก ผมประหลาดใจด้วยซ้ำที่เธอจะบอกเรื่องนั้นกับพ่อของเธอ ผมสงสัยว่าเขาอยากจะช่วยเปิดโปงฆาตกรของเด็กที่ไม่ใช่ลูกของเขาในทางใดทางหนึ่งหรือไม่ แต่ผมเก็บเรื่องนั้นไว้กับตัวเอง"ขอบคุณครับ" ผมบอกเธอแทนเธอโอบกอดผมครึ่งหนึ่ง และคราวนี้ไม่ได้ผละออกทันที ในวันแบบนี้เองที่เธอไม่ได้กระโดดหนีจากผมเหมือนผมติดเชื้อเมื่อใดก็ตามที่ผมพยายามสัมผัสเธอ"แล้วคุณจะยิ้มให้ฉันไหม?" เธอยิ้มขณะที่ดึงผิวแก้มของผมเพื่อพยายามทำให้ผมยิ้มเมื่อผมเอามือของเธอออก เธอก็แสร้
