ไม่อาจเปลี่ยนใจสามี

เสียงเคาะประตูทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์กลับมาสู่ปัจจุบันอีกครั้ง ปรียากรเผลอยิ้มออกมา เมื่อคิดว่าบางทีอาจเป็นคนที่กำลังคิดถึงทุกลมหายใจย้อนกลับมาเพราะเป็นห่วง แต่รอยยิ้มนั้นกลับหายวับไปในไม่กี่วินาทีต่อมา

“คุณปูนคะ ป้าเอาอาหารเช้ามาให้ค่ะ”

หญิงสาวแอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังเรือนร่างอันเปลือยเปล่าของตนไว้ ไม่ได้คิดจะสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนออกปากอนุญาตให้แม่บ้านเข้ามาได้

“อุ๊ย! ตายจริง”

คนมาใหม่ถึงกับอุทาน หน้าร้อนวาบๆ เมื่อเห็นสภาพห้องนอนของเจ้านายสาวที่มีเสื้อผ้าชุดชั้นในกระจายเกลื่อนที่พื้น คนไม่โง่คงเดาไม่ยากว่าเมื่อคืนเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น และเจ้านายทั้งสองคงจะ ‘จัดหนัก’ ใช่เล่น ถึงทำให้คนที่ปกติตื่นแต่เช้า ถึงขั้นนอนซมจนลุกไม่ขึ้นเช่นนี้

“ป้าคะ พี่ซีล่ะคะ”

“ออกไปทำงานแล้วค่ะ ป้าเห็นคุณปูนยังไม่ลงมาสักทีเลยเอาอาหารเช้ามาให้ค่ะ”

“แล้วก่อนไปทำงานพี่ซีพูดอะไรบ้างไหมคะ” เธอถามอย่างคาดหวัง

ลึกๆ เธอก็แอบคิดตามประสาคนช่างฝัน ถ้าเขารู้ว่าเมื่อคืนคือครั้งแรกของเธอ และเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ทั้งตัวและหัวใจเธอไป จะมีอะไรเปลี่ยนไปบ้างไหมนะ อย่างน้อยความโกรธเกลียดในใจจะลดลงไปบ้างหรือเปล่า

“ไม่ได้พูดอะไรนี่คะ” คำนั้นทำให้ใจคนฟังห่อเหี่ยว น้ำตาพานจะไหล ไม่มีอะไรเปลี่ยน เขาก็ยังคงเป็นเขา เป็นพี่ซีที่ใจร้ายกับเธอได้คงเส้นคงวา พรหมจรรย์อันมีค่าของเธอไม่อาจเปลี่ยนใจสามีตัวเองได้

“อ้อ! จริงสิ แต่คุณซีฝากถุงยานี่มาให้คุณนะคะ บอกว่าให้คุณรีบทานทันทีที่ตื่น”

“ยา...ยาอะไรหรือคะ” ปรียากรจ้องถุงยาในถาดตาวาวอย่างใจชื้น

หรือว่าเขาจะเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นไข้เพราะเรื่องเมื่อคืน แค่คิดหัวใจก็พองโตขึ้นร้อยเท่า รีบคว้าถุงยามาเปิดออกดูอย่างตื่นเต้น แต่ทว่าพอได้เห็นยาที่ฉัตรินฝากมาพร้อมกับกระดาษโน้ตลายมือของเขา ใบหน้าสวยก็ถอดสีฉับพลัน

ยาคุมฉุกเฉิน...

‘กินซะ ฉันไม่อยากมีลูกกับเธอ’

ราวกับถูกทุบหัวด้วยไม้หน้าสามหนักๆ หญิงสาวอ่านทวนคำในกระดาษแผ่นนั้นถึงสามรอบ จนตัวชาดิก ริมฝีปากซีดสั่น มือกำยาที่เขาอุตส่าห์ให้มาแน่นจนเกือบแหลกคามือ ก่อนจะแค่นหัวเราะเสียงขมปร่าออกมา

ฮึ ไม่อยากมีลูกกับเธอ เลยไปมีลูกกับแฟนเก่าแทนงั้นเหรอ ผัวเฮงซวยเอ๊ย...

“คุณปูนคะ...” แม่บ้านวัยกลางคนร้องเรียกเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วง

“ป้าเอาออกไปเถอะค่ะ ปูนไม่หิว อยากนอนพัก” เจ้าของห้องข่มเสียงบอก แต่อีกฝ่ายกลับมีอาการอึกอักไม่ทำตามที่บอกเสียที

“มีอะไรอีกหรือคะ”

“คือ...” สีหน้าคุณแม่บ้านดูอ้ำๆ อึ้งๆ เหมือนลำบากใจ

“คุณซีเธอสั่งไว้น่ะค่ะ ว่าให้ป้าดูจนกว่าคุณจะกินยาให้เรียบร้อยก่อนถึงจะไปได้ค่ะ”

ปรียากรเม้มริมฝีปากแน่น ตาลุกวาวมองยาคุมในมือราวกับเห็นใบหน้าดุดันของใครบางคนจ้องตอบกลับมา ตัวไม่อยู่ ยังอุตส่าห์ส่งตัวแทนมาทำให้เธอเจ็บได้อีก เชื่อเขาเลย

“งั้นป้าก็ไปบอกเขานะคะว่าปูนกินแล้ว”

“แต่ถ้าคุณซีรู้เข้า...” การโกหกเจ้านายไม่ใช่เรื่องดี โดยเฉพาะกับฉัตรินที่เวลาโมโหขึ้นมาเหมือนพายุร้าย

“ป้าไม่ต้องกลัวนะคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ปูนรับผิดชอบเรื่องนี้เองค่ะ” หญิงสาวตัดบทเสียงเรียบนิ่ง แต่อีกฝ่ายก็ยังหันรีหันขวางไม่ยอมออกไปเสียที มือเรียวสวยเลยแกะยาทั้งสองเม็ดออกจากแผงและส่งเข้าปากก่อนคว้าแก้วน้ำมาดื่มตามตัดความรำคาญไป

“กินแล้วค่ะ ฝากไปบอกพี่ซีด้วยแล้วกันนะคะ”

คุณแม่บ้านแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้จะไม่รู้ว่ายาที่เอามาให้เป็นยาอะไร แต่คิดว่าหากเป็นฉัตรินให้มาก็คงไม่มีอันตรายกับหญิงสาวตรงหน้า

“งั้นป้าออกไปก่อนนะคะ ถ้าคุณปูนต้องการอะไรก็เรียกได้นะคะ”

“ค่ะ”

ปรียากรรับคำ รอจนอีกฝ่ายหายลับไปจากห้อง หญิงสาวจึงหันไปคว้าทิชชูที่ตรงหัวเตียงมาก่อนจะคายสิ่งที่ตนอมซ่อนไว้ใต้ลิ้นออกมา ตาจ้องยาทั้งสองเม็ดในมือ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มที่มุมปากอย่างเยาะหยัน

ไม่อยากมีลูกกับปูนงั้นหรือ หึ งั้นก็รอรับของขวัญจากเมียคนนี้แล้วกันนะคะพี่ซี...

ในเมื่อความรักที่มีให้ใช้มัดใจเขาไม่ได้ งั้นก็ลองดูว่าเธอจะใช้เลือดเนื้อเชื้อไขของเขามัดหัวใจอีกฝ่ายไว้ได้ไหม ไม่รักเธออย่างน้อยก็ต้องรักลูกบ้างล่ะ ปรียากรกดยิ้มมุมปากอย่างหมายมาด