ถ้าทนไม่ได้ก็หย่าไปซะสิ

“ตาซีมีคนรักแล้วล่ะ เห็นพ่อแม่เขาบอกว่าพอเรียนจบก็จะขอผู้หญิงคนนั้นหมั้นและอาจจะแต่งงานกันหลังกลับจากเมืองนอก...”

สิ่งที่ได้ยินกระชากหัวใจเธอจนแทบหลุดจากอก

ไม่! ไม่ยอม!

ผู้หญิงโชคดีคนนั้นเธอก็รู้จัก เพราะเคยพบกันตอนวันเกิดของ ฉัตรินปีก่อนหน้าที่เขาจะไปเรียนต่อเมืองนอกไม่นาน เขาชวนเธอคนนั้นและเพื่อนๆ มาจัดวันเกิดที่บ้าน ปรียากรจึงรบเร้าขอตามพ่อแม่ซึ่งสนิทสนมกับครอบครัวของชายหนุ่มมาแต่ไหนแต่ไรไปร่วมงานด้วย

จำได้ว่าวันนั้นเจ้าของวันเกิดแต่งกายในชุดหล่อเหลาดูดีที่สุด ฉัตรินในสายตาเธอก็เป็นเช่นนั้นมาตลอดตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน ตอนนั้นเธอยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวน้อยวัยเจ็ดแปดขวบที่ตามพ่อแม่มาวิ่งเล่นที่บ้านหลังใหญ่ของคุณลุงคุณป้าเพื่อนสนิทสมัยเรียนของพ่อกับแม่

พี่ซี อายุห่างจากเธอประมาณ 5 ปี แต่เขาดูเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เธอยังจำวันแรกที่พบกันได้ ตอนนั้นเขากำลังเรียนเปียโนที่บ้าน ภาพเด็กชายหน้าตาคมคายมีเสน่ห์นั่งตรงหน้าเปียโนสีขาวหลังใหญ่อย่างสง่างาม เขากำลังบรรเลงเพลงรักที่เพิ่งลงมือแกะโน้ตเองไปหมาดๆ ให้ทุกคนฟัง ราวกับภาพเจ้าชายในฝัน

เด็กหญิงปรียากรยืนมองภาพนั้นโดยไม่รู้เลยว่ามันจะติดตราตรึงในหัวใจเธอมาจนถึงทุกวันนี้ ต้นรักเล็กๆ ของเธอถูกปลูกขึ้นในหัวใจดวงน้อย และค่อยๆ เติบโตขึ้นตามวันเวลาที่เธอได้พบและรู้จักเขา

ฉัตริน คือพี่ชายใจดี ที่แสนอบอุ่นอ่อนโยนกับเธอมาตลอด ไม่ว่าเธอต้องการอะไรเขาก็ตามใจไม่เคยขัด แต่ก็นั่นแหละ เขาปักอาณาเขตระหว่างเธอและเขาอย่างชัดเจน ในฐานะพี่ชายน้องสาวคนสนิท ไม่เคยคิดไกลเกินกว่านั้น ผิดกับเธอที่ล้ำเส้นคิดมากกว่าพี่น้องกับเขามานาน นับวันความต้องการที่ว่ามันก็เติบโตตามวัย แม้จะมีคนเข้ามาจีบ แต่เธอไม่เคยมองใคร นอกจากพี่ซีของเธอเพียงคนเดียว

มันคงเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ หากไม่มีใครบางคนก้าวเข้ามาแทรกและทำท่าว่าจะมาแย่งเขาไปครอบครองคนเดียว

รัญชิสา หรือ รัญ คือผู้หญิงคนนั้นที่ฉัตรินรักและต้องการมาเป็นคู่ครอง แถมยังเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาให้ปรียากรต้องใช้แผนการที่ไร้ยางอายเพื่อให้ได้เขามา

ในงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของฉัตรินคือวันที่เธอเลือกลงมือ!

ปรียากรยังจำสายตาคมกล้าที่ฉายรอยโกรธขึ้งปนผิดหวังคู่นั้นได้แม่น เมื่อถูกบีบคั้นจากพ่อแม่ของตัวเองให้แต่งงานทั้งที่ชายหนุ่มมีหญิงสาวในดวงใจอยู่ก่อน แน่นอนว่าเขาต้องไม่ยอมง่าย ๆ

‘ผมไม่ได้รักปูน เรื่องที่เกิดขึ้นมันต้องเป็นแผนชั่วร้ายของใครบางคน’ คำหลังเขาตวัดสายตาดุขึ้งมองมาทางปรียากรอย่างจับผิดจนเธอเสียวสันหลังวูบขึ้นมา

‘ทำไมพี่ซีว่าปูนอย่างนั้นล่ะคะ ในเมื่อพี่ซีเป็นคน ฮือๆ ...’ พูดไม่ทันจบน้ำตาไหลรินอาบแก้มราวกับสั่งได้

เธอไม่ได้แกล้งหรอก แต่น้ำเสียงที่สั่นเครือกับใบหน้าซีดเผือดนั้นมาจากความกลัวจับจิตจับใจ กลัวว่าความจะแตกจนเสียแผน กลัวทุกคนจะรู้ว่าทุกอย่างเป็นแค่การจัดฉากโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น นาทีนั้นเธอขี่หลังเสือมาแล้ว ทางเดียวที่จะทำได้ก็คือไปต่อให้สุดแล้วหยุดที่ได้ผู้ชายตรงหน้ามาครอบครอง

พี่ซีควรเป็นของเธอในฐานะที่ผู้ใหญ่เคยหมั้นหมายกันมาตั้งแต่ครั้งยังเด็ก ไม่ใช่คนมาทีหลังแล้วชุบมือเปิบอย่างผู้หญิงคนนั้น

‘ในฐานะที่แกเป็นลูกผู้ชาย เมื่อทำลงไปแล้ว จะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ หนูปูนเขาก็เป็นฝ่ายเสียหายมากกว่า ไม่ว่ายังไงแกก็ต้องรับผิดชอบหนูปูน แกต้องแต่งงานกับน้อง หรือไม่ก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่ออีก’

ประกาศิตนั้นทำให้ฉัตรินถึงกับตกตะลึง เงยหน้ามองคนเป็นพ่อ อย่างผิดหวัง ในขณะที่ปรียากรลอบยิ้มในใจที่แผนสมดังหวัง

‘แต่ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนี้’

คำนั้นทำเอาคนฟังถึงกับสะอึก หน้าชา หัวใจเจ็บวูบราวกับถูกโบยด้วยแส้ที่มองไม่เห็น

‘หึ ถ้าผมมีอะไรกับผู้หญิงแล้วต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานทุกคน ป่านนี้พ่อคนได้ลูกสะใภ้เป็นโหลไปแล้ว’ ชายหนุ่มส่งสายตาดูแคลนไปทางคนที่หยุดสะอื้นหันมามองหน้าเขาตาค้าง

‘ตาซี!’ คุณโฉมฉายถึงกับอุทานกับวาจาเชือดเฉือนของลูกชาย

‘อย่าเอาหนูปูนไปรวมกับผู้หญิงพวกนั้น’

‘แล้วทำไมจะรวมไม่ได้ในเมื่อผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ได้ดีเด่กว่าผู้หญิงคนอื่น แถมหน้าด้านไร้ยางอายกว่าด้วยซ้ำ’

คนถูกว่าจุกแปลบจนหน้าเสีย ที่ผ่านมาเธอไม่เคยพบกับพี่ซีในเวอร์ชั่นใจร้ายมาก่อนเลย เขาแสนดี อ่อนโยน สุภาพ

แต่เป็นเพราะเธอที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป แม้สุดท้ายฉัตรินจำใจต้องทำตามคำสั่งบิดาอย่างเสียไม่ได้ เขายอมแต่งงานกับเธอเพื่อเห็นแก่บิดาและเป็นการแสดงความรับผิดชอบ แต่ถึงกระนั้น เธอก็ได้เขามาแต่ตัว

ไม่สิ แม้แต่ตัวเขา เธอก็ยังไม่ได้ด้วยซ้ำ มีแต่กระดาษทะเบียนสมรสที่เขาจำใจเซ็นต์ให้มาอย่างเสียไม่ได้ใบหนึ่ง กับตำแหน่งภรรยาที่สามีไม่รักและไม่เคยเหลียวแล

หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองคิดถูกหรือผิด แม้จะได้เขามาเป็นสามี แต่ก็ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทั้งที่เธอพยายามทำดีสารพัดและเปลี่ยนตัวเองทุกวิถีทางให้เหมาะสมกับฐานะภรรยาของเขา แต่ก็ไม่อาจลบล้างความผิดครั้งเดียวที่ทำลงไปจากใจอีกฝ่ายได้

จนกระทั่งเธอคนนั้นกลับเข้ามาอีกครั้ง และทำให้ปรียากรฟิวส์ขาดเมื่อได้เห็นทั้งสองไปฝากครรภ์ด้วยกันที่โรงพยาบาลเมื่อวาน หากเธอไม่ไปพบเข้าเสียก่อนก็ไม่แน่ว่าคนเคยรักกันทั้งสองจะไปจบกันที่ใด

เพียงคิดความหึงหวงก็บังตา ไม่อยากจะคิดว่าที่ผ่านมาสองคนนั่นทำอะไรลับหลังเธอบ้าง

กับเธอ ฉัตรินแสนจะเย็นชา ทำหมางเมินใส่สารพัด แต่กับรัญชิสา เขากลับทำตัวอ่อนโยน ใส่ใจความรู้สึกของฝ่ายนั้นอย่างน่าอิจฉา

ใช่! เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้ความรักของเขาไปครอง โดยไม่ต้องพยายามให้เหนื่อย หลังจากหายหน้าไปนานกว่าสองปี พอกลับมาฉัตรินก็พร้อมจะอ้าแขนรับ ปรียากรกะพริบตาถี่ๆ เพื่อสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความอ่อนแอไม่ให้รินไหลออกมา ในขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังตั้งครรภ์เกือบสองเดือน เธอกลับไร้วี่แววว่าจะมีลูก แถมสามีกลับมาท้าให้เธอหย่าเหย็งๆ

เธอต้องทำยังไงถึงจะได้ความรักของเขาแบบที่ผู้หญิงคนนั้นได้ไป ในเมื่อหัวใจของฉัตรินปักธงความเกลียดชังเธอไปเสียแล้วเต็มอกในฐานะคนหน้าด้าน ไร้ยางอาย ที่ทำลายความรักของเขากับผู้หญิงคนนั้น

คิดแล้วก็น่าน้อยใจ เธอมีอะไรสู้รัญชิสาคนนั้นไม่ได้งั้นหรือ เขาถึงไม่รัก แต่งงานกันมาเกือบสองปี สามีสุดที่รักกลับเปิดโหมดเย็นชาใส่ตลอด อะไรที่ทำให้เธอเจ็บช้ำใจได้ เขาทำทุกอย่างกับคำพูดที่ติดปาก

‘ถ้าทนไม่ได้ก็หย่าไปซะสิ จะได้จบๆ’

เขารอคอยวันนั้นเสมอ...