บทที่ 12

"โจวยวี่ไป๋ ฉันคิดได้ใช่ไหมว่านายกำลังทำเหมือนฉันเป็นตัวตลก?"

เมิ่งซิ่งหลวนยิ้มไม่เปลี่ยนสีหน้า

"นายคิดว่าวันเกิดฉันมันเมื่อไหร่?"

โจวยวี่ไป๋ไม่รู้ว่าจะใช้คำอะไรเพื่ออธิบายอารมณ์ความรู้สึกของเขาในตอนนี้

เขายังคงเงียบ แต่หลินเช่อกลับพร้อมจะพูดแล้ว

เขาจ้องไปยังเมิ่งซิ่งหลวนด้วยสายตามุ่งร้ายและคำพูดถากถาง

"ไม่ใช่ว่าเธอเป็นตัวตลกอยู่แล้วเหรอ? หย่าปุ๊ปเธอก็เจอผู้ชายปั๊ป เมิ่งซิ่งหลวนเธอเหงานักหรือไง? ไม่แปลกเลยที่พี่ไป๋จะดูถูกเธอเสมอ เธอมีอะไรเอาชนะเหยาเหยาได้บ้างนอกจากสายเลือดตระกูลเมิ่ง? เธอ...."

หลินเช่อก่นด่าอย่างเพลิดเพลิน ทันใดนั้นเองหมัดก็ปะทะไปที่เขา

ดวงตาของเว่ยเหิงแดงก่ำด้วยความโกรธ หลินเช่อที่ไม่ทันระวังก็กองไปกับพื้น

"ไอ้สารเลว! คำพูดของนายมันไร้สาระสิ้นดี ฉันไม่รังเกียจเลยนะที่จะสั่งสอนนายแทนพ่อแม่!"

หลินเช่อสับสนจนพูดไม่ออก

เมื่อเห็นเว่ยเหิงกำลังจะต่อยอีกครั้ง อีกคนก็รีบเดินไปข้างหน้าโดยไม่ลืมจะเรียกโจวยวี่ไป๋

"พี่ไป๋!"

โจวยวี่ไป๋กลับมามีสติอีกครั้ง เขาขมวดคิ้วและพูดว่า "เมิ่งซิ่งหลวน พอได้แล้ว!"

หญิงสาวดึงเว่ยเหิงไปด้านหลังเธอและยืนประจัญหน้าโจวยวี่ไป๋ ถึงแม้ว่าเธอจะเตี้ยกว่าเขาถึงครึ่งหัวแต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอดูต่ำต้อยไปกว่าเขาเลย

เธอยกริมฝีปากขึ้นเย้ยหยัน สายตาประกายไปด้วยความเย็นชา

"พอแล้วงั้นเหรอ? หมาที่นายพามาต่างหากที่สร้างปัญหา? เขากำลังเหยียดหยามฉันและเพื่อนฉันก็ต้องปกป้องฉัน มีปัญหาอะไรไหม?"

"โจวยวี่ไป๋ นี่ถือว่าโชคดีแล้วนะที่น้องเหิงลงมือก่อนฉัน ถ้าเป็นฉันล่ะก็มันจะไม่ใช่แค่เรื่องกำปั้นเดียวเท่านั้น"

ชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าตอนนี้คือใบหน้าที่แท้จริงของเธอ เมิ่งซิ่งหลวน

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอแกล้งทำเชื่อฟังและเข้าอกเข้าใจหลังจากแต่งงานกับเขา ดวงตาเขาก็มืดลง มุมปากของเขายกขึ้นราวจะประชดประชัน

เธอไปสุดมากจริงๆ

ทั้งสองเผชิญหน้ากันพักหนึ่ง ในที่สุดเขาก็กลืนน้ำลายลงคว้าตัวหลินเช่อที่ยังรนหาที่ตาย

เขาถาม "เมิ่งซิ่งหลวน เมื่อเช้านี้... เธอรู้ได้ไงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นที่ทางด่วนฟู่ซิง"

นี่เป็นสิ่งที่กวนใจเขามาทั้งวัน

หลังจากเขาและเมิ่งซิ่งหลวนแยกกันที่สำนักงานเขต เขาก็เดินทางไปบริษัทผ่านถนนที่ไปยังทางด่วนฟู่ซิ่ง

ตอนนั้นเกือบจะถึงทางด่วนอยู่แล้ว แต่เขาก็นึกถึงสิ่งที่เมิ่งซิ่งหลวนพูดแล้วจึงบอกให้คนขับรถเปลี่ยนทาง

ไม่นานนักก็เห็นรายงานอุบัติเหตุทางรถยนต์บนทางด่วนฟู่ซิ่ง

โจวยวี่ไป๋ไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ

"ฉันก็แค่รู้"

ทันใดนั้นเมิ่งซิ่งหลวนก็จ้องไปที่หลินเช่อที่ดูไม่พอใจอยู่ข้างหลังโจวยวี่ไป๋

มุมปากของเธอยกอย่างร้ายกาจ และเสียงของเธอราวกับผีร้ายจากขุมนรก "ฉันรู้ด้วยว่านายกำลังจะตายในไม่ช้า"

รัศมีแห่งความตายรอบๆ หลินเช่อค่อยๆ เข้มขึ้นเรื่อยๆ และวิญญาณร้ายที่ตามติดเขาก็ดูดุร้ายมากขึ้น

บวกกับความตั้งใจของเมิ่งซิ่งหลวนที่จะช่วยวิญญาณร้ายนั้น เดิมทีหลินเช่อจะมีเวลาใช้ชีวิตอยู่หนึ่งเดือน แต่ตอนนี้เขาเหลือเวลาไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

ความชั่วร้ายที่เขาทำไม่ถูกลงโทษด้วยกฎหมาย เขาจึงถูกลงโทษด้วยอย่างอื่นแทน

ความตายของหลินเช่อนั้นยุติธรรมแล้ว

คำพูดของเมิ่งซิ่งหลวนทำให้ทุกคนถึงกับขนลุก โดยเฉพาะหลินเช่อที่โกรธจนแทบจะอาเจียนเป็นเลือด

เมิ่งซิ่งหลวน นังบ้านี่ถึงกับสาปแช่งเขาให้ตาย!

บรรยากาศในห้องเย็นยะเยือก โจวยวี่ไป๋จ้องมองเมิ่งซิ่งหลวนก่อนจะรีบออกไปหลังได้รับโทรศัพท์

ในที่สุดพวกที่ขัดหูขัดตาก็ออกไป

ความโกรธของเว่ยเหิงยังไม่ลดลง "พี่เมิ่ง พี่จะปล่อยพวกเขาไปอย่างนี้เหรอ?"

สิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากกว่าคือการที่โจวยวี่ไป๋ปล่อยให้พวกเลวนั่นเหยีดหยามเมิ่งซิ่งหลวน

เมิ่งซิ่งหลวนตบไหล่เขา "ถ้าเราไม่ปล่อยให้พวกเขาไป หลินเช่อจะตายเร็วได้อย่างไร? เขาไม่รอดแน่คืนนี้ เขาทำตัวเองทั้งนั้น"