บุกห้อง

คืนนี้รคืนนี้ระย้าแก้วยังคงยืนมองพระจันทร์ที่หน้าต่าง ตรงที่เดิมเป็นประจำ โดยที่ระย้าแก้วมิได้สังเกตเงาดำทะมึนของชายร่างใหญ่คนหนึ่งที่แอบอยู่ตรงโคนต้นไม้ใหญ่ ตรงข้ามกับหน้าต่างห้องของเธอ

กิ่งก้านสาขาแข็งแรง จนโน้มมาถึงหน้าต่างพอดีนั่นคือไอ้สิงห์ที่ลอบแอบตามระย้าแก้วมาตั้งแต่ตลาดหลังจากสลัดจันแรมได้ มันเพียงหาโอกาสที่จะเข้าใกล้ระย้าแก้วในคืนนี้

"คืนนี้ข้าจักรอดูคนเก่งเยี่ยงเอ็ง หากเห็นข้าในห้องเอ็งจะทำเช่นไร"ไอ้สิงห์นึกสนุก คึกคะนองอยากจะจัดการระย้าแก้วที่ยิงทรนงขึ้นทุกวัน

ระย้าแก้วคืนนี้ที่นอนมิหลับ นางจึงเอาแต่นั่งเล่นรับลมอยู่ริมหน้าต่าง จนกระทั่งเดินไปที่เตียงนอน นอนเล่นพลิกไปพลิกมา ทำอย่างไรก็มิหลับ

ไอ้สิงห์ที่เห็นว่าตอนนี้ เป็นเวลาที่ทุกคนหลับสนิทหมดแล้ว มันจึงค่อยๆ ปีนต้นไม้มาที่ตรงระเบียงห้องหน้าต่างของระย้าแก้ว

ระย้าแก้วที่ได้ยินเสียงกุกกักก็คิดว่าเป็นเสียงหนูกระมังก็ไม่ได้สนใจอันใด

"แม่ตัวดี นอนหลับตาพริ้มเชียวหนา"เสียงไอ้สิงห์พูดเบาๆ แผ่วเบาแต่กลับได้ยินชัดเจนไปที่หูของระย้าแก้ว

"พี่สิงห์ใช่หรือไม่..!!"เพียงแค่เสียงแผ่วเบา ระย้าแก้วยังจำเสียงของคนที่นางรักมั่นมาตลอด เหตุใดเสียงเบาเท่านี้นางจึงจะจำมิได้

ไอ้สิงห์เมื่อรู้ว่าโกหกไม่ได้จึงถอดผ้าโพกหน้าออกทำให้เห็นใบหน้าของมันอย่างชัดเจน

"ใช่ข้าเอง เอ็งคิดว่าเป็นชายใดเล่า จึงกล้าปีนเข้าห้องของเอ็ง รือมีผู้อื่นเคยปีนเข้าห้องเอ็งมาก่อน" ไอ้สิงห์ยังคงพูดจามิถนอมน้ำใจของระย้าแก้วดังเช่นเคย

"พี่จักอุกอาจเกินไปแล้วหนา เหตุใดจึงกล้าปีนเข้าห้องข้าเยี่ยงนี้ หากพ่อกับแม่ของข้ารู้ คงมิปล่อยพี่ไว้ดอกหนา"ระย้าแก้วส่งเสียงขู่ฟ่อๆ

"ก็ดีสิ ข้าจักได้ให้พ่อมาขอเอ็งไปเป็นเมียเสียเลยจักได้มิต้องยากต้องเย็น"

"ผู้ใดอยากเป็นเมียพี่กันเล่า ข้ามิได้ชอบพี่แล้วหนาพี่ไปให้พ้นหน้าข้าเถิด"ระย้าแก้วยังคงปากแข็ง

"เอ็งรักข้า มานานหลายปี เอ็งจักมาตัดความรักจากข้าเยี่ยงบัวไม่เหลือใยเช่นนี้รือ มันคงยากไปสำหรับเอ็งกะมังระย้าแก้ว"

"พี่อย่าทำเป็นเดาใจข้านักเลย"

"เอาเถอะ ข้ามิจำเป็นต้องเดาใจ ของเอ็งดอก แต่คืนนี้ ข้าจักอยู่กับเอ็งทั้งคืน แล้วเรามาคอยดูกันว่าเอ็งหรือข้าใครจะแน่กว่ากัน"

ไอ้สิงห์ที่หาเรื่องจะอยู่กับระย้าแก้ว เหตุผลของมันมีไม่เพียงพอ นอกจากการเอาแต่ใจและขู่เข็ญเสมอ

"ข้ามิต้องการเห็นหน้าพี่ ออกไปให้พ้นจากห้องข้าประเดี๋ยวนี้..!!"

ระย้าแก้วเตรียมอ้าปากจะร้องไห้คนช่วยแต่กลับถูกไอ้สิงห์ประกบจูบ

อุ๊บ....ฮืม..!!! ริมฝีปากบางโดนรุกล้ำโดยมิได้ตั้งตัวนี่เป็นคราที่สอง ที่ระย้าแก้วโดนไอ้สิงห์ประกบจูบเช่นนี้

หากแต่นางมิได้เต็มใจ ดั่งเช่นวันเก่าก่อนคราแรกไอ้สิงห์ก็จูบนางที่สวนลั่นทม ระย้าแก้วรู้สึกว่าไอ้สิงห์มิเคยให้เกียรตินาง ดั่งเช่นที่ให้เกียรติแม่จันทร์แรม

ระย้าแก้วใช้สองมือเล็กๆทุบตีไปที่แผงอกกว้างของไอ้สิงห์อย่างเต็มแรงแต่ก็มิอาจหลุดพ้นพันธนาการไอ้สิงห์ใช้วงแขนแกร่งของตนเอง โอบรับกระชับเอวคอดกิ่วให้แนบชิดกับตัวของมันมากยิ่งขึ้นแล้วยังคงจูบเร้าร้อนกับระย้าแก้ว

เสียงหอบแฮ่กๆ ของระย้าแก้วที่ไม่ประสีประสากับเรื่องอย่างว่า ทำให้นางรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวสุดท้ายนางก็ยังเลือกที่จะตบและตีไอ้สิงห์

"หากเอ็งยังตีข้า ข้าจะมัดแขนเอ็ง เอ็งจะหยุดรึไม่"ไอ้สิงห์ข่มขู่

"ข้ามิหยุด หากพี่ยังไม่ออกไปจากห้องของข้า ข้าจะร้องให้คนมาช่วย"

ถ้าเอ็งยังจะร้องให้คนมาช่วยอีก ข้าก็จะจูบเอ็งอีกเอ็งเลือกเอาเถิด แล้วมันจักไม่ได้จบลงแค่นี้แน่นอน" ไอ้สิงห์เดินย่างสามขุมไปหาระย้าแก้ว จนนางถอยหลังล้มลงที่เตียงนอน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะพี่ ข้ามิต้องการพี่"

"เดี๋ยวก็รู้ว่าเอ็งจักต้องการหรือมิต้องการข้า"

ไอ้สิงห์ที่ผ่านนารีมามิใช่น้อยมันรู้ว่าต้องทำเยี่ยงไรถึงให้สตรียินยอมพลีกายถวายตัวให้กับมันแต่มันมิอาจทำให้ระย้าแก้วด่างพร้อยปมากกว่านี้

ไอ้สิงห์ดึงผ้าคาดเอวของตนเอง 1 ผืนออกมาพร้อมกับมัดข้อมือเล็กๆของระย้าแก้ว และอุ้มนางขึ้นไปนอนบนเตียง แลใช้มือหนาอุดปากเล็กๆของ ระย้าแก้วมีให้ร้องโวยวาย

ปล่อยข้าประเดี๋ยวนี้..! อู้ อี้ อู้ ระย้าแก้วที่โดนมือหนาปิดปากก็ทำส่งเสียงไม่เป็นศัพท์

"ฟังข้าหนา หากเอ็งมิอยากโดนมัดทั้งมือแลเท้าตลอดทั้งคืน เอ็งต้องสัญญากับข้า ว่าเอ็งจักไม่ส่งเสียงดัง ข้าจะปล่อยเอ็งเป็นอิสระ หากเอ็งตกลง ให้เอ็งพยักหน้าแต่ หากเองดื้อกับข้า ข้ามิรับประกันความปลอดภัย ว่าเอ็งจะโดนมากกว่าก่อนหน้านี้หรือไม่"

ระย้าแก้วพยักหน้าอย่างว่าง่าย ถึงแม้นางจะหยิ่งทรนง แต่ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของสตรี ในสมัยนั้นก็สำคัญยิ่ง เพียงแค่ไอ้สิ่งทำเช่นนี้ หากพ่อและแม่รู้อาจจะต้องลงเอยด้วยการแต่งงานกัน

แต่หากแต่งกันไปแล้วโดยมิใช่ความรักถามว่าจะอยู่กันยืดยาวหรือไม่ระย้าแก้วเองก็ตอบมิได้เช่นกัน

"ดีเด็กดีของข้า" ไอ้สิงห์ค่อย ๆ ปล่อยมือหนาออกจากปากบางเหลือเพียงพันธนาการที่ข้อมือเท่านั้น

"เหตุใดพี่จึงทำเยี่ยงนี้กับค่าเล่า"

"ข้าแค่อยากทำ ไม่มีเหตุผลอย่างอื่นที่จะตอบเอ็ง"

เพียงเพราะ ข้ามิใช่แม่จันทร์แรมใช่รือไม่ พี่จึงหยามเหยียดและฝศักดิ์ศรีของข้าเช่นนี้..!"ระย้าแก้วถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้มีอยู่

ไอ้สิงห์ถึงกับสะอึกกับคำที่ระย้าแก้วถามมันกลับมา มันอยากจะบอกทุกความรู้สึกของตนเอง แต่ตัวมันเองก็ยังตอบตนเอง มิได้ว่ารักระย้าแก้วหรือไม่

"คือข้า..มิได้ตั้งใจ เอ็งอย่าร้องไห้เลยหนา"

"พี่รังเกียจข้า ข้ามิเคยว่า แต่พี่คิดว่าพี่จะย่ำยีข้าเยี่ยงไรก็ได้เยี่ยงนั้นรือ ข้ามิใช่ตัวแทนของแม่จันทร์แรมหนา

"หาก ณ ขณะนี้ คนตรงหน้ามิใช่ข้าแต่เป็นนางพี่คงไม่กล้าแตะนางแม้แต่ปลายเส้นผมสิถ้า ฮึก..ฮื่อ" ระย้าแก้วที่พูดไปก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นไป

"เหตุใดพี่จึงมิรักษาเกียรติของข้าบ้าง พี่จะย่ำยีหัวใจข้าไปถึงเมื่อใดกัน"

ไอ้สิงห์มิอาจพูดคำใดออกมาได้ จึงขึ้นไปนั่งบนเตียง เอาหลังอิงไปที่ผนังหัวเตียงแล ใช้วงแขนแกร่งโอบกอดระย้าแก้ว พร้อมพันธนาการที่ข้อมือ

"ข้าขอโทษ ที่ทำเจ้าร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้ แม้แต่คนรานี้ก็เช่นกัน"

ระย้าแก้วที่ซบอยู่บนอกแกร่งในอ้อมกอดที่นางโหยหามานานแสนนาน แต่วันนี้นางกลับรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ หากเป็นจันทร์แรมไอ้สิงห์จะกล้าหยามนางเช่นนี้หรือไม่

"พี่จะขอโทษข้าทำไมเล่า ก็พี่เกลียดข้า ยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือเสียอีก ข้าจำได้ดี ฮึก...แต่เหตุใดพี่จึงรังแกข้ามากมายเช่นนี้เหลือเกิน ฮื่อ.."ระย้าแก้วร้องไห้โฮพรั่งพรูความในใจ

เพียงแค่ระย้าแก้วคิดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็มิอาจซ่อนเร้นความเจ็บปวดทั้งหมดไหลออกมาเป็นคำพูดมิขาดสายแลแสนเจ็บปวด

"เจ้าอย่าร้องไห้อีกเลยข้าขอ อยู่เงียบๆกับเจ้าเช่นนี้ได้หรือไม่ ข้าสัญญา ว่าข้าจะไปล่วงเกินอันใดเอ็ง"

ระย้าแก้วก็ทำตามอย่างว่าง่ายน้ำใสๆไหล่รินเต็มอกแกร่ง มันรับรู้ได้ถึงน้ำอุ่น ๆ เต็มเสื้อ เพียงเพลามินานเสียงลมหายใจที่เป็นจังหวะเข้าที่ ระย้าแก้วนางร้องไห้จนหลับคาอกของไอ้สิงห์

"เมื่อก่อน ข้าคงจะทำเอ็งเสียใจหนักมากสินหนา"

ไอ้สิงห์ก้มลงจูบลงบนหน้าผากมน ใบหน้าสวยหลับตาพริ้ม ขนตาเรียงยาวสวย ใบหน้ารูปไข่ สวยราวกับบุษบา แม้มิแต่งเสริมเติมแต่งอันใด ก็มิอาจขวางความสวยงามของระย้าแก้วได้

"ข้าขอโทษ.."ลมหายใจที่แผ่วเบาของคนทั้งคู่กลับเข้าสู่ห้วงนิทราจวบจนย่ำรุ่ง