@คอนโดมิลิน
แสงอาทิตย์ยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านบางเข้ามากระทบร่างของหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงนุ่ม ทำให้เธอเริ่มรู้สึกตัวตื่น
“อื้ออออ~” ร่างเล็กของมิลินบิดขี้เกียจขับไล่ความง่วง เธอหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างเตียงขึ้นมาเพื่อดูเวลา
“เกือบ 10 โมง แล้วเหรอเนี่ย”
เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ นอนมองเพดานสีขาวเหนือเตียง ครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน เธอขอลาออกกับผู้จัดการร้านที่ผับแล้ว พี่ผู้จัดการดูหงุดหงิดเล็กน้อยที่จู่ ๆ เธอมาขอลาออก หลังเพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียง 2 สัปดาห์ แต่ก็ไม่ได้รั้งอะไรเธอไว้
มิลินยังไม่ได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เพื่อนสนิทอย่างคลีโอฟัง เธอกังวลว่าเพื่อนสาวจะไม่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปเพราะที่ผ่านมามีหลายครั้งที่คลีโอออกหน้าเอาเรื่องกับคนที่มารังแกเธอให้ หญิงสาวไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหากับคนน่ากลัวแบบเควิน
...ครืด ครืด
-LINE-
CLEO: ตื่นยางงงงง
CLEO: ไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนหน่อย
Lin Lin: กี่โมง?
CLEO: อีกชั่วโมงเดี๋ยวไปรับที่ห้องนะคะ
Lin Lin: ยังไม่ได้รับปากว่าจะไปเลย
อีกฝ่ายไม่ตอบกลับอะไรข้อความเธออีก แม้ข้อความที่เธอส่งไปจะขึ้นว่าอ่านแล้ว เห็นทีแบบนี้อีกฝ่ายคงไม่รับฟังอะไรอีกเธอยิ้มขบขันให้กับวิธีมัดมือชกของเพื่อนเธอ
มิลินก้าวลงจากเตียงเพื่อเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวออกไปกับเพื่อนสาว
@ห้างสรรพสินค้าในกลางเมือง
“กินร้านไหนดี” คลีโอหันมาถามขณะที่ทั้งคู่เดินบริเวณโซนร้านอาหาร
“แล้วแต่แกเลย”
“ปิ้งย่างหรือชาบู?”
“งั้นปิ้งย่างก็ได้”
“ลุยค่า” คลีโอฉีกยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือมาลากแขนเธอเข้าร้านอาหารที่เลือก
หลังจากทั้งคู่สั่งอาหารเรียบร้อย เพื่อนสาวก็ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเซลฟี่ตัวเอง เพื่ออัพรูปลงสตอรี่ในไอจี
“เออ...คลีโอฉันมีเรื่องรบกวนแกหน่อย” มิลินเอ่ยออกไปอย่างรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
“ได้แก มีอะไรเหรอ” คลีโอรีบละสายตาจากโทรศัพท์ทันที เนื่องจากร้อยวันพันปี เพื่อนเธอไม่เคยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากเธอเลย
“เรื่องงานน่ะ ฉันไปทำที่ร้านพี่แกได้ไหม”
“ทำไม มีเรื่องอะไร”
“ไม่มี ๆ แค่ที่ร้านเดิมมันไกลห้องฉันเฉย ๆ”
คลีโอหรี่ตามองเพื่อนสนิทอย่างจับผิด หากไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเพื่อนเธอไม่น่าอยากหาที่ทำงานใหม่ง่าย ๆ ทั้งที่เมื่อวานเพิ่งจะปฏิเสธเธอไปเอง
“แน่ใจนะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แกบอกฉันได้นะ”
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ที่ร้านนั้นไกล กว่าจะเลิกงานกลับห้องมันก็ดึก ร้านของพี่แกใกล้คอนโดฉันมากกว่า”
มิลินเคยไปผับของพี่ชายคลีโอมาก่อน เพราะวันเกิดของเพื่อนเธอครั้งล่าสุดก็จัดที่นั่น
คลีโอยังคงมองเพื่อนสาวที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ แต่มิลินก็ พยายามทำตัวนิ่ง ไม่แสดงพิรุธอะไรออกมา ส่งยิ้มใสซื่อกลับไป ทำให้คลีโอถอนหายใจปลง ๆ ไม่ซักไซ้อะไรต่อ
“ไม่มีอะไรก็ดี ส่วนเรื่องฝากงานให้ สบายอยู่แล้ว”
“อื้อ ขอบใจมากเลยนะ” ปากบางคลี่ยิ้มหวานออกมาด้วยความดีใจ
“แต่ถ้าเปลี่ยนจากให้ช่วยฝากงานเป็นยืมเงินฉัน แล้วไม่ต้องทำงาน ฉันจะดีใจมากกว่านี้นะ”
“อีกแล้วนะ แกก็รู้ว่าฉันไม่อยากเอาเปรียบแก” มิลินหน้าบึ้งเมื่ออีกฝ่ายเริ่มวนกลับมาพูดเรื่องให้ยืมเงินกับเธอ
“เออ ๆ รู้น่ะ แค่ลองหยอดดู เผื่อแกเปลี่ยนใจ”
“ไม่มีทาง”
“ค่ะ ๆ แล้วจะออกจากที่เก่าเมื่อไหร่ จะได้บอกพี่ชายฉันถูก”
“เริ่มงานได้เลย ฉันขอลาออกกับผู้จัดการร้านแล้ว”
“….” คลีโอเริ่มขมวดคิ้วมองเธออีกครั้ง คำตอบของมิลินทำให้เธอคิดว่าเพื่อนเธอต้องมีปัญหากับที่ทำงานเก่าแน่นอน ไม่เช่นนั้นมิลินคงไม่ขอลาออกจากที่ทำงานกะทันหันเช่นนี้
“มะ...มีอะไร” ร่างเล็กถามกลับเพื่อนสาวที่เงียบไป
“ช่างเถอะ เดี๋ยวฉันบอกพี่ให้”
“จ้า ขอบใจแกมากเลย”
“อยากเริ่มทำวันไหนก็บอกมานะ”
“วันนี้เลยก็ได้ วันเสาร์พอดีเลย”
“อื้อ ตามใจแก”
เมื่อเพื่อนสาวรับปากเรื่องงานแล้ว มิลินก็สบายใจขึ้นมาก เธอยังทำงานไม่ครบเดือน แถมขอออกกะทันหัน ทำให้เงินที่ได้มาถูกหักออกไปอีก
เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก
“ฮายยย พี่ชาย” คลีโอร้องทักเสียงใส เมื่ออีกฝ่ายรับสาย
(โทรมามีอะไร)
“ฝากเพื่อนทำงานที่ร้านพี่หน่อย”
(มีเพื่อนกับเขาด้วยเหรอเรา)
“มีสิยะ แถมเพื่อนคลียังสวยมากด้วย”
(หึ เคยทำงานมาก่อนไหม จะทำตำแหน่งอะไร)
“เพื่อนเคยเป็นเด็กเสิร์ฟที่ เดอะ กลาส ถ้าเป็นไปได้คลีอยากให้เพื่อนคลีทำงานที่ไม่ต้องเจอผู้ชายมากได้ไหม”
(ฉันไม่รับพนักงานที่ใช้เส้นเข้ามา วัน ๆ เอาแต่นั่งอู้แล้วรับเงินหรอกนะ)
“โอ๊ย เพื่อนคลีไม่อู้หรอก ตำแหน่งอะไรก็ได้ ฝากเพื่อนคลีด้วย เดี๋ยววันนี้คลีเข้าไป”
(อื้อ ตามใจ) ปลายสายกดวางสายน้องสาวหลังจบประโยค
“เรียบร้อยค่ะ เดี๋ยวกินเสร็จไปช็อปปิ้งกัน”
“ได้เลย ขอบใจแกอีกครั้งนะ ที่ช่วยเป็นธุระให้” มิลินส่งยิ้มหวานให้เพื่อนรัก
“ฉันขอรับคำขอบคุณเป็นอย่างอื่น” เพื่อนสาวส่งยิ้มเจ้าเล่ห์กลับมาหาเธอ ทำเอาร่างเล็กเริ่มรู้สึกไม่สบายใจซะแล้ว
หลังจากวางสายไปแล้วนอกจากมิลินกับคลีโอที่มีความสุขแล้ว ไคโรมาเฟียหนุ่มเจ้าของผับที่เพิ่งรับปากน้องสาวก็อดยิ้มมุมปากออกมาไม่ได้
เมื่อนึกถึงสาวน้อยตัวเล็กราวตุ๊กตาที่เขาเพิ่งพบเมื่อวาน เพื่อนของยัยคลีเธอคงหนีไม่พ้นหญิงสาวคนนั้น ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้งเร็วขนาดนี้
และแล้วรอยยิ้มของคลีโอก็ต้องทำให้มิลินร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะหลังจากที่ทั้งคู่กินข้าวกันเสร็จแล้ว คลีโอก็ลากเธอเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายแบรนด์ ที่แค่ชุดเดียว หญิงสาวต้องทำงานถึงครึ่งเดือนหากต้องการจะซื้อมาครอบครอง
มิลินยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่หน้าห้องลองชุด หลังจากสวมชุดที่เพื่อนสาวเลือกให้ พยายามจะดึงชายกระโปรงเดรสตัวน้อยที่ยาวปิดสะโพกเธอลงมาแค่นิดเดียว
“อร๊ายยย เริ่ดมากค่ะ 10 10 10 ไปเลย” คลีโอปรบมือให้กับชุดที่ตัวเองเป็นคนเลือก
“แกแต่ฉันว่ามันโป๊เกินไป” ร่างเล็กตอบเสียงเบา สีหน้าไม่มั่นใจ ก้มมองดูชุดที่ใส่อีกครั้ง
ชุดที่เธอใส่เป็นเดรสสายเดี่ยวสีดำรัดรูป ช่วยขับผิวขาวอมชมพูของเธอให้ยิ่งมีออร่า คอวีของชุดเว้าลงมาค่อนข้างลึกโชว์ร่องอกขาวผ่องอวบอั๋น ตัวสายชุดประดับเพชรเม็ดเล็กๆ ทำให้ชุดสีดำเรียบ ๆ ดูหรูหราขึ้นทันตา ช่วงล่างของเดรสเผยให้เห็นสะโพกผายกลมมน รับกับเรียวขาของหญิงสาวอย่างลงตัว
“โอ๊ยแก ปกติค่ะ แกใส่แบบนี้คืนนี้ผู้ชายคงรุมขอเบอร์ทั้งคืนแน่ ๆ”
“แต่มันแพง ฉันซื้อไม่ไหว”
“ฉันซื้อให้ ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิด”
“แต่วันเกิดฉันอีก 2 เดือน!!” มิลินมองค้อนเพื่อนสนิทกับข้ออ้างที่ยกขึ้นมา
“ยังไงก็ช่าง ฉันซื้อให้ จบ! เลิกพูด!” คลีโอไม่สนใจสายตาขุ่นเคืองของเพื่อนรัก
มิลินวัน ๆ ทำแต่งาน แทบไม่เคยมาเที่ยวสนุกสนานกับเธอ ยังไงวันนี้เธอจะจับมิลินแต่งตัวแล้วลากไปเที่ยวกับเธอให้ได้
“แต่วันนี้ฉันไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว” เธอยังคงหาข้ออ้าง
“ค่อยทำพรุ่งนี้ วันนี้แกไปนั่งดื่มกับฉันก่อน”
“ได้ไงกัน”
“ไม่ต้องงอแงค่ะ ฉันช่วยแกแล้ว แกต้องไปเที่ยวกับฉันเป็นการตอบแทน” ปากเล็กเบะคว่ำ หน้าหวานมุ่ยลง ไม่สบอารมณ์กับคำพูดของเพื่อน แต่ก็คงไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้
“วันเดียวนะ”
“วันเดียวจ้า ถือว่าคลายเครียดก่อนสอบไง” คลีโอรีบยกเหตุผลอื่นมาช่วยสนับสนุนเมื่อเห็นร่างเล็กเริ่มคล้อยตาม
“ก็ได้” มิลินตอบรับอย่างอ่อนใจ ยัยเพื่อนตัวแสบไม่ให้ทางเลือกอื่นเธอเลย เช่นนั้นวันนี้เธอจะสนุกให้เต็มที่ก็แล้วกัน
“วันนี้ฉันจะจับแกแปลงโฉม ไปแต่งตัวที่ห้องฉันนะ”
“ฉันเลือกได้?”
“ไม่ได้ค่า!!” คลีโอหัวเราะร่า ฉีกยิ้มกว้าง มือเรียวเอื้อมขึ้นไปบีบแก้มขาวของร่างเล็กกว่าด้วยความหมั่นเขี้ยว
มิลินกอดอกทำหน้าบึ้งเล็กน้อยกับท่าทีเย้าแหย่ของเพื่อนรัก แต่ในสายตาของอีกฝ่ายท่าทางเธอช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน
1 ปี ต่อมามิลินอยู่ในชุดสบายๆ สำหรับอยู่บ้าน นั่งกองอยู่กับพื้นในคอกกั้นเด็ก ใบหน้าหวานฉายแววเหน็ดเหนื่อย เธอเคยคิดว่าโชคดีที่ตลอดช่วงตั้งครรภ์แทบไม่มีอาการแพ้ท้อง และสามารถทำงานใช้ชีวิตได้ตามปกติ แต่ทุกสิ่งกลับเปลี่ยนไปเมื่อคลอดลูกสาวออกมา 'มีอา'เด็กสาวตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มราวตุ๊กตา ดวงตากลมโตเช่นเดียวกับมารดาขนตาหนาเป็นแพ เส้นผมสีดำสนิทแต่ดวงตาได้เชื้อจากไคโรมาคือสีน้ำตาลทอง ช่วงแรกเกิดเธอเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย กินนมเสร็จก็นอนไม่งอแง แต่ช่วงหลังเมื่อมีอาเริ่มมีพัฒนาการมากขึ้นเด็กสาวกลับดื้อดึง หากไม่พอใจอะไรนิดหน่อยก็จะร้องไห้เสียบ้านแทบแตก แถมช่วงกลางคืนก็หลับยากและตื่นกลางดึกบ่อย ๆ ทำให้ขอบตาของคุณแม่คล้ำลงจนเห็นได้ชัด"แงๆๆๆๆๆ~"เสียงกรีดร้องไห้งอแงของเด็กน้อยดังลั่นคฤหาสน์อีกครั้ง มือน้อย ๆ ปัดป่ายไปทั่ว จับคว้าอะไรได้ก็จะปาทิ้งเสียหมด จนคุณแม่เริ่มท้อใจ"ร้องอะไรคะคนเก่ง มามี้ทำอะไรให้หนูไม่พอใจอีกหื้ม"ร่างเล็กอุ้มลูกสาวที่นอนดีดดิ้นบนพื้นนวมนิ่มของคอกกั้นขึ้นมาแนบอก โยกตัวกล่อมให้ลูกสาวหยุดร้อง พยายามนึกหาสาเหตุ เพราะเพิ่งให้นมและเปลี่ยนผ้าอ้อมไปใบหน้าเล็กแดงก่ำ น้ำตาห
1 เดือนผ่านไปตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความวุ่นวายอย่างที่สุด หลังจากไคโรทราบข่าวเรื่องการท้องของมิลิน ชายหนุ่มก็ยืนกรานให้จัดงานแต่งให้เร็วที่สุด เดือดร้อนไปถึงน้องสาวและว่าที่เจ้าสาวที่แทบจะต้องหยุดงานเพื่อเตรียมงานแต่งในระยะเวลากระชั้นชิดลลิสาและคริสเตียนบิดามารดาของไคโรบินกลับมาประเทศไทยทันทีที่ทราบข่าว และช่วยหญิงสาวเตรียมงานพิธีหมั้นในช่วงเช้าเรียบง่ายมีเพียงครอบครัวและคนสนิทมาร่วมงาน ส่วนตอนเย็นไคโรจัดเตรียมงานอย่างยิ่งใหญ่ในโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพ กลุ่มเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมและมหาลัยถูกชวนมาหมด และยังกลุ่มลูกน้องอีกหลายร้อยคนที่ได้รับเกียรติให้มาร่วมยินดีด้วย ราวกับต้องการป่าวประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาแต่งงานมีลูกมีเมียแล้วพิธีการต่าง ๆ ถูกลดทอนให้น้อยลง เพื่อให้ไม่เจ้าสาวที่กำลังท้องกำลังไส้เหนื่อยจนเกินไป เน้นไปที่การฉลองดื่มสังสรรค์กันมากกว่าร่างเล็กในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวทำจากผ้าลูกไม้ มีผ้าชีฟองผืนบางปาดไหล่ทั้งสองข้าง ช่วงล่างเป็นกระโปรงพองยาว เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยเตี้ย ๆ มีที่คาดผมประดับเพชรเม็ดเล็ก ๆ สวมไว้บนศีรษะ ใบหน้าหวานถูกแต
บริษัทของพิพัฒน์4 เดือนต่อมาตอนนี้มิลินเรียนจบอย่างเป็นทางการเรียบร้อย หญิงสาวยังคงช่วยงานที่บริษัทของบิดาต่อไป ปัญหาภายในบริษัทเริ่มคลี่คลายไปทีละอย่าง ทำให้การทำงานเป็นระบบระเบียบยิ่งขึ้นแต่กลับกันกับร่างกายเธอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโหมทำงานมากไปหรือเปล่า ช่วงนี้เธอถึงรู้สึกเหนื่อยและเพลียง่ายกว่าปกติ บางครั้งตั้งใจจะนำงานมาเคลียร์ต่อที่บ้าน แต่ 3 ทุ่มเธอก็เผลอหลับไปแล้วก๊อก ก๊อก"น้องลินคะ เที่ยงแล้วนะคะ ไม่ออกไปทานข้าวเหรอ"กิ่ง ผู้ช่วยของพิพัฒน์ชะโงกหน้าเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เธอคอยช่วยเหลือมิลินตั้งแต่ช่วงฝึกงาน เมื่อได้เห็นความขยันตั้งใจจริงของหญิงสาวก็อดชื่นชมไม่ได้"อ๋อ เที่ยงแล้วเหรอ" ร่างเล็กหันมองนาฬิกาแขวนบนผนังห้องทำงานเล็ก เธอทำงานเพลินจนลืมเวลาเช่นเดิม แต่ตรงหน้ายังมีเอกสารอีกหลายปึกที่ต้องเคลียร์" ไม่เป็นไรค่ะ ลินยังไม่หิวเท่าไหร่ พี่กิ่งไปทานเถอะ""ไม่ได้นะคะน้องลิน แบบนี้จะเสียสุขภาพเอา...แบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่ซื้อเข้ามาเผื่อแล้วกันนะ""แฮะ ๆ ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ""น้องลินอยากกินอะไรไหม สั่งได้เลย""อะไรก็ได้เลยค่ะพี่กิ่ง""โอเคได้จ้า"กิ่งส่งยิ้มให้ลูกสาว
หลายเดือนผ่านไปตอนนี้มิลินและคลีโอเริ่มฝึกงานในเทอมสุดท้ายของ ปี 4 แล้ว แม้ตอนแรกจะตั้งใจออกไปหาที่ฝึกงานในบริษัทใหญ่ ๆ เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ แต่แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ยอมอนุญาต ทำให้สุดท้ายเธอจึงเลือกเข้าไปศึกษางานบริษัทผลิตและส่งออกอะไหล่เครื่องจักรของบิดาเธอแทนมิลินตั้งใจทำงานมาก ตั้งแต่ที่พิพัฒน์เลิกยุ่งเกี่ยวกับการพนัน เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาฟื้นฟูกิจการที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ จนเริ่มกลับมาเฟื่องฟู แม้จะเป็นบริษัทขนาดกลาง ไม่ได้มีความซับซ้อนอะไรมาก แต่เนื่องจากถูกปล่อยปละละเลยเป็นเวลานาน ทำให้ตอนนี้แม้หญิงสาวจะเข้ามาช่วย แต่ก็ยังมีปัญหาหลายอย่างภายในที่ต้องปรับเปลี่ยนแก้ไข"เป็นไงบ้างลูก เริ่มชินหรือยัง"พิพัฒน์ถามขึ้นมาหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องแห่งหนึ่ง ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เป็นห้องทำงานของลูกสาว"ค่ะ แต่ตัวเลขบัญชีย้อนหลังนี่น่าเวียนหัวมากเลยนะ เหมือนมีการแอบยักยอกสั่งซื้อของเข้ามาเกินกว่าที่ควร ซึ่งของบางอย่างไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น แถมยังเลือกซื้อจากเจ้าที่ราคาสูงกว่าตลาดทั่วไปอีก"ใบหน้าหวานเคร่งเครียดจริงจัง เพราะหากลองคำนวณดูแล้ว บริษัทของบิดาเธอศูนย์เสียเงินไปจำนว
มหาวิทยาลัย Hร่างเล็กของมิลินนั่งเลื่อนโทรศัพท์มือถืออ่านข้อมูลบาง อยู่ที่ใต้ตึกคณะบริหารระหว่างรอคลีโอที่ยังเดินทางมาไม่ถึงหลังจากเมื่อวันก่อนได้เปิดอกคุยกับไคโรเรื่องความกังวลของตัวเองแล้ว แต่เธอก็ยังอยากอ่านคำแนะนำวิธีรักษาชีวิตคู่ให้ยั่งยืนยิ่งขึ้น เพราะไคโรก็เป็นแฟนคนแรกของเธอ มีอีกหลายเรื่องที่หญิงสาวไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับความรักและการมีแฟน"หื้มม อ่านอะไรน่ะ 'เคล็ดลับ' รักษาความรัก?"เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นข้างหู พร้อมใบหน้าสวยชะโงกหน้าเข้ามาอ่านหัวข้อบทความที่เธอกำลังเลื่อนดู ทำให้มิลินสะดุ้งด้วยความตกใจ"ตกใจหมดเลยแก มาไม่ให้สุ้มให้เสียง" เธอหันไปตำหนิเพื่อนรักเบาไม่จริงจังคลีโอหัวเราะร่า ไหวไหล่เบา ๆ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ยังไม่หายนอยด์เรื่องเมื่อวานเหรอไง ถึงมาอ่านอะไรแบบนี้""ก็ไม่เชิง...แกก็รู้ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่รู้เลยว่าแฟนที่ดีควรทำตัวยังไง"เธอไว้ใจไคโรเต็มที่ แต่ก็อยากจะทำอะไรพิเศษขึ้นเล็กน้อย เพื่อเป็นการมัดใจชายหนุ่ม และเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเธอเองด้วย"อื้ม ถ้าทั่วๆ ไปก็คงเชื่อใจกัน มีอะไรคุยกันดี ๆ ใช้เหตุผล ไ
คฤหาสน์ไคโร"เป็นอะไรครับ ยังหน้ามุ่ยอยู่เลย" น้ำเสียงทุ้มออดอ้อนจนไม่เหลือคราบมาเฟียผู้เคร่งขรึมเอ่ยถามแฟนสาว ขณะคลอเคลียร่างบางในชุดนักศึกษาบนเตียงกว้าง"ละ...ลิน..."มิลินเม้มปาก หลบสายตาร้อนของแฟนหนุ่ม นึกหงุดหงิดตัวเองในใจที่ยังไม่อาจสลัดเรื่องเมื่อเย็นออกไปได้ เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นสาว ๆ ที่เขามาชายหนุ่มมีแต่สวย ๆ หน้าตาดี ก็แอบหวั่นใจ"เราตกลงกันแล้วนะ ว่าถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายเราจะคุยกัน""...""คิดอะไรอยู่ครับ?"ใบหน้าหวานแอบเศร้าลง เธอสูดหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกสติ และสุดท้ายก็ยอมเปิดปากเล่าความรู้สึกในใจให้ไคโรฟัง"ลินกลัว...กลัวว่าวันหนึ่งพี่จะเบื่อลิน""โถ่ จะเอาอะไรมาเบื่อ พี่หลงเราขนาดนี้ เราดูไม่ออกเหรอครับ"ไคโรยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำพูดของแฟนสาว เขาใช้นิ้วยาวช้อนใบหน้าของคนตัวเล็กข้างใต้ร่างให้หันกลับมาสบตา"ก็กลัวว่าแค่หลงเฉย ๆ พอนานไปพี่จะเบื่อ ลินแค่ผู้หญิงธรรมดา ได้มาอยู่ข้างพี่นี่ก็เกินฝันแล้ว""ไม่เอา ทำไมชอบดูถูกตัวเอง ลินพิเศษกว่าทุก ๆ คนรู้ไหม ลินคือคนที่ทำให้หัวใจพี่เต้นแรง คนที่พี่อยากปกป้องดูแล คนที่พี่อยากให้มีแต่รอ