ไคโรนั่งมองสองสาวที่เริ่มลุกขึ้นเต้นจากชั้น 3 ของผับ ด้วยความไม่พอใจ ภายในห้องทำงานโอ่โถงสไตล์โมเดิร์น ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีดำตามรสนิยมของเขา ด้านหนึ่งของห้องเป็นกระจกทึบบานใหญ่ที่ด้านนอกจะมองไม่เห็น มีเพียงคนในห้องเท่านั้นที่จะมองเห็นภายนอกได้ แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้นมาดื่มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้ แต่มันไม่อาจช่วยลดความหงุดหงิดภายในใจได้เลย
สองสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองเรียกความสนใจจากผู้ชายในผับเขาแค่ไหน แม้จะส่งลูกน้องไปยืนเฝ้าแล้ว แต่สายตาโลมเลียที่พวกนั้นมองทั้งคู่ก็ทำให้เขาไม่พอใจอยู่ดี
แขนเรียวที่ตึงแน่นไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอยกขึ้น กำและคลายมือออกซ้ำ ๆ พลางก้มดูนาฬิกา เพิ่งจะ 5 ทุ่ม! เมื่อไหร่ทั้งคู่จะกลับกันเสียที อยู่แบบนี้เขาไม่มีสมาธิจะจดจ่อกับงานเลย
..ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ”
ไม่รอให้คนในห้องตอบอะไรกลับมา ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาแล้ว ไคโรไม่ได้ใส่ใจกับท่าทีไร้มารยาทของมือขวาคนสนิท
“ของที่เตรียมจะส่งเรียบร้อย นายจะเข้าไปตรวจเช็คอีกทีไหม”
“ถ้ามึงเช็คแล้ว ก็เตรียมส่งได้เลย” ร่างสูงตอบโดยไม่ได้ละสายตาไปจากร่างของคนตัวเล็กที่ร่อนสะโพกตามเสียงเพลง
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” มือขวามองท่าทีประหลาดของเจ้านายก็อดถามออกมาไม่ได้
“ยัยคลีพาเพื่อนมา เมาเละกันอยู่ข้างล่าง”
คำตอบของเจ้านายทำมือขวาต้องหันไปมองตามสายตาบ้าง ภาพสองสาวสวยร่างเพรียวยืนโยกย้าย กอดคอกันเต้นอย่างสนุกสนาน ทำให้คิ้วเข้มเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ให้ลากกลับเลยไหม”
“เหอะ ขืนลากกลับตอนนี้ ยัยคลีได้วีนแน่” เขารู้นิสัยน้องเขาดี นาน ๆ ทีจะมาเที่ยว ขืนไปสั่งให้กลับบ้าน คงได้โวยวายเขาใหญ่โต เขาถึงได้เอาแต่นั่งมองอย่างหงุดหงิดอยู่บนนี้
“งั้นรอเมากว่านี้อีกหน่อย” มือขวาหนุ่มเสนอทางออก
“เออ มึงไปเฝ้า อย่าให้ลุกขึ้นมาเต้น”
“หมายถึงคุณหนูหรืออีกคนครับ” คำถามใสซื่อปนกวนตีนของมือขวาคนสนิท ยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้กับไคโร
“ทั้งคู่!!”
“หึ ครับ” ร่างสูงยกยิ้มมองเจ้านายไร้ซึ่งไม่เกรงกลัว
“แล้วขากลับให้ผมไปส่งใครครับ” ไคโรหันมองมือขวาคนสนิทที่ถามจี้เขาไม่เลิก
“พาไปส่งบ้านกูให้หมดทั้งคู่ พอใจยัง!!” น้ำเสียงประชดประชันตอบกลับลีโอที่ยืนส่งยิ้มรู้ทันมาให้
นอกจากลีโอจะทำงานเป็นมือขวาให้กับเขาแล้วยังเป็นเหมือนเพื่อนสนิทและพี่น้องของเขา มือขวาหนุ่มถูกพ่อของเขารับมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็กจึงโตมาด้วยกันพร้อมกับน้องสาวของเขาอีกคน ทำให้มันแทบจะรู้ไส้รู้พุงเขาหมดทุกอย่าง รวมถึงที่เขารู้สึกสนใจเพื่อนสาวตัวเล็กของคลีโอด้วย
ลีโอโค้งตัวทำความเคารพเล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานเขาไปจัดการสองสาวด้านล่าง
มิลินเริ่มทรงตัวไม่ค่อยได้ ยืนเซไปเซมา แต่แขนเรียวก็ถูกเพื่อนสาวข้างกายลากให้มาเต้นกับเธอไม่เลิก พวกเธอดื่มกันไปหลายแก้ว รสหวานของค็อกเทลยิ่งทำให้สองสาวเมามายโดยไม่รู้ตัว
“โยกค่ะ ส่ายไป ส่ายไป” เสียงอ้อแอ้ของคลีโอยังคงเร้าให้มิลินเต้นต่อ โดยที่ตัวเธอเองก็มีสภาพไม่ได้ต่างกัน
“นั่งลงกินดี ๆ ดีกว่าไหมครับ” คำถามสุภาพแต่น้ำเสียงแข็งกระด้างถูกเอ่ยออกมาจากร่างสูงใบหน้าเย็นชาของลีโอ
สายตาดุ ๆ ที่ส่งมาทำให้มิลินสะดุ้ง รีบกลับลงไปนั่งบนโซฟาตามเดิม ผิดกับเพื่อนสาวที่ยังคงไม่สนใจ ส่ายเอวไปตามจังหวะเพลง ส่งสายตาเย้ายวนให้ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างท้าทายแทน
..พรึ่บ
ร่างสูงโปร่งราวนางแบบของคลีโอถูกผลักเบา ๆ จนล้มกลับลงมานั่งบนโซฟาด้านหลัง สร้างความไม่พอใจให้หญิงสาวเป็นอย่างมาก
“ผลักคลีทำไม คลีจะเต้น พี่ยุ่งอะไรด้วย”
“ก็คุณหนูดื้อก่อน…”
“…จะนั่งดื่มดี ๆ หรือให้ผมลากกลับบ้านครับ” เสียงเย็นชาตอบอย่างไม่ใส่ใจ เขาทิ้งตัวลงข้างคลีโอ ปิดทางไม่ให้หญิงสาวลุกมาเต้นอีก
“ฮึ้ยยย” คลีโอส่งเสียงออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ มิลินได้แต่มองตาม เงียบ ๆ เธอเจอลีโอหลายครั้ง แต่อีกฝ่ายก็นิ่งเสียจนเธอเกร็ง มิลินได้แต่ส่งยิ้มแห้ง ๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนรัก
“พวกมึงไปพักไป กูดูเอง” ลีโอบอกลูกน้องที่ยืนเฝ้า ทั้งคู่ก้มหัวให้ก่อนจะเดินแยกไปทำหน้าที่อื่น
“เอาน่าแก เต้นนานแล้ว ฉันก็เริ่มเหนื่อยเหมือนกัน” มิลินพยายามช่วยให้เพื่อนสาวอารมณ์ดีขึ้น
“ชิ เบื่อทั้งพี่ไค ทั้งพี่ลีโอเลย รอบหน้าฉันจะลากแกไปที่อื่น” คลีโอจิ๊ปากหมั่นไส้ หันมาพูดกับมิลิน แต่ก็ส่งสายตาไม่พอใจให้คนข้าง ๆ
“….” ลีโอไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เพียงแค่มองหญิงสาวด้วยสายตา
นิ่ง ๆ เช่นเดิมหลังจากนั่งดื่มกันไปสักพัก สองสาวก็ยังคงพูดคุยกันสนุกสนาน
“แก ฉันไปห้องน้ำแป๊ปนึงนะ” มิลินกระซิบบอกเพื่อนสาว
“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม”
มิลินส่ายหน้าปฏิเสธด้วยความเกรงใจ เพราะตอนนี้คลีโอแค่เดินก็ยังไม่ตรง ถึงเธอจะมึนหัว แต่ก็คิดว่าตัวเองยังมีสติมากพอ
“พี่ลีโอไปดูมิลินหน่อย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ห้องน้ำอยู่ตรงนี้เอง” เธอรีบบอก เมื่อลีโอทำท่าจะลุกขึ้นตาม
“พี่ลีโอดูยัยคลีดีกว่าค่ะ” ร่างสูงพยักหน้าให้ มิลินจึงลุกออกจากโต๊ะไปคนเดียว
ทางไปห้องน้ำไม่ได้ไกลจากโต๊ะที่เธอนั่ง เข้าไปในซอกทางแยกใกล้กับบันไดขึ้นชั้น 3 ด้วยที่จองโต๊ะ VIP ลูกค้าที่มาใช้บริการส่วนนี้จึงมีไม่มาก ห้องน้ำตามผับที่ปกติเนืองแน่นจึงโล่งไร้ผู้คน ทำให้ไม่ต้องยืนรอคิวเข้าห้องน้ำ หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย มิลินก็ออกมาล้างมือตรงเคาน์เตอร์หินอ่อน จ้องมองใบหน้าตัวเองกับกระจกที่บัดนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
ร่างเล็กเดินเซเล็กน้อย ก้าวออกจากห้องน้ำกลับไปตามทางเดินยาว
ก็มีชายคนหนึ่งเดินโซเซสวนเข้ามา เธอพยายามไม่สนใจ ก้าวขารีบเดินผ่าน..หมับ!
แขนเล็กถูกมือหนาดึงเอาไว้ ก่อนที่จะถูกดันตัวชิดกับกำแพง
“ปล่อยนะ” มิลินร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อถูกชายหนุ่มแปลกหน้ารั้งตัวไว้
“น้องน่ารักจังเลย ชื่ออาไรคร้าบบบ” น้ำเสียงอ้อแอ้ บวกกับกลิ่นแอลกอฮอล์ตีเข้ามาเมื่อชายแปลกหน้าพยายามโน้มตัวเข้ามาใกล้
“ขอโทษค่ะ กรุณาปล่อยด้วยค่ะ” แขนเล็กพยายามสะบัดออกจากการจับกุม แต่ด้วยแรงที่ต่างกันทำให้ไม่ได้ผล
แม้สติเธอจะไม่เต็มร้อยแต่ก็เธอพยายามผลักดันชายขี้เมาออกไป ก่อนจะวิ่งหนี ร่างเล็กถูกดึงแขนไว้กลับมาอยู่ที่เดิม มืออีกข้างที่ว่างของชายหนุ่มยกมาดันกำแพงไว้ ปิดทางออกของหญิงสาว
“พี่มองเรานานแล้ว ถ้าให้เบอร์พี่มา พี่จะปล่อย”
“ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยปล่อยมือด้วยค่ะ” มิลินพยายามอ้อนวอนแต่
คนตรงหน้ากลับไม่สนใจ“ถ้าไม่ให้ พี่เปลี่ยนเป็นจูบแทนนะ”
ว่าจบชายหนุ่มก็ก้มใบหน้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวดีดดิ้น เธอได้แต่มุดหน้าเบี่ยงหลบ มืออีกข้างพยายามดันตัวให้อีกฝ่ายออกห่าง
“อะ ปล่อยฉันค่ะ!”
..โครม!!
ร่างของชายที่คุกคามเธอกระเด็นร่วงลงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือของไคโรที่ยกเท้าขึ้นถีบอีกฝ่ายอย่างไม่ออมแรง
“เฮ้ย ยุ่งอะไรด้วยว่ะ” ชายที่นอนอยู่กับพื้นมองคนมาใหม่ ชี้มือขึ้นมาหาเรื่อง
แต่ยังไม่ทันจะได้ลุก ไคโรก็ก้าวเข้าไปกระทืบซ้ำ จนชายหนุ่มขี้เมาแทบสร่างทันที
“ขอโทษครับ ๆ ผมไม่ยุ่งแล้วครับ” ร่างชายหนุ่มสั่นเทา รีบร้องยอมแพ้ ยกมือขึ้นไหว้ขอความเห็นใจ
ไคโรปล่อยมือจากคอเสื้อ หลังจากปล่อยหมัดใส่คู่กรณีไป 2 3 ที มองดูสภาพของคนที่ไม่อยากมีลมหายใจนิ่ง ๆ อีกฝ่ายได้แค่นอนร้องโอดครวญอยู่กับพื้น เขาไม่ได้พูดอะไร หันกลับไปจับข้อมือเล็กของหญิงสาวที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยความตกใจให้เดินตามออกมา
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยลิน” มิลินกล่าวออกไปหลังจากเดินห่างจุดที่เกิดเหตุ
“ทำไมไม่ให้คนของฉันตามมา”
“ลินเกรงใจ เห็นว่าห้องน้ำไม่ได้ไกล” เธอก้มหน้างุด ตอบเสียงเบา
ไม่กล้าสบสายตากับชายหนุ่มตรงหน้า“ทีหลังอย่าให้เห็นแต่งตัวแบบนี้”
“….”
“คำตอบ” เสียงเข้มย้ำถามขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวไม่มีทางเลือก
“ค่ะ”
ไคโรเดินมาส่งมิลินที่โต๊ะ เขานั่งลงข้างสาวตัวเล็กเช่นเดิม มองดูน้องสาวตัวแสบที่ตอนนี้หันไปโวยวายอะไรบางอย่างกับมือขวาคนสนิทของเขา ซึ่งอีกฝ่ายก็ยังคงมองด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“หายไปตั้งนาน เอ้าดื่มต่อค่ะเพื่อน” คลีโอหันกลับมามองมิลิน ก่อนยื่นแก้วเครื่องดื่มให้คนตัวเล็กทันทีที่เธอนั่งลง
“ไม่เมาไม่กลับ!! หญิงสาวตัวเล็กรับเครื่องดื่มขึ้นมาดื่มอย่างเสียไม่ได้ ผ่านไปไม่กี่แก้ว ทั้งคู่ก็เริ่มครองสติตัวเองไว้ไม่ได้ โอนเอนจนศีรษะซบเข้ากับไหล่กว้างของหนุ่มด้านข้าง ไคโรยกยิ้มมองดูสาวน้อยที่ตอนนี้อาศัยไหล่เขาพิงตัวอย่างพอใจ
1 ปี ต่อมามิลินอยู่ในชุดสบายๆ สำหรับอยู่บ้าน นั่งกองอยู่กับพื้นในคอกกั้นเด็ก ใบหน้าหวานฉายแววเหน็ดเหนื่อย เธอเคยคิดว่าโชคดีที่ตลอดช่วงตั้งครรภ์แทบไม่มีอาการแพ้ท้อง และสามารถทำงานใช้ชีวิตได้ตามปกติ แต่ทุกสิ่งกลับเปลี่ยนไปเมื่อคลอดลูกสาวออกมา 'มีอา'เด็กสาวตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มราวตุ๊กตา ดวงตากลมโตเช่นเดียวกับมารดาขนตาหนาเป็นแพ เส้นผมสีดำสนิทแต่ดวงตาได้เชื้อจากไคโรมาคือสีน้ำตาลทอง ช่วงแรกเกิดเธอเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย กินนมเสร็จก็นอนไม่งอแง แต่ช่วงหลังเมื่อมีอาเริ่มมีพัฒนาการมากขึ้นเด็กสาวกลับดื้อดึง หากไม่พอใจอะไรนิดหน่อยก็จะร้องไห้เสียบ้านแทบแตก แถมช่วงกลางคืนก็หลับยากและตื่นกลางดึกบ่อย ๆ ทำให้ขอบตาของคุณแม่คล้ำลงจนเห็นได้ชัด"แงๆๆๆๆๆ~"เสียงกรีดร้องไห้งอแงของเด็กน้อยดังลั่นคฤหาสน์อีกครั้ง มือน้อย ๆ ปัดป่ายไปทั่ว จับคว้าอะไรได้ก็จะปาทิ้งเสียหมด จนคุณแม่เริ่มท้อใจ"ร้องอะไรคะคนเก่ง มามี้ทำอะไรให้หนูไม่พอใจอีกหื้ม"ร่างเล็กอุ้มลูกสาวที่นอนดีดดิ้นบนพื้นนวมนิ่มของคอกกั้นขึ้นมาแนบอก โยกตัวกล่อมให้ลูกสาวหยุดร้อง พยายามนึกหาสาเหตุ เพราะเพิ่งให้นมและเปลี่ยนผ้าอ้อมไปใบหน้าเล็กแดงก่ำ น้ำตาห
1 เดือนผ่านไปตลอดระยะเวลา 1 เดือนที่ผ่านมาเต็มไปด้วยความวุ่นวายอย่างที่สุด หลังจากไคโรทราบข่าวเรื่องการท้องของมิลิน ชายหนุ่มก็ยืนกรานให้จัดงานแต่งให้เร็วที่สุด เดือดร้อนไปถึงน้องสาวและว่าที่เจ้าสาวที่แทบจะต้องหยุดงานเพื่อเตรียมงานแต่งในระยะเวลากระชั้นชิดลลิสาและคริสเตียนบิดามารดาของไคโรบินกลับมาประเทศไทยทันทีที่ทราบข่าว และช่วยหญิงสาวเตรียมงานพิธีหมั้นในช่วงเช้าเรียบง่ายมีเพียงครอบครัวและคนสนิทมาร่วมงาน ส่วนตอนเย็นไคโรจัดเตรียมงานอย่างยิ่งใหญ่ในโรงแรมหรูใจกลางกรุงเทพ กลุ่มเพื่อนตั้งแต่สมัยมัธยมและมหาลัยถูกชวนมาหมด และยังกลุ่มลูกน้องอีกหลายร้อยคนที่ได้รับเกียรติให้มาร่วมยินดีด้วย ราวกับต้องการป่าวประกาศให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาแต่งงานมีลูกมีเมียแล้วพิธีการต่าง ๆ ถูกลดทอนให้น้อยลง เพื่อให้ไม่เจ้าสาวที่กำลังท้องกำลังไส้เหนื่อยจนเกินไป เน้นไปที่การฉลองดื่มสังสรรค์กันมากกว่าร่างเล็กในชุดเจ้าสาวเกาะอกสีขาวทำจากผ้าลูกไม้ มีผ้าชีฟองผืนบางปาดไหล่ทั้งสองข้าง ช่วงล่างเป็นกระโปรงพองยาว เส้นผมสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นมวยเตี้ย ๆ มีที่คาดผมประดับเพชรเม็ดเล็ก ๆ สวมไว้บนศีรษะ ใบหน้าหวานถูกแต
บริษัทของพิพัฒน์4 เดือนต่อมาตอนนี้มิลินเรียนจบอย่างเป็นทางการเรียบร้อย หญิงสาวยังคงช่วยงานที่บริษัทของบิดาต่อไป ปัญหาภายในบริษัทเริ่มคลี่คลายไปทีละอย่าง ทำให้การทำงานเป็นระบบระเบียบยิ่งขึ้นแต่กลับกันกับร่างกายเธอ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโหมทำงานมากไปหรือเปล่า ช่วงนี้เธอถึงรู้สึกเหนื่อยและเพลียง่ายกว่าปกติ บางครั้งตั้งใจจะนำงานมาเคลียร์ต่อที่บ้าน แต่ 3 ทุ่มเธอก็เผลอหลับไปแล้วก๊อก ก๊อก"น้องลินคะ เที่ยงแล้วนะคะ ไม่ออกไปทานข้าวเหรอ"กิ่ง ผู้ช่วยของพิพัฒน์ชะโงกหน้าเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง เธอคอยช่วยเหลือมิลินตั้งแต่ช่วงฝึกงาน เมื่อได้เห็นความขยันตั้งใจจริงของหญิงสาวก็อดชื่นชมไม่ได้"อ๋อ เที่ยงแล้วเหรอ" ร่างเล็กหันมองนาฬิกาแขวนบนผนังห้องทำงานเล็ก เธอทำงานเพลินจนลืมเวลาเช่นเดิม แต่ตรงหน้ายังมีเอกสารอีกหลายปึกที่ต้องเคลียร์" ไม่เป็นไรค่ะ ลินยังไม่หิวเท่าไหร่ พี่กิ่งไปทานเถอะ""ไม่ได้นะคะน้องลิน แบบนี้จะเสียสุขภาพเอา...แบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวพี่ซื้อเข้ามาเผื่อแล้วกันนะ""แฮะ ๆ ได้เลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ""น้องลินอยากกินอะไรไหม สั่งได้เลย""อะไรก็ได้เลยค่ะพี่กิ่ง""โอเคได้จ้า"กิ่งส่งยิ้มให้ลูกสาว
หลายเดือนผ่านไปตอนนี้มิลินและคลีโอเริ่มฝึกงานในเทอมสุดท้ายของ ปี 4 แล้ว แม้ตอนแรกจะตั้งใจออกไปหาที่ฝึกงานในบริษัทใหญ่ ๆ เพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์ แต่แฟนหนุ่มของเธอก็ไม่ยอมอนุญาต ทำให้สุดท้ายเธอจึงเลือกเข้าไปศึกษางานบริษัทผลิตและส่งออกอะไหล่เครื่องจักรของบิดาเธอแทนมิลินตั้งใจทำงานมาก ตั้งแต่ที่พิพัฒน์เลิกยุ่งเกี่ยวกับการพนัน เขาก็ตั้งหน้าตั้งตาฟื้นฟูกิจการที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่ จนเริ่มกลับมาเฟื่องฟู แม้จะเป็นบริษัทขนาดกลาง ไม่ได้มีความซับซ้อนอะไรมาก แต่เนื่องจากถูกปล่อยปละละเลยเป็นเวลานาน ทำให้ตอนนี้แม้หญิงสาวจะเข้ามาช่วย แต่ก็ยังมีปัญหาหลายอย่างภายในที่ต้องปรับเปลี่ยนแก้ไข"เป็นไงบ้างลูก เริ่มชินหรือยัง"พิพัฒน์ถามขึ้นมาหลังจากเปิดประตูเข้ามาในห้องแห่งหนึ่ง ที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้เป็นห้องทำงานของลูกสาว"ค่ะ แต่ตัวเลขบัญชีย้อนหลังนี่น่าเวียนหัวมากเลยนะ เหมือนมีการแอบยักยอกสั่งซื้อของเข้ามาเกินกว่าที่ควร ซึ่งของบางอย่างไม่ได้จำเป็นขนาดนั้น แถมยังเลือกซื้อจากเจ้าที่ราคาสูงกว่าตลาดทั่วไปอีก"ใบหน้าหวานเคร่งเครียดจริงจัง เพราะหากลองคำนวณดูแล้ว บริษัทของบิดาเธอศูนย์เสียเงินไปจำนว
มหาวิทยาลัย Hร่างเล็กของมิลินนั่งเลื่อนโทรศัพท์มือถืออ่านข้อมูลบาง อยู่ที่ใต้ตึกคณะบริหารระหว่างรอคลีโอที่ยังเดินทางมาไม่ถึงหลังจากเมื่อวันก่อนได้เปิดอกคุยกับไคโรเรื่องความกังวลของตัวเองแล้ว แต่เธอก็ยังอยากอ่านคำแนะนำวิธีรักษาชีวิตคู่ให้ยั่งยืนยิ่งขึ้น เพราะไคโรก็เป็นแฟนคนแรกของเธอ มีอีกหลายเรื่องที่หญิงสาวไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับความรักและการมีแฟน"หื้มม อ่านอะไรน่ะ 'เคล็ดลับ' รักษาความรัก?"เสียงของเพื่อนสนิทดังขึ้นข้างหู พร้อมใบหน้าสวยชะโงกหน้าเข้ามาอ่านหัวข้อบทความที่เธอกำลังเลื่อนดู ทำให้มิลินสะดุ้งด้วยความตกใจ"ตกใจหมดเลยแก มาไม่ให้สุ้มให้เสียง" เธอหันไปตำหนิเพื่อนรักเบาไม่จริงจังคลีโอหัวเราะร่า ไหวไหล่เบา ๆ ก่อนจะเดินอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม"ยังไม่หายนอยด์เรื่องเมื่อวานเหรอไง ถึงมาอ่านอะไรแบบนี้""ก็ไม่เชิง...แกก็รู้ฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน ไม่รู้เลยว่าแฟนที่ดีควรทำตัวยังไง"เธอไว้ใจไคโรเต็มที่ แต่ก็อยากจะทำอะไรพิเศษขึ้นเล็กน้อย เพื่อเป็นการมัดใจชายหนุ่ม และเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเธอเองด้วย"อื้ม ถ้าทั่วๆ ไปก็คงเชื่อใจกัน มีอะไรคุยกันดี ๆ ใช้เหตุผล ไ
คฤหาสน์ไคโร"เป็นอะไรครับ ยังหน้ามุ่ยอยู่เลย" น้ำเสียงทุ้มออดอ้อนจนไม่เหลือคราบมาเฟียผู้เคร่งขรึมเอ่ยถามแฟนสาว ขณะคลอเคลียร่างบางในชุดนักศึกษาบนเตียงกว้าง"ละ...ลิน..."มิลินเม้มปาก หลบสายตาร้อนของแฟนหนุ่ม นึกหงุดหงิดตัวเองในใจที่ยังไม่อาจสลัดเรื่องเมื่อเย็นออกไปได้ เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองแม้แต่น้อย ยิ่งเห็นสาว ๆ ที่เขามาชายหนุ่มมีแต่สวย ๆ หน้าตาดี ก็แอบหวั่นใจ"เราตกลงกันแล้วนะ ว่าถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายเราจะคุยกัน""...""คิดอะไรอยู่ครับ?"ใบหน้าหวานแอบเศร้าลง เธอสูดหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกสติ และสุดท้ายก็ยอมเปิดปากเล่าความรู้สึกในใจให้ไคโรฟัง"ลินกลัว...กลัวว่าวันหนึ่งพี่จะเบื่อลิน""โถ่ จะเอาอะไรมาเบื่อ พี่หลงเราขนาดนี้ เราดูไม่ออกเหรอครับ"ไคโรยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังคำพูดของแฟนสาว เขาใช้นิ้วยาวช้อนใบหน้าของคนตัวเล็กข้างใต้ร่างให้หันกลับมาสบตา"ก็กลัวว่าแค่หลงเฉย ๆ พอนานไปพี่จะเบื่อ ลินแค่ผู้หญิงธรรมดา ได้มาอยู่ข้างพี่นี่ก็เกินฝันแล้ว""ไม่เอา ทำไมชอบดูถูกตัวเอง ลินพิเศษกว่าทุก ๆ คนรู้ไหม ลินคือคนที่ทำให้หัวใจพี่เต้นแรง คนที่พี่อยากปกป้องดูแล คนที่พี่อยากให้มีแต่รอ